ΗΠΑ: αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου απέναντι σε όσους αγωνίζονται
Στις 5 Γενάρη ο λευκός οίκος, στην προσπάθειά του να ποινικοποιήσει και να καταστείλει τους αγώνες στις ΗΠΑ , επανέφερε (προσαρμοσμένο στο σήμερα) τον γνωστό ως νόμο αποκλεισμού αναρχικών* του 1903/1918, επιδιώκοντας την επιβολή καθεστώτος εξαίρεσης για όσους μάχονται ενάντια στο φασισμό, την εκμετάλλευση και την βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου.
Στη νέα αυτή προσθήκη στην νομοθεσία περί μετανάστευσης εμπεριέχεται η καταγραφή πληροφοριών από το αμερικάνικο κράτος για όσους μετανάστες εμπλέκονται σε “τρομοκρατικές ενέργειες” ή πρόκειται να εμπλακούν και για όσους προσπαθούν να εισέλθουν στις ΗΠΑ παράνομα. Στο πρώτο εδάφιο γίνεται αναφορά συγκεκριμένα στο αντιφασιστικό κίνημα (Antifa Movement), στο οποίο αποδίδεται το χαρακτηριστικό πως “είναι άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνο για την πρόσφατη ανομία στις κοινότητες και έχει αξιοποιήσει τραγωδίες για να προωθήσει μια ριζοσπαστική, αριστερή, αναρχική και μερικές φορές βίαιη ατζέντα”, ενώ στην συνέχεια προβλέπεται, με βάση την αξιολόγηση των στοιχείων, η κατηγοριοποίηση του αντιφασιστικού κινήματος ως τρομοκρατική οργάνωση, όπως επίσης η προσθήκη μελών του στη λίστα “μεταναστών που είναι μέλη ταυτοποιημένων εγκληματικών οργανώσεων”. Εν ολίγοις όσοι μετανάστες στις ΗΠΑ συμμετέχουν στον αντιφασιστικό (και όχι μόνο) αγώνα βρίσκονται υπό την απειλή της απέλασης.
Είναι η προσπάθεια του αμερικανικού κράτους να καταστείλει τον κόσμο που βρέθηκε το προηγούμενο διάστημα και βρίσκεται ακόμα στους δρόμους, τον κόσμο που εξεγέρθηκε ενάντια στις δολοφονικές πολιτικές του, που στέκεται ως οδόφραγμα αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας ενάντια στις παρακρατικές συμμορίες, οι οποίες πάνε χέρι χέρι με τις κρατικές δυνάμεις, είναι η προσπάθεια της άρχουσας τάξης να καταπνίξει την οργή των καταπιεσμένων, να τρομοκρατήσει τα κομμάτια αυτά της κοινωνίας που πλέον έχουν κάνει το βήμα μπροστά. Να ανάψουν την φλόγα της αντίστασης μέσα στην καρδιά του κτήνους.
* “Anarchist Exclusion Act”
Ο νόμος για την μετανάστευση, 1903/1918
Ο νόμος για τη μετανάστευση του 1903, ο οποίος ονομάζεται επίσης νόμος αποκλεισμού αναρχικών, ήταν ένας νόμος των Ηνωμένων Πολιτειών που ρύθμιζε τη μετανάστευση. Κωδικοποίησε τον προηγούμενο νόμο για τη μετανάστευση και πρόσθεσε τέσσερις επιπλέον περιπτώσεις: “τους αναρχικούς, τα άτομα με επιληψία, τους ζητιάνους και τις εκδιδόμενες γυναίκες ή όσους εμπλέκονται με την πορνεία”. Στη συνέχεια οι διατάξεις του σχετικά με τους αναρχικούς επεκτάθηκαν και στον νόμο περί μετανάστευσης του 1918, με τον οποίο η κυβέρνηση του W. Wilson επεδίωκε να διορθώσει τις ελλείψεις που θεωρούσε πως είχε ο προηγούμενος νόμος. Σκοπός αυτής της αναθεώρησης του νόμου ήταν απέλαση των ανεπιθύμητων μεταναστών και πιο συγκεκριμένα των αναρχικών, των κομμουνιστών, των συνδικαλιστών και άλλων ακτιβιστών.
Η ιδέα του αποκλεισμού των αναρχικών και της αποτροπής τους να μεταναστεύσουν είχε εισαχθεί από το 1889 κατά την διάρκεια μιας ακρόασης στο κογκρέσο. Ενώ το 1894 εισήχθη ένα νομοσχέδιο για να περιορίσει την είσοδο των αναρχικών στην Αμερική, σύμφωνα με το οποίο αν κάποιος ήθελε να μεταναστεύσει στην Αμερική έπρεπε πρώτα να επισκεφτεί ένα προξενείο της και να δώσει μια συνέντευξη για τις πολιτικές του ιδέες. Ένα ακόμα νομοσχέδιο προέκρινε την δημιουργία ενός συστήματος των ΗΠΑ για τον εντοπισμό, την ανάκριση και την απέλαση μεταναστών που θεωρούνταν αναρχικοί. Τα νομοσχέδια αυτά έμειναν ως προτάσεις καθώς δεν ψηφίστηκαν στην αρμόδια επιτροπή.
Οι νόμοι του 1903 και 1918 τοποθετούνται σε μια περίοδο οπού ένας μεγάλος αριθμός μεταναστών και ταυτόχρονα φορέων ριζοσπαστικών ιδεών εισέρχεται στις ΗΠΑ, οργανώνεται και συλλογικοποιείται, διεξάγει αγώνες, συνδέεται με τους φτωχούς, τους εργάτες, τους καταπιεσμένους, οργανώνει απεργίες, συγκρούεται με τις αστυνομικές δυνάμεις και αποτελεί κίνδυνο για το κράτος και τα αφεντικά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρώτη ομιλία του T. Roosevelt στο κογκρέσο τον Δεκέμβρη του 1901, όπου προέκρινε τον αποκλεισμό και την απέλαση των αναρχικών μεταναστών : “Προτείνω ειλικρινά στο συνέδριο οτι, κατά την άσκηση της συνετής και διακριτής του ευχέρειας, θα πρέπει να λάβει υπόψη την έλευση σε αυτή τη χώρα αναρχικών ή ατόμων που έχουν εχθρικές αρχές προς όλες τις κυβερνήσεις… Αυτοί και όσοι τους μοιάζουν θα πρέπει να κρατηθούν εκτός αυτής της χώρα. Και αν βρεθούν εδώ θα πρέπει να απελαθούν αμέσως προς την χώρα από την οποία ήρθαν”.
Οι τροποποιήσεις και η διεύρυνση του νόμου το 1918, οφείλεται στην αδυναμία του κράτους την προηγούμενη περίοδο να καταστείλει την αναρχική δράση με βάση την προϋπάρχουσα νομοθεσία. Έτσι οι αμερικάνικες αρχές υπό την προεδρία του W. Wilson, έχοντας ως στόχο την απομάκρυνση των γεννημένων εκτός ΗΠΑ αναρχικών, διαδηλωτών ενάντια στον πόλεμο και μελών ριζοσπαστικών σωματείων (π.χ industrial workers of the world), αποφάσισαν την εισαγωγή μιας ευρείας έννοιας του “αναρχισμού” και όσων “κατηγορούνται” γι' αυτό, για τους οποίους το υπουργείο μετανάστευσης θα προχωρούσε σε απέλαση. Προβλέφθηκαν ακόμα διοικητικές διαδικασίες για να μην εισέρχονται οι υποθέσεις στο δικαστήριο.
Συνοπτικά ο νόμος του 1918 εμπεριείχε μια σειρά από κατηγορίες ανθρώπων μη γεννημένων στις ΗΠΑ που έπρεπε να απελαθούν. Όπως οι αναρχικοί, όσοι υποστήριζαν ή δίδασκαν ή συνδέονταν με οργανώσεις και ομάδες που ήταν ενάντιες προς τις οργανωμένες κυβερνήσεις, όσοι πίστευαν ή υποστήριζαν ομάδες και οργανώσεις που είχαν ως θέση τους την βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ και του νόμου, την αναγκαιότητα της επίθεσης και δολοφονίας αξιωματούχων των ΗΠΑ ή και άλλης κυβέρνησης, την φθορά και καταστροφή της ιδιοκτησίας και το σαμποτάζ. Όσοι μετανάστες έγραφαν ή δημοσίευαν ή εν γνώσει τους διακινούσαν οποιοδήποτε γραπτό ή έντυπο υλικό που υποστήριζε τις προαναφερθείσες θέσεις και όσοι ήταν μέλη οργανώσεων και ομάδων που κυκλοφορούσαν το ανωτέρω έντυπο υλικό.
Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν πολλοί αναρχικοί δέχτηκαν απορριπτικές απαντήσεις για την είσοδό τους στις ΗΠΑ, όπως επίσης χιλιάδες άνθρωποι που θεωρήθηκαν αναρχικοί από τις αρχές συνελήφθησαν και απελάθηκαν. Από τα πιο γνωστά παραδείγματα αναρχικών που απελάθηκαν είναι η Emma Goldman και ο Alexander Berkman (1919).
Απόσπασμα από το κείμενο “Απέλαση - η σημασία και η απειλή της: Τελευταίο μήνυμα προς τους λαούς της Αμερικής” Emma Goldman, Alexander Berkman
Δεκέμβρης 1919, Νέα Υόρκη (Ellis Island)
“Επομένως, η Emma Goldman πρόκειται να απελαθεί.
Αλλά η περίπτωσή της θέτει προηγούμενο και η αμερικανική ζωή διέπεται από νομικά προηγούμενα. Στο εξής, ο πολιτογραφημένος πολίτης μπορεί να απoστερηθεί αυτό του το δικαίωμα, με το ένα ή το άλλο πρόσχημα, και να απελαθεί λόγω των κοινωνικών απόψεων και αντιλήψεών του. Ήδη το Κογκρέσο ετοιμάζεται να ενσωματώσει αυτό το αξιόλογο προηγούμενο στην εθνική μας νομοθεσία με την έγκριση ειδικών νόμων που προβλέπουν την στέρηση του δικαιώματος αυτού των πολιτογραφημένων Αμερικανών για λόγους ικανοποιητικούς για το αυταρχικό μας καθεστώς.
Έτσι ένας άλλος σύνδεσμος σφυρηλατείται για την αλυσίδα των μεγάλων Αμερικανών. Γι’αυτό και είναι ενάντια στις ελευθερίες και την ευημερία των ανθρώπων γενικότερα, το οτι αυτές οι νέες μέθοδοι ουσιαστικά κατευθύνονται. Όχι απλώς εναντίον της Έμμα Γκόλντμαν, των Αναρχικών, των Ι. W. W, των Κομμουνιστών και άλλων επαναστατών. Αυτά είναι μόνο τα κύρια θύματα, ο πρόλογος που εισάγει και σκιάζει την τραγωδία που πρόκειται να τεθεί σε εφαρμογή.
Το απόλυτο πλήγμα της ιμπεριαλιστικής πλουτοκρατίας της Αμερικής στοχεύει στην Εργασία, στην αυξανόμενη δυσαρέσκεια των μαζών, στην αυξανόμενη ταξική συνείδησή τους, και στην προοδευτική προσδοκία τους για περισσότερη χαρά και ζωή και ομορφιά. Η μοίρα της Αμερικής είναι αβέβαιη.
Αυτό είναι το πραγματικό νόημα και η πραγματική απειλή της αρχής της απέλασης, της εξορίας και του διωγμού, που τώρα εισάγονται στη ζωή των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός είναι ο σκοπός των πολιτειακών και ομοσπονδιακών αντι-αναρχικών νόμων, της εγκληματικής-συνδικαλιστικής νομοθεσίας και όλων των παρόμοιων όπλων που η άρχουσα τάξη σφυρηλατεί για την ήττα του αφυπνισμένου προλεταριάτου της Αμερικής.”
Πηγές σχετικά με την επαναφορά του νόμου: 1) Crimethinc ,2) white house
Σχετική νομοθεσία: 1) Νόμος περί μετανάστευσης , 2) Απέλαση , 3) Νόμος 1903