26 Δεκέμβρη 1862 | Η δημόσια εκτέλεση 38 ιθαγενών Ντακότα
Στις 10:00 π.μ. της 26ης Δεκέμβρη, 38 κρατούμενοι ιθαγενείς Ντακότα των Σιού (Sioux) οδηγήθηκαν σε ικρίωμα ειδικά κατασκευασμένο για την εκτέλεση τους. Υπολογίζεται ότι 4.000 κόσμου κατέκλυσαν τους δρόμους του Μανκάτο και της γύρω περιοχής. Ο συνταγματάρχης Στίβεν Μίλερ, επιφορτισμένος με τη “διατήρηση” της ειρήνης όλες τις προηγούμενες μέρες μέχρι αυτή των εκτελέσεων, είχε κηρύξει στρατιωτικό νόμο και είχε απαγορεύσει την πώληση και κατανάλωση αλκοόλ σε ακτίνα δέκα μιλίων από την πόλη.
Αφού δόθηκε το σήμα της έναρξης της εκτέλεσης, οι Ντακότα άρπαξαν ο ένας το χέρι του άλλου και ύστερα από το χτύπημα του τσεκουριού, το σκοινί που κρατούσε την πλατφόρμα κόπηκε, οδηγώντας τους στον θάνατο. Μόλις είχε διαπραχθεί η μεγαλύτερη δημόσια εκτέλεση ιθαγενών δια απαγχονισμού στην Αμερική.
Αφού αφέθηκαν να κρέμονται από το ικρίωμα για μισή ώρα, τα σώματά τους μεταφέρθηκαν σε ένα ομαδικό τάφο ανάμεσα στον κεντρικό δρόμο του Μανκάτο και τον ποταμό της Μινεσότα. Πριν από το πρωί, τα περισσότερα από τα σώματα είχαν ξεθαφτεί και είχαν ληφθεί από γιατρούς για να χρησιμοποιηθούν ως ιατρικά πτώματα.
Των εκτελέσεων είχαν προηγηθεί μια σειρά από συνοπτικές δίκες- παρωδία, με έωλα αποδεικτικά στοιχεία, διαδικασίες που διεξήχθησαν σε άλλη γλώσσα από αυτή των κατηγορουμένων, μεροληπτική έδρα και ανύπαρκτους μάρτυρες στο σημείο όπου παιδιά υποδείκνυαν τυχαία κάποιον ιθαγενή Ντακότα και αρκούσε ώστε να καταδικαστεί.
Η εξέγερση του 1862
Είχε προηγηθεί η εξέγερση των Σιού (Sioux) για την ελευθερία των εδαφών τους, τα οποία άρχισαν να καταλαμβάνονται από Αμερικάνους άποικους από την δεκαετία του 1840. Οι Ντακότα ήταν εγκατεστημένοι στην ευρύτερη περιοχή της Μινεσότα, πριν αυτή γίνει πολιτεία των ΗΠΑ. Όταν η Μινεσότα προσαρτήθηκε στις ΗΠΑ το 1858, είχαν προηγηθεί σειρά διαπραγματεύσεων μεταξύ των Ιθαγενών και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1851 υπογράφθηκαν η Συνθήκη Mendota και η Συνθήκη Traverse des Sioux, σύμφωνα με τις οποίες οι Ντακότα παραχωρούσαν μεγάλο μέρος των εδαφών τους στις Πολιτείες της Αμερικής με αντάλλαγμα χρυσό αξίας 1.665.000 δολαρίων ετησίως για τα επόμενα 50 χρόνια και αναγκάζονταν να μετακινηθούν στην γη κατά μήκος του ποταμού Μινεσότα (Σαιντ Πωλ), προς τα δυτικά. Συγκεκριμένα σε δυο περιοχές, η μια των 20 μιλίων (30 χλμ) και η άλλη των 70 (110 χλμ). Αργότερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ δήλωσε πως ακόμα και αυτά τα εδάφη ήταν προσωρινά, έχοντας ως σκοπό τον ολοκληρωτικό διωγμό των Σιού από την περιοχή.
Μέχρι το 1858 οι ιθαγενείς κατείχαν μόνο μια μικρή περιοχή κατά μήκος του ποταμού, χωρίς πρόσβαση στα παραδοσιακά εδάφη όπου κυνηγούσαν. Βασίζονταν στις πληρωμές από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, οι οποίες είτε αργούσαν είτε δεν καταβάλλονταν. Η αναγκαστική αλλαγή του τρόπου ζωής τους και οι συνθήκες ανέχειας που τους είχαν επιβληθεί (μη καταβολή της αποζημίωσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άρνηση των εμπόρων για πίστωση*) οδήγησαν σε κοινωνικές εκρήξεις με αποκορύφωμα την εξέγερση των Σαντέ (Ντακότα) το 1862 ενάντια στους αποικιοκράτες.
* “Αν πεινάνε, δώστε τους να φάνε χορτάρι”, Andrew Myrick, έμπορος
Διώξεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις
Στις 9 Νοεμβρίου πάνω από 300 Ντακότα που περίμεναν την ανακοίνωση της εκτέλεσής τους, οδηγήθηκαν αλυσοδεμένοι σε βαγόνια για την μεταφορά τους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Mankato της Μινεσότα. Μετά την ολοκλήρωση των δικών, 307 καταδικάστηκαν σε θάνατο και σε 16 επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης. Οι υπόλοιποι Ντακότα, κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι αναγκάστηκαν να υπομείνουν τις βάναυσες συνθήκες και αφού οδηγήθηκαν με τη βία προς το Fort Snelling, περπατώντας 4 μίλια, φυλακίστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκτός από την ταλαιπωρία, το κρύο, την πείνα και τις αρρώστιες, οι Ντακότα υπέμειναν επίσης διαφόρων ειδών βασανιστήρια (όπως καυτό νερό). Άγνωστος αριθμός ιθαγενών, δολοφονήθηκαν στο δρόμο από τους ξυλοδαρμούς και άλλες επιθέσεις που διαπράττονταν, τόσο από τον στρατό όσο και από πολίτες.