Το σάπιο κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα κάτω από το οποίο ζούμε μπάζει από παντού, γεγονός που αποτυπώνεται καθημερινά στη ζωή μας και καθιστά την ανάγκη να σηκώσουμε κεφάλι απαραίτητη. Καταστολή, πόλεμος, ακρίβεια, αστυνομοκρατία, εργοδοτικές αυθαιρεσίες, πατριαρχία, οι πιο δολοφονικές προεκτάσεις του αδηφάγου αυτού συστήματος βρίσκονται σε έξαρση κάνοντάς μας να ασφυκτιούμε ολοένα και περισσότερο.
Σε διεθνές επίπεδο οι συνέπειες του πολεμικού σφαγείου που επικρατεί στην Ουκρανία δεν αποτυπώνονται μόνο στην ίδια τη χώρα, με νεκρούς αμάχους και χιλιάδες ξεριζωμένους να την εγκαταλείπουν, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο – αντίστοιχα και στην Ελλάδα-. Η ήδη αντικοινωνική διαχείριση της πανδημίας εκ μέρους της κυβέρνησης σηματοδότησε την απαρχή μιας νέας οικονομικής κρίσης, η οποία έχει αναζωπυρωθεί μετά την έναρξη του πολέμου. Η λαίλαπα του πολέμου έχει προκαλέσει την περαιτέρω φτωχοποίηση της κοινωνίας, με τις τιμές σε βασικά αγαθά – ρεύμα και θέρμανση- να αυξάνονται ακόμη περισσότερο από τις φετινές ανατιμήσεις και με τις επιπτώσεις να πλήττουν ως εκ τούτου κυρίως τους καταπιεσμένους.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ας μεταφερθούμε στον Έβρο, όπου οι συνθήκες διαβίωσης προσφύγων και μεταναστών είναι τραγικές. Ένα πεντάχρονο κορίτσι σκοτώθηκε πρόσφατα μετά από θανατηφόρο τσίμπημα σκορπιού, με τη μάνα του να τοποθετεί επί 5 μέρες το άψυχο κορμί της στο νερό, για να μη μυρίσει. Παράλληλα, έγινε καταγγελία σύμφωνα με την οποία πρόσφυγες πετάχθηκαν με… χειροπέδες στη θάλασσα, γεγονός που οδήγησε ακαριαία σε θάνατο τρεις από αυτούς. Άλλωστε, το θέαμα ενός άψυχου σώματος να επιπλέει στα νερά του Αιγαίου επιβεβαιώνει τη θανατοπολιτική που υιοθετεί το κράτος όσον αφορά το μεταναστευτικό. Ορίστε, ο καπιταλισμός σε μια εικόνα: οι μεν στο πλοίο πηγαίνουν διακοπές σε κάποιο νησί και οι δε να θαλασσοπνίγονται -ανώνυμοι, καθώς ήσσοντος σημασίας είναι οι ζωές τους- στην αναζήτηση μιας όμορφης ζωής, που μάλλον μόνο στα όνειρά τους υφίσταται. Έγινε το Αιγαίο νεκροταφείο μεταναστ(ρι)ών κι απόχτησαν τα βρωμόνερά του τη μεταλλική γεύση του αίματος. Ακόμη, η βίαιη καταστολή που δέχτηκαν οι μετανάστες στον Ελαιώνα, με το κράτος σε ρόλο βασανιστή να αδιαφορεί πλήρως ακόμα και για την τύχη ανήλικων παιδιών, αποκαλύπτει το φρικτό πρόσωπό του.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Εκτός των μεταναστ(ρι)ών αένη καταπίεση υφίστανται και οι γυναίκες, με τις γυναικοκτονίες να αυξάνονται ραγδαία, τους βιασμούς να πολλαπλασιάζονται απειλητικά ,τους κρατικούς φορείς να πασχίζουν με κόπο κι ιδρώτα να συγκαλύψουν τους θύτες περιστατικών έμφυλης βίας και την Ιερά Σύνοδο να προβαίνει σε εκστρατεία κατά των αμβλώσεων με κηρύγματα σε εκκλησίες. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε τις τελευταίες μέρες και διόλου δε μας εξέπληξε. Ο μητροπολίτης Δωδώνης προέβη σε δήλωση κατά των αμβλώσεων, προσβάλλοντας ταυτόχρονα με μια περίσσια δόση θράσους τα θύματα βιασμού, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «καμια γυναίκα δε βιάζεται, αν δε το θέλει» κι αναιρώντας με τον τρόπο αυτό την ύπαρξη του όρου «βιασμός» συλλήβδην. Απόψεις που βρωμάνε ναφθαλίνη και μας θυμίζουν άλλες εποχές… Δεν τρέφουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε καλά πως η πατριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο θεμέλιο του σάπιου συστήματος, θεμέλιο που εξασφαλίζει τη διαιώνιση και την ενδυνάμωσή του. Για αυτό άλλωστε οι συγκυρίες δε μας προκαλούν έκπληξη, μονάχα ενισχύουν την οργή μας να συνθλίψουμε το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα και τις επικίνδυνες προεκτάσεις του.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Τα γεγονότα του τελευταίου διαστήματος αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο την ολοκληρωτική φύση του ελληνικού κράτους ειδικά. Πρόσφατα, κατέστη γνωστή η παρακολούθηση του Ανδρουλάκη, πολιτικού αρχηγού κόμματος από την ΕΥΠ, γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πού βρίσκεται η δημοκρατία που ευαγγελίζονται οι εξουσιάζοντες, όταν επιτρέπεται κανονικότατα η παρακολούθηση πολιτών που ζουν σε μια λεγόμενη δημοκρατική κοινωνία. Το ολοκληρωτικό καθεστώς που βιώνουμε αναδεικνύει και η παραλίγο κρατική δολοφονία του αναρχικού απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, ο οποίος συμπλήρωσε περίπου 65 μέρες δίχως φαΐ ζητώντας την αποφυλάκισή του. Κι όμως οι αμετανόητοι δολοφόνοι κατευθυνόμενοι από τη σαδιστική τους ορμή απέρριψαν το αίτημά του, αναγκάζοντάς τον να σταματήσει την απεργία πείνας έχοντας πλέον προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές στην υγεία του.
Τέλος, εργοδοτικές αυθαιρεσίες δε λείπουν απ’τον κυκεώνα των καταστροφών που προκαλούν κεφάλαιο και κράτος. Οι 15 παράνομες απολύσεις εργαζομένων από το εργοστάσιο «Μαλαματίνα» δεν έμειναν παρόλα αυτά αναπάντητες, αφού οι εργαζόμενοι προέβησαν σε δυναμική απεργία και δέχτηκαν την τρίτη εβδομάδα άγρια καταστολή. Γενικά, οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες αποτελούν συχνό φαινόμενο, αφού μάλιστα αυτές δικαιολογούνται από κράτος και κεφάλαιο, όταν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Οι χώροι εργασίας αποτελούν κολαστήρια για τους/τις εργαζόμενους/ες, με τους τελευταίους να υπόκεινται σε ξεκάθαρη εκμετάλλευση. Επισφαλής εργασία, ραγδαίες μειώσεις μισθών, απολύσεις, ελαστικά ωράρια εργασίας, εντατικοποιημένοι ρυθμοί. Πιστό παράδειγμα της απηνούς εργασιακής πραγματικότητας αποτελεί η λεγόμενη «σεζόν», που πρόκειται για δουλειά τους καλοκαιρινούς μήνες, η οποία ως επί το πλείστον βρίσκεται στα όρια της εξαθλίωσης. Όπλο ενάντια στην εργασιακή υποταγή που επιβάλλουν είναι η οργάνωση σε σωματεία, η διεκδίκηση των βασικών και αναγκαίων δικαιωμάτων, οι απεργίες. Οι εργαζόμενοι/ες που δε σκύβουν το κεφάλι αποτελούν σαφέστατα ένα γερό αγκάθι που τσιμπάει το μαλακό υπογάστριο της εξουσίας και την κάνει να δυσανασχετεί. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από την αχόρταγη ανάγκη της να καταστέλλει οτιδήποτε σηκώνει ανάστημα.
Η δίψα του κράτους για καταστολή αποτυπώνεται πλήρως στις διακαείς επιθέσεις τους στις δομές αγώνα, που στόχο έχουν να αφανίσουν οτιδήποτε φαίνεται να πηγαίνει κόντρα στις διαθέσεις του. Η καταστολή στα Εξάρχεια, στον Ελαιώνα , οι ασταμάτητες εκκενώσεις καταλήψεων προδίδουν τις προθέσεις του κράτους.
Εντός των πανεπιστημίων η καταστολή είναι ακόμη πιο έντονη, με το κράτος να αντιλαμβάνεται την απειλή του ως επί το πλείστον ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος. Οι εκκενώσεις του ΑΚΙ, του στεκιού στο βιολογικό, οι πολλαπλές επιθέσεις της αστυνομίας σε συγκεντρώσεις φοιτητ(ρι)ών και οι επακόλουθοι τραυματισμοί φοιτητών προδίδουν τις διαθέσεις του κράτους. Το κράτος επιδιώκει με κόπο κι ιδρώτα να κανονικοποιήσει την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια, ενώ ταυτόχρονα στοχεύει στην πλήξη της ριζοσπαστικοποίησης του φοιτητικού κινήματος, στην καταστολή των αγώνων και στη διαμόρφωση ενός αποστειρωμένου πανεπιστημιακού χώρου, στο οποίο ο κόσμος θα εισέρχεται μόνο για μάθημα. Ένα πανεπιστήμιο-φυλακή χωρίς δημιουργικότητα, τέχνη και χώρους αυτοοργάνωσης που δε θα μας αφήνει να εξελιχθούμε ελεύθερα, αλλά θα πλάθει ανθρώπους καρμπόν, ανθρώπους που μαθαίνουν να σκύβουν το κεφάλι και να προσαρμόζονται στις αδηφάγες ανάγκες του σάπιου συστήματος. Ένα πανεπιστήμιο επιχειρηματικό, προσδεμένο στις ανάγκες της αγοράς και πλήρως προσαρμοσμένο στα ευρωπαϊκά πρότυπα, όπως το περιέγραψε ο πρόεδρος του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ κατά τη διάρκεια παρέμβασης που πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του μετά από την εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενοι Κυλικείου Ιατρικής. Το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που περιέγραφε ο πρόεδρος είναι η ουσία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Οι σχολές λειτουργούν ως σημεία κερδοφορίας και προσέλκυσης κεφαλαίων και οι φοτητ(ρι)ες γίνονται πελάτες και απλήρωτοι/ες εργαζόμενοι/ες για ερευνητικά και βιομηχανίες. Ονειρεύονται πανεπιστήμια στα μέτρα τους, γεμάτα αστυνομία και ρουφιανιά, τη γνώση εμπόρευμα με πελατειακές σχέσεις, φοιτητικές ομάδες που ψάχνουν χρήμα, μακριά από τις κοινωνικές ανάγκες και την ταξική πλειοψηφία. Η κατάργηση του ασύλου, όπως την ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οριστικοποιήθηκε με τον νόμο 4623/19 έδωσε το πράσινο φως στη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την περαιτέρω υποτίμηση της κοινωνικής βάσης. Με όπλο μας τις πορείες, τις καταλήψεις, τις συγκρούσεις να περάσουμε στην αντεπίθεση, να στήσουμε αναχώματα στις επιδιώξεις τους. Παράλληλα, να προβάλλουμε αιτήματα συνολικά αντικρουοντας έτσι τη συντεχνιακη λογική ακόμα και στο πλαίσιο των γενικών συνελευσεων, στις οποίες συμμετέχουμε.
Οι συνθήκες αναδεικνύουν την αναγκαιότητα κινητοποίησής μας και για αυτό επιχειρούμε να χτίσουμε έναν κοινό αγώνα απευθυνόμενοι σε ολάκερη την κοινωνία και ειδικά σε αυτούς που πνίγονται από τον ασφυκτικό κλοιό που επιβάλλει η εξουσία. Δεν τρέφουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε πολύ καλά πως μοναδικός τρόπος για την επίλυση των παραπάνω κοινωνικών προβλημάτων αποτελεί ο αγώνας, ένας ακηδεμόνευτος κι αδιαμεσολάβητος αγώνας που θέλει κόπο και επιμονή, ένας αγώνας ουσιώδης που υπόσχεται μέρες ελευθερίας και ισότητας. Και υποσχόμαστε πως δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω, υποσχόμαστε πως θα σφίξουμε δυνατά τα χέρια μας ακόμη κι αν γλιστράνε απ’τον ιδρώτα και θα αγωνιστούμε δυναμικά μέχρι να νικήσουμε, μέχρι να πυρπολήσουμε ολοσχερώς οτιδήποτε μας καταπιέζει, μέχρι να ξεχαρβαλώσουμε συλλήβδην το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα που έχει ριζώσει στην κοινωνία μας και τρώει τις ψυχές μας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤA
