Η φλόγα της εξέγερσης είναι πάντα ζωντανή μέσα στους αγώνες
για τη χειραφέτηση και την κοινωνική επανάσταση ενάντια στο κτήνος της εξουσίας
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ξεκίνησε ως οργισμένη απάντηση στην δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από τους μπάτσους Ε.Κορκονέα και Β.Σαραλιώτη. Η δολοφονία αυτή εξέφρασε την οξυμένη κρατική κατασταλτική επιθετικότητα εκείνης της περιόδου. Μιας περιόδου που η κρατική καταστολή έδειξε το πρόσωπο της με συλλήψεις, βασανισμούς και δεκάδες τραυματισμούς διαδηλωτών. Η εξέγερση ήρθε να αποτελέσει την δίκαιη αντίδραση των πιο καταπιεσμένων και προωθημένων κομματιών της κοινωνίας, κάτι παραπάνω από μια στιγμή θυμού και οργής. Μια εξέγερση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μια εξέγερση πιασμένη από το νήμα των αγώνων του παρελθόντος, του Πολυτεχνείου του ‘73, της κατάληψης του χημείου το ‘85 μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από το μπάτσο Μελίστα, του «Πότε θα κάνει ξαστεριά» του ‘95, των ανθρώπων που βγήκαν στο δρόμο ενάντια στην κρατική τρομοκρατία μετά τις συλλήψεις μελών της 17Ν με σύνθημα “Πίσω ρουφιάνοι, Εμπρός Σύντροφοι”, των διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο κορυφής το 2003 και των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης για τους 7 της Θεσσαλονίκης, των αγώνων αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, των μαθητικών καταλήψεων, των μαχητικών φοιτητικών κινητοποιήσεων, των απεργιών και των ταξικών πρωτοβουλιών, των αντιφασιστικών μαχών με τα παρακρατικά τάγματα εφόδου και των συγκρούσεων με τις δολοφονικές δυνάμεις καταστολής, ανοίγοντας τον δρόμο για τους αγώνες του μέλλοντος. Μια εξέγερση που δεν αποτελεί για εμάς απλά μια επέτειο στην ατζέντα αλλά συνιστά ένα ζωντανό σύμβολο αντίστασης και σημείο αναφοράς του αγώνα για τη χειραφέτηση.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη έδωσε πνοή για τους επόμενους αγώνες μας, με το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης να αναπτύσσεται διαρκώς σε συνελεύσεις, γειτονιές και καταλήψεις. Τους αγώνες μας που έγιναν ακόμη πιο σκληροί για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους, η οποία και εξαρχής έθεσε στον πυρήνα της στόχευσής της τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό αγώνα και τις δομές του. Μια κατασταλτική εκστρατεία που κινείται παράλληλα με τις συνολικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας και στοχεύει από τη μια πλευρά στο σβήσιμο της αγωνιστικής παρακαταθήκης των προηγούμενων ετών, των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν από τα κάτω, των σημείων αυτών μέσα στην ιστορία που υπενθύμιζαν πως η οργή των καταπιεσμένων είναι άσβεστη και σιγοκαίει τα θεμέλια της κυριαρχίας και από την άλλη στην επιβολή του φόβου και της τρομοκρατίας για την καταστολή οποιασδήποτε υποβόσκουσας κοινωνικής έκρηξης. Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» αναβαθμίζεται σε μια ενιαία στρατηγική Προληπτικής Αντιεξέγερσης ήδη από τις αρχές της διακυβέρνησης της ακροδεξιάς ΝΔ. Από τον νόμο για την περιστολή των διαδηλώσεων, τον περιορισμό των απεργιών, των ριζοσπαστικών και εργατικών διεκδικήσεων έως την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου με την επιχειρούμενη είσοδο αστυνομικών δυνάμεων σύμφωνα με τον νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, την εγκαθίδρυση ενός στρατού κατοχής τόσο στα Εξάρχεια όσο και στο κέντρο των πόλεων με την παράλληλη ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας αλλά και την άγρια καταστολή των διαδηλώσεων, τις συλλήψεις, τις διώξεις και τις κρατικές σκευωρίες σε βάρος αγωνιστών/τριών, είναι φανερό ότι αποτελεί διακαή πόθο της εξουσίας το ξερίζωμα της κουλτούρας της ανυπακοής και της εξέγερσης που εκδηλώνεται ως διαρκής δυνατότητα στις κοινωνικές εκρήξεις των από τα κάτω. 13 χρόνια μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου το κράτος συνεχίζει τη θανατοπολιτική του με την εν ψυχρώ δολοφονία του 18χρονου ρομά Ν.Σαμπάνη, τις δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της εκμετάλλευσης, τον εγκλεισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστριών στα σύγχρονα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τις δολοφονίες τους στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πανδημία εργαλειοποιείται από το κράτος και το κεφάλαιο για την περαιτέρω εξαθλίωση και καταστολή των πληβειακών στρωμάτων, ενώ οι θάνατοι εξαιτίας της κρατικής διαχείρισης και της συστηματικής υποβάθμισης της δημόσιας υγείας αυξάνουν με την πανδημία να βρίσκεται για άλλη μια φορά σε έξαρση, φτάνοντας τους 16.000. Δεν έχει υπάρξει καμιά μέριμνα για την ανθρώπινη ζωή και την περίθαλψη, με το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρέει, στηριζόμενο στον καθημερινό αγώνα των υγειονομικών, τις ΜΕΘ ασφυκτικά γεμάτες, την ίδια στιγμή που δόθηκαν υπέρογκα ποσά τόσο στα μιντιακά φερέφωνα της εξουσίας όσο στην πρόσληψη αμέτρητων μπάτσων και στον εξοπλισμό τους. Την ίδια στιγμή οι συνθήκες στους χώρους δουλειάς συνεχώς εντατικοποιούνται, ενώ στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών τα μέτρα προστασίας και περιορισμού της πανδημίας συνεχίζουν εδώ και 2 χρόνια να είναι ελάχιστα.
Για το πέρασμα από την εξέγερση στον οργανωμένο και συνεχή αγώνα για την
Κοινωνική Επανάσταση
Ο Δεκέμβρης του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνία όχι απλώς δεν είναι νεκρή αλλά μέσα της κυοφορούνται αυτές οι αστείρευτες συλλογικές δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση-σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση-είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.
Η κοινωνική επανάσταση, ως χειραφετητική υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας προϋποθέτει μια πλατιά και διαρκή συλλογική διαδικασία οργάνωσης και σύγκρουσης, που καταργεί το κράτος και τον καπιταλισμό, με στόχο τον ελευθεριακό μετασχηματισμό του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων και δομών στη βάση της ελευθερίας και της ισότητας. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα, ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για τον σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα. Είναι απαραίτητο οι αγωνιζόμενοι να στήσουμε φραγμούς στις προσπάθειες αφομοίωσης και στις απόπειρες χειραγώγησης, καπήλευσης, διαμεσολάβησης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Με όπλο μας την αλληλεγγύη να αγωνιστούμε στην κατεύθυνση της διασύνδεσης και της συνάντησης των αγώνων από τα κάτω, όπως και στην κατεύθυνση της οργάνωσης και της ριζοσπαστικοποίησης κάθε κοινωνικού και ταξικού μετώπου αγώνα μέσα από τη σύνδεσή του με το καθολικό κοινωνικό όραμα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, μαθήτριες, αναρχικοί, μετανάστριες, ρομά. Είμαστε πολλοί και τα θέλουμε όλα. Είμαστε ο Δεκέμβρης. Κατακτήσαμε και τη συνείδηση ότι την επόμενη φορά δεν θέλουμε να επιστρέψει κανείς στην κανονικότητα της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης. Η ουτοπία μας δεν αρκείται σε μία αυθόρμητη εξέγερση. Δεν δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή κράτους και καπιταλισμού για την οικοδόμηση μίας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, δικαιοσύνης, ελευθερίας.
Δεν ξεχνάμε – Δε συγχωρούμε την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου
Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν στα αστυνομικά μπλόκα, στα εργασιακά κάτεργα
και στα σύνορα.
Οργάνωση και αγώνας για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Διαδήλωση: Δευτέρα 6 Δεκέμβρη, Προπύλαια, 18.00
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση