Ο Δεκέμβρης είναι η Αρχή του Κόσμου που Ονειρευόμαστε
Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε την μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στον ελλαδικό χώρο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973. Χωρίς καμία αμφιβολία η έκταση, αλλά και η διάρκειά του, τον έκανε να εισέλθει βίαια στην ιστορία και χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο εξεγερσιακό γεγονός του 21ου αιώνα στην ήπειρο της Ευρώπης.
Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη ήταν η αφορμή να εξωτερικευτεί η συσσωρευμένη οργή των καταπιεσμένων απέναντι στο κράτος. Ήταν ακριβώς η στιγμή που η κοινωνική αντι-βία και οι πολιτικές και οργανωτικές αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της άμεσης δράσης, της ισότητας, της αντιεραρχίας και της αυτοργάνωσης διαχύθηκαν σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ιδιαίτερα σε αυτό της νεολαίας.
Στην πραγματικότητα ο Δεκέμβρης του ‘08 είχε ένα βαθύ ιστορικό, πολιτικό, και κοινωνικό υπόβαθρο συνδεδεμένο με την κίνηση των αναρχικών που ακόμα και στις πιο δύσκολες κατασταλτικά περιόδους “προετοίμαζαν” την εξέγερση. Η περίοδος 2006-2007 αποτελεί σημείο καμπής, καθώς ο αγώνας που δόθηκε από τους φοιτητές, ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και την ψήφιση του νόμου πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, εξώθησε δεκάδες χιλιάδες εξ’ αυτών σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε καταλήψεις, συγκρούσεις, και πορείες επί σχεδόν έναν χρόνο και ολοκληρώθηκαν με την τεράστια συγκρουσιακή πορεία της 8ης Μάρτη 2007, στην οποία για πρώτη φορά κρατήθηκε από διαδηλωτές για ώρες η περιοχή του Συντάγματος. Η δυναμική του αγώνα, η επιμονή χιλιάδων ανθρώπων να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς του κράτους με πολύμηνες καταλήψεις, εβδομαδιαίες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, οι στιγμές που συναντήθηκαν νεολαίοι και άλλοι αγωνιστές στα οδοφράγματα, που έσπασε η τρομοκρατία του ιδεολογικού πολέμου και της κατασταλτικής βίας, οι στιγμές που ξεπεράστηκαν στο δρόμο οι λογικές της εκτόνωσης και της διαμεσολάβησης, που διαρρήχθηκαν τα όρια της παθητικής διαμαρτυρίας που υπαγορεύει η νομιμότητα, όλες αυτές οι στιγμές άνοιξαν ένα δρόμο ευρύτερης ρήξης με τους νόμους και τους θεσμούς.
Την νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 οι αναρχικοί, με την εμπειρία όλων των προηγούμενων ετών, αμέσως κατέλαβαν το Πολυτεχνείο κάνοντάς το κέντρο αγώνα. Όμως, κανείς/καμία τους δεν περίμενε την μαζικότητα και την οργή που θα εκφραζόταν εκείνο το βράδυ από την νεολαία. Το σύνθημα “Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη”, δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιείται μεγαλειώδης διαδήλωση, κατά την οποία πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες η εξέγερση θα συνεχιστεί με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Από τις πρώτες κιόλας μέρες η διεθνιστική αλληλεγγύη προς τους/τις εξεγερμένους/ες εκδηλώνεται σε διάφορες μητροπόλεις του εξωτερικού, καθώς επίσης στις 19 Δεκέμβρη, κατά την διάρκεια φοιτητικής πορείας στα Προπύλαια, που ακούγεται μήνυμα αλληλεγγύης από την Τσιάπας του Μεξικού.
Μέσα από τις φλόγες του Δεκέμβρη αναδύθηκε ο χειρότερος εφιάλτης κάθε εξουσιαστή, και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο 14 χρόνια μετά βλέπουμε καθημερινά την πιο σκληρή και βάναυση πλευρά του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος. Το 2009 το κράτος, αναλύοντας και απολογίζοντας τα γεγονότα του Δεκέμβρη, εξυμνεί την αντι-εξεγερτική του εκστρατεία, βάζοντας στο στόχαστρο το αναρχικό κίνημα και τις καταλήψεις που το στεγάζουν. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, με πιο πρόσφατη αυτή της Mundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη, η υποβάθμιση της γειτονιάς των Εξαρχείων από τις ναρκομαφίες και έπειτα η επιβολή ενός στρατού κατοχής για τον “εξευγενισμό” της, τα στημένα κατηγορητήρια, οι προβοκάτσιες και οι φυλακίσεις αναρχικών είναι πάγια και συνεχής τακτική του κράτους από το 2009 έως και σήμερα και όχι επικοινωνιακή πολιτική μίας κυβέρνησης. Το 2019 καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο, που στέγασε μία ολόκληρη αγωνιστική ιστορία, καθώς και φιλοξένησε τα κέντρα αγώνα της εξέγερσης, διαμόρφωσε αγωνιστικές συνειδήσεις και αποτέλεσε το στοιχείο σύνδεσης χρονικά ασυνεχών αγώνων για την ελευθερία. Ο νόμος Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη που έφερε την καταστολή μέσα στις σχολές μας και επέβαλε τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της προληπτικής αντι-εξέγερσης ακριβώς γιατί η πολιτική αποστείρωση του πανεπιστημίου το μόνο που θα αποφέρει είναι μη σκεπτόμενους και νομοταγείς πολίτες.
“Το πάθος για καταστροφή είναι επίσης ένα δημιουργικό πάθος.” Μιχαήλ Μπακούνιν.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Και μέσα από την καταστροφή το αναρχικό κίνημα άνθισε. Η εξέγερση σταμάτησε να είναι μια ουτοπία και το “τέλος της ιστορίας” καταρρίφτηκε στα πύρινα οδοφράγματα. “Ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον”, έγραφαν τότε οι τοίχοι. Και είναι αλήθεια. Έδωσε, και δίνει ακόμα και σήμερα, έμπνευση και ώθηση στους αγώνες. Χάραξε βαθιά μέσα στις συνειδήσεις μας ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ειρήνη ώσπου να πάρουμε εκδίκηση για τον Μιχάλη, τον Αλέξη, τον Νίκο, τον/την Ζακ/Zackie oh, τον Βασίλη και όλα τα θύματα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ο Δεκέμβρης άφησε ως βασικότερη παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα, όχι απαντήσεις, αλλά ερωτήματα. Το βασικό ερώτημα της μετάβασης σε μία άλλη κοινωνία, το ερώτημα του πώς περνάς από την αυθόρμητη εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση. Εμείς ως αναρχικοί/ές φοιτητές/τριες θεωρούμε πως προϋπόθεση για το πέρασμα αυτό είναι η συγκρότηση του υποκειμένου ως τέτοιο, προτάσσοντας ταυτόχρονα τον πολιτικό του χαρακτήρα, αλλά και την κοινωνική του διάσταση. Μια δομή οργανωμένη πάνω στα αναρχικά ιδεώδη, σε αυτά της αυτοργάνωσης και της αλληλεγγύης, ενάντια σε κάθε ιεραρχία, στην βάση της οριζόντιας οργάνωσης. Το από τα κάτω φοιτητικό κίνημα οφείλει να βρει τρόπους και διεξόδους συλλογικοποίησης, τρόπους οργάνωσης, με δομές και δράσεις, υπερασπίζοντας όλα όσα άφησε πίσω της η εξέγερση του Δεκέμβρη, έχοντας ως στόχο την συνέχιση τους, το επόμενο βήμα προς την ολοκληρωτική ανατροπή του κρατικού συστήματος και την δημιουργία αυτού του νέου κόσμου που γεννιέται από τις μνήμες, τους αγώνες και τις αξίες μας. Έναν νέο κόσμο, αυτόν της ισότητας, της ελευθερίας, της Αναρχίας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
