ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 - ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2023
Δεκαπέντε χρόνια μετά την κρατική δολοφονία του Αλέξη ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος συνεχίζεται.
Μαθητική - Φοιτητική πορεία: 6/12 στις 11:00 | Προπύλαια
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 εκτελείται εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος από τους μπάτσους Ε. Κορκωνέα και Β. Σαραλιώτη στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, γεγονός που στάθηκε η αφορμή να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη κοινωνική οργή απέναντι στη γενικευμένη κρατική βία εκείνης της περιόδου. Η κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη αποτέλεσε σημείο τομής για την μεταπολιτευτική περίοδο γιατί ακριβώς ανέδειξε τις δυναμικές του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της άμεσης δράσης, της κοινωνικής αλληλεγγύης και έτσι κατάφεραν να διαχυθούν πρακτικές και αξίες όπως η κοινωνική αντι-βία, η αυτοοργάνωση και η ταξική αλληλεγγύη σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ιδίως στη νεολαία, ως τα πιο αποτελεσματικά αγωνιστικά μέσα σύγκρουσης με την εξουσία. Αποτέλεσε μια εικόνα από το μέλλον γιατί πέρα απ΄ την οργή, έφερε τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς και έθεσε τις βάσεις για ένα νέο κύκλο δημιουργικότητας και ριζοσπαστικοποίησης, ικανή να βγάλει τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες στους δρόμους. Βέβαια, η εξέγερση του 2008 δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά «προετοιμαζόταν» ιδεολογικά τα προηγούμενα χρόνια από τη δράση και την κίνηση των αναρχικών ενάντια στην κρατική καταστολή, ενώ άντλησε πολιτικά και οργανωτικά από την εμπειρία των φοιτητικών αγώνων του 2006-2007 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ψήφιση του νόμου πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, οι οποίοι εξώθησαν δεκάδες χιλιάδες νέους σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε καταλήψεις, συγκρούσεις και πορείες επί σχεδόν έναν χρόνο.
Σήμερα βλέπουμε ότι τα πολιτικά επίδικα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ‘08 παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Η γενικευμένη συστημική κρίση και η υποβάθμιση των ζωών μας σε όλα τα επίπεδα, από την φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης και την λεηλασία της φύσης μέχρι την πολιτική κρίση και τον κοινωνικό εκφασισμό, δεν αποτελούν μια ατυχή συγκυρία ούτε προϊόντα κάποιας κακής διαχείρισης, αλλά συστατικά και δομικά στοιχεία του κρατικού - καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας. Ένα σύστημα το οποίο, βρισκόμενο πλέον σε πλήρη σήψη, προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωση και διαιώνισή του, εντείνει τους όρους επιβολής του και τα κατασταλτικά του μέσα και σκληραίνει όλο και περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης των “από τα κάτω”. Έτσι, παράγει κρίσεις, τα καταστροφικά αποτελέσματα των οποίων εκδηλώνονται πρώτα απ’ όλα και εντονότερα στις πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, στους φτωχούς, στα ανήλικα παιδιά, στους πρόσφυγες και τις μετανάστριες, στους ρομά, στις γυναίκες, στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα κτλ. Οι κρατικές δολοφονίες, όπως αυτή του Αλέξη η οποία το 2008 πυροδότησε μια κοινωνική εξέγερση ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης, σήμερα φαντάζουν καθημερινότητα, ενώ η κρατική βία επιχειρείται να κανονικοποιηθεί μέσα από το δόγμα του σοκ: το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών όπου σκοτώθηκαν δεκάδες άνθρωποι, ο πνιγμός εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών στην Πύλο με τη σύμπραξη του Λιμενικού Σώματος, η δολοφονική επίθεση των ΟΠΚΕ στη 16χρονη αντιφασίστρια στο Ν. Ηράκλειο, οι εν ψυχρώ δολοφονίες του Κώστα Μανιουδάκη και του Χρήστου Μιχαλόπουλου από τα ένστολα σκουπίδια είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα δολοφονικής κρατικής βίας που έλαβαν χώρα φέτος.
Παράλληλα, το κράτος μετά την εμπειρία της εξέγερσης του ‘08, προσπαθεί να ανακόψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις από τη ρίζα τους και επιτίθεται σε ό,τι άφησε ως παρακαταθήκη ο Δεκέμβρης για το αναρχικό κίνημα, μέσα από μια σειρά μεθοδεύσεων που εξυπηρετούν τόσο την πάγια αντιεξεγερτική πολιτική του, όσο και την απρόσκοπτη επέλαση του νεοφιλελευθερισμού: την επίθεση στο μαθητικό και φοιτητικό κίνημα και την αποριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας μέσα από την εντατικοποίηση και αποστείρωση των δημοσίων δομών εκπαίδευσης ώστε αυτές να μην επιτρέπουν διαδικασίες πολιτικής ζύμωσης και συλλογικές αντιστάσεις, την κατάργηση του ασύλου που αποτέλεσε την καρδιά της εξέγερσης αλλά και όλων των μεταπολιτευτικών αγώνων από το Πολυτεχνείο του ‘73 μέχρι και σήμερα, την ανάπλαση των Εξαρχείων ως μια γειτονιά με βαθιά αγωνιστική κουλτούρα και παράδοση και ευρύτερα τον εξευγενισμό και την περαιτέρω τουριστικοποίηση γειτονιών του κέντρου της Αθήνας, την ποινικοποίηση της απεργίας και την ψήφιση του νόμου για περιστολή των διαδηλώσεων καθώς και την επίθεση στις καταλήψεις, τόσο εντός των σχολών όσο και ευρύτερα, ως κέντρα αγώνα που εδαφικοποιούν τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αντίστασης.
Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα αποτελούν κομμάτι της κρατικής πολιτικής της αντιεξέγερσης, η οποία μάλιστα εκδηλώνεται όλο και πιο απροκάλυπτα, ιδίως με την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείριση της τελευταίας τετραετίας που οξύνει τις επιθέσεις σε όλα τα μέτωπα. Αναδεικνύεται τώρα περισσότερο από ποτέ ότι για το χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας είμαστε όλοι και όλες στην καλύτερη εκμεταλλεύσιμοι και στη χειρότερη αναλώσιμοι. Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύεται και ο φόβος των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, που κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να μην επαναληφθεί ο Δεκέμβρης, για να αναχαιτίσουν οποιαδήποτε εξεγερσιακή προοπτική. Γιατί ξέρουν ότι εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη. Γιατί όλοι οι λόγοι για τους οποίους εξεγέρθηκε το σύνολο της κοινωνίας το 2008 εξακολουθούν να διακυβεύονται και μάλιστα με όλο και πιο οξυμένο και ασφυκτικό τρόπο για την κοινωνική βάση. Γιατί στο σήμερα έχουμε κάθε λόγο να εξεγερθούμε ενάντια στο σύστημα που καταπιέζει, εκμεταλλεύεται, υποβαθμίζει και εξαθλιώνει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Για εμάς ο Δεκέμβρης δεν αποτελεί μια ακόμη επέτειο ή μνημόσυνο, αλλά αντίθετα μας θυμίζει ότι η μνήμη των νεκρών μας ζει μέσα από τους αγώνες του σήμερα, ενώ ως βασικότερη παρακαταθήκη άφησε όχι απαντήσεις, αλλά ερωτήματα, με κυριότερο αυτό της μετάβασης σε μία άλλη κοινωνία. Το ερώτημα δηλαδή του πώς περνάς από την αυθόρμητη εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση. Το αυτοοργανωμένο φοιτητικό κίνημα οφείλει να βρει διεξόδους συλλογικοποίησης, τρόπους οργάνωσης, με δομές και δράσεις, ώστε να υπερασπιστεί όλα όσα άφησε πίσω της η εξέγερση του Δεκέμβρη, έχοντας ως στόχο την συνέχισή τους, το επόμενο βήμα προς την ολοκληρωτική ανατροπή του κρατικού συστήματος. Η φλόγα της Δεκεμβριανής εξέγερσης είναι ακόμα αναμμένη στις μνήμες και στις συνειδήσεις μας και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνει πυρκαγιά. Μια πυρκαγιά που θα κάψει συθέμελα τους δυνάστες μας, στις στάχτες των οποίων θα μπορούμε πια ελεύθερα να χτίσουμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε: έναν κόσμο αυτοδιεύθυνσης, ισότητας και αλληλεγγύης.
Ελευθεριακό Σχήμα Παντείου
Φοιτητική Ομάδα Ρουβίκωνα
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
