Αναδημοσιεύουμε την ανάλυση της Αναρχικής Συνέλευσης Φοιτητών/τριών Quieta Movere.
Σημειώσεις για τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, το Άσυλο, την πανεπιστημιακή αστυνομία και τους μπάτσους στις πλατείες.
Το φοιτητικό κίνημα ενάντια στον νόμο Κ-Χ από την αρχή του έτους έχει πετύχει μια σειρά από μικρές και μεγάλες νίκες. Είναι η συμβολή στο πλάτεμα του αγώνα μέσα στο ιδιότυπο καθεστώς του λοκ-ντάουν, η αναδίπλωση των αλαζονικών υπουργικών δηλώσεων, η υπαναχώρηση της κρατικής πολιτικής, η απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων μέσα από το χώρο του Ασύλου, η ίδια η επανοικειοποίησή του με όρους αγώνα, με καταλήψεις, συνελεύσεις, διαδηλώσεις που εκκινούσαν και κατέληγαν σε αυτό. Είναι τελικά όλες οι στιγμές αγώνα σε αυτό το πολύμηνο συνεχές του ελπιδοφόρου φοιτητικού κινήματος. Για μήνες αγωνιζόμασταν, βρισκόμασταν, κινούμασταν και ουσιαστικά ζούσαμε μέσα στα πανεπιστήμια, στον χώρο που ήταν κεντρική πολιτική επιλογή του κράτους και του κεφαλαίου να παραμείνει ως και σήμερα κλειστά, στο ΑΠΘ που επί σειρά ετών προωθείται η εγκατάσταση και συντήρηση των ναρκοπιατσών και των συνακόλουθων κανιβαλιστικών συμπεριφορών. Και καταφέραμε να υπάρχουμε στους χώρους μας, ζωντανεύοντάς τους και απομακρύνοντας οτιδήποτε μας καταπιέζει. Μακριά από θεσμικές λογικές με την δύναμη της αυτοοργάνωσης αποφασίζαμε για εμάς, αποφασίζαμε ότι δεν θα είναι ανεκτές οι παραβιαστικές συμπεριφορές, το εμπόριο ναρκωτικών, οι κερδοσκοπικές λογικές και κάθε έκφανση κοινωνικού κανιβαλισμού.
Σίγουρα όμως, το τελευταίο διάστημα το σκηνικό έχει αλλάξει. Η ως τώρα παράταση ενός καθεστώτος σταδιακού ανοίγματος της εστίασης και των χώρων διασκέδασης, ενώ τα υπόλοιπα μέτρα είχαν εμφανώς χαλαρώσει και η επανοικειοποίηση του πανεπιστημίου είχε ανοίξει από τους αγωνιζόμενους φοιτητές είναι κάποιοι από τους λόγους που πλήθος κόσμου συρρέει στους πανεπιστημιακού χώρους αντιλαμβανόμενος ότι βρίσκεται σε μια απελεύθερη νησίδα μαζικής διασκέδασης και εκεί αναπτύσσεται σωρεία συμπεριφορών και πρακτικών που μας βρίσκουν καθόλα ενάντιους. Για εμάς, όλα τα παραπάνω σχετίζονται μεταξύ τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Είναι η αλυσίδα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που συνδέει τους επιμέρους κρίκους της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της πανεπιστημιακής αστυνομίας με τις αστυνομικές επιθέσεις στις πλατείες, την στρατοπέδευση των μπάτσων στις γειτονιές και την προώθηση της κρατικής βίας, της τρομοκράτησης και του σχεδίου της προληπτικής αντιεξέγερσης.
Άσυλο, ναρκοπιάτσες, πανεπιστημιακή αστυνομία
Το επιλεκτικό άνοιγμα των μέτρων του λοκ-ντάουν πάντα με γνώμονα την έλευση του τουρισμού και τις «ανάγκες της αγοράς» επιτείνουν ένα ασφυκτικό καθεστώς για όλους μας και ταυτόχρονα η διαρκής αστυνομική παρουσία στον δημόσιο χώρο στοχεύουν στον περιορισμό των πολιτικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων. Σε αυτήν τη συνθήκη και με την απουσία των έντονων κινηματικών δράσεων και της οργανωμένης πολιτικής παρουσίας των φοιτητών στο πανεπιστήμιο, ο χώρος του ασύλου έχει μετατραπεί σε ένα χώρο διασκέδασης, κέρδους, ναρκεμπορίου και κανιβαλιστικών συμπεριφορών. Δημιουργείται και επαναφέρεται μια κατάσταση που αποτελεί πάγια κρατική τακτική στην έκφραση του αφηγήματος του πανεπιστημίου ως «άνδρου εγκληματικότητας και ναρκωτικών». Άλλωστε, με βάση αυτό το αφήγημα το κράτος θέσπισε τα κλειδώματα των πανεπιστημιακών εισόδων, τους σεκιουριτάδες, την κατάργηση του ασύλου του πανεπιστημίου και προωθεί τη μόνιμη εγκατάσταση των ΟΠΠΙ. Αποτελεί, δηλαδή, μια κατάσταση συμβαδίζει πλήρως με το σχέδιο υπονόμευσης των φοιτητικών αγώνων και των κοινωνικών αντιστάσεων, της αποστείρωσης και ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου. Σε αγαστή συνεργασία βγαίνουν ξανά κράτος, ΜΜΕ και τοπικοί φορείς και διατυμπανίζουν την «εστία ανομίας», ώστε να ανοίξουν την πίσω πόρτα για την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Η κατάληψη της Πρυτανείας, αλλά και οι μετέπειτα καταλήψεις σε επιμέρους σχολές του ΑΠΘ, άνοιξαν τα κλειστά Πανεπιστήμια, δίνοντας ζωτικό χώρο στους φοιτητές, εδαφικοποιώντας τις αντιστάσεις και αναγεννώντας τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, λειτουργώντας υποδειγματικά με ακηδεμόνευτους όρους και αμεσοδημοκρατικά. Έτσι, πετύχαμε την επανοικειοποίηση του ασύλου, μέσα σε μια περίοδο απαγορεύσεων. Μια επανοικειοποίηση, με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους, διαρκούς παρέμβασης στο φοιτητικό υποκείμενο, συλλογικοποίησης και όξυνσης του αγώνα, μέσω συνελεύσεων, καταλήψεων και διαδηλώσεων και συγκρούσεων, πλαισιωμένων από χιλιάδες φοιτητές.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να κάνουμε μερικές χρήσιμες διευκρινήσεις. Ως αναρχικοί/ες είμαστε δίπλα σε όποιον αγωνίζεται, σε όποιον βάλλεται από την κρατική καταστολή, στον καθένα που βγάζει φωνή αντίστασης και υψώνει την γροθιά του. Τα τελευταία χρόνια από την μεριά μας έχουμε δώσει αγώνες για την επανοικειοποίηση του πανεπιστημιακού χώρου και ενάντια στις ναρκομαφίες και τις κανιβάλιστικές συμπεριφορές εντός του Ασύλου, για να κυκλοφορούμε και συναντιόμαστε όλοι/ες ελεύθεροι χωρίς φόβο και καταπιέσεις. Και σε αυτές τις στιγμές βρεθήκαμε δίπλα με πολλούς και πολλές. Δεν θεωρούμε όμως ότι μπορούμε να μοιραστούμε τις αξίες μας με όλον τον κόσμο που συνευρίσκεται πλέον τις νύχτες στο ΑΠΘ. Δεν μπορούμε να έχουμε καμία σχέση με αφεντικά, μαγαζάτορες, μπράβους της νύχτας, ντιλεράδες, άτομα που προβαίνουν σε παραβιαστικές συμπεριφορές σε κοπέλες και επιδίδονται σε ομοφοβικές επιθέσεις. Όπως οραματιζόμαστε και παλεύουμε για μια κοινωνία χωρίς εξουσία και καταπιέσεις το ίδιο ακριβώς επιδιώκουμε και για την επανοικειοποίηση των χώρων μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι η ευρύτερη συνθήκη εξωθεί κόσμο στο χώρο του Ασύλου και τείνει να τον μετατρέψει σε ένα πεδίο μαζικού διασκεδαστηρίου που οπωσδήποτε θα σβήσει, όταν όλοι αυτοί θα μπορούν να επιστρέψουν μαγαζιά που αναπαράγουν νόμιμα τις ίδιες ακριβώς σχέσεις. Δεν μας ενδιαφέρει και ποτέ δεν αποτελούσε κριτήριό μας για τον αγώνα της επανοικειοποίησης η ύπαρξη ή μη φοιτητικής ιδιότητας, εδώ μπορούν να χωρέσουν όλοι. Με όσους όμως την επόμενη μέρα των ανοιχτών μαγαζιών αλλά ταυτόχρονα και των αστυνομικών περίπολων στα πανεπιστήμια θα νιώθουν καλά –ίσως και ακόμη καλύτερα– αφού θα έχουν επιστρέψει εκεί που ήθελαν, δεν έχουμε να μοιραστούμε επίσης κάτι.
Οι μπάτσοι στις γειτονιές & τις πλατείες μας
Αρχικά, αξίζει να προσέξουμε την στάση της αστυνομίας όσον αφορά τον περιορισμό του δημοσίου χώρου και την αύξηση της συνθήκης διαρκούς ελέγχου. Από την εμφάνιση της πανδημίας το κράτος έχει επιλέξει την αστυνομία ως τον επίσημο, επί παντός επιστητού υπεύθυνου, για την επιλεκτική τήρηση των υγειονομικών μέτρων, την υγεία της κοινωνίας και φυσικά τα σταθερά καθήκοντα της καταστολής, τρομοκράτησης και άσκησης της νόμιμης κρατικής βίας. Νέα οχήματα, νέος εξοπλισμός, νέες αρμοδιότητες και νέα σώματα ασφαλείας μονοπωλούν το κρατικό έργο. Ξεδιπλώνεται μεθοδικά το σχέδιο της προληπτικής αντιεξέγερσης αγγίζοντας κάθε κοινωνικό πεδίο.
Από τον προηγούμενο Ιούνιο και την πρώτη καραντίνα το είδαμε καθαρά, την ίδια στιγμή που τα μαγαζιά και οι χώροι διασκέδασης σταδιακά άνοιγαν, οι πλατείες καταλαμβάνονταν από όλων των ειδών τις αστυνομικές δυνάμεις (Αγία Παρασκευή, Κυψέλη, Άνω πόλη Θεσσαλονίκης). Είναι φανερό πως χτυπιούνται οι πλατείες και οι χώροι κοινωνικοποίησής μας, όχι για την υγειονομική μας προστασία μα για να μην καταφέρουν να λειτουργήσουν ως εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης στην κρατική πολιτική. Μια επιχείρηση διαρκούς επιτήρησης και ελέγχου του δημοσίου χώρου και περιορισμού των δραστηριοτήτων που δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου και το κέρδος των αφεντικών. Κι έτσι, λοιπόν, είχαμε καθημερινά τους μπάτσους να καταλαμβάνουν και να περικυκλώνουν εναλλάξ τις πλατείες του κέντρου και τις πύλες του ΑΠΘ, ώστε να επιβληθούν σε όποιον βρίσκονταν εκεί. Τα αντανακλαστικά των αγωνιζόμενων φοιτητών στην περικύκλωση του πανεπιστημίου αποδεικνύει ότι το κράτος έχει ήδη αργήσει, έχουμε ήδη βρεθεί, έχουμε ήδη διαλέξει τον δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα. Δεν έχει καμία αξία η ανατροπή του μέτρου για την πανεπιστημιακή αστυνομία, αν οι μπάτσοι στρατοπεδεύουν σε όλον τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό. Έξω οι μπάτσοι από τις σχολές, τις γειτονιές και τις ζωές μας.
Ενάντια σε Κράτος, Αστυνομία, Σύγχρονο Ολοκληρωτισμό
Από τους φοιτητικούς αγώνες ενάντια στον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοίδη στις εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στο αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, τους τοπικούς αγώνες για την φύση, τις συγκεντρώσεις ενάντια στην καταστολή και την αστυνομοκρατία στις γειτονιές και στις πλατείες. Από τους αποκλεισμούς του ΑΠΘ, μέχρι τους αποκλεισμούς των πλατειών, από τις κανιβαλιστικές συμπεριφορές μέχρι τις παρακρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις, να πολεμήσουμε τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό με οργάνωση και αγώνα σε σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας και γειτονιές.
Καμία ανοχή σε εξουσιαστικές, σεξιστικές και ομοφοβικές συμπεριφορές.
Οι μπάτσοι στις πλατείες γίναν καθεστώς, αυτός είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός.
Το Άσυλο ανήκει σε όλη την Κοινωνία, έξω από το campus μπάτσοι και μαφία.
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών «Quieta Movere», Ιούνης ΄21