Πόσα ακόμα;
Τι είναι καλύτερο: ένα τσιμεντωμένο θέατρο ή ένα κατειλημμένο θέατρο. Το κράτος ακόμα μια φορά αποδεικνύει τον πολιτισμό και τις προτεραιότητές του: με την πανδημία να μαίνεται ακόμα και εν μέσω χορευτικών πανηγυρισμών για το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού, επιλέγει να εκκενώσει ακόμα μια κατάληψη: το αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός.
Η κίνηση αυτή, δυστυχώς, δε μας εκπλήσσει. Το κράτος εκκενώνει το θέατρο Εμπρός γιατί είναι αυτοδιαχειριζόμενο. Από το 2011 που τελεί υπό κατάληψη λειτουργεί με κύριο όργανο τη συνέλευσή του και όχι υπό τη διεύθυνση κάποιου θιασάρχη επιχειρηματία. Το σύστημα ξέρει πολύ καλά να ανέχεται και να ξεπλένει θεσμούς που διοικούνται από βιαστές αλλά ενοχλείται βαθιά όταν οι καλλιτέχνες, ή γενικότερα ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε, παίρνουν τις καταστάσεις και τα μέσα της δουλειάς στα χέρια τους.
Και προφανώς, το κράτος εκκενώνει το θέατρο Εμπρος γιατί είναι κατάληψη. Η τωρινή κυβέρνηση δε χάνει ευκαιρία να επιτεθεί με μένος σε χώρους του αγώνα, είτε είναι στεγαστικές καταλήψεις, στέκια, δομές αλληλεγγύης, συσπειρώνοντας ταυτόχρονα το συντηρητικό της κοινό γύρω από το δόγμα τάξη και ασφάλεια. Γιατί είναι προφανές ότι ο πραγματικός κίνδυνος είναι οι παραστάσεις, τα μαθήματα χορού και θεάτρου, οι εκδηλώσεις, οι συζητήσεις, η αλληλεγγύη που τόσο καιρό προσέφερε ελεύθερα και απλόχερα το Εμπρος. Να σημειώσουμε εδώ ότι το 2018 η κατάληψη είχε δεχθεί επίθεση από ομάδα φασιστών, γεγονός που αποδεικνύει με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια πόσο ενοχλεί το σύστημα και τις παραφυάδες του.
Τέλος, το κράτος εκκενώνει το θέατρο Εμπρός γιατί είναι θέατρο. Πιο συγκεκριμένα, γιατί είναι ένα ελεύθερο θέατρο, και όχι ένας κρατικός θεσμός, μια επιχείρηση ή ένα ίδρυμα φιλότεχνων εφοπλιστών. Εκεί βρήκαν πολλές φορές στέγη ομάδες που δε μπορούσαν να πληρώσουν για τις πρόβες τους, που ήθελαν να εκφραστούν χωρίς αντίτιμο, που η πρόσβασή τους στο καλλιτεχνικό κατεστημένο αποκλειόταν, όχι λόγω της ποιότητάς τους αλλά λόγω της πολιτικής τους. Και οι κυβερνώντες ξέρουν πολύ καλά ότι μέσα σε ελεύθερα θέατρα γεννιούνται οι ομορφότερες αντιστάσεις.
Και παρόλο που, όπως είπαμε, δε μας εκπλήσει, γεννάται και πάλι η ερώτηση: πόσα ακόμα θα ανεχθούμε;
Αλληλεγγύη με το θέατρο Εμπρος και κάθε βαλλόμενο κατειλημμένο χώρο.
Να υπερασπιστούμε τις δομές του κινήματος.
Κατάληψη Libertatia