Εν μέσω πανδημίας, η κυβέρνηση αποφασίζει να περάσει ένα νόμο με σκοπό να χτυπήσει στον πυρήνα της δημόσιας εκπαίδευσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος προσπαθεί να το κάνει αυτό. Παραδείγματα αποτελούν ο νόμος Κοντογιαννόπουλου-Σουφλιά ‘90-‘91, ο νόμος Αρσένη ‘97-‘98, ο νόμος Γιαννάκου ‘06-‘07, ο νόμος Διαμαντοπούλου ‘11, το σχέδιο «Αθηνά» ‘13. Πρόδρομος του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη αποτέλεσε και η κατάργηση του ασύλου το καλοκαίρι του 2019, σε συνέχεια του νόμου Γαυρόγλου του 2017.
Η πανδημία του κορονοϊού καθόρισε με δύο τρόπους την κυβερνητική πολιτική. Από τη μία, εντάθηκε η κρίση του κεφαλαίου, κρίση την οποία προφανώς δεν θα πληρώσουν οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες, αλλά εμείς (τα άτομα που εργάζονται ή φοιτούν και γενικότερα οι καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες). Από την άλλη δημιούργησε ένα εύφορο έδαφος για αντιδραστικές πολιτικές και καταστολή. Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται και η επίθεση στην δημόσια εκπαίδευση, με το νομοσχέδιο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη που φέρνει υποχρηματοδότηση της παιδείας, διαγραφές/πειθαρχικά, μείωση εισακτέων, επίθεση στον φοιτητικό συνδικαλισμό, επιβολή πανεπιστημιακής αστυνομίας, κάμερες, face control, σύσταση ανακριτικών επιτροπών.
Η κυβέρνηση κάνει ξεκάθαρο πως είναι απαραίτητο για αυτήν να μην δίνει χρήματα για τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, αλλά σε πολεμικούς εξοπλισμούς, στην καταστολή, στα ΜΜΕ και στην διάσωση επιχειρήσεων (Πειραιώς, Aegean, κλπ). Η κρατική καταστολή, τόσο στα πανεπιστήμια, όσο και γενικότερα στην κοινωνία, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά έρχεται να διασφαλίσει την επιβολή των αντιδραστικών πολιτικών. Συγκεκριμένα στον χώρο των πανεπιστημίων, η αστυνομία είναι ένα ακόμα εργαλείο του κράτους, ώστε να κατασταλούν οι όποιες αντιδράσεις των ατόμων που φοιτούν και εργάζονται ενάντια στα νέα μέτρα, να ελεγχθούν οι ζωές μας, να κατασταλούν οι δράσεις μας και να επιβληθούμε σε πειθάρχηση.
Τα γεγονότα που εξελίσσονται όλο αυτό το διάστημα στους χώρους του ΑΠΘ μας προδιαθέτουν για το τι ακριβώς θα επακολουθήσει με την εφαρμογή του νόμου το 2ο δεκαπενθήμερο του Απρίλη, σύμφωνα με τις δηλώσεις Χρυσοχοΐδη. Βλέποντας τις εικόνες καταστολής στην πρυτανεία του ΑΠΘ, μπορούμε μονάχα να φανταστούμε τι πρόκειται να γίνει και στο δικό μας πανεπιστήμιο, το οποίο διαχρονικά αποτελεί εν γένει ένα πιο συντηρητικό χώρο σε σύγκριση με το ΑΠΘ. Θυμόμαστε χαρακτηριστικά την εισβολή της αστυνομίας στο ΠΑΜΑΚ το 2017, περίοδο που ακόμα επικρατούσε το πανεπιστημιακό άσυλο. Σε αυτές τις συνθήκες, οι πρυτάνεις και οι πρυτανικές αρχές στέκονται προφανώς απέναντι στα άτομα που φοιτούν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εκκένωση της πρυτανείας με πρόσκληση του πρύτανη Παπαϊωάννου.
Απ’ τα σημαντικότερα και διαχρονικά προβλήματα του πανεπιστημίου μας, είναι η σίτιση και η στέγαση. Πιο αναλυτικά, με απόφαση της κυβέρνησης, οι φοιτητικές εστίες εκκενώθηκαν τον Μάρτιο του 2020 και έκτοτε παραμένουν κλειστές, αφήνοντας άστεγα τα άτομα που διέμεναν στις εστίες. Σε ό, τι αφορά τη σίτιση, μόλις το 1/5 των ατόμων που φοιτούν έχει πρόσβαση σε δωρεάν φαγητό, με περίπου 7.500 ακόμα να αναγκάζονται να πληρώσουν αν θέλουν να σιτιστούν. Μάλιστα σε περίοδο πανδημίας, η πρυτανεία αποφάσισε να σκληρύνει τα κριτήρια για παροχή δωρεάν σίτισης, αποκλείοντας έτσι περισσότερα άτομα.
Μία άλλη πτυχή της εφαρμογής του νομοσχεδίου, είναι και η διεύρυνση των περιθωρίων για σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο χώρο του πανεπιστημίου. Από τη μία πλευρά, με την εφαρμογή του ν+2, οποιοδήποτε άτομο κατέχει θέση εξουσίας εντός του Πανεπιστημίου θα βρίσκει έδαφος για περισσότερες αυθαιρεσίες και παραβιάσεις σε βάρος των σωμάτων μας. Γνωρίζουμε, ήδη, περιπτώσεις καθηγητών που εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, παρενοχλούσαν σεξουαλικά τις φοιτήτριες τους, πατώντας στην ανάγκη τους να περάσουν κάποιο μάθημα ή να αποφοιτήσουν. Είναι προφανές πως με το ν+2 και τα πειθαρχικά, καταστάσεις όπως η προαναφερόμενη είναι πιθανό να αποτελούν ακόμα πιο συνηθισμένα φαινόμενα. Από την άλλη πλευρά, η παρουσία ειδικών φρουρών στο πανεπιστήμιο κάθε άλλο παρά ασφαλή μας κάνει να αισθανόμαστε, καθώς δεν είναι λίγα τα περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων και κακοποίησης από μπάτσους.
Έπειτα από μακροχρόνιο λήθαργο του φοιτητικού συλλόγου του πανεπιστημίου μας και μετά από απόπειρες γενικών συνελεύσεων με πενιχρά αποτελέσματα καταλήξαμε στο συλλογικό συμπέρασμα ότι πια ήρθε ο καιρός να αναλάβουμε δράση ώστε να αναδείξουμε τις διαχρονικές παθογένειες του ιδρύματος που φοιτούμε ( απουσία μέριμνας με κύρια και καίρια προβλήματα τη στέγαση και τη σίτιση ) αλλά και προκειμένου να δηλώσουμε ηχηρά την αντίθεση μας με το αυταρχικό και απύθμενα συντηρητικό νομοσχέδιο που δυστυχώς οι κρατικοί μηχανισμοί όχι μόνο δημιούργησαν και υπερψήφισαν αλλά ήδη έχουν βαλθεί να εφαρμόσουν . Προχωράμε , λοιπόν σε ολιγόωρη κατάληψη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας πρωτοβουλιακά και με την ελπίδα προσέλκυσης και πολιτικής ενεργοποίησης όσων φοιτούν σε αυτό .
Απαιτούμε :
- Ανατροπή του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη.
- Αθώωση όλων των συλληφθέντων ατόμων από τις δράσεις/κινητοποιήσεις κατά του νέου νόμου.
- Άνοιγμα των φοιτητικών εστιών του ΠΑΜΑΚ.
- Άνοιγμα των σχολών με όλα τα απαραίτητα μέτρα, με έξοδα του κράτους.
Καλούμε σε :
Συνέλευση στις 12:00 στον προαύλιο χώρο του ΠΑΜΑΚ
ΦΟΙΤΗΤ(ΡΙ)ΕΣ ΠΑΜΑΚ
