Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί.
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;
—Μπέρτολτ Μπρεχτ
Στον απόηχο αυτών των πρωτοφανών γεγονότων αστυνομικής βιαιότητας και καταστολής που όλοι/ες παρακολουθούμε μουδιασμένοι/ες τις τελευταίες ημέρες, άλλοι/ες από τα κινητά μας τηλέφωνα και άλλοι/ες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (όσα δεν προλαβαίνουν να λογοκριθούν) ο Σύλλογος Σπουδαστών και Σπουδαστριών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου δημιούργησε την πρωτοβουλία "Διάγγελμα ενός λεπτού και τριών δευτερολέπτων", μια ενεργητική δεξαμενή προβληματισμού και ανησυχίας σε μορφή βίντεο.
Προσκαλούμε καλλιτέχνες (ηθοποιούς ποιητές, μουσικούς, σκηνοθέτες, λογοτέχνες, ζωγράφους, τραγουδιστές, ακαδημαϊκούς, κινηματογραφιστές, γκραφιτάδες, γλύπτες, περφόρμερ, ακροβάτες) δίνοντάς τους "βήμα" για ένα λεπτό και τρία δευτερόλεπτα ακριβώς, ώστε να μοιραστούν με όποιο τρόπο εκείνοι/ες επιθυμούν τις σκέψεις τους για το πως αυτοί/ες αφουγκράζονται αυτή την κατάσταση.
Καλούμε τους καλλιτέχνες και τις καλλιτέχνιδες καθώς και όλους τους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, τηρώντας όλα τα μέτρα υγειονομικής προστασίας, να μας μιλήσουν προσωπικά για όλα αυτά που με απίστευτη βαρβαρότητα έχουν εκτυλιχθεί μπροστά στα μάτια μας το τελευταίο διάστημα.
Αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο του καλλιτέχνη ως μέρος μιας πραγματικότητας και όχι αποκομμένο από τον κοινωνικό ιστό και αποκλεισμένο σε μια δημιουργική φούσκα. Πιστεύουμε πως ο καλλιτέχνης, ήταν και είναι εκείνος που, συντονισμένος με τον παλμό των καιρών του, μιλάει με τα δικά του εργαλεία και τη δική του γλώσσα. Σε αυτούς τους καλλιτέχνες θέλουμε και εμείς να ανήκουμε. Που δημιουργούνε με αφορμή το κοινό και για το κοινό.
Εμείς οι καλλιτέχνες, λοιπόν, που το κοινό έχει συνηθίσει να βλέπει το χαμόγελό μας και να επιζητά στα πρόσωπά μας την ψυχαγωγία, κατεβάζουμε τις μάσκες μας και τους ζητάμε να μας ακούσουν. Για ένα λεπτό και τρία δευτερόλεπτα.
Από τα σαλόνια μας, τα γραφεία μας, τις ταράτσες μας ή τα μπαλκόνια μας, από τις πλατείες και τα πάρκα που συχνάζουμε στην εποχή της πανδημίας (όσο αυτό επιτρέπεται ακόμα), κατεβάζουμε τις μάσκες μας μπροστά σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την σωστή χρήση της, τους κοιτάζουμε στα μάτια και τους μιλάμε. Για ένα λεπτό και τρία δευτερόλεπτα. Όσο μπορεί να διαρκεί ένα διάγγελμα. Χωρίς φόβο. Γιατί η υπομονή μας σώθηκε. Και πια, δεν χωράμε άλλο μέσα της.
Σύλλογος Σπουδαστών και Σπουδαστριών Σχολής Δραματικής Τέχνης Εθνικού Θεάτρου
Διάγγελμα 1.03' - Μαρία Γαλάνη-Τίνα Μέμου