Τα τελευταία χρόνια στον Βόλο συντελείται μια πρωτοφανής επίθεση στην κοινωνία και στο φυσικό κόσμο, στον αέρα, το νερό και το δημόσιο χώρο.
Στην ήδη επιβαρυμένη ατμόσφαιρα της πόλης από τη βιομηχανική περιοχή, τη χαλυβουργία και το απόβλητα της βιομηχανικής παραγωγής και της κατανάλωσης στο λιμάνι, η καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ-Lafarge αυξάνει τα ήδη υψηλά κρούσματα καρκίνου, αναπνευστικών προβλημάτων και αυτοάνοσων νοσημάτων. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με το νερό. Μεγάλο μέρος του δικτύου είναι φτιαγμένο από αμίαντο και σκουριασμένους σιδεροσωλήνες, και ως λύση προωθείται αποκλειστικά η κατανάλωση εμφιαλωμένου, ανοίγοντας τον δρόμο για την εκμετάλλευση και την ιδιωτικοποίηση των πηγών του Πηλίου, όπου και εκεί διαδραματίζεται ένας εμβληματικός αγώνας.
Παράλληλα, διεξάγεται μια συντονισμένη προσπάθεια τρομοκράτησης και αναχαίτισης των αγωνιστών/ριών και τοπικών κινημάτων από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς με διώξεις και ακραίες κατασταλτικές επιθέσεις, με αποκορύφωμα το βάναυσο ξυλοδαρμό του Βασίλη Μάγγου, ο οποίος και πέθανε λίγο καιρό μετά.
Αναδημοσιεύουμε την πρόσφατη ανακοίνωση του Συντονισμού Συλλογικοτήτων του Βόλου σχετικά με τα μέχρι τώρα συμπεράσματα στον αγώνα και την προοπτική του:
"Για μια μαχητική επανεκκίνηση του κινήματος ενάντια στην καύση σκουπιδιών
Για τη διεκδίκηση της ακύρωσης των σχεδιασμών της αστικής πολιτικής και όχι τη διαπραγμάτευση τους
Είναι γεγονός πως στο ζήτημα της καύσης σκουπιδιών δεν βρισκόμαστε κοντά στην αρχή, αλλά κοντά στην ολοκλήρωση μιας εγκληματικής κατεύθυνσης για τον άνθρωπο, το περιβάλλον, τη δημόσια υγεία και συνολικά τα κοινωνικά δικαιώματα.
Από τη μία οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί τείνουν να ξεδιπλωθούν πλήρως. Το Σεπτέμβρη η κυβέρνηση ψήφισε τον νέο ΕΣΔΑ που περιλαμβάνει τη δημιουργία 43 νέων Μονάδων Επεξεργασίας Αποβλήτων (ΜΕΑ) σε όλη τη χώρα, που θα τροφοδοτούν 4 νέες μονάδες παραγωγής ενέργειας από απορρίμματα (σε Αττική, Κρήτη, Πελοπόννησο και Μακεδονία), καθώς και τις τσιμεντοβιομηχανίες. Τον Οκτώβρη το «Υπουργείο Περιβάλλοντος» με την ΑΕΠΟ 30-10-20/198865 αδειοδοτεί το έργο «Ολοκληρωμένη Εγκατάσταση Διαχείρισης Αποβλήτων (ΟΕΔΑ)», δηλαδή το εργοστάσιο παραγωγής SRF στον Βόλο. Το Δεκέμβριο έληξε η δημόσια διαβούλευση για το σχέδιο νόμου για την προώθηση της ανακύκλωσης και την ενσωμάτωση των ευρωπαϊκών οδηγιών για τα απόβλητα, τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας, που φαινομενικά προωθεί τη μείωση των απορριμμάτων στο όνομα της κυκλικής οικονομίας, αλλά στην πραγματικότητα ανοίγει το δρόμο για την καύση απορριμμάτων σε πλήρη εναρμόνιση με τον ΕΣΔΑ. Οι κατευθύνσεις αυτές τείνουν να ολοκληρώσουν τη διαδικασία που ουσιαστικά εκκίνησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με τις εγκληματικές συμφωνίες που έκανε με τη Lafarge.
Αυτά τα χρόνια ξεδιπλώθηκαν όμως και μια σειρά κινηματικών πρωτοβουλιών και αγώνων ενάντια στην καύση σκουπιδιών. Αγώνες που ανέδειξαν τις καταστροφικές συνέπειες της καύσης σκουπιδιών, αλλά και επιχείρησαν να μπλοκάρουν τους σχεδιασμούς του κεντρικού και τοπικού κράτους. Κινηματικές πρωτοβουλίες που κινητοποίησαν χιλιάδες λαού και συγκρούστηκαν ποικιλόμορφα με τους κρατικούς μηχανισμούς. Μέσα σε αυτή την αυθεντική λαϊκή κίνηση εκδηλώθηκαν ουσιαστικά 2 ρεύματα. Το ένα ρεύμα ουσιαστικά επένδυσε σε μια θεσμική αντιμετώπιση του ζητήματος. Το κέντρο βάρους ήταν πάντα η αναζήτηση κοινοβουλευτικών εκφραστών που θα επαναδιαπραγματευθούν τους όρους της καύσης, ο εξορθολογισμός της στη βάση επιστημονικών δεδομένων ή η ατέρμονη δικαστική οδός. Το δεύτερο ρεύμα επιχείρησε να αντιμετωπίσει το ζήτημα της καύσης σκουπιδιών έξω από τα θεσμικά πλαίσια αναδεικνύοντας τον κοινωνικό και ταξικό χαρακτήρα των κατευθύνσεων. Ξέφυγε από την αποθέωση των «επιστημόνων» αμφισβητώντας συνολικά τη δυνατότητα ενός μονοπωλιακού ομίλου να ορίζει την κοινωνική και οικονομική ζωή ενός τόπου. Το ρεύμα αυτό γέννησε το Συντονισμό συλλογικοτήτων και αποκρυσταλλώθηκε στη μεγάλη διαδήλωση της 13ης Ιούνη.
Η διαδήλωση της 13ης Ιούνη άλλαξε τον χαρακτήρα της αντιπαράθεσης για το ζήτημα της καύση σκουπιδιών. Έθεσε με ξεκάθαρο και αταλάντευτό τρόπο στο ειδώλιο του κατηγορουμένου την ενιαία συμμαχία κυβερνήσεων, τοπικών παραγόντων, εταιρίας. Διεκδίκησε με όρους κοινωνικής σύγκρουσης την ακύρωση των σχεδιασμών για την καύση σκουπιδιών. Κυρίως όμως μίλησε για εκείνο που σιγοψιθύριζε η κοινωνία του Βόλου χρόνια, μα κανένας δεν τολμούσε να βγάλει στο προσκήνιο της κοινωνικής αναμέτρησης. Την εκδίωξη της Lafarge και της ΑΓΕΤ από την πόλη, ως δομικούς παράγοντες υποβάθμισης της ζωής μας, αλλά και νευραλγικούς παράγοντες στην ιστορία εμπέδωσης και θεμελίωσης των σχεδίων για την καύση σκουπιδιών.
Ίσως ήταν η πρώτη στιγμή μετά από χρόνια αναμέτρησης που το οικοδόμημα της καύσης σκουπιδιών απειλήθηκε με πραγματικούς όρους. Για αυτό και η άγρια μήνη του κράτους και των μηχανισμών του, που δε δίστασαν να τσακίσουν και το Βασίλη Μάγγο.
Από τότε μέχρι σήμερα ίσως κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι δυσκολίες των κυβερνητικών απαγορεύσεων και ο χρόνος για να αποκρυσταλλωθούν οι εικόνες εκείνης της αναμέτρησης, ίσως έδωσαν χρόνο στους κρατικούς σχεδιασμούς, αλλά και στην παλινόρθωση ενσωματώσημων και θεσμικών κατευθύνσεων για ανθρώπους και συλλογικότητες του κινήματος. Από την καταγγελία της ΕΕ ως βασικού χρηματοδότη μέσω του ΕΣΠΑ του εργοστασίου επεξεργασίας SRF στο Βόλο, φτάσαμε να ξανακούμε για το ότι το πρόβλημα είναι πως δεν εναρμονιζόμαστε με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Από την περήφανη στάση στο δρόμο χιλιάδων αγωνιστών φτάσαμε στη συμμετοχή συλλογικοτήτων σε ψευδεπίγραφες διαβουλεύσεις υπουργείων.
Μέλημα μας δεν είναι να υποβαθμίσουμε οποιαδήποτε προσπάθεια επιχειρεί να αντιτεθεί ενάντια στην καύση σκουπιδιών. Η ιστορία των τελευταίων χρόνων έχει δείξει όμως πως ο θεσμικός δρόμος όχι απλά δεν μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις, αλλά καλλιεργεί και την εντύπωση πως τελικά άλλοι, περά από την κοινωνική πλειοψηφία θα λύσουν τα προβλήματα. «Ειδικοί», «επιστήμονες», «σωτήρες» όλων των ειδών. Αντιτασσόμαστε σε αυτή την κατεύθυνση και υποστηρίζουμε πως μόνο η λαϊκή κινητοποίηση, η διεκδίκηση και η σύγκρουση μπορούν να έχουν όφελος για τα δίκαια της κοινωνικής πλειοψηφίας. Με βάση αυτή την κατεύθυνση φιλοδοξούμε να ενοποιήσουμε το μαχόμενο κίνημα για την ανατροπή των σχεδιασμών ενάντια στις φύσης τη λεηλασία.
Σε μία δύσκολη περίοδο, μέσα σε καραντίνα και με άγριες αστυνομικές απαγορεύσεις και μεθοδεύσεις, ο συντονισμός συλλογικοτήτων επιχείρησε να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα του κινήματος στην πόλη. Αυτό το στόχο είχαν οι παρεμβάσεις μας στις 17 Νοέμβρη, στην απεργία στις 26 Νοέμβρη, στις 6 Δεκέμβρη και άλλες μικρότερες ή μεγαλύτερες ενέργειες. Φιλοδοξία μας είναι το επόμενο διάστημα να ξεπεράσουμε αυτό το όριο. Να οργανώσουμε άμεσα μαζικές κινητοποιήσεις που θα ενοποιούν το ζήτημα της καύσης σκουπιδιών συνολικά με το ζήτημα της υποβάθμισης της δημόσιας υγείας σε περίοδο πανδημίας και την αυταρχική θωράκιση του κράτους με την επίθεση στις λαϊκές ελευθερίες. Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε κάθε αγωνιζόμενη δύναμη της πόλης. Στο δρόμο γράφετε πάντα η ιστορία. Να τους επανακατακτήσουμε για να γράψουμε τη δική μας ιστορία της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας να ορίζουμε τη ζωή μας, την πόλη μας, το μέλλον μας".