Mε αφορμή την δημόσια διαμάχη για τα ομόφυλα ζευγάρια και την τεκνοθεσία τους, αξίζει να θυμηθούμε μια κομβική στιγμή δράσης, 52 χρόνια πριν που έβγαλε την ομοφυλοφιλία από τα διαγνωστικά εγχειρίδια ως νόσο, αν και ακόμα και σήμερα αναχρονιστικοί θεσμοί όπως η εκκλησία προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Η ομοφυλοφιλία μέχρι και σήμερα σε πολλές περιοχές του κόσμου παραμένει ένα θέμα που προκαλεί ρατσιστικές, μισαλλόδοξες και δολοφονικές συμπεριφορές, ενώ την δεκαετία του ’70 θεωρείτο ψυχιατρική διαταραχή.
Τα πράγματα αλλάζουν το 1972 όταν στο Ντάλας των ΗΠΑ, στο ετήσιο Συνέδριο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης συμβαίνει κάτι το ιστορικό για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Στο τραπέζι των ομιλητών κάθισε ένας άνδρας που φορούσε μάσκα και περούκα, για να κρύψει το πρόσωπό του. Όπως έλεγε ήθελε να μιλήσει για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.
«Είμαι ομοφυλόφιλος και είμαι ψυχίατρος», είπε με παραμορφωμένο ήχο μικροφώνου. Αρχικά αναγνώρισε ότι υπήρχαν πολλοί ομοφυλόφιλοι ψυχίατροι, και ως ψυχίατροι έπρεπε να εξετάσουν προσεκτικά την δύναμη που είχαν στα χέρια τους, για να καθορίσουν την υγεία των άλλων.»
«Όλοι πρέπει να συνεργαστούμε, γιατί όλοι έχουμε κάτι να χάσουμε. Κάτι πιο σημαντικό από την προαγωγή στην δουλειά. Κάτι που περνά μέσα από την καρδιά του καθενός από μας: την πλήρη ανθρωπιά μας. Γιατί εάν ήταν άνετοι με την δική τους ομοφυλοφιλία θα ήταν άνετοι και με την δική μας. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ικανότητα και την σοφία μας για να τους βοηθήσουμε αλλά να βοηθήσουμε και εμάς, με αυτό το μικρό κομμάτι ανθρωπιάς που ονομάζεται ομοφυλοφιλία» Ο άνθρωπος αυτός έμεινε γνωστός ως Ο Dr. Χένρυ Ανώνυμος.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλος από τον Τζόν Φρίερ, καθηγητή ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Temple. Μετά από αυτή την γενναία ομιλία του, έγινε η αιτία για να εξαιρεθεί η ομοφυλοφιλία, από την λίστα των ψυχικών διαταραχών.
Μέχρι τότε η ομοφυλοφιλία ήταν ψυχική ασθένεια για την Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση, η οποία μάλιστα την είχε εγγράψει στο επίσημο Διαγνωστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM). Η δημοσίευση αυτή είχε προκαλέσει την αντίδραση της ομοφυλοφιλικής κοινότητας. Αυτή ήταν και η αφορμή που ενέπνευσε την ομιλία του Δρ. Ανώνυμου, ο οποίος στην αρχή της καριέρας του, απολύονταν γιατί δήλωνε ομοφυλόφιλος.
Μέχρι και την ιστορική ομιλία του Δρ Ανώνυμου στο Ντάλας, οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές πραγματοποιούσαν διαμαρτυρίες, στις ετήσιες ψυχιατρικές συναντήσεις με μικρά ή καθόλου αποτελέσματα. Αυτό που χρειάστηκε τελικά ήταν ένας άνθρωπος να σταθεί μπροστά στην Ψυχιατρική Ένωση και να μιλήσει ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία. Ο Δρ. Ανώνυμος όμως δεν αισθανόταν ασφαλής και γι΄αυτό ζήτησε να μιλήσει μεταμφιεσμένος.
Ένα χρόνο αργότερα η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση, έβγαλε την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών. Αποτέλεσμα, περισσότεροι από 20 εκατομμύρια ομοφυλόφιλοι απαλλάχτηκαν από το στίγμα του ασθενή και κέρδισαν την ελευθερία του σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού. Ο Τζον Φρίερ κράτησε μυστική την ταυτότητα του Δρ. Ανώνυμου για 20 χρόνια, μέχρι το 1994.
