ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΚΑΜΑΡΑ 10:30
2 χρόνια μετά την δολοφονία στα Τέμπη όλο και πληθαίνουν τα αναδυόμενα στοιχεία που φανερώνουν την θανατοπολιτική του κράτους, καταδεικνύοντας ξεκάθαρα τους αυτουργούς ενός εγκλήματος, οι οποίοι συνεχίζουν ανενόχλητοι να κυβερνούν, να διαχειρίζονται και να εξουσιάζουν τις ζωές μας. Οι μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα αποτυπώνουν την μεγάλη κοινωνική οργή που έχει ξεσπάσει απέναντι στην παντοδυναμία του κράτους, το οποίο διαρκώς θρέφει θάνατο και τρομοκρατία.
Από την ολομέτωπη επίθεση του κράτους δεν δύναται να λείπει ο τομέας της εκπαίδευσης - που όντας παρακλάδι των θεσμών του κράτους -δρομολογούνται αναδιαρθρώσεις και παρατηρείται μια ταχύρρυθμη πλέον εφαρμογή αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων και μεταρρυθμίσεων.
Σημείο τομής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης αποτέλεσε ο νόμος Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη (ν.4777/2021) που περιλαμβάνει μέσα σ’ όλα τα πειθαρχικά και τις διαγραφές τόσο εκπαιδευτικών όσο και φοιτητών. Ο τρομονόμος αυτός αρχίζει σταδιακά να παίρνει σάρκα και οστά καθώς όλο και περισσότεροι εκπαιδευτικοί απειλούνται με πειθαρχικές διώξεις, ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες φοιτητές εκφοβίζονται με διαγραφή από τις πανεπιστημιακές σπουδές. Το λεγόμενο αυτό «όριο φοίτησης» έρχεται να προστεθεί στην μακρά λίστα αναδιαρθρώσεων, όπου χιλιάδες φοιτητές απειλούνται με διαγραφή καθώς έχουν ξεπεράσει τον «προβλεπόμενο» χρόνο φοίτησης. Είναι σαφές πως η αδυναμία του κράτους να καλύψει τις ανάγκες του συνόλου, μετακυλά στις πλάτες των φοιτητών. Το πανεπιστήμιο που οραματίζονται δομείται πάνω σε ένα στείρα ακαδημαϊκό μοντέλο, εμπλουτισμένο με συνθήκες πίεσης, εξατομίκευσης, εντατικοποίησης και ανταγωνισμού – ένα συνεχές κυνήγι πτυχίου.Mάλιστα, με προσχήματα "διευκόλυνσης των φοιτητών" θα πραγματοποιηθεί και η επόμενη Σύνοδος Πρυτάνεων 6-9 Μαΐου, που θα αφορα καθαρά την ρύθμιση του ζητήματος των διαγραφών, αποβλέποντας σαφώς στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση και εντατικοποίηση των σπουδών μας αλλά και την συνολική ανατάραξη της κοινωνικής συνοχής.
Στον κλάδο της δευτεροβάθμιας, το τελευταίο διάστημα κράτος και αφεντικά μεθοδεύουν με έναν διττό τρόπο την επιβολή της “τάξης” και της αριστείας στα σχολεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κατηγοριοποίηση των σχολείων με έμπρακτο παράδειγμα τα Ωνάσεια Σχολεία, την ενσάρκωση δηλαδή της εισχώρησης ιδιωτικών κεφαλαίων. Αφετέρου, μεθοδεύεται με εκδικητική επιβολή πειθαρχικών, η ποινικοποίηση της δράσης των εκπαιδευτικών, που αντιδρούν στην ατομική αξιολόγηση με τη διατύπωση ότι η αποχή από αυτήν πρόκειται να στερήσει τη δυνατότητα μόνιμου διορισμού αλλά και η αξιολόγηση σχολικής μονάδας με δείκτες κόστους- κέρδους. Το κράτος επιδιώκει να προβάλλει στη δημόσια σφαίρα την εικόνα μιας ενεργούς μέριμνας περί αναβάθμισης των σχολείων και τη διασφάλιση της επαρκούς χρηματοδότησής τους, την ίδια στιγμή που οι σχολικές υποδομές καταρρέουν, τμήματα καταργούνται και συγχωνεύονται, ενώ γονείς και εκπαιδευτικοί αγωνίζονται, επωμιζόμενοι προσωπικό οικονομικό βάρος, για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες.
Σε όλα τα παραπάνω συναθροίζεται η γενικότερη επιθυμία του κράτους να μετατρέψει κάθε τομέα της εκπαίδευσης σε έναν αποστειρωμένο πυρήνα στείρας μάθησης, όπου η γνώση σταδιακά μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο αγαθό ενώ ταυτόχρονα σχέσεις ανταγωνισμού, εξατομίκευσης, συνθήκες πίεσης, αποκλεισμού και κοινωνικού διαχωρισμού αρχίζουν να ηγεμονεύουν. Το χτύπημα στην εκπαίδευση είναι μέσα σε όλα και ιδεολογικό, καθώς το σύστημα επιθυμεί να αποδεσμεύσει την παιδεία από κάθε κριτική σκέψη, κοινωνικό-πολιτική δράση και ριζοσπαστική χροιά – φοβούμενο την επικείμενη ανατροπή του.
Άλλωστε, συχνά κεκαλυμμένα κάτω από ψευδοπροσχήματα αναβάθμισης των υποδομών και της παρεχόμενης γνώσης, πίσω από "χώρους φιλοξενίας ΑμεΑ", βιβλιοθήκες, κυλικεία και συμφωνίες με τον στρατό, είδαμε να πέφτουν σοβάδες και ασανσέρ, να ασφυκτιούν αίθουσες. Και όσες φορές η ιδεολογική αυτή καταστολή μας βρήκε απέναντι με κινήματα, πορείες και καταλήψεις, τότε το κράτος επιδίωξε να αποσπάσει την συναίνεση με την άμεση καταστολή, τις μεθοδευμένες επιθέσεις σε πολιτισμικές και πολιτικές δράσεις, την εισβολή μπάτσων σε κινητοποιήσεις και τις αμέτρητες συλλήψεις αγωνιστών/τριών, "μεταφέροντας" την εξόντωση εντός των δικαστικών αιθουσών όπως είδαμε με τις εκδικητικές καταδίκες για τους συλληφθέντες της δεύτερης εκκένωσης της Πρυτανείας το 2021 και για τους συλληφθέντες της κατάληψης πίσω από το Χημικό, που αποτελούσε απάντηση στην εκκένωση του Βιολογικού. Δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στην πρόσφατη εκ νέου στοχοποίηση στεκιών και καταλήψεων πανελλαδικά, και τις πρόσφατες εκκενωσεις τόσο των καταλήψεων Ευαγγελισμού και Ρασπράβα όσο και εντός του κάμπους του ΑΠΘ του Στεκιού στο Φυσικό. Δεν είναι πρώτη φορά που παρατηρούμε και -πολύ συνειδητά σε περίοδο διακοπών-αυτή την επικοινωνιακή φιέστα από πλευράς κράτους και πρυτάνεων, ότι δήθεν πρόκειται για «απόδοση των κατειλημμένων πίσω στους φοιτητές», για απαλλαγή των σχολών από παράσιτα και εξωπανεπιστημιακούς και για επένδυση στην ευημερία του πανεπιστημίου – δηλαδή του κεφαλαίου και των ιδιωτών .
Σαφώς δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι ο μανδύας της «ανάπτυξης» φοριέται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, με καταστροφικές συνέπειες. Από την ανώτατη μορφή κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τον πόλεμο, που στηρίζεται έμπρακτα και υποκινείται από τα δυτικά κράτη «δικαιοσύνης» και «ελευθερίας», στην λεηλασία και καταστροφή ολόκληρων περιοχών, στα εργατικά «ατυχήματα», στο ναυάγιο της Πύλου και συνολικά τις καθημερινές δολοφονίες μεταναστών σε υδάτινα και χερσαία σύνορα, στα κυκλώματα trafficking και τις συγκαλύψεις (παιδο)βιαστών. Από την ολοένα και αυξανόμενη ακρίβεια, στην ενεργειακή κρίση, τις επακόλουθες αυξήσεις των τιμών βασικών προϊόντων, στην «ανάπλαση» και τον εξευγενισμό γειτονιών και κατ’ επέκταση την αύξηση των ενοικίων, στις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς, στην ανεργία και τους μισθούς της πείνας που «θωρακίζονται» νομικά από τον νόμο Χατζηδάκη. Και παράλληλα, από την λίστα αυτή δεν γίνεται να λείπει η πλήρης ιδιωτικοποίηση βασικών δημόσιων αγαθών όπως η υγεία, όπως την βιώσαμε με τον πιο αισχρό τρόπο κατά την περίοδο της πανδημίας και την υποστελέχωση του ΕΣΥ, αλλά και όπως συνεχίζει να εντείνεται με την πλήρη αναδιαμόρφωση του υγειονομικού χάρτη.
Η απάντηση στα χτυπήματα του κρατικο- καπιταλιστικού συστήματος οφείλει να δοθεί συλλογικά- υψώνουμε γροθιά και αντιπαλεύουμε τα κρατικά προστάγματα. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη οτι αντιστάσεις μας μπαίνουνε σε κάλπες, πως απέναντι στον ασφυκτικό κλοιό της εξουσίας, θα καταφέρουμε να απαντήσουμε με τον δρόμο του ατομικισμού ή με λογικές ανάθεσης.
Γι' αυτο και στηρίζουμε το απεργιακό κάλεσμα της Πρωτομαγιάς στην Καμάρα. Γιατί κατανοούμε πώς ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να ορίζεται και να καθοδηγείται, δεν μπορεί να ανθίζει και να συντίθεται εντός ενός ασφυκτικού πλαισίου διαφεντευσης, καθοδήγησης, συντεχνιακών και γραφειοκρατικών λογικών.
Οργανωνόμαστε συλλογικά και στη βάση, θέτοντας τα θεμέλια για την ολική συντριβή του συστήματος και την δόμηση μιας κοινωνίας όπου στα δημόσια αγαθά δεν θα χωράνε διαχωρισμοί, κέρδη και συμφέροντα!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ, ΤΩΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΩΝ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
ΥΓΕΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΙΤΙΣΗ ΣΤΕΓΑΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ – ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere