Ήδη από το ξεκίνημα της νέας χρονιάς το κράτος σε αγαστή συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές φρόντισαν να καταστήσουν σαφή την πολιτική τους ατζέντα στους χώρους των πανεπιστημίων. Από την μια έχουμε την εισβολή μονάδων ΟΠΚΕ στο κάτω Πολυτεχνείο εν ώρα παρέμβασης του Σωματείου Εργαζομένων στην Έρευνα, ακολουθούμενη από αναίτιους ξυλοδαρμούς, προσαγωγές και συλλήψεις αγωνιζόμενων. Παράλληλα, η ανύπαρκτη κρατική μέριμνα οδήγησε στην πτώση ασανσέρ στις εστίες της Θεσσαλονίκης, δίχως ευτυχώς να μετράμε θύματα. Το τραγικό αυτό περιστατικό ακολουθείται από άμεση παρέμβαση του ΣΟΦΕΘ και αλληλέγγυου κόσμου στον πρύτανη, πρώτο μέλημα του οποίου είναι να καλέσει δυνάμεις ΜΑΤ να εισβάλουν στην παλιά Φιλοσοφική και να συλλάβουν φοιτητές και φοιτήτριες.
Τα παραπάνω περιστατικά έρχονται να κουμπώσουν σε μια μακρά λίστα εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων και καταστολής που προβλέπει ο κρατικός σχεδιασμός. Από τον νόμο 4777, την στρατοπέδευση δυνάμεων της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο, την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης - και πολλά ακόμα – παρατηρούμε σταδιακά τον συσχετισμό να αντιστρέφεται. Από το «ελεύθερο» πανεπιστήμιο και το πανεπιστήμιο κοινωνικό-πολιτικής δράσης μεταβαίνουμε σε ένα πεδίο τρομοκρατίας, όπου οι σχέσεις εξουσίας, η ιεραρχία, η χειραγώγηση, η καταστολή και η εντατικοποίηση αρχίζουν να ηγεμονεύουν.
Το κρατικο- καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε δομείται και διαιωνίζεται μέσα από μια πληθώρα θεσμών, σκοπός των οποίων είναι η προστασία του ίδιου του συστήματος και η επισφράγιση της κυριαρχίας του. Η θωράκιση της ηγεμονίας του επιτυγχάνεται διαχρονικά μέσα από αναδιαρθρώσεις σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Έτσι και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να είναι αποκομμένο από την μήτρα του. Η εκπαίδευση, όντας παρακλάδι των θεσμών του κράτους, συμπλέει με τις ανάγκες της εκάστοτε εξουσίας και υιοθετεί τα ανάλογα χαρακτηριστικά.
Το μοντέλο αυτό αποτυπώνεται πλήρως στο πανεπιστήμιο του σήμερα. Σε ένα πανεπιστήμιο όπου κράτος και κεφάλαιο πασχίζουν να εδραιώσουν ανταγωνισμό, εξουσιαστικές σχέσεις, εξατομίκευση, εντατικοποίηση, παραμερίζοντας κάθε κριτική σκέψη και αγωνιστική διάθεση. Ακολουθώντας πιστά τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα οι κρατικοί μηχανισμοί επιδιώκουν να καταστείλουν κάθε φωνή αμφισβήτησης και αντίστασης απέναντι στο κυρίαρχο μοντέλο, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά πως όσο η οργή της κοινωνίας θα στρέφεται εναντίον τους τόσο περισσότερο θα απειλείται η παντοδυναμία τους.
Το πέρασμα σε μια νέα πραγματικότητα, στην κοινωνία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αποτελεί επομένως την επισφράγιση της κυριαρχίας τους. Αποτελεί αφετηρία καταστολής κάθε κεκτημένου αγώνα της κοινωνικής βάσης, εξασφαλίζοντας πως αφενός οποιαδήποτε κοινωνική διαδικασία θα διενεργείται πάντα πίστα στρατολογημένη στις ανάγκες του κεφαλαίου και αφετέρου κάθε φωνή αμφισβήτησης στο υπάρχον θα ισοπεδώνεται.
Η έννοια του ασύλου και ο ιστορικά αποδεδειγμένος αγωνιστικός χαρακτήρας του αποδεικνύεται από το Πολυτεχνείο του ’73, τα φοιτητικά κινήματα του ’06-’07, την εξέγερση του Δεκέμβρη ως τους αγώνες ενάντια στο νόμο 4777, την κατάληψη της Πρυτανείας και το φοιτητικό κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μέσα από όλα τα προαναφερθείσα παραδείγματα καθίσταται σαφές πως το άσυλο αποτελεί πυρήνα επαναστατικών προταγμάτων, μέσα από τον οποίο είναι δυνατό να ευδοκιμήσουν ριζοσπαστικοί αγώνες ικανοί να ανατρέψουν τα κυρίαρχα αφηγήματα. Έτσι λοιπόν επιτυγχάνεται η αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος, η οποία προβλέπει την στρατοπέδευση δυνάμεων της αστυνομίας και την κατάργηση κάθε ελευθερίας εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Η κατάργηση του ασύλου σήμανε τον επανακαθορισμό των συσχετισμών απέναντι στην κοινωνική βάση που αντιστέκεται.
Εκ τότε έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια πληθώρα μεταρρυθμίσεων και νομοσχεδίων, που στοχεύουν στην απόσχιση του πανεπιστημίου τόσο από τον δημόσιο όσο και από τον κοιωνικόπολιτικό του χαρακτήρα.
Δίχως να ανατρέξουμε επιγραμματικά στα πολυάριθμα παραδείγματα που καταδεικνύουν την στόχευση του κράτους, φτάνουμε στο σήμερα όπου παρακολουθούμε την σταδιακή μετατροπή του πανεπιστήμιου από οργανικό κομμάτι ριζοσπαστικής δράσης σε πεδίο καταστολής και βίας απέναντι σε κάθε επαναστατική χροιά. Η κρατική βία- ως αναπόσπαστο κομμάτι της εξουσίας- ανέκαθεν λειτουργούσε με σκοπό να ναρκοθετήσει κάθε ταξικό- κοινωνικό ξέσπασμα, το οποίο εν δυνάμει θα οδηγούσε στην συντριβή των θεμελίων της κρατικό- καπιταλιστικής ηγεμονίας. Το κλίμα αυτό εδραιώνεται και εντός του πανεπιστημιακού χώρου, στα πλαίσια της προληπτικής αντιεξέγερσης, του δόγματος νόμος και τάξη και των επιταγών του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Το μοντέλο αυτό έχει εντρυφήσει βαθιά στα θεμέλια της πανεπιστημιακής κοινότητας, η οποία σταδιακά από την μόνιμη σύγκρουση και αντεπίθεση μεταβαίνει στην άμυνα, την αδράνεια, την οπισθοχώρηση και την υποταγή – πλήρως απονεκρωμένη από ριζοσπαστικά ιδεώδη.
Πιάνοντας το νήμα του σύγχρονου παρελθόντος από το κίνημα του ’21 μέχρι αυτό του ’24, παρατηρούμε πως ενώ ο φοιτητικός αγώνας κατάφερε να δημιουργήσει ρωγμές στο υπάρχον και να θέσει τα θεμέλια για καταλήψεις, συγκρούσεις, πορείες εντός του πανεπιστημίου εν τάχει αποκλιμακώθηκαν τα μέσα πάλης. Γιατί λοιπόν όλα αυτά τα ριζοσπαστικά ξεσπάσματα δεν κατόρθωσαν να εδραιωθούν, να ευδοκιμήσουν και να θέσουν ένα μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για την επανοηματοδότηση των κεκτημένων αγώνα;
Πρώτα απ΄ όλα η κατεύθυνση της πολιτικής ατζέντας είναι σαφής. Οι αλλεπάλληλες συλλήψεις φοιτητών εντός του πανεπιστημίου, οι εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων, η στοχοποίηση αναρχικών φεστιβαλ και η στρατολόγηση ΜΑΤ - σε αγαστή συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές στην εκάστοτε περίπτωση – είναι λίγα από τα στοιχεία που αποδεικνύουν πως σκοπός του κράτους είναι να σαρώσει κάθε φωνή αντίστασης που μάχεται εναντίον του, με απώτερο στόχο την απονέκρωσή κάθε εξεγερμένου. Η αποστείρωση των πανεπιστημίων από κάθε ιδεολογικό- πολιτικό τόνο επιτυγχάνεται μέσα από ένα κλίμα βάρβαρης καταστολής και τρομοκρατίας, προτεστάντες των οποίων είναι τα ένστολα κρατικά τσιράκια. Παράλληλα, η απομάκρυνση του φοιτητικού κινήματος από τον οργανωμένο αγώνα και ταυτόχρονα η υιοθέτηση αντανακλαστικών και σπασμωδικών στοιχείων ως μέσα πάλης συνέβαλαν σημαντικά στο «ξεφούσκωμα» της μαζικής αντεπίθεσης στους κρατικούς σχεδιασμούς. Συγκεκριμένα τόσο η έλλειψη μιας συγκροτημένης ριζοσπαστικής αντίληψης με ελευθεριακά χαρακτηριστικά όσο και η αποστροφή του φοιτητικού αγώνα από το μοντέλο της συμπόρευσης και οργάνωσης στη βάση, συνέβαλαν στον κατακερματισμό των κεκτημένων αγώνων των πρότερων κινημάτων.
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι πολύπλευρη. Επομένως ο αγώνας που δεν εκκινείτε υπό το πρίσμα μιας συλλογικής κουλτούρας, αποτελεί ένα αδύναμο εργαλείο αντίστασης που σύντομα θα νικηθεί. Η σημερινή συγκυρία και η αλλαγή του κοινωνικού συσχετισμού εντός των πανεπιστημίων καθιστά αδήριτη ανάγκη τον επανασυντονισμό και την δόμηση ενός ελευθεριακού μοντέλου δράσης, το οποίο θα κατορθώσει να επαναφέρει την έννοια του ελεύθερου πανεπιστημίου, ως ένα εργαλείο πολιτικής δράσης και ριζοσπαστικής ορμής. Το μοντέλο αυτό όχι μόνο θα επανακατακτά τις ελευθερίες που κράτος και αφεντικά πασχίζουν να μας στερήσουν, αλλά παράλληλα θα θέτει έναν μακρόπνοο σχεδιασμό ικανό να ανατρέψει κάθε επικείμενη κρατική επιδίωξη. Ο ρόλος μας εντός του πανεπιστημίου δεν είναι στείρα ακαδημαϊκός -όπως οι επαΐοντες της εξουσίας πασχίζουν να μας διδάξουν-, αλλά συνειδητά εμπλουτισμένος με τα κατάλληλα πολιτικά εργαλεία . Όντας φοιτητές/ τριες που αντιλαμβάνονται την πολύπλευρη επίθεση που εξαπολύει το κράτος στην κοινωνική βάση, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ως το ύψιστο αγκάθι στην επιμόρφωση τους, τους ταξικούς διαχωρισμούς στην εκπαίδευση, θέτουμε τα ελευθεριακά προτάγματα μπροστά και αποδομούμε το αποστειρωμένο πανεπιστήμιο της κερδοφορίας, του ανταγωνισμού και της καταστολής.
Μόνο μέσω της οργανωμένης και συντονισμένης αναρχικής παρέμβασης είναι εφικτό να ισοπεδωθεί η ήδη οξυμένη κρατική καταστολή εντός των πανεπιστημίων και να τεθεί ένας σχεδιασμός με μακροπρόθεσμη προοπτική. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως φόβος του κράτους είμαστε όλοι εμείς που αντιπαλεύουμε καθημερινά τα προστάγματα του και μαχόμαστε για την ολική συντριβή του. Όσο λοιπόν κράτος και αφεντικά προσπαθούν να μας θέσουν στο περιθώριο και να εξαλείψουν κάθε στίγμα αναρχικής παρουσίας εντός και εκτός των πανεπιστημίων, εμείς θα βρισκόμαστε πάντα παρόντες σαν εκκωφαντικές φωνές στα αυτιά των εξουσιαστών. Χρέος μας είναι να επανακτήσουμε τα χαμένα εδάφη, να πάρουμε πίσω όσα μας στέρησαν και να φροντίσουμε πως ο συσχετισμός θα είναι πάντα με το μέρος μας. Με κινητήριο μοχλό την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, στεκόμαστε έμπρακτα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας και μέσα από καταλήψεις, συνελεύσεις, διαδηλώσεις θέτουμε τα θεμέλια για την δόμηση ενός κόσμου ισότητας, αξιοπρέπειας και ελευθερίας.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ- ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere