ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ - ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΞΑΝΑ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
Από το Σικάγο του 1886, με τους αναρχικούς αγωνιστές, τους οποίος καταδίκασε και εκτέλεσε το Αμερικανικό κράτος, στην προσπάθειά του να κάμψει το αναρχικό-εργατικό κίνημα, μέχρι τη κρατική-καπιταλιστική δυστροπία του σήμερα, η Πρωτομαγιά αποτέλεσε πολλές φορές ορόσημο για τους εργατικούς αγώνες. Οι γενικές απεργίες του Σικάγο ξεκίνησαν από τα Αμερικανικά συνδικάτα με τους αναρχικούς εργάτες και συνδικαλιστές να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση, με αφορμή την καθιέρωση του 8ωρου. Στις απεργίες αυτές ακολουθήσαν μαχητικές συγκρούσεις με τους μπάτσους, με αποτέλεσμα να υπάρξουν τραυματίες, αλλά και νεκροί εργάτες. Το πρόταγμα που καθιερώθηκε από το Σικάγο του 1886 είναι πιο επίκαιρο από ποτέ στο σήμερα, καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει μια σειρά αντεργατικών νόμων (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο νόμος Χατζιδάκη),με αποτέλεσμα την πρακτική κατάργηση του 8ωρου και της πενθήμερη εργασίας. Οι νόμοι αυτοί είναι ο λόγος των εκατοντάδων εργατικών δολοφονιών κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, οι ιδιωτικοποιήσεις σε όλα τα κοινωνικά πεδία έχει ως αποτέλεσμα τους χιλιάδες νεκρούς από την διάλυση του ΕΣΥ κατά την διάρκεια της πανδημίας του COVID, το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη με την ιδιωτικοποίηση των τραίνων, αλλά και το πιο πρόσφατο παράδειγμα να είναι η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οξύνοντας έτσι τους κοινωνικούς και ταξικούς φραγμούς.
Ο αγώνας εντός των σχολών, όπως τον αντιλαμβανόμαστε ως οργανωμένοι/ες αναρχικοί/ές φοιτητές/-τριες, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός με συντεχνιακούς όρους, αλλά αντιθέτως, ώντας μέλη του φοιτητικού κινήματος, παλεύουμε για τη σύνδεσή του με άλλα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα. Η επίθεση την οποία δέχεται η κοινωνική βάση, δεν έχει ως αποδέκτη μόνο τους φοιτητές, ή μόνο τους εργάτες. Η επίθεση Κράτους και Κεφαλαίου στην κοινωνική βάση είναι ολομέτωπη, δηλαδή λαμβάνει χώρα τόσο στα πανεπιστήμια, όσο και στους χώρους εργασίας, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στους δημόσιους χώρους, στο περιβάλλον και τη φύση.
Σίγουρα, είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσει κανείς τον ρόλο που έχει παίξει η μορφή αντίστασης της κατάληψης και στα δύο αυτά πεδία διαχρονικά. Η κατάληψη είτε στους χώρους της δουλειάς είτε στα πανεπιστήμια και στα σχολεία αποτελεί την εδαφικοποίηση του προτάγματος “όλα είναι δικά μας, γιατί όλα είναι κλεμμένα”, καθώς αποτελεί μια προσπάθεια των καταπιεσμένων να πάρουν πίσω τους χώρους που ενώ τους ανήκουν, έχουν περάσει στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας. Τόσο κατά την περίοδο 1-4 Μάη του 1886, όσο και σε μετέπειτα εργατικούς αγώνες, η κατάληψη των χωρών της δουλειάς έχει αποτελέσει ένα ξεκάθαρο μέσο κλιμάκωσης ενός αγώνα, που επιτίθεται άμεσα τόσο στη δυνατότητα κερδοφορίας του εκάστοτε αφεντικού όσο και στην απεργοσπασία. Παρόμοια είναι και η λογική πίσω από τις φοιτητικές καταλήψεις, με την διαφορά ότι το πανεπιστήμιο δεν αποσκοπεί στην άμεση κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά στην διάδοση της αστικής ιδεολογίας στις νέες γενιές, οι οποίες διδάσκονται τα απαραίτητα ώστε να γίνουν στο μέλλον χρήσιμοι για το Κεφάλαιο εργάτες. Ταυτόχρονα, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στο εξωτερικό, κυρίως οι καταλήψεις σχολών είναι που αποτέλεσαν και αποτελούν εστίες συλλογικοποίησης, αναχώματα στους κρατικούς σχεδιασμούς, ορμητήρια και προμαχώνες για ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Παράλληλα, μπορούμε να δούμε μια σύνδεση ανάμεσα στην απεργία των εργατών και την πρακτική της μαζικής αποχής από τα μαθήματα των φοιτητών, όπως η δεύτερη πραγματοποιούνταν κατά κύριο λόγο στο παρελθόν από το εγχώριο κίνημα. Και οι δύο αυτές πρακτικές στον πυρήνα τους περιστρέφονται γύρω από την αμφισβήτηση και την άρνηση του ευτελισμού των ζωών μας είτε αυτή είναι άμεσα η μισθωτή σκλαβιά είτε η κανονικοποίηση και διάδοση της λογικής της, ως μια φυσική πραγματικότητα η οποία δε μπορεί με κανέναν τρόπο να γκρεμιστεί. Έτσι, ο σκοπός των δύο αυτών πρακτικών είναι εκτός του να προκαλέσουν ζημίες στο κράτος και στο κεφάλαιο, να κάνουν γνωστό τοις πάσι και πρώτα απ' όλα στους ίδιους τους/τις καταπιεσμένους/ες ότι η συνέχιση της αδικίας εις βάρος τους δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς την ανοχή που και οι ίδιοι δείχνουν.
Γίνεται λοιπόν εμφανής και η διαφοροποίηση με τις δυνάμεις του ρεφορμισμού, οι οποίες παγιδευμένες σε μια λογική απομονωμένων επιμέρους αγώνων στα στενά όρια του εκάστοτε πεδίου τους, ούτε μπορούν ούτε θέλουν να προσδώσουν στη δράση τους ευρύτερα χαρακτηριστικά που να αποσκοπούν σε μια συνολικότερη απελευθερωτική προοπτική. Έτσι παγιδεύονται σε έναν φαύλο κύκλο αγώνων καθαρά αιτηματικού και συντεχνιακού χαρακτήρα.
Εμείς όμως, δε σκοπεύουμε να αναλωθούμε σε αγώνες με προδιαγεγραμμένη πορεία, αλλά αντιθέτως ως αναρχικοί και αναρχικές θέτουμε οι ίδιοι και οι ίδιες το εύρος, τη διάρκεια και τα μέσα τους. Με αφορμή την επέτειο της Πρωτομαγιάς θέλουμε να πιάσουμε το νήμα των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων, της αδιαμεσολάβητης αντίστασης στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, της οργανωμένης αναρχικής παρέμβασης στο κοινωνικό πεδίο, της εξέγερσης ενάντια στην εγκαθιδρυμένη ανισότητα, και του οράματος της κοινωνικής επανάστασης. Με την παρακαταθήκη των αγωνιζόμενων φοιτητών, αγροτών και εργατών ανά τα χρόνια στο οπλοστάσιο του, το κίνημα σήμερα θα πρέπει να συνεχίσει την οργανωμένη πάλη στο εδώ και το τώρα για έναν μελλοντικό κόσμο αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και ισότητας, τον κόσμο της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού
Όλοι/ες στα Προπύλαια την Τετάρτη 1 Μάη, στις 11:00
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας