25η ΝΟΕΜΒΡΗ ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Διαδήλωση Σάββατο 25/11 στις 18:30 στην Καμάρα
«Δεν πίστευα πως ο Σκοπός, που σήμαινε ένα όμορφο ιδανικό, τον αναρχισμό, την απελευθέρωση και την ελευθερία από τις συμβάσεις και τις προκαταλήψεις, προϋπόθετε την άρνηση της ζωής και της χαράς… Και στην περίπτωση που σήμαινε κάτι τέτοιο, δεν τον ήθελα. Θέλω ελευθερία, το δικαίωμα στην αυτό-έκφραση, το δικαίωμα του καθένα σε όμορφα και χαρούμενα πράγματα…». Emma Goldman
Στην ερώτηση τι εστί πατριαρχία, ας αναλογιστούμε τις φορές που γυρνάμε στο σπίτι κρατώντας σφικτά τα κλειδιά στο χέρι μας φοβούμενες να διασχίσουμε τα σκοτεινά σοκάκια μόνες μας, ας αναλογιστούμε το γυναικείο αίμα που χύνεται διαρκώς στον βωμό της ανδρικής τιμής, τις δολοφονημένες αδελφές μας, εκείνες δίχως όνομα, χώρα ή πατρίδα που καθίστανται απλά αριθμητικά στοιχεία μιας κι οι γυναικοκτονίες έχουν εκτοξευθεί στα ύψη κάνοντάς μας να σκεφτόμαστε ποια θα είναι η επόμενη, ή αν θα είναι η μητέρα, η φίλη, η αδελφή μας. Ας αναλογιστούμε τους μυριάδες βιασμούς γυναικών σε χώρους εργασίας, σε «υπερπολυτελή σουίτες» και πάρτυ, στα κολαστήρια των φυλακών, στα σύνορα. Ας αναλογιστούμε, ακόμη, τις κτηνώδεις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, που λαμβάνουν χώρα ακόμα και σε σχολεία, ακόμα και σε σπίτια, σε αστικά λεωφορεία, στον δρόμο, στη δουλειά. Ας μη γελιόμαστε. Από πολύ μικρές μαθαίνουμε τι θα πει να ζεις γυναίκα σε κοινωνία κρατικο- καπιταλιστική, μαθαίνουμε ποιος είναι ο ρόλος μας, οι θυσίες μας, η ανοχή που καλούμαστε να επιδεικνύουμε στον πατέρα, τον σύντροφο, τον αδερφό, το αφεντικό μας όταν εκείνος «παραφέρεται», από πολύ μικρές μαθαίνουμε πως πρέπει να υπομένουμε, να κάνουμε πίσω, να δικαιολογούμε, να σιωπούμε. Γνωρίζουμε καλά ότι η πατριαρχία μυρίζει θάνατο και καταπίεση και μεταφράζεται ως εξουσία.
Αναγιγνώσκουμε, επομένως, αυτή τη λαίλαπα ως μια σιχαμένη μορφή εξουσίας άρρηκτα συνδεδεμένη με το σύστημα μέσα στο οποίο αυτή γεννιέται κι αναπαράγεται. Ο κόσμος της κυριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου δεν μπορεί επί της ουσίας να υπάρξει δίχως την πατριαρχική εκμετάλλευση. Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» είναι πάγια κι έχει πολλαπλές εφαρμογές κι επιδιώξεις. Η διχοτόμηση του πληθυσμού σε γυναίκες, τρανς άτομα κι άνδρες έχει σαφέστατη λειτουργία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι που δομεί την ύπαρξη και τη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος, αποπροσανατολίζοντας, στρέφοντας τον έναν ενάντια στην άλλη. Ωστόσο, οι έχοντες εξουσία δεν είναι αυτοί που μόνον ασκούν την πατριαρχία, αλλά έχουν το θράσος να τη σπείρουν εντέχνως σε ολάκερη την κοινωνία οπλίζοντας το χέρι κάθε λογής βιαστή ή γυναικοκτόνου. Δεν είναι ψέμα να πούμε πως πατριαρχία ασκεί ο εξουσιάζων, πατριαρχία ασκεί κι ο εξουσιαζόμενος, καθότι δεν κοιτά τάξη, χρώμα ή ηλικία. Η δόμηση του φρικτού αυτού ιδεολογήματος του επιτρέπει να βρεθεί στα χέρια ακόμα και αντρών εργατών με χαμηλό κοινωνικό στάτους, ανθρώπων δηλαδή ήδη καταπιεσμένων, στους οποίους η κυριαρχία χαρίζει απλόχερα το ‘’δώρο’’ της πατριαρχίας, ένα δώρο που τους επιτρέπει να πιστεύουν πως έχουν κι αυτοί μια μορφή εξουσίας στα χέρια τους, πως έχουν δικαίωμα και λόγο στο σώμα της γυναίκας τους, της αδερφής τους, της κόρης τους. Μια ασύλληπτη κρατική πρακτική αποπροσανατολισμού του κόσμου και διχοτόμησης της κοινωνίας.
Αφού λοιπόν η πατριαρχία είναι εξουσία θα ήταν εντελώς οξύμωρο να πιστεύουμε ότι μπορεί να καταπολεμηθεί μέσα από το σύστημα της αστικής δικαιοσύνης. Αυτή η πεποίθηση παραβλέπει το γεγονός ότι η δικαστική εξουσία συνιστά επίσης εξουσία αυτή καθαυτή καθώς και ότι είναι μάλιστα αναπόσπαστο τμήμα της κρατικής εξουσίας. Δεν έχουμε αυταπάτες λοιπόν, ότι θα σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία υφίσταται μόνον όταν αυτός είναι συνολικός, αντικρατικός, αναρχικός. Ό,τι σιχαθήκαμε περισσότερο από όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι σύσσωμο και ως τέτοιο πρέπει να πολεμηθεί, καθώς οι αιτηματικοί αγώνες ή οι θεσμικές διεκδικήσεις για βελτίωση της αστικής δικαιοσύνης δεν αποφέρουν καρπούς.
Η δικαστηριακή πρακτική αποδεικνύει ακριβώς αυτό, από τη μία ρίχνοντας στα μαλακά – ή και αθωώνοντας – τους θύτες σε υποθέσεις με έμφυλο χαρακτήρα και από την άλλη δείχνοντας ιδιαίτερη αυστηρότητα στην ποινική αντιμετώπιση γυναικών. Τα δικαστήρια του κράτους είναι αυτά που αποφάσισαν την προσωρινή αποφυλάκιση του Λιγνάδη, ήδη πρωτοδίκως καταδικασθέντα για βιασμό δύο ανηλίκων. Το ίδιο δικαστικό σύστημα, έχει αφήσει τη 12χρονη – θύμα trafficking από τον Κολωνό απροστάτευτη, με αποτέλεσμα να δέχεται μέχρι και σήμερα απειλές για τη ζωή τη δική της και της οικογένειάς της, ενώ αντίθετα έχει αφήσει ελεύθερους με περιοριστικούς όρους κάποιους από τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση. Παράλληλα βλέπουμε, ότι με την ίδια ευκολία που το κράτος ξεπλένει βιαστές, δεν διστάζει να επιτίθεται σε γυναίκες που αγωνίζονται είτε ασκώντας τους φυσική βία, όπως στην περίπτωση της αντιφασίστριας Β., είτε στήνοντας τους κάλπικες διώξεις, όπως συνέβη με τη συμφοιτήτρια μας Ε.
Δεν είναι δύσκολο λοιπόν, να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι η πατριαρχία δεν τσακίζεται μέσα στις δικαστικές αίθουσες και δεν πρόκειται να την σκοτώσει το ίδιο το σύστημα που τη θρέφει. Αντίθετα, πρέπει να εστιάσουμε στην εξουσιαστική φύση της και να την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια, εντάσσοντάς την στον συνολικότερο αγώνα μας ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε λογής εξουσία. Στον αγώνα αυτό, πολύτιμα όπλα μας είναι η αλληλεγγύη και η σύσταση κοινοτήτων στη βάση της ισότητας και της αλληλοβοήθειας και όχι του ανταγωνισμού και της διαίρεσης που προωθεί το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αποτινάξουμε τα πατριαρχικά κατάλοιπα που οι θεσμοί και το κράτος μας εμποτίζουν από την αρχή της ζωής μας και να σταθούμε ουσιαστικά ο ένας δίπλα στην άλλη. Να χτίσουμε δίκτυα και κοινωνικές σχέσεις όπου άνδρες, γυναίκες, διεμφυλικά άτομα, ντόπιοι, μετανάστριες θα ζούμε συλλογικά και ισότιμα, εστιάζοντας στη κοινή ανθρώπινη φύση μας και όχι σε επίπλαστους διαχωρισμούς που μας επιβάλλουν οι από πάνω. Να κάνουμε την 25η Νοέμβρη όχι μία απλή επέτειο όπως την κατοχυρώνει ο ΟΗΕ, αλλά μία πυξίδα που θα συνδέει τους αγώνες του χτες με τους αγώνες του σήμερα και θα μας υπενθυμίζει την ανάγκη για διαρκή επαγρύπνηση και οργάνωση μέχρι να ατενίσουμε την αναρχική κοινωνία που ονειρευόμαστε και στην οποία η γυναικεία χειραφέτηση δεν θα αποτελεί απλώς έναν διακηρυκτικό στόχο, αλλά μία υπαρκτή συνθήκη.
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere
