Παρέμβαση σε θέατρα των Πετραλώνων σε αλληλεγγύη με τον αγώνα των καλλιτεχνών
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
ΠΟΥ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Στις 17 Δεκέμβρη εκδίδεται Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ 85/22) για τον καθορισμό των προσόντων διορισμού σε φορείς του δημοσίου. Μέσα από αυτό το διάταγμα επιχειρείται να καταργηθεί- από το παράθυρο – και το άρθρο 16 που εξασφαλίζει τον δημόσιο χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης καθώς και να εξισωθούν τα πτυχία των ιδιωτικών κολλεγίων που συνεργάζονται με ιδρύματα του εξωτερικού με αυτά των δημόσιων πανεπιστημίων.
Η έκδοση του ΠΔ85/22 είναι κομμάτι των συνολικών αναδιαρθρώσεων που πραγματοποιούνται στον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία μέσω των οποίων επιχειρείται ο πλήρης μετασχηματισμός όλων των πεδίων που αναπτύσσεται η κοινωνική δραστηριότητα. Αναδιαρθρώσεις που έχουν ως αποτέλεσμα την επίταση των όρων εκμετάλλευσης στους εργασιακούς χώρους, τη λεηλασία του φυσικού κόσμου, την υποβάθμιση της υγείας, της παιδείας, τον περιορισμό και την εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου και ευρύτερα την καταστροφή κάθε πεδίου παροχής των κοινωνικών αγαθών. Φτώχια, εξαθλίωση, πόλεμοι, φασισμός, εργατικά ατυχήματα, δολοφονίες στα σύνορα, βιασμοί και γυναικοκτονίες, εκτελέσεις σε αστυνομικά μπλόκα. Παράλληλα, οι πολιτικές που διαμορφώνουν αυτή τη δυστοπία που προσπαθούν να μας επιβάλλουν συνοδεύονται από την άγρια καταστολή των αγωνιζόμενων, με ξυλοδαρμούς διαδηλωτών, με το νομοσχέδιο για την περιστολή των διαδηλώσεων, με ποινικοποίηση του όπλου της απεργίας, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την είσοδο των αστυνομικών δυνάμεων στα πανεπιστήμιά, με εκδικητικές διώξεις αναρχικών, αγωνιστών, με εκκενώσεις καταλήψεων.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη το ΠΔ85/22 λειτουργεί ως πυροκροτητής των κοινωνικών αντιστάσεων, καθώς οι σπουδαστές και εργαζόμενοι στον χώρο των τεχνών πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων, εκμηδενίζοντας τις σπουδές τους, αφού προσμετρώνται από το σύστημα ως απόφοιτοι λυκείου χωρίς να τους αναγνωρίζεται η κατάρτιση που έχουν λάβει στο αντικείμενό τους. Ταυτόχρονα, θίγει και τα εργασιακά τους δικαιώματα αφού η μη αναγνώριση των σπουδών τους, τους κατατάσσει μισθολογικά στους ανειδίκευτους εργάτες. Στην πραγματικότητα αυτό το διάταγμα έρχεται να νομιμοποιήσει μία συνθήκη που επικρατούσε διαχρονικά, αυτή των απλήρωτων προβών, της μαύρης εργασίας και της διαρκούς επισφάλειας. Το κράτος έρχεται και λέει με θρασύτητα αυτό που χρόνια υπονοεί. Πως οι εργαζόμενοι στο χώρο των τεχνών δεν είναι παρά χομπίστες. Γιατί στον κόσμο που ζούμε η Τέχνη δεν είναι αναγκαία. Ότιδήποτε παράγεται και δημιουργείται από τον άνθρωπο πρέπει να είναι πλήρως ελεγχόμενο και υποταγμένο σε κράτος και αφεντικά.
Από την πρώτη στιγμή της κατάθεσης του ΠΔ85/2022 ξεσπούν οργανωμένες αντιστάσεις. Αρχικά από τη μεριά των σπουδαστών/τριών των δραματικών σχολών και στη συνέχεια και των εργαζομένων στον χώρο των τεχνών. Όλο αυτό το διάστημα, οι καλλιτέχνες, παλεύοντας για ζωή και αξιοπρέπεια, έχουν προχωρήσει σε κινητοποιήσεις στον δρόμο, με παρεμβάσεις, διαδηλώσεις, απεργιακές πορείες αλλά και καταλήψεις σχολών θεάτρου και χορού, θεατρικών σκηνών της χώρας σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Ναύπλιο. Ο αγώνας αυτός, φέροντας ριζοσπαστικό λόγο και μαχητικότητα αλλά και εξαιτίας των μέσων που έχει επιλέξει, καταλήψεις και δημιουργία κέντρων αγώνα, δεν θα μπορούσε παρά να έρχεται σε αντιπαράθεση με τους θεσμικούς παράγοντες που επιχειρούν να κατευνάσουν την ορμή του και σε ρήξη με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό που σκοπό ανέκαθεν έχει να απορροφήσει τη δυναμική του κάθε αγώνα, να την κεφαλαιοποιήσει- χωρίς να έχει κάνει παρά τα ελάχιστα -και να λειτουργήσει πυροσβεστικά εις βάρος του.
Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι, οι αγωνιζόμενοι/ες δηλώνουν, από την αρχή του αγώνα τους, μέσα από τα κείμενα και τις δράσεις τους, τη σύνδεση του αγώνα αυτού, ενάντια στην υποβάθμιση του πολιτισμού, με τους αγώνες όλων όσων αγωνίζονται, εκπαιδευτικούς, υγειονομικούς, φοιτητές. Μάλιστα, μετά από το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, το πανκαλλιχτενικό συλλαλητήριο που είχε προαπόφασιστεί, πήρε άλλο χαρακτήρα, θέτοντας το εύρος του ζήτηματος της υπότιμησης της ανθρώπινης ζωής από το υπάρχον σύστημα.
Ως αναρχικοί/ές δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους καλλιτέχνες που αντιλαμβάνομενοι την επίθεση που δέχεται ο κλάδος τους, ως κομμάτι ολόκληρης της κοινωνίας, επιλέγουν να συλλογικοποίησουν τις αντιστάσεις τους και οργανώνονται με όρους αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Η δολοφονική και αντικοινωνική φύση του κράτους και του κεφαλαίου αποδεικνύει, για άλλη μία φορά, ότι το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε δεν αλλάζει και δεν εξανθρωπίζεται, μόνη λύση είναι οι ακηδεμόνευτοι, οριζόντιοι αγώνες των από τα κάτω για ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης.
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΓΩΝΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ
ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ
ΝΑ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΑΝΑΧΩΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια
Αριστοβούλου&Πυλάδου, Κ.Πετράλωνα
