[..] ΑΓΗΣ: Η δικιά μου η Ρόζα, στο βιβλίο, δεν είναι ακριβώς η ίδια. Είναι ένα κορίτσι, ένα πολύ μικρό κορίτσι στις αρχές του 2000. [..]
[..] Κι ένα βράδυ που επέστρεφε από μία διαδήλωση, η δικιά μου ηρωίδα επέστρεφε κυνηγημένη από διαδήλωση κι έτρεχε κατά μήκος του ποταμού, τη σκότωσαν και την πέταξαν μες στα νερά του [Παύση μεγάλη – υποτίθεται πως τον πνίγει η συγκίνηση.] Έτσι τελείωσε η ζωή της δικής μου Ρόζας, που στο βιβλίο μου έχει άλλο όνομα και που πεθαίνει σε πολύ νεότερη ηλικία από την πραγματική, γιατί ναι, αυτό το πιστεύω, σήμερα τους επαναστατημένους τους ξεκάνουν νωρίς. [παύση.] [..]
Λούλα Αναγνωστάκη | Σ΄ εσάς που με ακούτε | ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ | 2020
Σ’ εσάς που μας ακούτε,
είναι η έκφραση που έχει γίνει το ένα από τα δύο κεντρικά συνθήματα στον πολύμηνο αγώνα των σπουδαστών και σπουδαστριών των Δραματικών σχολών στον ελλαδικό χώρο απέναντι στην υποβάθμιση των σπουδών τους και των εργασιακών δικαιωμάτων τους˙ απέναντι στην υποβάθμισης των ζώων τους.
Σ’ εσάς που με ακούτε,
είναι και η κραυγή των χαρακτήρων της Λούλας Αναγνωστάκη από την οποία εμπνεύστηκαν το σύνθημα τους οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες των δραματικών σχολών.
Σ΄ εσάς που με ακούτε,
είναι και η θεατρική παράσταση που παρουσιάστηκε την Κυριακή στις 26 του Φλεβάρη, στην πόλη της Θεσσαλονίκης και στο κατειλημμένο μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Ο καθένας και η καθεμία θα μπορούσε να ξεκινήσει αναφέροντας τις εξαιρετικές και συγκινητικές ερμηνείες, την εύστοχη, συγκινητική και χιουμοριστική μουσική επένδυση, την ενέργεια και τον δυναμισμό των ηθοποιών, το εξαιρετικό κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη και την απίθανη απόδοση του πάνω σε μία μικρή σκηνή όπου συντελέστηκε μία μεγάλη παράσταση.
Και αυτή ήταν μία μεγάλη παράσταση γιατί πρωταγωνιστικό ρόλο δεν έπαιξαν οι ερμηνείες, η μουσική, η ενέργεια, ο δυναμισμός ή το κείμενο και η απόδοσή του. Πρωταγωνιστικό ρόλο κατείχε ο άνθρωπος, η αξιοπρέπεια, η ζωή και ο αγώνας!
Όσοι παρευρεθήκαμε σ' αυτή την μεγάλη παράσταση γνωρίσαμε τον πρωτόγνωρο δυναμισμό της μέσα σ’ αυτή την μικρή σκηνή, [ένας δυναμισμός] ο οποίος προέρχεται από τον χρόνο που επιλέχθηκε αυτή να παρουσιαστεί, ο τόπος και ο τρόπος. Μέσα στους δύο και πλέον μήνες του αγώνα των σπουδαστών και σπουδαστριών των δραματικών σχολών και των εργαζομένων της τέχνης έλαβε χώρα αυτή η παράσταση˙ μέσα στις καταλήψεις και στο κατειλημμένο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών ανέπνευσε αυτή η παράσταση˙ μέσα στις οριζόντιες διαδικασίες, αυτές που οργανώνονται πάντα από τα κάτω και είναι προσβάσιμες για τους πολλούς και τις πολλές που αποκλείει η εξουσία, βρήκαν χώρο οι αγωνιστές, οι αγωνίστριες και όσοι τους ακούνε!
10, 100, χιλιάδες καταλήψεις, σ’ έναν κόσμο οργανωμένης σήψης,
είναι το σύνθημα, το δεύτερο κεντρικό σύνθημα αυτού του αγώνα, που φωνάζετε από την αρχή αυτού του κινήματος. Η κατάληψη είναι το μέσο αγώνα που έβαλε αιχμηρά στο προσκήνιο το πρόβλημα του Π.Δ 85/22 όπως και τα χρόνια προβλήματα στο χώρο των τεχνών.
10, 100, χιλιάδες καταλήψεις, σ’ έναν κόσμο οργανωμένης σήψης,
είναι το σύνθημα, που φωνάζετε εξ αρχής και κατάφερε να κάνει αυτούς που ακούνε την κραυγή των αγωνιστών και των αγωνιστριών σπουδαστών και εργαζομένων να απλωθεί και σε άλλα αυτιά, φιλικά και εχθρικά.
10, 100, χιλιάδες καταλήψεις, σ’ έναν κόσμο οργανωμένης σήψης,
είναι το σύνθημα που κατάφερε να ανοίξει τις κλειστές πόρτες του θεάτρου στην κοινωνία. Μία από αυτές τις κλειστές πόρτες, άνοιξε και εκείνη την ημέρα στην Μονή Λαζαριστών και έδωσε την δυνατότητα της ελεύθερης πρόσβασης της τέχνης στους πολλούς και τις πολλές. Αυτό το κατάφερε ένα κατειλημμένο θέατρο από τους από τα κάτω˙ οργανωμένο στη βάση˙ μία δράση από την κοινωνία για την κοινωνία.
Όταν καταφέρνει η τέχνη να φτάσει στους πολλούς και τις πολλές των από τα κάτω τότε - και μόνο τότε - γίνεται εφικτό από κοινού, ηθοποιοί και θεατές να σηκωθούν πιο πάνω από το ύψος τους ώστε να σιγοτραγουδήσουν για τους ατελείωτους χειμώνες των από τα κάτω. Να βροντοφωνάξουν για την αντίσταση στην εξουσία υψώνοντας ένα “No pasaran” στους ισχυρούς αυτού το κόσμου. Να απευθύνουν έκκληση για αγώνα, έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία.
Γιατί αν θέλουμε μια τέχνη και ένα Θέατρο, θέλουμε αυτή τη τέχνη και αυτό το Θέατρο που είναι σε άμεση επαφή με την κοινωνική βάση˙ που βρίσκεται στο δρόμο να κινήσει την ιστορία των από τα κάτω˙ που επανοικειοποιείται τις σκηνές και τις αίθουσες και τις γεμίζει με οριζόντιες διαδικασίες˙ που καταδικάζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο˙ που γιορτάζει τη ζωή και παλεύει για αξιοπρέπεια˙ που απελευθερώνει από τα δεσμά της εξουσίας και σηκώνει σινιάλα αγώνα για την αυριανή ευτυχία του κόσμου!
Ίσως αυτή η μεγάλη παράσταση να μπορέσει να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για το αύριο της τέχνης στον ελλαδικό χώρο και αυτό θα το μάθουμε στο μέλλον. Για αυτό όμως που είμαστε σίγουροι είναι ότι αυτή η παράσταση έχει όλες τις δυνατότητες να σημάνει μια νέα (ελευθεριακή) αρχή για το Θέατρο και την σχέση Θεάτρου - κοινωνίας που στο σήμερα ορίζεται και οριοθετείται βίαια από την εξουσία. Αυτή η παράσταση έχει όλα εκείνα τα σημεία που αναζωπυρώνουν τις δυνατότητες να σκιαγραφηθεί ένας νέος δρόμος στο θέατρο στον ελλαδικό χώρο φτιαγμένος από μία τέχνη για τη ζωή, μία τέχνη για την κοινωνία.
Η κατάληψη ως μέσο αγώνα έχει απελευθερώσει μια τεράστια ορμή που απειλεί να παρασύρει στο πιο βαθύ σημείο της πιο βαθιάς θάλασσας την τέχνη του παλιού κόσμου. Αυτού του κόσμου που έχει σύμβολα του τον Λιγνάδη, την Μενδώνη, την τέχνη για την τέχνη και την τέχνη ως δεκανίκι της εξουσίας.
Αυτή η τέχνη και αυτό το Θέατρο που είδαμε στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών και αυτή η τέχνη και αυτό το θέατρο που βλέπουμε 2 μήνες και κάτι παραπάνω μέσα στα κατειλημμένα κέντρα αγώνα και στους δρόμους, γίνονται εφικτά μόνο και μόνο από την επίπονη και επίμονη συμμετοχή των συντρόφων και των συντροφισσών μας μέσα στον αγώνα˙ μόνο και μόνο από την επίπονη και επίμονη στάση των σπουδαστών και σπουδαστριών και των εργαζομένων στον χώρο των τεχνών που μάχονται απέναντι στην καταπίεση και την αδιαφορία της εξουσίας˙ απέναντι στην υπονόμευση του αγώνα τους από τους ξεπουλημένους γραφειοκρατικούς συνδικαλιστικούς φορείς.
Αυτός ο αγώνας έχει ήδη κερδίσει! Γιατί αυτός ο αγώνας κατάφερε να ορίσει το μέλλον.
Τι όρισε στο μέλλον;
Ότι τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο!
Η Τάξη δεν βασιλεύει πλέον!
και
Ο αγώνας συνεχίζεται!
Canto, per chi non ha fortuna
Canto per me
Canto per rabbia a questa luna
Contro di te
Contro chi e ricco e non lo sa...
Chi sporcherà la verità
Cammino e canto, alla rabbia che mi fa
Στίχοι από το τραγούδι “Canzone Arrabbiata”
*Από την ταινία "Film d'amore e d' anarchia"
Απόσπασμα από την συνέντευξη με τους σπουδαστές και τις σπουδάστριες από την Κατάληψη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, που δημοσιεύτηκε στο Portal ελευθεριακής αντιπληροφόρησης land & Freedom
[..] Η τέχνη όπως την βλέπουμε εμείς πάντα ήταν με την πλευρά των καταπιεσμένων, οι καλλιτέχνες ήταν πάντα οι περιθωριακοί, αυτοί που ξεγελούσαν τους καταπιεστές και μέσω της τέχνης τους αγωνίζονταν για το δίκαιο, για την ισότητα και την ελευθερία. Γι’ αυτό και η απαξίωση της τέχνης είναι θεμελιώδης αρχή κάθε αυταρχικού καθεστώτος, η ελεύθερη έκφραση και η δημιουργία δομούν έναν ελεύθερο άνθρωπο. Αυτόν τον άνθρωπο είναι που θέλουν να φιμώσουν. Αυτό λοιπόν πιστεύουμε πως πρέπει να είναι η τέχνη στο σήμερα. Να συνεχίσει να είναι ο θεμέλιος λίθος μιας κοινωνίας ελευθερίας και ισότητας και όχι απλά ένα προϊόν κατανάλωσης σε ένα σύστημα για το οποίο η μόνη τέχνη που έχει αξία είναι εκείνη που μετριέται με χρήματα. Η τέχνη στόχευε, στοχεύει και θα στοχεύει πάντα στην αλήθεια. Αυτό δεν θέλουν, την αλήθεια.