Η συγκεκριμένη εκδήλωση επιχείρησε και ανέδειξε διάφορες πτυχές της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που η κλιμάκωσή της βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 στον ελλαδικό κρατικό σχηματισμό

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου γίνεται αναφορά στις διάφορες ερμηνείες της λέξης “Νάρκη” : 1) Η επιβράδυνση των ζωτικών οργάνων, 2) ο κυριολεκτικός λήθαργος, 3) ο πνευματικός λήθαργος και 4) η βόμβα

“Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!” για την Παλαιστίνη και την Τσιάπας, τα κατειλημμένα εδάφη των μητροπόλεων και τα πάρκα των γειτονιών, τους πολιτικούς κρατούμενους και τους πρόσφυγες και μετανάστες, τα βουνά και τα ποτάμια, για την Κοινωνική Επανάσταση

Ενημέρωση από συντρόφους/ισσές της DAF (Επαναστατική Αναρχική Ομοσπονδία- Τουρκία) για την καταστολή στις 20 Ιούλη κατά την διάρκεια κινητοποιήσεων για τα 6 χρόνια από την σφαγή στο Suruç.

Το παρόν κείμενο, αποσπάσματα από το προσωπικό μου ημερολόγιο σ΄εκείνο το ταξίδι μου στο Μεξικό, γράφτηκε σε μια εποχή που ήταν πολύ νωπή ακόμα η έκρηξη της ένοπλη εξέγερσης των ζαπατίστας το 1994 και στον απόηχο του εξεγερσιακών γεγονότων του Πολυτεχνείου το 1995.

Υπήρχε μια αίσθηση –πώς να το πω;– δύναμης, όχι με την έννοια της κυριαρχίας, αλλά με την έννοια ότι, αν υποθέσουμε ότι κάποιος κρατούσε τα πράγματα στα χέρια του, αυτοί ήμασταν εμείς οι ίδιοι. Μια αίσθηση εφικτού, ότι όλοι μαζί μπορούσαμε να κάνουμε κάτι