Σαν σήμερα, 8 Φλεβάρη 1921, φεύγει από τη ζωή ο αναρχοκομμουνιστής επαναστάτης Πιότρ Κροπότκιν. Κηδεύτηκε στη Μόσχα παρουσία δεκάδων χιλιάδων αναρχικών ενώ η κηδεία του μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας κατά των Μπολσεβίκων, με την ανοχή του Λένιν που φοβήθηκε γενικευμένα επεισόδια σε περίπτωση απαγόρευσης ή επέμβασης. Η μετάφραση των υποτίτλων στο απόσπασμα που ακολουθεί, έγινε από την αναρχική σελίδα αντιπληροφόρησης: "Μια εποχή στην Κόλαση":
Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η Απαλλοτρίωση» από το έργο του Π. Κροπότκιν «Η κατάκτηση του ψωμιού»:
Η ιδέα του αναρχισμού γενικότερα και της απαλλοτρίωσης ειδικότερα έχει πολύ μεγαλύτερη απήχηση απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε, ανάμεσα σε ανθρώπους με ανεξάρτητο χαρακτήρα και σε εκείνους για τους οποίους η αεργία δεν είναι το υπέρτατο ιδανικό. «Ωστόσο», μας λένε συχνά φίλοι μας, «προσέξτε να μην το παρατραβήξετε! Αφού η ανθρωπότητα δεν μπορεί ν’ αλλάξει μέσα σε μια μέρα, μην βιάζεστε τόσο πολύ να εφαρμόσετε τα σχέδια σας για απαλλοτρίωση και αναρχία! Διαφορετικά κινδυνεύετε να μην πετύχετε κανένα μόνιμο αποτέλεσμα».
Λοιπόν, αυτό που φοβόμαστε, όσον αφορά την απαλλοτρίωση δεν είναι διόλου το να το παρατραβήξουμε. Φοβόμαστε, αντιθέτως, μήπως εφαρμόσουμε την απαλλοτρίωση σε πολύ μικρή κλίμακα για να διαρκέσει. Μήπως η επαναστατική ορμή σταματήσει στα μισά του δρόμου. Μήπως εξαντληθεί σε ημίμετρα τα οποία δεν θα ικανοποιούσαν κανέναν και τα οποία, προκαλώντας μια τρομερή σύγχηση στην κοινωνία και σταματώντας τις λειτουργίες της, δεν θα ήταν βιώσιμα, θα διέσπειραν απλώς τη γενική δυσφορία και θα άνοιγαν μοιραία τον δρόμο για τον θρίαμβο της αντίδρασης [...]
Απόσπασμα από την εισαγωγή του Ελιζέ Ρεκλύ στο ίδιο έργο:
[...] Ωστόσο, η ανάκτηση των ανθρώπινων κατακτήσεων, κοντολογίς η απαλλοτρίωση, δεν μπορεί να εκπληρωθεί παρά μόνο με τον αναρχοκομμουνισμό. Πρέπει να διαλύσουμε την κυβέρνηση, να καταστρέψουμε τους νόμους της, να απαρνηθούμε την ηθική της, να αγνοήσουμε τους πρακτορές της και να αρχίσουμε να εργαζόμαστε ακολουθώντας την δική της πρωτοβουλία [της απαλλοτρίωσης] και να συνενωνόμαστε σύμφωνα με της συνάφειές της, τα συμφέροντά της, το ιδανικό της και τον χαρακτήρα των επιχειρούμενων έργων. Αυτό το ζήτημα της απαλλοτρίωσης, το σημαντικότερο του βιβλίου, είναι επίσης ένα από εκείνα που ο συγγραφέας πραγματεύεται λεπτομερέστατα, λιτά και χωρίς βιαιότητα στον λόγο του, αλλά με την πραότητα και την καθαρότητα της ματιάς που απαιτεί η μελέτη μιας -εφ’ εξής- αναπόφευκτης επανάστασης [...]
(εικόνα: nobonzo)