ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Δύο χρόνια μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη που κινητοποίησε τον λαό αλλά και ξεγύμνωσε τους “βασιλιάδες” ξύνει μία ανοιχτή πληγή στο σώμα της κοινωνίας που μένει ανοιχτή εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Όσο και να προσπαθούν πολύ, να εξυμνήσουν το πέρασμα στην δημοκρατία, το κοινωνικό συμβόλαιο και την διάκριση των εξουσιών ξεχνάνε να αναφέρουν τα δεκάδες περιστατικά κρατικής ασυδωσίας και ατιμωρησίας. Από την δίκη των βασανιστών της Χούντας μέχρι το έγκλημα στα Τέμπη το αφήγημα περί ισονομίας και κράτους δικαίου μέρα με την μέρα αποδομείται από την ίδια την ζώσα πραγματικότητα.
Ήδη από τις πρώτες μέρες μετά το έγκλημα στα Τέμπη το σύνολο του κρατικού μηχανισμού κινητοποιήθηκε προκειμένου να συγκαλύψει τόσο τις ευθύνες του ίδιου, όσο και τα βαθύτερα αίτια της σύγκρουσης και της πυρκαγιάς που ακολούθησε. Την ώρα που η κοινωνική οργή πλημμύριζε τους δρόμους, μια σειρά από τοπικούς άρχοντες και κρατικούς υπαλλήλους σκύλευαν τους νεκρούς, μπαζώνοντας το σημείο της σύγκρουσης και μεταφέροντας παράνομα χώματα και ανθρώπινα λείψανα σε ιδιωτικά κτήματα. Ιατροδικαστές συνένταξαν πορίσματα που δήλωναν ότι όλοι οι επιβάτες πεθάναν ακαριαία όταν υπάρχουν ηχητικά ντοκουμέντα και μάρτυρες που αποδεικνύουν ότι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί από την φωτιά που προκλήθηκε από την έκρηξη εύφλεκτων υλικών Αλλά πέρα από κάθε προσπάθεια συγκάλυψης και παραπληροφόρησης, το γεγονός ότι το ίδιο το κράτος επέλεξε να αγνοήσει τις καταγγελίες των συλλογικών φορέων των σιδηροδρομικών όπου περιγράφονταν το προμελετημένο έγκλημα που ακολούθησε, είναι αδύνατον να ξεχαστεί και να γινει αποδεκτό.
Μετά από δεκαετίες κρατικής διαχείρισης των σιδηροδρομικών δικτύων και με την πολιτική βούληση και στόχευση αυτή η κρίσιμη υποδομή να κατακερματιστεί και να χρεωκοπήσει, όπως έγινε με πλήθος κρατικών παραγωγικών υποδομών (ΔΕΗ, ΛΑΡΚΟ, Αλουμίνιον), έτσι ώστε μετέπειτα όλα αυτά να χαριστούν σε ντόπιους και ξένους ιδιώτες όπως και έγινε την περίοδο των μνημονίων. Δεν είναι μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις που μας σκοτώνουν δηλαδη η λογική κέρδους – κόστους, αλλά η ίδια μετάθεση της κάλυψης των αναγκών μας στα χέρια του Κράτους και του Κεφαλαίου.
Σε αντίθεση με την ψευδαίσθηση για ένα «δίκαιο και κοινωνικό κράτος πρόνοιας» που καλλιεργείται από διάφορα κομμάτια της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και ευρύτερα του δημοκρατικού τόξου, εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά πως η με οποιονδήποτε τρόπο κρατική διαχείριση των κοινωνικών αγαθών μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει για την ίδια την κοινωνική βάση. Όχι λόγω μεμονωμένων διεφθαρμένων πολιτικών εκπροσώπων του, ούτε επιμέρους λάθος επιλογών από μεριάς του, αλλά λόγω της ίδιας της φύσης και των δομικών χαρακτηριστικών του κρατικού συστήματος, που δεν είναι άλλα από τον ολοκληρωτισμό, τον συγκεντρωτισμό και τον έλεγχο όλων των εκφάνσεων της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, την ολοένα ενίσχυση της εξουσίας του, την πειθάρχιση όλων και την τιμωρία σε όσους δε συμμορφώνονται προκειμένου να διαιωνίσει την παρασιτική του ύπαρξη με κάθε μέσο, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους ντόπιους και διεθνείς οικονονικούς άρχοντες. Το βλέπουμε όταν μέχρι και σήμερα οι σιδηρόδρομοι δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο ασφαλούς μετακίνησης έχοντας εμφανιστεί ήδη δύο περιστατικά παρολίγων μετωπιαίας συγκρουσης.
Αντίστοιχα αποτελέσματα είτε της εισχώρησης του Κεφαλαίου, είτε της κρατικής ανικανότητας να ανταπεξέλθουν στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες βλέπουμε σε όλα τα κοινωνικά αγαθά, όπως η παιδεία, που σε δημόσια πανεπιστήμια υπό κρατική διαχείριση, όπως το ΑΠΘ, ασανσέρ μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου μέσα στις ίδιες τις εστίες που μας έχει παραχωρήσει το κράτος ως δήθεν αρωγή. Το βλέπουμε όταν ταβάνια καταρέουν και αίθουσες πλημμυρίζουν όσο ένας τραυματισμένος άνθρωπος πεθαίνει γιατί δεν υπάρχουν ασθενοφόρα και γιατροί. Το βλέπουμε τώρα με την μετατροπή 22 σχολείων σε Ωνάσεια, όταν δημόσια σχολεία ξεπουλιούνται σε ομίλους και επενδυτές στο όνομα της ανάπτυξης αποκλείοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής βάσης από την πρόσβαση στην δημόσια και δωρεάν παιδεία. Το ίδιο βλέπουμε με τα όρια φοίτησης και τις επερχόμενες διαγραφές φοιτητών, την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, την τράπεζα θεμάτων και όλες τις αντιεκπαιδευτικές κρατικές μεταρρυθμίσεις που εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, αφήνοντας τις κοινωνικές ανάγκες στο έλεος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με την αξιολόγηση σχολικών μονάδων και την ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών, οι οποίες είναι εντελώς ενδεικτικές για τον τρόπο με τον οποίο το κράτος αντιλαμβάνεται την «πρόνοια» και την διαχείριση των κοινωνικων παροχών και αναγκών, χτυπώντας δηλαδή τους πιο ευάλωτους εκπαιδευτικούς και μαθητές και οδηγώντας στην υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση και στο τέλος στο κλείσιμο σχολείων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανταγωνιστικές επιταγές της αγοράς. Και φυσικά, όποιος και όποια αντιστέκεται στην παραπάνω συνθήκη, είτε μεσω της απεργίας-αποχής, είτε με οποιοδήποτε άλλο μέσο αγώνα, καταστέλλεται άγρια, με ένα κρεσέντο πειθαρχικών και ποινικών διώξεων εκπαιδευτικών, φοιτητών και μαθητών τους τελευταίους μόνο μήνες να έχει σαρώσει τις προσπάθειες συλλογικής και ατομικής αντίστασης, όπου αυτές εκδηλώνονται.
Το ίδιο το κράτος που δολοφόνησε τους 57 ανθρώπους στα Τέμπη έρχεται μετέπειτα και αυτοανακηρύσσεται ως ο μόνος υπεύθυνος να αποδώσει “δικαιοσύνη” μέσα από τους θεσμούς του, μέσα δηλαδή από τη δικαστική εξουσία. Έτσι συντηρεί τη θέση του ως δυνάστη της κοινωνίας, υποβαθμίζοντας και σκοτώνοντας από τη μία, αλλά ελέγχοντας και ρυθμίζοντας την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία από την άλλη. Καμία δικαστική εξουσία, κανένας πυλώνας του κράτους δε θα καταδικάσει ποτέ το ίδιο το κράτος από το οποίο εκπορεύεται. Αντίθετα, η φύση της “δικαιοσύνης” τους είναι τέτοια που μπορεί να οδηγεί μόνο σε μια συνεχή συγκάλυψη των εξουσιαστών, και σε μια όλο και σκληρότερη αντιμετώπιση των εξουσιαζόμενων με ένα νομικό οπλοστάσιο που όλο και ενδυναμώνεται με κάθε νέα αλλαγή στον ποινικό κώδικα.
Όταν το κράτος διεξάγει πόλεμο ενάντια στην κοινωνία, η ευθύνη πέφτει στην ίδια για να είναι έτοιμη να οργανωθεί και να απαντήσει, χωρίς να τρέφει αυταπάτες. Η πραγματική Δικαιοσύνη, δηλαδή η πρώτα απ' όλα Κοινωνική Δικαιοσύνη δε θα βρεθεί ούτε στα δικαστικά έδρανα ούτε στις επιτροπές της Βουλής, όσες μεγαλοστομίες και να ειπωθούν, όσο υψηλόβαθμοι κι αν είναι τελικά αυτοί που θα βρεθούν εκεί ως κατηγορούμενοι. Δικαιοσύνη σε έναν κόσμο καταπίεσης και ανισοτήτων θα υπάρξει μονάχα με τον εκμηδενισμό των τάξεων και των προνομίων, της καταπίεσης και του καταναγκασμού.
Δικαιοσύνη για την εξουσία σημαίνει πάντα το δίκαιου του ισχυρού. Γιατί πάντα ο δυνατός θα επιβάλει όσα η δύναμή του τού επιτρέπει, γιατί πάντα ο ασθενής θα δεχθεί όσα η αδυναμία του τον αναγκάζει να δεχθεί. Από μεριάς μας, ως αναρχικές και αναρχικοί γνωρίζουμε πως όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός η θέση μας θα είναι στους δρόμους του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, ενάντια στα κτήνη που δε διστάζουν να δολοφονούν για να διατηρήσουν την εξουσία τους, όποτε νιώθουν ότι αυτή κλυδωνίζεται. Να εντείνουμε την οργανωμένη παρέμβαση μας στα κοινωνικά πεδία όπου ζούμε, σπουδάζουμε, δουλεύουμε, δραστηριοποιούμαστε, να πολιτικοποιήσουμε τις αντιστάσεις και τους αγώνες που αναδύονται στρέφοντάς τους σε ριζοσπαστική τροχιά, μακριά από τα ημίμετρα που προωθούνται από τις δυνάμεις της αριστεράς. Να προτάξουμε την άμεση συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες και στις κοινές υποθέσεις, οικοδομώντας τις δομές αυτές που θα προωθούν ενάντια στην ανάθεση και την εξατομίκευση τη συλλογική δράση, θέτοντας στο εδώ και στο τώρα τα θεμέλια της κοινωνίας για την οποία παλεύουμε. Μια κοινωνία Ισότητας, Ανθρωπισμού, Δικαιοσύνης, Αλληλεγγύης. Την κοινωνία της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.

Μικροφωνική Συγκέντρωση: 25/2, 12.00, Πύλη Πατησίων, Πολυτεχνείο
Ανοιχτή Συνέλευση: 25/2, 17:00, Πολυτεχνείο
Διαδήλωση: 28/2, 10:30, Προπύλαια

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/τριών Αθήνας