Ανακοίνωση της Αναρχικής Πρωτοβουλίας της Λιουμπλιάνα σχετικά με την κατάσταση στη Σλοβενία στην εποχή του κορωνοϊού. Δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας "Anarhistka" (Αναρχικός)
NA ΠΑΡΑΓΕΙΣ, ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣ!
Οι αντιθέσεις στην κοινωνία εντείνονται καθημερινά. Η επιδημία αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τις αντιφάσεις και τις ρωγμές του καπιταλιστικού συστήματος, του οποίου ο διαχειριστής - το κράτος - δεν προσπαθεί καν να δώσει την εντύπωση ότι σκοπός του είναι να μειώσει τις καταστροφικές συνέπειες του θανατηφόρου ιού.
Στον γραφειοκρατικά διαχειριζόμενο και πλήρως ελεγχόμενο κόσμο μας, τίποτα δεν έρχεται φυσικά και τυχαία, ακόμα κι αν τα αφεντικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πανδημία είναι ακριβώς αυτό. Αυτό που αποδυναμώνει την ικανότητα της κοινωνίας να καταπολεμήσει αυτού του είδους την κρίση δεν είναι κάποιοι ανεύθυνοι "που κάνουν πάρτυ" ή οι ιδιωτικές συγκεντρώσεις σε σπίτια, αλλά οι δεκαετίες σκόπιμης καταστροφής των δημόσιων υπηρεσιών που θα έπρεπε να είναι διαθέσιμες σε όλους και η σταδιακή μετατροπή τους σε εμπορεύματα.
Η αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης να πραγματοποιήσει σημαντικές επενδύσεις σε δημόσιες υποδομές δεν αντικατοπτρίζει την κακοήθεια του Janez Janša και των συνεργατών του. Αντίθετα, είναι σύμπτωμα μιας πολιτικής που δεν μπορεί να δει μακρύτερα από μια βραχυπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη, ακόμη και αν αυτό σημαίνει τη γενική καταστροφή των ανθρώπων και της φύσης. Οι συνέπειες γίνονται αντιληπτές από όλους μας που δεν εκπροσωπούμαστε από τα λόμπι του κεφαλαίου και ως εκ τούτου είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε υπάκουα ακόμα σκληρότερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, καθώς οποιαδήποτε μορφή κριτικής απαγορεύεται και τιμωρείται. Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο δεν μας βλέπουν σαν κάτι άλλο από αναλώσιμο δυναμικό όπου το μόνο μας καθήκον είναι να παράγουμε, να ξοδεύουμε και να υπακούμε. Σε αυτήν την κρίση, ο θάνατος των ηλικιωμένων και των αδύναμων αποτελεί παράπλευρη απώλεια στις σκληρές προσπάθειες διατήρησης του συστήματος εκμετάλλευσης και καταστροφής.
Πάνω από όλα αυτά, εμείς ως κοινωνία αγωνιζόμαστε όχι μόνο ενάντια στις συνέπειες της διαχείρισης της πανδημίας που ανταμείβει τους καπιταλιστές και ολοένα και περισσότερο αποκλείει, παραμελεί και απενεργοποιεί τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, αλλά και ενάντια στην επιθετική προσπάθεια επιβολής αυταρχισμού. Είναι σαφές ότι αυτό το επεισόδιο του «Janšizem» [η πολιτική που πήρε το όνομά του από τον πρωθυπουργό Janez Janša] δεν είναι απλώς ένα επαρχιακό και τοπικό σύμπτωμα ενός είδους σλοβένικης ψύχωσης, αλλά μια αντανάκλαση της παγκόσμιας μετατροπής της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης σε ένα νέο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης. Ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι η τελική διάλυση των λεγόμενων φιλελεύθερων και δημοκρατικών «σκουπιδιών» που, σε κάποιο βαθμό, περιορίζουν την εξουσιαστική παρεμβατικότητα και την καπιταλιστική συσσώρευση. Μια σειρά από χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Σλοβενίας, έχουν μετατραπεί σε πειραματικά πεδία, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, προκειμένου να οδηγήσουν τα όρια της διακυβέρνησης σε Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης.
Αυτή η διαδικασία δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε απαραίτητη, ούτε αυθόρμητη, ούτε χαοτική, όπως προσπαθούν να την προβάλουν οι άνθρωποι που επωφελούνται από αυτήν. Όλα αυτά καταδεικνύονται από το γεγονός ότι, σε μια συνθήκη που εξακολουθεί να λογίζεται κυρίως ως υγειονομική κρίση, το ακραίο πολιτικό κέντρο απορρίπτει εύκολα τις θέσεις του «κράτους δικαίου» και της «κοινωνίας των πολιτών» για να ανακαλύψει γρήγορα ότι είναι πολύ πιο εύκολο να ικανοποιεί τα συμφέροντα των καπιταλιστικών δικτύων μέσω της αυταρχικής διακυβέρνησης. Το μόνο πράγμα που ενοχλεί τους εκπροσώπους του ακραίου κέντρου είναι η ξεκάθαρη ευθύτητα των ακροδεξιών συνεργατών τους. Σε αντίθεση με τους τελευταίους, το ακραίο κέντρο αρέσκεται να κρύβει την εφαρμογή των ίδιων πολιτικών με την ακροδεξιά κάτω από ένα πέπλο ασυμφωνίας. Ο στόχος τόσο του ακραίου κέντρου όσο και της ακροδεξιάς είναι να δημιουργήσει σκόπιμα μια ατμόσφαιρα αυθαιρεσίας και χάους στην οποία επικρατούν μόνο τα αυθαίρετα διατάγματα της κρατικής πολιτικής και των οικονομικών ελίτ. Ταυτόχρονα, η χυδαία, προσβλητική και επιθετική επικοινωνιακή πολιτική αποτρέπει οποιαδήποτε κριτική για τα μέτρα που λαμβάνουν.
Ενώ οι εξουσιαστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι σε περιόδους κρίσης, ταυτόχρονα διευρύνουν το χάσμα μεταξύ εκείνων που έχουν όλα τα προνόμια και εκείνων που είναι όλο και περισσότερο παραμελημένοι. Στο τέλος της κρίσης, οι πλούσιοι θα είναι ακόμα πλουσιότεροι, η πολιτική ελίτ και η κρατική γραφειοκρατία θα διευρύνουν σε μεγάλο βαθμό την εξουσία και τον έλεγχο τους πάνω στις ζωές μας, την ώρα που θα βιώνουμε ακόμα μεγαλύτερη επισφάλεια, την απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων, τη διάλυση των δικαιωμάτων μας και ένα μέλλον γεμάτο άγχος και τρόμο.
Ωστόσο, ακόμη και σε αυτές τις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει μια ακτίνα ελπίδας. Εξάλλου, όλος ο πλούτος της ολιγαρχίας, καθώς και τα προνόμιά και η εξουσία τους πάνω στη ζωή μας, εξαρτώνται από την εργασία μας και την υποταγή μας στο σύστημα εκμετάλλευσης. Αρκεί να απορρίψουμε τον ρόλο του αναλώσιμου ανθρώπινου υλικού στον οποίο μας αναγκάζουν, προκειμένου να αποκτήσουμε τη δυνατότητα να κάνουμε πραγματικές επιλογές για τη ζωή μας. Η ιδέα της γενικής απεργίας, που κυκλοφορεί ήδη στη δημόσια σφαίρα, φαίνεται να είναι ένα καλό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Όμως, δεν μπορούμε να βασιστούμε σε συνδικαλιστές που υπηρετούν τα συμφέροντα των ηγετών τους. Δεν θα υπάρξει σωτήρας για να μας βγάλει από αυτήν την καταστροφή. Μπορούμε να στηριχθούμε μόνο ο ένας στον άλλο, στους μοχλούς της κοινωνικής δυναμικής και σε ένα κοινό όραμα για ένα καλύτερο μέλλον ελευθερίας, αξιοπρέπειας, αυτονομίας και ισότητας.
Σε αυτούς τους καιρούς, η εξέγερση έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία από τη συνηθισμένη. Οι αρχές, με ίσως άνευ προηγουμένου καταστολή, έχουν συντρίψει τους τρόπους εξέγερσης με τους οποίους γνωρίζαμε, αλλά δεν έχουν κατορθώσει να εξαλείψουν έτσι τις αιτίες της. Αντιθέτως, δημιούργησαν μόνο περισσότερες αιτίες και τις επιβεβαιώνουν σταθερά. Υπό αυτές τις συνθήκες, η σπίθα μπορεί να προέρχεται από απρόσμενες κατευθύνσεις. Ίσως από τους εργαζομένους των οποίων τα αφεντικά δεν θα τους αφήσουν να φύγουν για αναρρωτική άδεια, ή από τους μαθητές που είναι κλειδωμένοι στα σπίτια τους, μόνοι με ηλεκτρονικές συσκευές. Ίσως προέρχεται από τους υγειονομικούς ή από νέους και ηλικιωμένους που χαρακτηρίζονται ως αναλώσιμοι, εγκληματίες και κακομαθημένοι από το κεφάλαιο. Ακόμα κι αν δεν δημιουργήσουμε αυτή τη σπίθα οι ίδιοι, ας τη βοηθήσουμε να εξελιχθεί στη φωτιά της εξέγερσης.
Να διαδώσουμε τον ιό της εξέγερσης στους χώρους εργασίας, στους δρόμους και στις γειτονιές!
Αναρχική Πρωτοβουλία Λιουμπλιάνας (APL - FAO/IFA)