«Γνωρίζω ότι δεν τους υπολογίζετε γιατί η Αυλή είναι οπλισμένη∙ σας ικετεύω όμως να μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ότι πρέπει να τους υπολογίζετε πολύ, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι το πάν.
Να σε ποιο σημείο βρίσκονται: κι αυτοί αρχίζουν να μην υπολογίζουν τα στρατεύματα σας γιατί το κακό είναι ότι η δύναμη τους υπάρχει μέσα στην φαντασία τους∙ και μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά ότι, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα είδη ισχύος, όταν φτάσουν σ΄ ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ότι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν…»
Με την κήρυξη στρατιωτικού νόμου «τίμησε» η νεοφασιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη τη συμμετοχή της δεξιάς στην 47η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Σε ολόκληρη την επικράτεια κάθε λογής μπάτσοι και ρουφιάνοι –έμμισθοι και άμισθοι- έσπειραν την τρομοκρατία και το φόβο με προφανή σκοπό να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου για όσα εγκληματικά σχέδια καταστρώνουν τον τελευταίο χρόνο σε βάρος της κοινωνίας. Μια κοινωνία που δοκιμάζεται σκληρά από την πανδημία θρηνώντας δεκάδες νεκρούς καθημερινά, από την ανεργία που καλπάζει, από τη φτώχεια, την ανέχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό που σπάνε κάθε ρεκόρ απειλώντας ολοένα και περισσότερους.
Την ώρα που μπροστά στα μάτια μας διαδραματίζεται το προμελετημένο έγκλημα της διαλογής ασθενών και της θανατοπολιτικής του κράτους πάνω στο κεντρικό ζήτημα της υγειονομικής κρίσης, το καθεστώς απαίτησε την υποβολή διαπιστευτηρίων νομιμοφροσύνης, την υποστολή της σημαίας του αγώνα και της αντίστασης.
Η σύγχρονη δικτατορία του κράτους και του κεφαλαίου, μην έχοντας τίποτα ουσιαστικό να υποσχεθεί για την καταπολέμηση της πανδημίας και χωρίς να έχει πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο απέναντί της, μετέτρεψε το ανεξέλεγκτο πλέον υγειονομικό ζήτημα σε εργαλείο ιδεολογικής και κατασταλτικής επίθεσης ενάντια σε όσους αγωνίζονται. Η γενικότερη ρητορική περί «ατομικής ευθύνης» των πολιτών που διατυπώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα για να αποποιηθεί το καθεστώς τις δικές του ευθύνες, εξέβαλε στην ειδικότερη στοχοποίηση των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας, προετοιμάζοντας ένα άνευ προηγουμένου κατασταλτικό πογκρόμ εναντίον τους με ορίζοντα τη 17η Νοέμβρη.
Απέναντι στα κρατικά κελεύσματα, ο κόσμος του αγώνα δεν υπέκυψε. Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ατενίζοντας με αξιοπρέπεια και αισιοδοξία το ιστορικό του καθήκον. Σε κάθε γωνιά της χώρας, χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, ξεχύθηκαν στους δρόμους με όποιο τρόπο μπόρεσαν, σπάζοντας στην πράξη τη -χουντικής έμπνευσης- κρατική απαγόρευση, αφήνοντας έτσι ανοιχτή την έκβαση της μάχης, στην κομβική, όπως όλα δείχνουν, για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα για τη γενιά μας, Υπόθεση της Κοινωνικής Απελευθέρωσης.
Για τη συνεπή με την Ιστορία στάση μας, οι πραιτωριανοί του κράτους μας απείλησαν, μας κυνήγησαν, μας εγκλώβισαν, μας χτύπησαν, μας προσήγαγαν και μας συνέλαβαν. Δεν κατάφεραν όμως λεπτό να κάμψουν το ηθικό μας, να σιγήσουν τις φωνές μας, να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα και να εμποδίσουν τον βηματισμό του κινήματος. «Αυτού του μικρού, αλλά τόσο σημαντικού κινήματος που κρατάει στις μέρες μας ζωντανό το όραμα της κοινωνικής επανάστασης και άσβεστη την ελπίδα για την αλλαγή του κόσμου».
Σε αυτόν το βηματισμό, η 17η Νοέμβρη 2020 αποτέλεσε σημείο αναφοράς στέλνοντας μήνυμα ανυποχώρητου αγώνα.
Γνωρίζουν καλά πως για να πετύχουν τα όσα νοσηρά απεργάζονται εναντίον μας, για να σταθεροποιήσουν το καθεστώς τους που καθημερινά καταρρέει, για να εδραιώσουν τη Δυστοπία που επιθυμούν, πρέπει πρώτα-πρώτα να ξεμπερδεύουν μαζί μας. Τρέμουν στο ενδεχόμενο των επερχόμενων εξεγέρσεων που γεννάει η διαρκής και δομική κρίση τους, γι’ αυτό και θέλουν διακαώς τον αφανισμό μας.
Γνωρίζουμε καλά πως το μέλλον θα είναι δύσκολο. Μέσα σε συνθήκες υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, κρατικών απαγορεύσεων, γενικευμένης τρομοκρατίας και καταστολής οφείλουμε να υπερασπιστούμε τη μνήμη, τους νεκρούς μας, την ιστορία και την ύπαρξη μας. Χρειάζεται Οργάνωση -πολιτική, κοινωνική και ταξική- που να εμπνέει παίρνοντας πρωτοβουλίες πάλης, δείχνοντας τον δρόμο στις δύσκολες στιγμές. Χρειάζεται Ενότητα στη Δράση και διαρκής Αγώνας από όλους όσοι αντιπαλεύουν το Τέρας. Είναι η ώρα να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας και να σταθούμε όσο πιο ενωμένοι γίνεται απέναντι του. Χρειάζεται Πίστη στην Υπόθεση. Από αυτή υπάρχει αρκετή. Να εφοδιαστούμε με ακόμα περισσότερη αντλώντας από τη Δύναμη και την Αλληλεγγύη που μας δίνουν απλόχερα οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες μας. Οι παλιοί και οι νέοι που θα έρθουν. Έχουμε το Δίκιο. Η ανθρωπότητα μπορεί και πρέπει να ξεπεράσει τη βάρβαρη προϊστορία της. Τους πολέμους, τη φτώχεια, τον εκφασισμό, την ανισότητα, την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Μπορεί να χτίσει τα λαϊκά μέγαρα της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, τα κόκκινα στάδια της ελευθερίας και της ισότητας. Θα νικήσουμε!
Υ.Γ. Μια σηκωμένη γροθιά και μια συντροφική αγκαλιά σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που υπερασπίστηκαν επί 10 ώρες το Παράρτημα στην Πάτρα από τα ΜΑΤ, και σε όλους όσοι συναντήθηκαν, συζήτησαν, πορεύτηκαν, πλησίασαν, συγκρούστηκαν μέσα στην ασφυξία της, κατειλημμένης από 8 διμοιρίες και 700 μπάτσους, πόλης.