Την Τετάρτη 7 Οκτώβρη βρεθήκαμε μαζί με δεκάδες χιλιάδες κόσμου, με εκατοντάδες συντρόφους και συντρόφισσες εκεί που μας επέβαλε να βρισκόμαστε η ταξική και πολιτική μας συνείδηση, στην πιο μαζική αντιφασιστική διαδήλωση που έχει γνωρίσει αυτός ο τόπος τα τελευταία χρόνια.
Εδώ και καιρό, από τότε που γνωρίσαμε το τέρας, παλεύουμε να του αντιπαρατεθούμε, παλεύουμε να συλλογικοποιηθούμε, να βρούμε όλoυς εκείνους τους τρόπους για να σταθούμε σθεναρά και μαχητικά απέναντί του με μόνο μας οδηγό το όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, μια κοινωνία χωρίς φτωχούς και πλούσιους, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Και αυτό θα συνεχίζουμε να κάνουμε, τίποτα δεν τελείωσε χθες.
Η χθεσινή συγκέντρωση και οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ είναι το επιστέγασμα των αγώνων που δώσαμε -ακόμα πιο έντονα- τα τελευταία 10 χρόνια. Όλων εκείνων των νυχτών που ξυπνήσαμε χαράματα γιατί οι φασίστες επιτέθηκαν στην κατάληψή μας, όλων εκείνων των συνελεύσεων που κάναμε για ώρες, άνθρωποι όλων των ιδεολογικών καταβολών για να θέσουμε αντιφασιστικό φραγμό στους Ναζί, όλων εκείνων των στιγμών που συνέλαβαν τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας επειδή έπραξαν το δίκαιο -ή και πολλές φορές χωρίς να έχουν πράξει τίποτα απλά και μόνο επειδή δηλώνουν αντιφασίστες-, των εποχών που κάθε βδομάδα -και κάθε μέρα αν χρειαζόταν- πραγματοποιούσαμε αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, χωρίς να νιώθουμε τι σημαίνει κούραση κι εξάντληση, όλων εκείνων των στιγμών που βρήκαμε όσους μπορούσαμε μες στη νύχτα για να εμποδίσουμε τους φασίστες να διασπείρουν τον ρατσιστικό τους οχετό, όλων εκείνων των φορών που μάθαμε για ρατσιστικά πογκρομ και τρέξαμε να είμαστε δίπλα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις σε αυτά ή ρητορικές περί προβοκάτσιας στη χθεσινή συγκέντρωση.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία και καμία συζήτηση για τον ρόλο που έπαιξε η χρυσή αυγή όλα αυτά τα χρόνια ως παρακρατικό ενεργούμενο και υποχείριο, ούτε φυσικά και για το πως μπορεί να λειτουργήσει η απόφαση αυτή του δικαστηρίου. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η Χρυσή Αυγή ιδρύθηκε τη δεκαετία του '90, δρούσε ως συμμορία μέχρι τη στιγμή που χρειάστηκε από το σύστημα να παίξει το ρόλο της με άλλο τρόπο μέσα στην κοινωνία, σε μια στιγμή που δεν μπορούσε το ίδιο το σύστημα να διαχειριστεί την οξυμένη κοινωνική-ταξική σύγκρουση, να αποπρασανατολίσει από τον προφανή εχθρό της εξαθλίωσής μας που δεν είναι άλλος από το κράτος, το κεφάλαιο και οι εκάστοτε κυβερνήσεις και να μας στρέψει ενάντια στον διπλανό μας, τον διαφορετικό, αυτόν που "δεν του αξίζει να μας τρώει το φαϊ". Οι αναρχικοί και οι αναρχικές από την αρχή πάλευαν με όλο τους το είναι να τσακίσουν αυτήν την συμμορία, όπως και όλες τις φασιστικές συμμορίες, καταδεικνύοντάς την διαρκώς ως τέτοιες. Όπως επίσης καταδεικνύουν όλα αυτά τα χρόνια την κοινή μήτρα όλων των δεξιών μορφωμάτων που αποδεικνύεται από τις διάφορες μεταπηδήσεις μελών στα διάφορα κόμματα. Έχουν βαθιές ρίζες στη χούντα του Παπαδόπουλου και την ΕΠΕΝ, τόσο σαφώς ιδεολογική όσο και στα ίδια τα άτομα. Οπότε, οποιαδήποτε αντιφασιστική δήλωση από κόμματα, κομματάρχες και λοιπά στελέχη δεν μπορεί να τους ξεπλύνει από τη συνενοχή τους όχι μόνο στα εγκλήματα που διέπραξε η χρυσή αυγή αλλά από τη στήριξη (αν όχι και πριμοδότηση) μιας φασιστικής ρητορίας που οραματίζεται έναν κόσμο μίσους και θανάτου.
Όσον αφορά την συγκέντρωση της Τετάρτης πρέπει να πούμε πως έγινε κάτι πριν την καταστολή της αστυνομίας, πράγματι. Πετάχτηκαν εκατοντάδες μπουκαλάκια νερού, που κρατούσε ο κόσμος στα χέρια του, στους μπάτσους πίσω από τις κλούβες τη στιγμή της ανακοίνωσης της απόφασης. Γιατί απηύδησε. Το ίδιο το σύστημα που βγάζει αυτήν την απόφαση είναι το ίδιο που χρόνια τώρα, όχι απλά τους προστατεύει, αλλά επιχειρεί μαζί τους ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες. Τους χρησιμοποίησε και τώρα τους πετά, ρίχνοντάς τους στα μαλακά, που ούτε κι αυτά μπορούν να αντέξουν "γιατί πονάει το δόντι τους". Όποιος αυτό που έχει να πει για χθες είναι πως έγινε προβοκάτσια, είναι λίγος και πρέπει να αναλύσει σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται, για ποιο λόγο και τί οραματίζεται. Και τους πέταξε στα μαλακά όχι γιατί το ήθελε. Η απόφαση δεν ήταν δεδομένη και ας μη γελιόμαστε. Η απόφαση ήταν αποτέλεσμα της πρωτοφανούς πολιτικής πίεσης και των κοινωνικών συσχετισμών που διαμορφώθηκαν, των χιλιάδων διαδηλωτών που βρέθηκαν στον δρόμο, των πολιτικών συλλογικοτήτων που αγωνίζονται καθημερινά και οργανωμένα ενάντια στον φασισμό, των σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, των μαθητών που έσπευσαν να προκηρύξουν απεργία ή στάση, να κλείσουν σχολές και σχολεία προκειμένου να βρεθούν εκεί έξω, της hiphop κοινότητας που προσπάθησε να συνεισφέρει με το δικό της τρόπο, του πατέρα του Λουκμάν, όλου αυτού του κόσμου "που κάτι του έτυχε έκτακτο χθες και δεν μπορεί να έρθει στη δουλειά". Ήταν νίκη της μάνας του Παύλου που έχασε το γιο της αλλά τόσα χρόνια αγωνίστηκε ενάντια στους φασίστες στην πράξη και έγινε μάνα όλων μας. Όλων των αγωνιστών που έσφιξαν τα παλούκια μπροστά στις κλούβες, που σήκωσαν γροθιές και σημαίες, που βγήκαν μπροστά να ανοίξουν τους πυροσβεστήρες για να προστατεύσουν τον κόσμο από την επίθεση της καταστολής, αυτών που φώναξαν "ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ" και έκλαιγαν γνωρίζοντας πως χθες συνέβη κάτι φοβερό αλλά αύριο εμείς, αυτοί με τις σημαίες, τα άσπρα πρόσωπα, το δέρμα μας που καίει από τις αύρες, με τα κράνη-για να μη μας ανοίξουν τα κεφάλια, όπως έχει γίνει τόσες φορές- θα είμαστε ξανά εκεί και μπορεί εκείνη τη φορά το δικαστήριο να κατηγορεί εμάς ως εγκληματική οργάνωση επειδή επιχειρήσαμε να ανακόψουμε τη φασιστική δράση. Όμως και τότε εκεί θα είμαστε!
Σε αυτό το πλαίσιο και με βάση όλα αυτά, δεν αμφιβάλλαμε λεπτό για το πως μπορεί να λειτουργήσει μια τέτοια απόφαση -ακόμα και αν είναι αυτή της αναγνώρισης της χρυσής αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και της ενοχής των κατηγορουμένων- όταν αποφασίσαμε να καλέσουμε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας έξω από το Εφετείο τη μέρα έκδοσης της απόφασης. Αλλά ήταν τόσο μεγάλη η σημασία να βρισκόμαστε εκεί, να σταθούμε σθεναρά απέναντι στους φασίστες, απέναντι στην γνωστή ακροδεξιά εισαγγελέα που στην πρότασή της πρότεινε την απαλλαγή από εγκληματική οργάνωση, απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα που τροφοδοτεί διαρκώς και για χρόνια το φασιστικό και ρατσιστικό μίσος. Αυτήν την πίεση δεν μπορεί κανένα αστικό δικαστήριο να κάνει πως δεν την βλέπει.
Στο μέλλον, φυσικά, και αυτή η απόφαση θα ξεπλύνει το αστικό σύστημα για τη στήριξη που τους προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά και θα προβάλλει το «αντιφασιστικό» του προσωπείο την ίδια ώρα που θα δολοφονεί πρόσφυγες γυναίκες και παιδιά στη Μόρια, την ίδια ώρα που θα βασανίζει αγωνιστές και θα εξευτελίζει την κοινωνία με όλο και χειρότερους όρους ζωής. Εκεί, λοιπόν, θα είμαστε ξανά, θα είμαστε δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες.
Γιατί χθες πήραμε δύναμη που δεν φαντάζεται η κυριαρχία, πήραμε δύναμη που μπορεί να μας προστατεύσει από την ψυχική και σωματική εξάντληση, από την άγρια καταστολή. Σταθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλον κατά χιλιάδες, φωνάξαμε, δακρύσαμε, σηκώσαμε γροθιές πιο ψηλά από ποτέ, ανεμίσαμε τις μαυροκόκκινες, κρατήσαμε περίφανα τα πανό μας, κλείσαμε τις αλυσίδες μας απέναντι στην καταστολή.Με ποια αύρα καταστέλλονται όλα αυτά; Ποιο τσούξιμο μπορεί να τα εμποδίσει; Ποιο δακρυγόνο και ποιο γκλοπ;
Ο φασισμός είναι μία έκφραση αυτού εδώ του συστήματος. Το πραγματικό πρόσωπο του κράτους και του κεφαλαίου. Δεν αρκεί μια καταδίκη μιας φασιστικής συμμορίας για τη νίκη του αντιφασισμού. Ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να είναι αντικαπιταλιστικός αλλιώς δεν είναι τίποτα. Μόνη μας προοπτική: Να γκρεμίσουμε αυτόν τον κόσμο που γεννά τη βία, το μίσος και την εξαθλίωση και στα συντρίμμια του να χτίσουμε κοινωνίες ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Και όπως σωστά γράφτηκε: «τώρα που το κράτος ‘’τελείωσε’’ με το φασισμό, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Το μόνο οδόφραγμα είναι ο κόσμος του Αγώνα».
Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην Υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Θα νικήσουμε. Τέλος.
Αλληλεγγύη στους 51 αντιφασίστες συλληφθέντες της Θεσσαλονίκης
Δύναμη, αμέριστη αλληλεγγύη και υπομονή στους δύο αντιφασίστες που διώκονται για την επίθεση στα γραφεία της Χ.Α.
Αλληλεγγύη σε όσους αντιστέκονται! Ούτε βήμα πίσω!
Μαζί μας χθες ήταν όλοι όσοι είναι έγκλειστοι στις φυλακές και έστειλαν το δικό τους μήνυμα!
Μαζί μας και όλοι οι νεκροί του κοινωνικού και ταξικού πολέμου!
*Το κείμενο αφιερώνεται στους συντρόφους και τις συντρόφισσές που τα μάτια τους βγάζουν φωτιές και η ψυχή τους, τους κάνει να ακτινοβολούν. Σε αυτούς που σου δίνουν νόημα να παλεύεις.