«Όχι δεν ψηφίζομεν. H Bουλή δεν είνε δι’ ημάς, ούτε οι νόμοι, ούτε τα συντάγματα, ούτε οι στρατοί, ούτε αι αστυνομίαι, ούτε η χωροφυλακή, ούτε τίποτε εξ όσων αποτελούν το παρόν τυραννικόν καθεστώς, αλλ’ δι’ εκείνους που μας κλέπτουν, μας τυραννούν, μας ποτίζουν καθημερινώς δηλητήριον…Οιοιδήποτε νόμοι και εάν ψηφισθούν δεν είναι δυνατόν παρά να υπερασπίζουν τους κεφαλαιούχους, εκείνους δηλαδή που κατέχουν εξ’αρπαγής νομίμου τους ιδρώτας και τους κόπους του εργαζόμενου κόσμου. Εκ της ψήφου ουδέν καλόν δύναται να προκύψη. Ο πλούτος είναι η ισχύς...(Ο λαός) γνωρίζει πολύ καλά ό,τι του χρειάζεται, δια τούτο πρέπει να το ζητήσει, μόνος του, και να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη ιδία χειρί. Δικαιοσύνη δε δεν είναι η παρά του λαού αυτοπροσώπως απονεμομένη»
Αναρχική εφημερίδα «Νέον Φώς», Πύργος, 1899.
Τις τελευταίες εβδομάδες κάνουν όλο και συχνότερα την εμφάνισή τους διάφορα σενάρια που θέλουν την κυβέρνηση να προχωράει στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών μέσα στο καλοκαίρι ή το φθινόπωρο. Ήδη τα διάφορα κομματικά επιτελεία φέρονται να έχουν αρχίσει διεργασίες για το ενδεχόμενο αυτό, προκειμένου να μπορέσουν να διεκδικήσουν για άλλη μια φορά την εξουσία και να ξεκινήσουν ένα νέο γύρο λεηλασίας και επίθεσης σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η αλήθεια είναι πως η διενέργεια εκλογών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα είναι κάτι που θα βόλευε το ακροδεξιό κόμμα που έχει σήμερα τα ηνία του κράτους. Αυτό οφείλεται σε μια σειρά από λόγους οι οποίοι συμπυκνώνονται κυρίως γύρω από δύο άξονες. Ο πρώτος σχετίζεται με την συνθήκη της πανδημίας, την συνολική κρίση του συστήματος και την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση που θα επέλθει με μαθηματική ακρίβεια το αμέσως επόμενο διάστημα. Οι κυβερνώντες ευελπιστούν ότι μέχρι το καλοκαίρι η πορεία της υγειονομικής κρίσης θα έχει μια θετική έκβαση και ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να παρουσιάσουν στην εκλογική βάση ένα «success story» όσο αφορά το ζήτημα της πανδημίας. Ταυτόχρονα, επειδή ακριβώς γνωρίζουν για την επερχόμενη οικονομική κρίση, μια κρίση την οποία θα κληθούν να σηκώσουν στις πλάτες τους για άλλη μια φορά οι πληβείοι, επιθυμούν να ανανεώσουν την κυριαρχία τους πρίν γίνουν εμφανείς οι συνέπειες που αυτή θα έχει και προτού μπορέσουν να αναπτυχθούν και να ξεπηδήσουν οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Η σωρεία αντικοινωνικών νομοσχεδίων που έχει φέρει και έχει ψηφίσει το κράτος τους τελευταίους μήνες λειτουργούν συμπληρωματικά πρός το παραπάνω σημείο, καθώς έχουν ως ξεκάθαρο στόχο το τσάκισμα των αγώνων και των κινημάτων έτσι ώστε το επόμενο δύσκολο διάστημα να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου προκειμένου να μπορέσουν με αυτόν τον τρόπο οι κυρίαρχοι να εξαπολύσουν με τους καλύτερους δυνατούς όρους την επίθεσή τους σε βάρος των από τα κάτω.
Ο δεύτερος άξονας που σχετίζεται με την πιθανή διενέργεια εκλογών έχει να κάνει με το απόλυτο κενό αντιπολίτευσης που παρατηρείται από τις εκλογές του ’19 και έπειτα. Κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης στην ουσία όλο το πολιτικό σύστημα ευθυγραμμίζεται με τις γενικές κατευθύνσεις που έχει χαράξει η κυβέρνηση. Όλα τα επίσημα πολιτικά κόμματα, είτε αναφέρονται στη δεξιά είτε στη σοσιαλδημοκρατία, έχουν ως κοινό τόπο την προστασία της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την εδραίωση της κρατικής κυριαρχίας σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθώς το κράτος έχει συνέχεια και οι πολιτικές του εκάστοτε διαχειριστή είναι απολύτως συμπληρωματικές με των προκατόχων του και στρέφονται πάντα κατά του κοινωνικού συνόλου. Η πλήρης εγκατάλειψη του Ε.Σ.Υ, τα αντικοινωνικά νομοσχέδια, η καταστολή σε βάρος όσων αγωνίζονται και κυρίως η γιγάντωση των ταξικών και κοινωνικών ανισοτήτων είναι πολιτικές που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα κόμματα που βρίσκονταν στην εξουσία, άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη ένταση. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούσε να προβάλλει ένα ριζοσπαστικό προσωπείο, έχει δείξει πλέον το πραγματικό του πρόσωπο και την βαθιά αντικοινωνική του στόχευση. Αυτό αποτυπώνεται και στην σημερινή πραγματικότητα, όπου ταυτίζεται ξεκάθαρα πλέον με τις επιταγές των εξουσιαστών.
Οι επερχόμενες εκλογές, όποτε αυτές και αν γίνουν, δεν θα είναι τίποτα άλλο από ένα ψευτοδίλημμα. Το κράτος και ο μηχανισμός προπαγάνδας που κατέχει θα προσπαθήσει να μας πείσει πως έχουμε δύο επιλογές. Είτε να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης στην ακροδεξιά – νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση και να νομιμοποιήσουμε εκ νέου την κυριαρχία της, είτε να επιλέξουμε ως επόμενο δυνάστη μας την σοσιαλδημοκρατική εκδοχή διαχείρισης του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος, το λεγόμενο κεντροαριστερό ή «προοδευτικό» μέτωπο. Είναι δεδομένο ότι οποιαδήποτε από αυτές τις επιλογές θα σημάνει την έναρξη ενός νέου γύρου επίθεσης σε βάρος των από τα κάτω, καθώς τα διάφορα πολιτικά μπλόκ, όποιες μικροδιαφορές και εάν έχουν μεταξύ τους, στην πραγματικότητα δεν έχουν άλλο στόχο πέρα από την εξασφάλιση των συμφερόντων των ταξικά ισχυρών. Η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή, όσο και αν φαίνεται σε πολύ κόσμο ότι αποτελεί μια καλύτερη επιλογή, στην πραγματικότητα θα φέρει εκτός όλων των άλλων και την περαιτέρω οπισθοχώρηση των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων, όπως ακριβώς δηλαδή συνέβη και πρίν από περίπου 6 χρόνια, όταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α εκμεταλλεύτηκε το μαζικό και ριζοσπαστικό κίνημα της εποχής και σκόρπισε αυταπάτες περί εξωραϊσμού του υπάρχοντος, εκμεταλλευτικού συστήματος. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να οδηγήσει τα κινήματα στην ενσωμάτωση, να αναδειχθεί σε κόμμα εξουσίας και εν τέλει να εξαπολύσει μια ακόμα επίθεση σε βάρος της κοινωνίας και των κατώτερων τάξεων. Οι εκλογές, ανεξάρτητα του ποιός διεκδικεί την εξουσία, είναι ο τρόπος με τον οποίο η αστική δημοκρατία προσπαθεί να ανανεώσει την κυριαρχία της μέσω της καλλιέργειας της ψευδαίσθησης περί ελευθερίας επιλογής και λαϊκής κυριαρχίας. «Οι εκλογές λοιπόν δεν είναι παρά ένα σουπερ-μάρκετ όπου μπορείς να επιλέξεις οποιοδήποτε εμπόρευμα αρκεί βέβαια να μην ξεχάσεις να πληρώσεις στην έξοδο. Η ιδιοκτησία, το κράτος, ο καπιταλισμός, η αστυνομία, ο στρατός και όλες οι πηγές καταπίεσης και εκμετάλλευσης που συγκροτούν τους αρμούς αυτού του κόσμου είναι αδύνατον να υποσκαφτούν μέσα από την εκλογική διαδικασία» {1}.
Μέσα σε όλη αυτή την συνθήκη, η μόνη επιλογή που μπορεί να λειτουργήσει πρός όφελος των από τα κάτω είναι η επαναστατική απόρριψη της εκλογικής διαδικασίας, δηλαδή η απόρριψη αυτή που δεν διαπνέεται από μια απολίτικη λογική, αλλά αντίθετα εφορμάται από την λογική της ταυτόχρονης κοινωνικής και ταξικής οργάνωσης και του ακηδεμόνευτου αγώνα. Αντί να περιμένουμε από τους διάφορους επίδοξους μεσσίες να δράσουν πρός όφελός μας, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, είναι ο δρόμος του αγώνα με όραμα και στόχο την κοινωνική επανάσταση. Το κράτος είναι ένας μηχανισμός ανταγωνιστικός πρός τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, όπως ακριβώς και το κεφάλαιο έχει πάντα ανταγωνιστικά συμφέροντα πρός αυτά των εργαζομένων. Επομένως, η συντήρηση αυτού του καταπιεστικού οικοδομήματος λειτουργεί πρός όφελος της κυριαρχίας και μόνο. Εκεί που οι εξουσιαστές προτάσσουν τις εκλογές και την κοινοβουλευτική δράση, εμείς οφείλουμε να αντιπαραβάλλουμε το διαχρονικό, ελευθεριακό πρόταγμα της άμεσης δράσης, του οργανωμένου αγώνα μέσα στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους χώρους εργασίας και σε κάθε άλλο πεδίο στο οποίο λαμβάνει χώρα η εκμετάλλευση των ανθρώπων της τάξης μας. Μέσα σε αυτή την δυστοπική συνθήκη που προσπαθούν να επιβάλλουν, είναι επιτακτική η ανάγκη παρουσίας του καθενός και της καθεμίας στον δρόμο, εκεί που λαμβάνει χώρα πραγματικά ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος. Οφείλουμε να ορθώσουμε αντιστάσεις έτσι ώστε να ξεπηδήσουν νέοι, μαχητικοί αγώνες και να εξαπολύσουμε την αντεπίθεση των καταπιεσμένων έχοντας πάντα ως στόχο την κοινωνική επανάσταση, τον μοναδικό δρόμο μέσω του οποίου μπορούμε να κατορθώσουμε να βιώσουμε την μόνη ζωή που αξίζει αληθινά να βιωθεί : την ζωή στην κοινωνία της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισότητας – της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Κανένας συμβιβασμός με τον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου. Απέναντι στα ψευτοδιλήμματα που μας θέτουν οι εξουσιαστές, επιλέγουμε τον δρόμο την οργάνωσης και του αγώνα για τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, τις παραμονές των Ισπανικών εκλογών του 1936 :
«Όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για εμάς βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση»
Αναφορές :
{1} Διακύρηξη της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης ενόψη των εκλογών της 7ης Ιουλίου του 2019