17 Μάη
Απεργίες-Συνελεύσεις-Οδοφράγματα
Οι τελευταίες ημέρες στα πανεπιστήμια, αποδεικνύουν πως οι ελευθερίες του ασύλου, αποτελούν για την κυριαρχία, ένα παραστράτημα στην καπιταλιστική κυριαρχία. Το κρατικό-καπιταλιστικό πανεπιστήμιο βαθαίνει την κυριαρχία του τόσο σε κατασταλτικό, όσο και σε επιχειρηματικό επίπεδο. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση διαμορφώνει όλο και πιο ασφυκτικά πλαίσια στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνικής βάσης, με τον εντεινόμενο αποκλεισμό της εντατικοποίησης και των ταξικών φραγμών, και ταυτόχρονα επιτίθεται σε όσους/ες αντιστέκονται σε αυτήν.
Ήδη από την πρώτη εβδομάδα του Πάσχα, με τις σχολές κλειστές, οι φοιτητ(ρι)ες ήρθαν αντιμέτωποι/ες με την καταπάτηση του ασύλου και την καθημερινή παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στο πανεπιστημιακό campus. Λίγες μέρες αργότερα, και με τις σχολές ανοιχτές, οι διμοιρίες των ΜΑΤ βρέθηκαν ξανά μέσα στο χώρο του ασύλου, αυτή τη φορά πραγματοποιώντας ακόμα πιο σκληρές επιθέσεις, πετώντας χημικά και κρότου λάμψης σε κλειστούς χώρους και σε ευθεία βολή στα κεφάλια των φοιτητ(ρι)ών. Η παρουσία της αστυνομίας στο ΑΠΘ τις τελευταίες μέρες αποτελεί την προσπάθεια του κρατικού μηχανισμού να επιβάλλει την κυριαρχία του και να δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα για την εγκατάσταση της ΟΠΠΙ.
Παρ’ ότι φαινομενικά το δίπολο είναι στέκι ή βιβλιοθήκη, στην πραγματικότητα αυτό δεν αποτελεί παρά ναρκοθετημένο ψευτοδίπολο στην αφήγηση των κυριάρχων. Δεν ήταν η εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό η αρχή της καταπάτησης του ασύλου και δεν ήταν όσοι/ες γκρέμισαν τα ντουβάρια στο ισόγειο του Βιολογικού αυτοί/ες που δημιούργησαν «χάος» στη σχολή. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πάνω από 7 εκκενώσεις πολιτικών χώρων και καταλήψεων εντός ασύλου, ενώ μετράμε πάνω από 180 συλλήψεις και σκευωρίες στη μάχη για την υπεράσπιση του ασύλου και του ανοιχτού πανεπιστημίου. Οι «καλόβουλες» εκκενώσεις, όπως τις δίδαξε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελούν παρά συνέχεια του ίδιου σχεδίου. Βέβαια πλέον τα προσχήματα έχουν χαθεί και οι ίδιες οι αρχές παραδέχονται με τον τρόπο τους ότι το ζήτημα δεν είναι η ανέγερση μεγαλύτερης βιβλιοθήκης, με πρόσθετο το χώρο του άλλοτε Στεκιού στο Βιολογικού, αλλά η μόνιμη παρουσία της αστυνομίας.
Τον επόμενο καιρό θα αντιμετωπίσουμε εκ νέου την αστυνομική παρουσία στις σχολές, με την ίδια να υπερασπίζεται με μένος τα συμφέροντα της εξουσίας. Στις 17 Μάη, οι πρώτοι 400, ΟΠΠΙ λήγουν την εκπαίδευση τους, ενώ αρκετά ΜΜΕ την παρουσιάζουν ως ημερομηνία εγκατάστασης τους. Το σκηνικό έντασης που διαμορφώνεται στα πανεπιστήμια τις τελευταίες μέρες αποτελεί ένα βασικό στοίχημα για το πέρασμα στο νέο παράδειγμα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Είναι η συνέχεια της πολιτικής που θέλει την αστυνομία να έχει βασικό ρόλο στη διαχείριση της κοινωνικής ζωής. Από τη μία απέναντι σε σχολές, καταλήψεις και αγωνιστ(ρι)ές να οχυρώνει την εξουσία «νεκρώνοντας» την παρακαταθήκη αγώνων και ασκώντας ολοκληρωτικό έλεγχο, από την άλλη απέναντι στην υγειονομική κρίση και τις καταστροφικές πυρκαγιές να ορίζει ασφυκτικά πλαίσια στην υπεράσπιση της ίδιας της ζωής.
Οι δυναμικές κινητοποιήσεις της προηγούμενης χρονιάς, καθώς κι η ίδια η φιλοδοξία του σχεδίου της πανεπιστημιακής αστυνομίας, έχει φέρει ορισμένες αναδιπλώσεις από μεριάς εξουσίας, έχει παγώσει η εκπαίδευση των 600 από τους 1000 ΟΠΠΙ, όπως είχε οριστεί εξ αρχής, υπάρχουν καθυστερήσεις στην είσοδο τους, ενώ έχουν ανοίξει συζητήσεις για τη δυνατότητα μετακίνησης τους και σε άλλες αστυνομικές μονάδες εκτός της πανεπιστημιακής. Στην πραγματικότητα το κράτος δεν ενδιαφέρεται αν θα υπάρχει ειδικό σώμα αλλά θέλει κάθε αστυνομική δύναμη να παρεμβαίνει εντός του πανεπιστημίου. Η κατάργηση του ασύλου σημαίνει τον επανακαθορισμό των συσχετισμών απέναντι στην κοινωνική βάση που μάχεται. Θέλουν να εξαλείψουν κάθε δυνατότητα αντίστασης και να απονοηματοδοτήσουν κάθε χώρο από τις στιγμές αγώνα που απεικονίζει.
ΜΠΑΤΣΟΙ, ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ, ΤΑΞΙΚΟΙ ΦΡΑΓΜΟΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ
Κι όλα αυτά σε ένα πανεπιστήμιο γεμάτο με ελεγχόμενης εισόδου, τουρνικέ, κάμερες και face control το οποίο θα ασκεί ερευνητική λειτουργία για τα εξοπλιστικά προγράμματα, την πολεμική βιομηχανία, την αστυνομία, τον έλεγχο των συνόρων, τα αφεντικά και τα συμφέροντα τους. Σε ένα πανεπιστήμιο προσβάσιμο σε λίγους/ες που έχουν τη δυνατότητα να αντέξουν το βάρος της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, το αυξανόμενο κόστος φοίτησης, το όριο φοίτησης στο εντατικοποιημένο περιβάλλον, πειθαρχημένους/ες στην κυριαρχία χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης ή διεκδίκησης.
Από την άλλη όσο η εξουσία βαθαίνει τον σχεδιασμό της προκύπτουν όλο και περισσότερες αντιφάσεις στη λειτουργία της. Την περσινή χρονιά συγκροτήθηκε το Σωματείο Εργαζομένων στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ΣΕΡΕΤΕ), το οποίο αναδεικνύει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την ανασφάλεια που υπάρχει σε όσους/ες εργάζονται στους βασικούς τομείς «παραγωγής» του πανεπιστημίου. Την ίδια στιγμή καθηγητές του πανεπιστημίου εκμεταλλεύονται τις θέσεις εξουσίας που κατέχουν με παραβιαστικές συμπεριφορές απέναντι σε φοιτητ(ρι)ες, ή ακόμα και χρηματική εκμετάλλευση. Επιπλέον, ολόκληρα τμήματα συγχωνεύονται και οδηγούνται προς κατάργηση αφήνοντας φοιτητ(ρι)ες χωρίς εργασιακές προοπτικές, μέλη ΔΕΠ χωρίς εργασία και ορίζοντας τη γνώση με κριτήρια εσόδων-εξόδων και λογική εταιρείας.
ΕΡΕΥΝΕΣ ΓΙΑ ΜΠΑΤΣΟΥΣ - ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ - ΜΠΙΖΝΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ
Στις 17 Μάη έχει οριστεί απεργία των εργαζομένων στον χώρο της έρευνας και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε έναν αγώνα για την ανάδειξη της «μαύρης» εργασίας απέναντι στην εκμετάλλευση των αφεντικών. Την ίδια στιγμή που εκατομμύρια τροφοδοτούν τους πολεμικούς εξοπλισμούς, τα συστήματα ελέγχου εντός πανεπιστημίου και προωθούνται κριτήρια ανταγωνιστικότητας στα τμήματα, οι εργαζόμενοι/ες στην έρευνα παραμένουν στην αφάνεια με ελάχιστες απολαβές, ή καμία πληρωμή.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝΕ ΣΕ ΚΑΛΠΕΣ
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, βλέπουμε την συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια να προετοιμάζονται πυρετωδώς για τις επικείμενες εκλογές. Πρόκειται για ένα βασικό κομμάτι άντλησης υπεραξίας από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Όπως έγινε το 06-07, έτσι και τώρα οποιαδήποτε υπόνοια διαδικασίας αγώνα (βλ. Γενικές Συνελεύσεις) καταπνίγεται από τις εν λόγω δυνάμεις με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές. Παράλληλα, πλάθουν την απατηλή επίφαση ότι η συμμετοχή στην κάλπη συνεπάγεται συμμετοχή στον φοιτητικό αγώνα, ενώ στην πραγματικότητα δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μόνο εναπόθεση και συσπείρωση των μέσων αντίστασης σε κάποιους λίγος ειδικούς. Οι εκλογές είναι ένα μέσο εδραίωσης του κυρίαρχου κοινωνικού μοντέλου στον μικρόκοσμο των πανεπιστημίων, που νοθεύουν την αυτοοργάνωση και καλλιεργούν την πολιτική της διαφθοράς, της συμφεροντολογίας, της ευνοιοκρατίας και του πελατειακού συστήματος. Καταφέρνουν να αποκρυσταλλώσουν και να ενισχύσουν την δυναμική παρατάξεων, εξυπηρετώντας συμφέροντα των από τα πάνω και ακρωτηριάζοντας πλήρως την ελευθερία βούλησης και δράσης του φοιτητικού υποκειμένου. Οι φοιτητικές εκλογές θέτουν ένα λιθαράκι στην περαιτέρω ενίσχυση του ισχύοντος ιδιοτελούς μοντέλου κοινωνικής κυριαρχίας και επιχειρούν να θεσπίσουν ένα σύστημα ιεράρχησης και πατερναλισμού στον πανεπιστημιακό χώρο.
Για εμάς, η αντίσταση είναι οριζόντια και οφείλει να γίνεται με όρους ακηδεμόνευτους και μη κατευθυνόμενους. Οι μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών και ο αγώνας τους ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση πρέπει να πηγάζουν από το συλλογικό/ αλληλέγγυο φρόνημα, δίχως την ποδηγέτηση από εξουσιαστικά μοντέλα οργάνωσης. Η απρόσκοπτη συμμετοχή των φοιτητών στον αγώνα δεν διέπεται από την ανάγκη εξυπηρέτησης ανώτερων πολιτικών συμφερόντων, εν αντιθέσει εκπορεύεται από την ανιδιοτελή επιθυμία του φοιτητικού υποκειμένου να αποτελέσει εφαλτήριο κομμάτι του ριζοσπαστικού φοιτητικού αγώνα.
Με κοινούς αγώνες μαθητ(ρι)ών, φοιτητ(ρι)ών κι εργαζομένων στην εκπαίδευση να στήσουμε ανάχωμα στην παιδεία της πειθάρχησης και των ταξικών φραγμών, με όπλα μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη να βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τίποτα δε πρόκειται να αλλάξει μέσα στο υπάρχον σύστημα, δεν έχουμε καμία ελπίδα πως κάποια καλύτερη διαχείριση ή διαπραγμάτευση των όρων ζωής μας θα μας έφερνε ποιο κοντά στη ζωή που μας αξίζει. Να επιτεθούμε και να δημιουργήσουμε σχέσεις και κοινότητες που θα καλλιεργούν και θα αναπτύσσουν την παιδεία στο ύψος των αναγκών μας, μακριά από την εξατομίκευση και την αλλοτρίωση του εντατικοποιημένου κόσμου, υπερασπιζόμαστε την ελευθεριακή παιδεία σε μια κοινωνία ισότητας κι ελευθερίας.
Την ίδια στιγμή που η κυριαρχία θέτει σα βασικό στοίχημα την μόνιμη παρουσία της αστυνομίας στης σχολής, η κοινωνική βάση χτυπιέται από την αυξανόμενη ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται και το ελληνικό κράτος αναβαθμίζει όλο και περισσότερο τις βάσεις του ΝΑΤΟ. Το στοίχημα λοιπόν δεν βρίσκεται απλά στην παρουσία της αστυνομίας και στη συνέχεια κάποιων πολιτικών χώρων, βρίσκεται στην ίδια την υπεράσπιση της ζωής απέναντι στην κανονικότητα του θανάτου. Η οργάνωση στη βάση έδωσε τον τρόπο στην ανάπτυξη ενός φοιτητικού κινήματος που μάχεται και αντιστέκεται στην κοινωνία της υποταγής. Οφείλουμε να αναπαράξουμε τις αντιστάσεις μας σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στους χώρους δουλειάς, τα σχολεία και τις γειτονιές. Να απαιτήσουμε την απίθανο, να κυνηγήσουμε το αδύνατο.
Το μέλλον μας δεν είναι να κάνουμε καριέρα, είναι να τινάξουμε
τον κόσμο στον αέρα
Στηρίζουμε την κινητοποίηση του ΣΕΡΕΤΕ 10:00 Πρυτανεία
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere
