Η πρώτη μέρα του 3ου ελευθεριακού φεστιβάλ κοινωνικής, ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης άνοιξε με την εκδήλωση “Η διεθνιστική αλληλεγγύη θα νικήσει. Από την Τσιάπας, τη Χιλή και την Κολομβία μέχρι την Τουρκία, η εξέγερση είναι πάντα ζωντανή”, μέσα από την οποία επιχειρήθηκε η ανάδειξη των ακηδεμόνευτων αντιστάσεων απέναντι στην συνολική επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα παγκόσμια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Η συμμετοχή στην εκδήλωση συντρόφων και συντροφισσών από την Κολομβία, τη Χιλή και την Τουρκία αποτέλεσε μια ευκαιρία για να αποκτήσουμε μια ευκρινέστερη εικόνα των συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης και των κρατικών- παρακρατικών επιθέσεων, με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι, καθώς επίσης των αντιστάσεων, των αγώνων και των εξεγέρσεων που λαμβάνουν χώρα αλλά και τα αναρχικά και ελευθεριακά προτάγματα μέσα σε αυτές τις διεργασίες.
Ευχαριστούμε τους συντρόφους/ισσες από τη Χιλή, την Κολομβία και την Τουρκία που συμμετείχαν στην εκδήλωση και μοιράστηκαν μαζί μας τις αγωνιστικές τους εμπειρίες, την συντρόφισσα από το blog “tierra y libertad” με τη σημαντική της συμβολή τόσο στη συζήτηση όσο και στη μετάφραση μέρους αυτής, αλλά και όσους/ες ακόμα βοήθησαν στις μεταφράσεις και τις τεχνικές απαιτήσεις της συγκεκριμένης εκδήλωσης.
Παρακάτω θα βρείτε την εισηγητική τοποθέτηση των συντρόφων/ισσών της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης:
Η διεθνιστική αλληλεγγύη θα νικήσει. Από την Τσιάπας, τη Χιλή και την Κολομβία μέχρι την Τουρκία, η εξέγερση είναι πάντα ζωντανή.
Σας καλωσορίζουμε στο 3ο ελευθεριακό φεστιβάλ κοινωνικής, ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης της αναρχικής πολιτικής οργάνωσης και στην πρώτη εκδήλωση που λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο αυτού. Είμαστε πολύ χαρούμενοι/ες που βρισκόμαστε σήμερα εδώ και έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε τις σκέψεις μας πάνω σε σειρά ζητημάτων, ειδικά σε μια περίοδο όξυνσης της καταστολής, επίτασης των πολιτικών εκμετάλλευσης και καταπίεσης αλλά και εν μέσω της πανδημίας του covid-19.
Σημερα έχουμε την χαρά να βρίσκεται μαζί μας συντρόφισα από το μπλογκ “tierra y libertad”, όπως επίσης διαδικτυακά η ελευθεριακή ομάδα “Vía Libre” (Μπογκοτά- Κολομβία), αναρχικός αγωνιστής Μαπούτσε από τη Χιλή και η “DAF” (Επαναστατική Αναρχική Ομοσπονδία) από την Τουρκία, για να μοιραστούμε τις εμπειρίες των αγώνων, των εξεγέρσεων και των αντιστάσεων από διαφορετικές μεριές του πλανήτη, το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνονται και τα αναρχικά- ελευθεριακά χαρακτηριστικά που μπολιάζονται μέσα στις διαδικασίες αυτές, ορίζοντας για ακόμα μια φορά τη διεθνιστική αλληλεγγύη ως το όπλο που έχουν οι λαοί για να αντισταθούν στους κυρίαρχους και να χτίσουν αυτήν την κοινωνία, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.
*
Το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, το κρατικό και καπιταλιστικό, έχει επιδείξει ιδιαίτερα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο – από το ξέσπασμα της πανδημίας – το πιο αντικοινωνικό του πρόσωπο, βαθαίνοντας τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό σε βάρος των από τα κάτω όλου του κόσμου.
Στην παρούσα ιστορική φάση, το χρεοκοπημένο πολιτικά, ιδεολογικά, αξιακά και οικονομικά καθεστώς, μην έχοντας πλέον να υποσχεθεί τίποτα άλλο πέρα από πολέμους, αποκλεισμούς και εξαθλίωση, θωρακίζεται απέναντι στην προοπτική της δυναμικής έκφρασης της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, τόσο τοπικά όσο και διεθνώς. Είναι η περίοδος όπου τα κράτη και τα αφεντικά επιχειρούν με σφροδρότητα να επιβάλουν στην κοινωνική πλειοψηφία τις εξαγγελίες τους περί «τέλους της ιστορίας», πασχίζοντας να πείσουν με κάθε τρόπο πως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική για τις ανθρώπινες κοινωνίες πέρα από αυτήν όπου, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα είναι αναγκασμένη να ζει στιγματισμένη από την ανέχεια και τη φτώχεια, τις κακουχίες και τις αρρώστιες, τους πολέμους και τις καταστροφές. Οι διακρατικοί σχηματισμοί απεργάζονται την επέκταση της ισχύος τους με στρατιωτικά μέσα, με ολέθριες συνέπειες πρώτα για τους λαούς της Αφρικής και της Ασίας κι έπειτα για κάθε λαό που θα βρεθεί στο διάβα τους. Ο δυτικός συνασπισμός κρατών και οι τοπικοί του σύμμαχοι, έχοντας ήδη επιτεθεί στρατιωτικά στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, την Υεμένη, στην Παλαιστίνη και τη Συρία, λεηλατώντας εδώ και αιώνες το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, προετοιμάζουν το επόμενο βήμα. Την μετάβαση από τις περιφερειακές συγκρούσεις «δια αντιπροσώπων», στον γενικευμένο πόλεμο, προκειμένου να διατηρήσουν τα βαμμένα με αίμα «κεκτημένα» της παρακμάζουσας αυτοκρατορίας τους.
Η κρατική και καπιταλιστική μηχανή επιχειρεί την ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση των ανισοτήτων, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Με στόχο την αύξηση της ισχύος και του ελέγχου, η κυριαρχία δεν διστάζει να διαμορφώνει πολεμικές συρράξεις στην περιφέρεια, ενώ συνεχίζει την επέλαση εναντίον των πληβειακών στρωμάτων στη Δύση, εγκαθιδρύοντας τη ζοφερή πραγματικότητα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, την ίδια στιγμή που η πανδημία του covid-19 λειτουργεί ως επιταχυντής της συνολικής συστημικής κρίσης. Το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης διευρύνεται, παγιώνοντας την Κατάσταση Εξαίρεσης, ως βασική νόρμα οργάνωσης της ζωής, και διαμορφώνοντας τους όρους για τη συγκρότηση της Κοινωνίας-Στρατόπεδο.
Αυτή η γενικευμένη επίθεση των κυρίαρχων διεξάγεται με απώτερο στόχο τον πλήρη έλεγχο των ανθρώπινων κοινωνιών, την επιβολή της απόλυτης εξουσίας πάνω τους, τη λεηλασία του φυσικού κόσμου και των πλουτοπαραγωγικών πόρων.
Η αντίληψη πως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς είναι αυτή που καταρχήν θεμελιώνει τον κόσμο της εξουσίας. Σαν να πρέπει να αποδεχτούμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση, ότι οι λίγοι θα καρπώνονται τον πλούτο και οι πολλοί που τον παράγουν θα πεθαίνουν από τους πολέμους, από την πείνα και τις αρρώστιες. Όσοι δεν πεθαίνουν θα ζήσουν σαν κατατρεγμένοι πρόσφυγες και μετανάστες ή, στην καλύτερη, θα ζουν μέσα σε ένα διαρκές καθεστώς εξαίρεσης, που συνεχώς παράγει εσωτερικούς εχθρούς.
Η μόνη “απάντηση” του συστήματος στη συνολική και βαθιά του κρίση, στις ίδιες του τις αντιφάσεις που προκύπτουν από τη βασική του αρχή, αυτή της καταπίεσης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι… Ο ΠΟΛΕΜΟΣ & Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ.
*
Απέναντι, λοιπόν, στην παγκόσμια κρατική και καπιταλιστική επίθεση, η οποία στοχεύει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, ξεπηδούν οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις των από τα κάτω σε κάθε γωνιά της γης, δημιουργώντας συνεχή αναχώματα στην επέλαση της κυριαρχίας. Από τις διαδηλώσεις, τις αυτοοργανομένες και αδιαμεσολάβητες μορφές αγώνα, τις απεργίες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις των απανταχού πολιτικών και οικονομικών αφεντικών μέχρι τις εξεγέρσεις που ξεσπούν ως ένα μήνυμα διαρκούς αντίστασης και τις Επαναστάσεις που συνεχίζουν να υπενθυμίζουν πως κανένα τέλος της Ιστορίας δεν έχει επέλθει, πως η οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι εφικτή.
Και είναι οι αγώνες αυτοί, που δημιουργούν ένα ψηφιδωτό αντιστάσεων στον χάρτη, που ενώνουν το νήμα μέσα στο χρόνο της ιδέας της κοινωνικής χειραφέτησης και προετοιμάζουν το έδαφος για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.
Από τις ιθαγενικές κοινότητες στην Τσιάπας και τα βουνά του Μεξικό, που ύστερα από την εξέγερση του 1994 συνεχίζουν να χτίζουν την αυτονομία τους, στέλνοντας ένα διαρκές μήνυμα αλληλεγγύης στους από τα κάτω και αντίστασης ενάντια στα παγκόσμια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Που παρά τις επιθέσεις από παραστρατιωτικές ομάδες και τις δολοφονίες αγωνιστών όπως του Samir Flores Soberanes 2 χρόνια πριν, τις κατασταλτικές επιχειρήσεις του μεξικανικού κράτους, τον συνεχή αποκλεισμό τους και τους κρατικούς σχεδιασμούς για την ολοκληρωτική υφαρπαγή των εδαφών τους και την παράδοσή τους στο μεγάλο κεφάλαιο, συνεχίζουν τον αγώνα τους, υπερασπιζόμενες την αξιοπρέπεια, τη ζωή, τη γη και την ελευθερία. Ενώ αυτές τις μέρες, μετά από ένα πολύμηνο ταξίδι, μετά από μια αντίστροφη πορεία από αυτή των κονκισταδόρων, έχουν “εισβάλλει” στην Ευρώπη για να συναντηθούν με τις εδώ αντιστάσεις, για να στείλουμε από κοινού το μήνυμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Από τη Χιλή, όπου η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία έχει έρθει αντιμέτωπη με μία συνολική επίθεση σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Από τη Χούντα του Πινοσέτ ως τις δημοκρατικές κυβερνήσεις, το καθεστώς επέβαλε για σειρά χρόνων μέσα από συνεχείς αναδιαρθρώσεις επαχθή μέτρα λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου, ιδιωτικοποιήσεων και σκληρών κατασταλτικών μέτρων, ενώ ταυτόχρονα ο αποικιακός πόλεμος του Χιλιανού κράτους ενάντια στους ιθαγενείς Μαπούτσε συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη της συνολικής και ολομέτωπης κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης στους από τα κάτω, ξέσπασαν μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις μαθητών με αφορμή την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, όπου και αποτέλεσαν την απαρχή της εξέγερσης, την έκρηξης της συσσωρευμένης οργής των καταπιεσμένων. Μιας εξέγερσης που γενικεύτηκε και ξεγύμνωσε την πραγματική φύση του κράτους, της εξουσίας και της δημοκρατίας, ερχόμενη αντιμέτωπη με την ωμή κατασταλτική βία, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις εξαφανίσεις αγωνιστών, τις φυλακίσεις και τους τραυματισμούς. Μιας εξέγερσης που ανέδειξε πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, πως είναι ώρα να τα αλλάξουμε όλα.
Από την Κολομβία, όπου το κράτος, συνεπικουρούμενο από το κεφάλαιο και το οργανωμένο έγκλημα, επιδίδεται από τη μια πλευρά στην επίταση της εκμετάλλευσης των φτωχών και καταπιεσμένων μέσα από αντικοινωνικές πολιτικές εξαθλίωσης, την ίδια ώρα που το εμπόριο ναρκωτικών αποτελεί τον βασικό πυλώνα της οικονομίας του και από την άλλη πλευρά εξαπολύει την άγρια κατασταλτική του επίθεση σε όσους/ες αγωνίζονται για ζωή και αξιοπρέπεια, σε κοινότητες αυτοχθόνων, εργάτες, νεολαίους, φοιτητές. Από την εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας, όπου τα χρήματα που προορίζονταν για τις ανάγκες του συστήματος υγείας δόθηκαν σε μεγαλοεπιχειρηματίες και τραπεζίτες και τη χρησιμοποίηση της πανδημίας για την επιβολή των αντικοινωνικών σχεδιασμών του κολομβιανού κράτους, την όξυνση των ταξικών αποκλεισμών και αντιθέσεων με τον μισό πληθυσμό της χώρας να ζει κάτω από το επίπεδο της φτώχειας, τη συνεργασία οικονομικών και πολιτικών αφεντικών και ναρκεμπόρων για την υφαρπαγή και τη συσσώρευση γης, μέχρι τους βασανισμούς και τις στυγνές δολοφονίες αγωνιστών. Απέναντι, λοιπόν, σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη οι λαοί της Κολομβίας εξεγέρθηκαν και βρίσκονται καθημερινά από τις 28 Απρίλη μέχρι και σήμερα στους δρόμους δίνοντας συνεχείς και αδιάκοπες μάχες, παρά τη δολοφονική κρατική βία, τα βασανιστήρια, τις συλλήψεις, τους πυροβολισμούς, και τους βιασμούς διαδηλωτριών.
Από την Τουρκία, όπου μετά την εξέγερση της πλατείας ταξίμ το καθεστώς, φοβούμενο για νέες κοινωνικές εκρήξεις, αύξησε τους μηχανισμούς ελέγχου στην κοινωνία, στοχεύοντας πρωτίστως στην καταστολή των αγωνιστών και των αγωνιστριών αλλά και όσων τολμούν να διαμαρτυρηθούν, επιβάλλοντας ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Μια συνολική κατασταλτική εκστρατεία του τουρκικού κράτους, που τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται με πολεμικές επιχειρήσεις στις κουρδικές περιοχές, μαζικές διώξεις και δολοφονικές επιθέσεις σε κινήματα αντίστασης και επαναστατικές οργανώσεις. Μια εκστρατεία όπου οξύνθηκε ακόμα περισσότερο, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2016 και την επέκταση του κράτους έκτακτης ανάγκης. Το καθεστώς Ερντογάν χρησιμοποίησε την απόπειρα πραξικοπήματος από τη μία μεριά για εκκαθαρίσεις στο σύνολο των κρατικών μηχανισμών και από την άλλη επέβαλε ολοκληρωτικό πόλεμο στον εσωτερικό εχθρό, για τη διάλυση των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων. Ταυτόχρονα έδωσε το έναυσμα στους οπαδούς του μαζί με τους γκρίζους λύκους να επιτεθούν στις γειτονιές και στα στέκια των αριστερών και αναρχικών αγωνιστών και οργανώσεων. Όμως οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στην Τουρκία δεν σταματούν να ξεσπούν, αλλά εκφράζονται διαρκώς με χιλιάδες κόσμου να βρίσκεται στους δρόμους, με φοιτητικές κινητοποιήσεις που αν και έρχονται αντιμέτωπες με την καταστολή αυξάνονται και εκδηλώνονται σε όλο και περισσότερα μέρη, με απεργίες, με εργατικές κινητοποιήσεις απέναντι στην ασυδοσία των αφεντικών, με διαδηλώσεις ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία, τις δολοφονίες γυναικών αλλά και την πρόσφατη κατάργηση της σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, με κινητοποιήσεις ενάντια στη λεηλασία της φύσης, ενάντια στις φασιστικές και παρακρατικές ομάδες που δολοφονούν αγωνιστές με την πλήρη ανοχή του καθεστώτος.
Από την Παλαιστίνη, όπου το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ επιχειρεί να κανονικοποιήσει τον τρόμο και το θάνατο, εφαρμόζοντας γενικευμένα συνθήκες αυξημένου ελέγχου και σκληρής καταπίεσης, με το σύγχρονο απαρτχάιντ που έχει επιβληθεί και τις βίαιες επιθέσεις των κρατικών κατασταλτικών δυνάμεων εναντίον των Παλαιστινίων, τις επιχειρήσεις εκδίωξής τους από τα εδάφη τους, το εμπάργκο στη Γάζα, το τείχος που έχει χτιστεί περιμετρικά της, τις ελλείψεις σε βασικά αγαθά και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα στρατιωτικά φυλάκια, τις συλλήψεις, τους βασανισμούς, τις δολοφονίες από ελεύθερους σκοπευτές και τους βομβαρδισμούς. Το ισραηλινό κράτος αποτελεί τον βασικό και σταθερό σύμμαχο για το δυτικό μπλοκ εξουσίας στην προσπάθεια επέκτασης των συμφερόντων του στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Έτσι η καθυπόταξη του αντιστεκόμενου λαού της Παλαιστίνης και άρα η απόλυτη κυριαρχία του Ισραήλ στην περιοχή αποτελεί ζητούμενο για τις ηγέτιδες δυνάμεις της γεωπολιτικής αρένας. Στον αντίποδα αυτής της γενικευμένης επίθεσης ο λαός της Παλαιστίνης αγωνίζεται, ορθώνοντας οδόφραγμα στην στρατιωτική κατοχή και τον πόλεμο που το κράτος του Ισραήλ έχει κηρύξει, αποτελώντας αγκάθι στους διαχρονικούς σχεδιασμούς των παγκόσμιων οικονομικών και πολιτικών αφεντικών.
Από τη Μιανμάρ, όπου η αντίσταση στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 1ης Φλεβάρη, παρά το οτι μετράει εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες και φυλακισμένους, εκφράστηκε με απεργίες και διαδηλώσεις, με την μαχητική στάση των πολιτοφυλακών που έχουν δημιουργηθεί για την αυτοάμυνα των καταπιεσμένων και με την παρουσία αναρχικών στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών συγκρούσεων. Η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή, θα σημάνει ακόμα περισσότερη βία, καταπίεση και εξαθλίωση για τους λαούς της πολύπαθης νοτιοανατολικής Ασίας, όπου εδώ και χρόνια οι μεγάλες δυνάμεις έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πεδίο εχθροπραξιών και οι λαοί της προσπαθούν να κερδίσουν ανάσες ελευθερίας από τα κράτη και το κεφάλαιο.
Από τις ΗΠΑ, με την αστυνομική βία να είναι από τους βασικούς πυλώνες συγκρότησης ενός κράτους που επιτίθεται μανιωδώς προκειμένου να διατηρήσει την ισχύ του, έχοντας προκαλέσει και εμπλακεί σε εκατοντάδες ιμπεριαλιστικές πολεμικές επιχειρήσεις, βομβαρδίζοντας αμάχους, λεηλατώντας την καπιταλιστική περιφέρεια, τρομοκρατώντας τόσο τον πλανήτη, όσο και τους ίδιους τους κατοίκους του αμερικανικού κράτους, και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τους μαύρους, ιθαγενικούς και ευρύτερα φτωχούς πληθυσμούς. Με την σκληρή ταξική διάρθρωση της αμερικανικής κοινωνίας, όπου μια μικρή ελίτ κατέχει τον συντριπτικό πλούτο της χώρας, όπου χιλιάδες εργαζόμενοι σκοτώνονται εξαιτίας των συνθηκών δουλειάς τους, όπου η κρατική διαχείριση της πανδημίας οδήγησε σε αμέτρητους θανάτους των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, των φτωχών και αποκλεισμένων. Σε αυτές τις ΗΠΑ, λοιπόν, με αφορμή τη δολοφονία του George Floyd αλλά και με εντυπωμένες στην μνήμη δεκάδες άλλες δολοφονίες είτε από τις κρατικές είτε από τις παρακρατικές συμμορίες, χιλιάδες των εξεγερμένων πέρασαν στην αντεπίθεση, οργισμένοι τόσο από την ρατσιστική- δολοφονική βία όσο και από τις ασφυκτικές συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης, κατακλύζοντας για μήνες τους δρόμους, συγκρουόμενοι με τις δυνάμεις καταστολής, διαδηλώνοντας, πυρπολώντας αστυνομικά τμήματα, στήνοντας οδοφράγματα και ανάβοντας ξανά την φλόγα της εξέγερσης μέσα στην καρδιά του κτήνους.
Από τη Ροτζάβα, με τον επαναστατημένο λαό της να έχει ως πρόταγμα τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό και όχι ως στόχο την δημιουργία ενός ακόμη έθνους-κράτους, αντικαθιστώντας την πρότερη καταπίεση με μία καινούργια. Αλλά έχοντας στον πυρήνα του την οικολογία και την γυναικεία χειραφέτηση και φέρνοντας μία πολυπολιτισμική ταυτότητα, συνενώνει Κούρδους, Άραβες, Ασύριους και άλλες πληθυσμιακές ομάδες, χτίζει δομές κοινωνικής οργάνωσης και αυτοάμυνας απέναντι στις κρατικές, καπιταλιστικές και φασιστικές επιθέσεις, αντιστέκεται στις συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις και τις στρατιωτικές εισβολές του τουρκικού κράτους. Ξεπερνάει τα σύνορα της Συρίας και εμπνέει πληθυσμούς στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, προτάσσοντας ένα μοντέλο κοινωνικής αυτό-οργάνωσης των από τα κάτω μέσω της συλλογικής αυτοδιοίκησης, ανταγωνιστικό ως προς τον εξουσιαστικό, κρατικό και καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας.
Μέχρι τις αντιστάσεις πολλών ακόμα, σε εκατοντάδες μέρη του πλανήτη, από τους αυτόχθονες λαούς σε όλο το μήκος και πλάτος της αμερικανικής ηπείρου, όπου για δεκαετίες διώκονται, καταστέλλονται, φυλακίζονται και δολοφονούνται, αλλά δεν σταματούν να αγωνίζονται ενάντια στην εκδίωξή τους από τα εδάφη τους και την υφαρπαγή της γης τους από το κράτος για την εκμετάλλευσή τους από το μεγάλο κεφάλαιο, όπως τους ιθαγενείς της Βραζιλίας που διαδηλώνουν εδώ και μήνες ενάντια στην ψήφιση του νομοσχεδίου απελευθέρωσης των εξορύξεων πετρελαίου και φυσικού αερίου και της εγκατάστασης υδροηλεκτρικών φραγμάτων, τις αντιστάσεις των ιθαγενικών κοινοτήτων των Μαπούτσε, που διαχρονικά βρίσκονται στο στόχαστρο του κράτους της Χιλής, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την ψήφιση νομοσχεδίου που κηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και επιτρέπει τη χρήση του αντιτρομοκρατικού νόμου στα εδάφη τους, τις μαχητικές κινητοποιήσεις των αυτοχθόνων λαών των ΗΠΑ και του Καναδά, oπως οι Sioux και οι Mohawk, ενάντια στις επιχειρούμενες εγκαταστάσεις αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου και τις εξορύξεις υδρογονανθράκων και κατ’ επέκταση στην καταστροφή του φυσικού κόσμου. Μέχρι τις αντιστάσεις που ξεσπούν στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, όπου με την πανδημία να λειτουργεί ως καταλύτης η κρατική και καπιταλιστική επίθεση οξύνεται διαρκώς και επιχειρείται η εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
*
Απέναντι στον χρεωκοπημένο κόσμο της εξουσίας, του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται σε ολόκληρο τον παγκόσμιο χάρτη με όλο και περισσότερο οξυμένους όρους και με αφορμή την πανδημία του Covid-19, όπου τα κράτη επενδύουν περαιτέρω στην στρατικοποίηση για την καταστολή, τον έλεγχο και τη φίμωση των κοινωνιών, μόνο η ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, η οργανωμένη αντεπίθεση των εκμεταλλευομένων τάξεων και η ανατροπή του κόσμου του καπιταλισμού και του κράτους σε παγκόσμιο επίπεδο μπορεί να διαμορφώσει τους όρους για τη δημιουργία μια κοινωνίας ευημερίας, ισότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης, χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους και αποπροσανατολιστικούς ανταγωνισμούς. Ως αναρχικοί/ές, στεκόμαστε δίπλα σε όσους αντιστέκονται και εξεγείρονται σε κάθε γωνιά της γης, διαψεύδοντας τις κυρίαρχες αφηγήσεις και δείχνοντας ότι όσο υπάρχει αδικία, καταπίεση, εκμετάλλευση και ανισότητα, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα πάντα θα βγαίνουν στους δρόμους της αντίστασης απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο.
Η φλόγα της εξέγερσης συνεχίζει να εξαπλώνεται σε διάφορα σημεία του παγκόσμιου χάρτη, πολλές φορές με μια αλληλουχία γεγονότων που δεν επηρεάζουν μόνο μια χώρα, αλλά έχουν έναν ξεκάθαρο διεθνή χαρακτήρα. Οι κατά τόπους εξεγέρσεις χαράζουν ήδη τον δρόμο του μέλλοντος και καθήκον των αναρχικών είναι να ανιχνεύσουν, να μελετήσουν και να αναλύσουν τα καινούρια χαρακτηριστικά που εμφανίζονται, ώστε να αγκαλιαστεί και να εξαπλωθεί ακόμα περισσότερο το πρόταγμα της αναρχίας, του ελευθεριακού κομμουνισμού και της κοινωνικής επανάστασης. Με τον κίνδυνο του ρεφορμισμού να είναι πάντα παρών, η περαιτέρω διεθνιστική οργάνωση των ελευθεριακών δυνάμεων το επόμενο διάστημα είναι ιδιαίτερα σημαντική, ώστε να προωθηθούν και να ενισχυθούν τα διεθνιστικά χαρακτηριστικά απέναντι στην παγίδα της ενσωμάτωσης των αγώνων και της αποσυμπίεσης των μαχητικών και ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών τους.
Από τη Γαλλία και την Ισπανία των νομοσχεδίων για τη στέρηση της ελευθερίας του λόγου και τις Η.Π.Α των ρατσιστικών δολοφονιών της αστυνομίας, από την κρατική καταστολή απέναντι σε όποιον αντιστέκεται στην Τουρκία και την κρατική τρομοκρατία πάνω στο κοινωνικό σώμα στην Ελλάδα, από την επαναστατημένη Ροτζάβα και τη μαχόμενη Παλαιστίνη, από το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Μιανμάρ μέχρι τις εξεγέρσεις και τις ιθαγενικές αντιστάσεις στην Κολομβία, τη Χιλή και το Μεξικό βρισκόμαστε στο πλευρό των από τα κάτω όπου και αν αυτοί αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους και για έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους.