Τοποθέτηση για τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία και τους ταξικούς αγώνες στην εκδήλωση του 3ου Ελευθεριακού Φεστιβάλ.
Τη δεύτερη μέρα του 3ου ελευθεριακού φεστιβάλ κοινωνικής, ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης, το οποίο έλαβε χώρα στις 9-10-11 Ιούλη στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση με τίτλο «Κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα ή Κοινωνική Επανάσταση. 10 χρόνια αγώνα ενάντια στην επίταση των αναδιαρθρώσεων και την όξυνση της κρατικής καταστολής». Η συγκεκριμένη εκδήλωση επιχείρησε και ανέδειξε διάφορες πτυχές της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που η κλιμάκωσή της βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 στον ελλαδικό κρατικό σχηματισμό, καθώς επίσης και την ανάπτυξη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων απέναντι στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου. Στην εκδήλωση συμμετείχε ο σύντροφος Γ. Καυκάς ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας τα όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια της δολοφονικής επίθεσης των ΜΑΤ στην απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μάη 2011 και με την πολύτιμη συνεισφορά του ανέδειξε τον ρόλο της ωμής καταστολής και τρομοκρατίας για το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Ακόμα τοποθετήθηκαν σύντροφοι για τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία και την εκπαίδευση. Για την κρατική καταστολή και τις παρακρατικές συμμορίες μίλησαν συλληφθέντες από την αντιφαστιστική- αντικρατική πορεία της 1ης Νοέμβρη στο Γαλάτσι, που χτυπήθηκε άγρια από τις αστυνομικές δυνάμεις, όπως επίσης καταληψίες σύντροφοι τοποθετήθηκαν για την συνεχή στοχοποίηση και τις επιθέσεις εναντίον των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα.
Παραθέτουμε την τοποθέτηση συντρόφου για την κλιμάκωση των διαδικασιών της αναδιάρθρωσης στην εργασία.
Μέσα στην τελευταία δεκαετία της κλιμάκωσης των διαδικασιών της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ο κόσμος της εργασίας δέχεται μία μεγάλη επίθεση - όπως και κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής από το κράτος και το κεφάλαιο.
Το επιστέγασμα της επίθεσης ως σήμερα στην εργασία και στο συνδικαλιστικό κίνημα υπήρξε το αντεργατικό νομοσχέδιο, ένα έκτρωμα, το οποίο κατέθεσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τον υπουργό Χατζηδάκη – γνώριμο στην κοινωνία για το σκληρό νεοφιλελεύθερο προφίλ του. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν ήταν έμπνευση μόνο της τωρινής ακροδεξιάς διαχείρισης του κράτους αλλά μία συσσωρευμένη εμπειρία ατελέσφορων νομοσχεδίων και απραγματοποίητων νόμων του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος στα νεότερα χρονικά της επίθεσης του. Συνοπτικά θα αναφερθούμε ότι το αντεργατικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στα μέσα Ιούνη (16/6/21) περιλαμβάνει κάποια βασικά σημεία που είναι:
- Κατάργηση του 8ωρου με διευθέτηση του χρόνου εργασίας έως και 10 ώρες ημερησίως με ατομική σύμβαση, ενώ οι επιπλέον ώρες δεν θα αμείβονται αλλά θα δίνονται σε ρεπό
- Αύξηση των νόμιμων υπερωριών στις 150 ώρες (από 120)
- Επέκταση της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας σε νέους κλάδους
- Διευκόλυνση των απολύσεων και κατάργηση της δυνατότητας διεκδίκησης επαναπρόσληψης (ακόμα και στην περίπτωση όπου η απόλυση κριθεί καταχρηστική).
- Χτύπημα στην απεργία με γραφειοκρατικά εμπόδια, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και με την ποινικοποίηση της περιφρούρησης της απεργίας.
Αυτό το νομοσχέδιο ήρθε για να εκπληρώσει τα πιο βαθιά πάθη των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών στον εργασιακό χώρο. Αλλά μία πολύ σημαντική στιγμή στην οποία στρώθηκε το έδαφος για την επερχόμενη καταλήστευση του κοινωνικού και του εργασιακού πλούτου με την ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου είναι η περίοδος της ¨αριστεροδεξιάς¨ συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το 2015 με 2019. Εκείνη την περίοδο λοιπόν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα αποτελέσει τον καλύτερο εκπρόσωπο και εκφραστή τόσο μίας συνολικής επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου όσο και της κυρίαρχης κρατικής αντίληψης για “ταξική συνεργασία”, “κοινωνική ειρήνευση” και “εθνική ανάπτυξη”. Αρχίζει λοιπόν να εφαρμόζει αυτή την κρατική αντίληψη περί αυτών των εννοιών. Το Ιανουάριο το 2018 – 3 χρόνια μετά την εκλογή της - κατατίθεται στη βουλή το πολυνομοσχέδιο που περιλαμβάνει τα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης από τους διεθνής ελεγκτικούς μηχανισμούς και ψηφίζεται με συνοπτικές διαδικασίες. Μεταξύ άλλων, στο πολυνομοσχέδιο γίνεται η πρώτη ψήφιση νομοσχεδίου που εμπεριέχει μέσα την επίθεση στην απεργία, η οποία ουσιαστικά δυσχεραίνεται η κήρυξή της, αφού για αυτό θα απαιτείται πλέον το 50% των οικονομικά τακτοποιημένων μελών των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Έτσι με αυτή τη διάταξη στρώνεται ο δρόμος για την συνολική επίθεση στην απεργία – όπλο του παγκόσμιου συνδικαλιστικού επαναστατικού κινήματος.
Μετά η συγκυβέρνηση της ¨κοινωνικής ειρήνευσης¨ φτάνει στο σημείο να τροποποιεί διατάξεις πάνω στο ζήτημα που με θράσος το κράτος και τα αφεντικά αποκαλούν ¨εργατικά ατυχήματα¨ ενώ είναι δολοφονίες προμελετημένες στα εργασιακά κάτεργα των αφεντικών. Από τα Ελληνικά Πετρέλαια το 2019 και τη Λάρκο το ίδιο χρόνο μέχρι την Motor oil του 2020 και τα σχεδόν καθημερινά συμβάντα με τους εργαζόμενους οδηγών δικύκλου που θρηνούν ένα μακάβριο αριθμό δολοφονημένων συναδέλφων τους. Οι διατάξεις αυτές τροποποιήθηκαν εκείνη την περίοδο που ουσιαστικά καθιστούν ένα μη ευνοϊκό πλαίσιο ώστε το “εργατικό ατύχημα” να καταλογίζεται ως ευθύνη του εργοδότη, καταργώντας στην πραγματικότητα οποιαδήποτε νομική κάλυψη που είχαν μέχρι πρότινος οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες.
Ακόμα ένα σημείο πάνω στην εργασιακή αναδιάρθρωση που πέτυχε η ¨αριστεροδεξιά¨ συγκυβέρνηση μέσω της απονεύρωσης των αντιστάσεων και το μούδιασμα της κοινωνίας είναι η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Μετά από πολλές απόπειρες για τη θεσμοθέτηση της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας, ήρθε η ψήφιση νόμου για το άνοιγμα των καταστημάτων όλες τις Κυριακές από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο, 32 Κυριακές το χρόνο δηλαδή. Ένας νόμος όπου ήταν η αρχή ώστε να φτάσουμε στο αντεργατικό νομοσχέδιο όπου αυτή η κατάργηση επεκτείνεται και σε άλλους εργασιακούς κλάδους.
Μία τομή εκείνη την περίοδο στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση που επιχειρείται είναι το σύνθημα της ¨ταξικής συνεργασίας¨ με το οποίο καλείται και μία απεργία από την ΓΣΕΕ και το ΣΕΒ. Έτσι δημιουργείται η Εθνική Συμμαχία, μία κίνηση με στόχο όχι μόνο την απονοηματοδότηση της απεργίας που διαχρονικά η κρατική, κυβερνητική και φιλοεργοδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ προωθεί αλλά και τον ευτελισμό της, με μοναδικό αποτέλεσμα τον αυτοεξευτελισμό της ίδιας της ΓΣΕΕ. Αυτή η απεργία του Μάη του 2018 αποτελεί τομή καθώς ανεξαρτήτως των χρόνων που ακολούθησαν του 2018 σε κινηματικό επίπεδο, γεννήθηκε και η απάντηση για έναν συνδικαλισμό επικίνδυνο και επαναστατικό. Τότε τα σωματεία βάσης, τα οποία οργανωμένα από τα κάτω και αντιιεραρχικά ανακοινώνουν την 1η διακλαδική και από τα κάτω απεργία της 1ης Νοέμβρη του 2018 δίνοντας μία πνοή αγωνιστικότητας στο συνδικαλισμό, δείχνοντας έναν διαφορετικό δρόμο. Τα ελευθεριακά προτάγματα βγαίνουν μπροστά και μία μαζική απεργία οργανωμένη από εμάς τους ίδιους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες μαζί με την κοινωνική βάση (άνεργοι/ες, μετανάστες/τριες, μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες) μπορεί να βάλει μπουρλότο στα σαθρά θεμέλια ενός συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Κλείνοντας δεν θα γινόταν να μην αναφερθούμε στην αρχή της πιο άγρια επίθεσης στα κεκτημένα της κοινωνικής βάσης και του κόσμου της εργασίας που ήταν το έναυσμα να φτάσουμε μέχρι σήμερα με πάρα πολλοί γρήγορους ρυθμούς. Η συνολική συστημική κρίση του 2008 οδήγησε το ελληνικό κράτος, για να μην φτάσει στην χρεοκοπία, να καταλήξει υπό επιτήρηση από τους διεθνούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και να γνωρίσει τις πρώτες ψηφίσεις νομοσχεδίων με την μορφή μνημονίων που καταστρατηγούσαν τα κοινωνικά και ταξικά κεκτημένα χρόνων – μειώσεις μισθών, ανασφάλιστη εργασία, απελευθέρωση απολύσεων, κατώτατοι μισθοί πείνας, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Εκτός όμως από την συνολική επίθεση που δέχθηκε, αναδύθηκαν και τα κινήματα του 2010 – 2012 με κορυφαίες στιγμές αγώνα τις γενικές απεργίες του 27 – 28 Ιούνη του 2011 και την 12η του Φλεβάρη του 2012, όπου οι πιο μαζικές και ογκώδης διαδηλώσεις των (πολλών) τελευταίων ετών κατάφεραν να αντιπαρατεθούν με τις κατασταλτικές δυνάμεις αλλά το πιο σημαντικό να διαχύσουν μία έντονη αίσθηση αμφισβήτησης και αντίστασης απέναντι σε ένα χρεοκοπημένο σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, να λειτουργήσουν με ελευθεριακά χαρακτηριστικά και μορφές αγώνα που δυνάμει μπορούσαν να πυροδοτήσουν τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς προς ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Αυτός ο κόσμος μπορεί να μην ήρθε ακόμη, αλλά είναι χρέος μας να δείξουμε ότι τα ελευθεριακά προτάγματα δεν απέτυχαν καθώς ακόμα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ευρέως και με συνέπεια από τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και πιο συγκεκριμένα στην παρούσα τοποθέτηση από το συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο μπορεί να ξαναβρεί τον επαναστατικό δρόμο της ανατροπής του εξουσιαστικού συστήματος καταπίεσης αρκεί να χτίσουμε ως αναρχικοί και αναρχικές την ταξική συνείδηση με ελευθεριακό πρόσημο.