Κατά την διάρκεια της προηγούμενης χρονιάς πυροδοτήθηκαν μιας εκτεταμένης διάρκειας πανελλαδικού χαρακτήρα φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων και την περαιτέρω εμπορευματοποίηση της παιδείας, η οποία πλέον επιχειρηματικοποιείται με τους πιο απατηλούς όρους. Αυτό το νομοσχέδιο δεν ήταν παρά η συνέχεια της στρατηγικής προσπάθειας κράτους και κεφαλαίου για την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στα πανεπιστήμια. Στόχος αυτής της στρατηγικής δεν είναι παρά η ολοένα και εντονότερη όξυνση των ταξικών ανισοτήτων μέσω του ξεχαρβαλώματος της φοιτητικής μέριμνας. Φωτεινό παράδειγμα αυτής της υπονόμευσης είναι το πρόσφατο περιστατικό το βράδυ της Δευτέρας 07/10 στο Γ’ κτίριο των εστιών του ΑΠΘ κατά το οποίο το ασανσέρ έκανε ελεύθερη πτώση, χωρίς κατά τύχη να βρίσκεται κάποιος άνθρωπος μέσα σ’αυτό. Το επόμενο πρωί φοιτητές/τριες των εστιών αλλά και αλληλεγγύη/ες πραγματοποίησαν κινητοποίηση στις εστίες στην οποία ο υπεύθυνός των εστιών, η αντι-πρύτανης και ο εργολάβος αποποιήθηκαν κάθε ευθύνη ρίχνοντας το μπαλάκι ο ένας στον άλλον για το φταίξιμο, λέγοντας μάλιστα πως ήταν ένα τυχαίο γεγονός, καθώς έλεγχοι για τη λειτουργία του ασανσέρ πραγματοποιούνται κανονικά. Την Πέμπτη 10/10 και ενω είχε καλεστεί συγκέντρωση στην Πρυτανεία ΑΠΘ από τον σύλλογο οικότροφων φοιτητικών εστιών Θεσσαλονίκης (ΣΟΦΕΘ), για την πλήρη απαξίωση των εγκαταστάσεων των εστιών, με πρόσφατο παράδειγμα αυτό του ασανσέρ, μπάτσοι εισέβαλαν στο campus και μπήκαν στο κτήριο της παλιάς φιλοσοφικής, καταπατώντας για ακόμα μια φορά το άσυλο. Δημιουργήθηκε συμπλοκή μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των αλληλέγγυων φοιτητών/τριων, με αποτέλεσμα την σύλληψη 5 ατόμων. Ακόμα η κατάργηση της ελεύθερης πρόσβασης στην σίτιση και η εμπορευματοποίηση της μέσω εργολαβικών επιχειρήσεων που με σκοπό το κέρδος οδηγούν δεκάδες φοιτητές σε τροφική δηλητηρίαση όπως συνέβη πρόσφατα, οι μεταφορές και η στέγαση είναι παραδείγματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και του ολικού μπλοκαρίσματος πρόσβασης στο πανεπιστήμιο για την κοινωνική βάση με την θεσμοθέτηση της ΕΒΕ, η οποία κάθε χρόνο αποκλείει δεκάδες χιλιάδες μαθητ(ρι)ες συμβάλλοντας καθοριστικά στην συγχώνευση δεκάδων τμημάτων και στην ερημοποίηση του πανεπιστημίου.
Αναγνώσκοντας κανείς τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία εύκολα μπορεί να κατανοήσει πως σε ίδια κατεύθυνση τίθεται και η προπανεπιστημιακή παιδεία με πρόσφατα παραδείγματα τα δεκάδες σχολεία τα οποία είτε συγχωνεύονται είτε οι μαθητ(ρι)ες ωθούνται σε αλλά λόγω έλλειψης προσωπικού, μιας και πάντοτε εντός του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος οι ανάγκες μας μπαίνουν στην ζυγαριά κόστους-οφέλους, μια ζυγαριά που καταδεικνύει με όλο και πιο αποκρουστικό τρόπο πως το κόστος είναι οι ανάγκες και όφελος είναι τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα έτσι ώστε να θωρακιστεί αυτή η συνεχόμενα αυξανόμενη βίαια αλλαγή εντός της παιδείας χρησιμοποιείται η πολιτικής της προληπτικής αντιεξέγερσης. Η πολιτική αυτή εντός του χώρου του πανεπιστημίου υλοποιείται με την σταθερή παρουσία κατασταλτικών μηχανισμών εντός των σχολών που σε πρώτο βαθμό έχουν την άμεση καταστολή κάθε συλλογικής αντίστασης όπως είναι οι εκκενώσεις στεκιών (βλ.το στέκι στο Πα.Μακ., Μαθηματικό ΑΠΘ, Γεωλογίας ΑΠΘ, Primavera) και καταλήψεων συλλόγων όπως στην Νομική και την ΣΘΕ στο ΑΠΘ συλλαμβάνοντας 49 αγωνιστ(ρι)ες. Επιπλέον σε μία συνθήκη “νηνεμίας”, αναπαράγεται ένα από τα κομβικά στοιχεία για την διαιώνιση της κυριαρχίας, αυτό του ελέγχου και της διαρκούς πειθάρχησης μέσω του φόβου και της τρομοκρατίας. Τις τελευταίες βδομάδες παρακολουθούμε ένα μοτίβο, όλων των ειδών οι αστυνομικές δυνάμεις ‘’πολιορκούν’’ το campus, και παρκάρουν μάλιστα κλούβα στο parking του Πολυτεχνείου με αφορμή πολιτικών εκδηλώσεων ή bar οικονομικής ενίσχυσης στο εσωτερικό του ΑΠΘ.Με αυτόν τον τρόπο η κυριαρχία περιχαρακώνει κάθε αναδυόμενη αντίσταση και προωθεί τον ατομικό δρόμο στην συλλογική συνείδηση.
Η διαρκώς εντεινόμενη δυστοπική πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα αδιέξοδο. Σε κάθε ιστορικό αδιέξοδο του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος του οποίο τα παραπάνω είναι συμπτώματα με αυτό την κύρια νόσο δεν είναι παρά η προώθηση του κοινωνικού κανιβαλισμού και του εθνικισμού. Αποτέλεσμα αυτών είναι και η συνεχόμενη αύξηση των πολεμικών συγκρούσεων όπως ανάμεσα στην Ουκρανία και την Ρωσία ή στον Λίβανο και την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το αποικιοκρατικό-δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, διατρανώνοντας πως μόνο ένα “δίκαιο” υπάρχει, αυτό των καταπιεστών που δια της βίας επιβάλλεται στην κοινωνική βάση. Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να βρίσκεται εκτός αυτού του πλαισίου. Σε ευθυγραμμισμένη κατεύθυνση με τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου η έρευνα μετατρέπεται από μια διαδικασία για την διεύρυνση της γνώσης και την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης της κοινωνίας σε μια μέθοδο εξυπηρέτησης στρατιωτικών αναγκών της πολεμικής βιομηχανίας μέσω των μνημονίων συνεργασίας όπως ανάμεσα στο ΕΜΠ και την Intracom, στο ΕΚΠΑ και την Lockheed Martin που συμβάλλουν στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.
Η δικιά μας στάση δεν μπορεί να είναι η απάθεια και ο ατομικισμός που η κυριαρχία προσπαθεί να μας επιβάλλει. Στο σήμερα η ανάγκη για συλλογικοποίηση κάτω από τις βάρβαρες συνθήκες που βιώνουμε, είναι η μόνη λύση-προοπτική για την χάραξη μιας αγωνιστικής πορείας ανάχωμα στην θανατοπολιτική του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος. Οραματιζόμαστε ένα κοινωνικό-ελεύθερο πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς και αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΣΗ, ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
ΟΧΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ-ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ελευθεριακό Σχήμα Πα.Μακ.