Κάθε 10 λεπτά ένα παιδί στην Παλαιστίνη πεθαίνει. Είτε από λιμοκτονία είτε από όπλα κατασκευασμένα από το σύμπλεγμα πολεμικής βιομηχανίας της Δύσης.
Στις 14 Μαΐου του 1948 το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ιδρύει το σύγχρονο κράτος του και μία μέρα μετά ξεκινά ο μεγάλος ξεριζωμός του παλαιστινιακού λαού, μια μέρα που έμεινε στην ιστορία ως Νάκμπα. Εδώ και 76 χρόνια το κράτος - τρομοκράτης του Ισραήλ εφαρμόζει με συνέπεια και υπομονή την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του δυτικού μπλοκ εξουσίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ο συστηματικός αποκλεισμός των Παλαιστινίων στην Λωρίδα της Γάζας και την Δυτική όχθη, οι εποικισμοί, τα εμπάργκο, τα στρατιωτικά checkpoints, οι δολοφονίες και η καθημερινή απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των Παλαιστινίων από τους φασίστες Ισραηλινούς είναι που γέννησαν τις Ιντιφάντα και ανέδειξαν για ακόμη μια φορά μέσα στην ροή της ιστορίας ότι απέναντι στην συστηματική καταπίεση θα υπάρχει πάντα αντίσταση.
Η 7η Οκτωβρίου του 2023 ανέδειξε δύο βασικά σημεία. Το πρώτο είναι ότι όσο πανίσχυρη και αν φαίνεται η κυριαρχία πάντοτε θα υπάρχει το τρωτό σημείο της. Στην πιο καλά παρακολουθούμενη περιοχή του πλανήτη από προηγμένα συστήματα επιτήρησης και την περιβόητη Μοσάντ, οι Παλαιστινιακές οργανώσεις κατάφεραν να αντεπιτεθούν. Αυτό δημιούργησε όλο το πρόσφορο έδαφος, ώστε το δυτικό εξουσιαστικό σύστημα να χρησιμοποιήσει την 7η Οκτωβρίου ως σημείο έναρξης προσπαθώντας να περάσει στην λήθη ότι έχει προηγηθεί. Σύσσωμα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν με βασικά εργαλεία την τρομολαγνεία, την ισλαμοφοβία και τα fake news μια καμπάνια που έστρωσε το χαλί στην κυβέρνηση Νετανιάχου να συγχέει την έννοια της αυτοάμυνας με αυτή της γενοκτονίας. Το Ισραηλινό κράτος χρησιμοποιώντας το Ολοκαύτωμα, όχι ως ιστορικό γεγονός, αλλά ως ιδεολογικό μηχανισμό δημιούργησε όλα τα βασικά εργαλεία έτσι ώστε από την μία να αυτο-θυματοποιείται διαρκώς, δημιουργώντας έτσι μία ασπίδα μπροστά στην εσωτερική και εξωτερική κριτική, και παράλληλα να καταγγέλλει και να αποκλείει οποιονδήποτε τολμάει να μιλήσει την γλώσσα της ηθικής και της αλήθειας ως αντισημίτη. Αυτή η πρακτική προφανώς έχει υιοθετηθεί από σύσσωμο τον Δυτικό άξονα εξουσίας, αναδεικνύοντας το δεύτερο βασικό σημείο που είναι η δημιουργία ενός νεο-μακαρθισμού απαραίτητου για την συνέχιση αυτής της θανατοπολιτικής, ώστε ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός να μπορέσει να συνεχίσει απροσπέλαστα τις μαζικές σφαγές σε όλο τον κόσμο. Αμερική, Αγγλία και Γερμανία αποτελούν τους βασικούς προμηθευτές όπλων προς το Ισραήλ κάνοντας τους ηθικούς αυτουργούς και αναδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι ο πόλεμος ήταν είναι και θα παραμείνει, όσο υπάρχουν κράτη, η καλύτερη μπίζνα και η βασική κινητήριος δύναμη του καπιταλιστικού συστήματος.
Τον Απρίλιο του 1968 φοιτητές και φοιτήτριες του πανεπιστημίου Κολούμπια καταλαμβάνουν την σχολή τους στήνοντας σκηνές στον προαύλιο χώρο και δημιουργώντας δομές αντίστασης και αγώνα ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ και τις φυλετικές διακρίσεις που υπήρχαν εντός του Campus από την διοίκηση. Είναι η αρχή μια φοιτητικής εξέγερσης που θα πάρει παγκόσμια χαρακτηριστικά. Έναν μήνα μετά τα γεγονότα του Μάη στην Γαλλία θα τραντάξουν τόσο δυνατά τον πλανήτη δημιουργώντας τεκτονικές αλλαγές στα κινήματα, την εξουσία, την κουλτούρα. 56 χρόνια μετά το Κολούμπια καταλαμβάνεται ξανά με βασικό αίτημα την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και την διακοπή κάθε σχέσης οικονομικής και ερευνητικής του Πανεπιστημίου με την Πολεμική βιομηχανία και ευρύτερα Ισραηλινά συμφέροντα. Φοβισμένη η εξουσία βλέποντας μια φοιτητική εξέγερση που δεν έχει καμία βούληση για διαπραγματεύσεις, αλλά δεν μπορεί ούτε και να την αφομοιώσει μέσω της αριστερής συστημικής πτέρυγάς της εξαναγκάζεται να την καταστείλει με ωμή βία. Παράλληλα, οι διοικήσεις των πανεπιστημίων διαγράφουν όσους καταληψίες φοιτητές αγωνίζονται, ενώ ομάδες ακροδεξιών επιτίθενται με ακραία βία, συνεργαζόμενες πλήρως με την αστυνομία. Η πρώτη εκκένωση του Κολούμπια θα αποτελέσει την σπίθα ενός καταληψιακού κινήματος σχεδόν σε όλες τις πολιτείες της Αμερικής, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, αλλά και στην Ασία. Και μέσα σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μονάχα τα διεθνώς γνωστά πανεπιστήμια, αλλά και πολλά πανεπιστήμια που σπουδάζουν φοιτητές και φοιτήτριες της μικρομεσαίας τάξης. Όλοι μαζί συλλογικά μέσω της αυτοοργάνωσης και της αδιαμεσολάβητης πάλης, με βασικό σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» μπαίνουν ανάχωμα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, υπερασπιζόμενοι/ες τις οικουμενικές αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ειρήνης μεταξύ των λαών θέτουν ξανά στο προσκήνιο και έναν άλλον δρόμο. Τον δρόμο που οι λαοί αποτελούν το ιστορικό υποκείμενο, και όχι τα κράτη.
Μετά από δυο μήνες καταλήψεων ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων και παράκαμψης του άρθρου 16, το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα οφείλει με την δικιά του αγωνιστική παράδοση και κουλτούρα να επιλέξει με ποια μεριά της ιστορίας είναι. Είτε με αυτή την μαχητικής και ανυποχώρητης αντίστασης, μέχρι να επιτύχουμε τον κοινό σκοπό που θέτει το παγκόσμιο φοιτητικό-νεολαιίστικο αντιπολεμικό κίνημα, είτε με την μεριά της σιωπηλής ανοχής και αδιαφορίας. Ας μην ξεχνάμε πόσες φορές φωνάξαμε «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» όλο αυτό το διάστημα που κατεβαίναμε στους δρόμους, ας μην ξεχάσουμε την πορεία για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που κατέληξε στην Ισραηλινή πρεσβεία, ας μην ξεχάσουμε όλες τις δράσεις που κάναμε τόσο καιρό ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Είναι η στιγμή να κλιμακώσουμε και εμείς τον αγώνα, είναι η στιγμή να αναλογιστούμε τι αγώνες πρέπει να δώσουμε σε μία τέτοια κατάσταση, είναι η στιγμή να επιλέξουμε με ποια μεριά της ιστορίας είμαστε.
Όλοι/ες στην πορεία προς την Ισραηλινή πρεσβεία για τα 76 χρόνια από τη Νάκμπα, στο Πάρκο Ελευθερίας την Τετάρτη 15/5 στις 18:30
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας