ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ – ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΙΕΡΡΑΚΑΚΗ – ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Στις 15/12 έχει οριστεί Σύνοδος Πρυτάνεων στο Καβούρι Αθηνών, στην οποία θα παρευρεθεί ο Υπουργός Παιδείας Πιερρακάκης, ώστε να παρουσιάσει το νέο νομοσχέδιο ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και αναθεώρησης του άρθρου 16 του συντάγματος, έχοντας ήδη ανακοινώσει το κλείσιμο 36 πανεπιστημιακών τμημάτων. Εν συνεχεία των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων των τελευταίων χρόνων, κράτος και πρυτάνεις μεθοδεύουν την πλήρη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, ώστε το σύνολό της να προσαρμοστεί στις ανάγκες του κεφαλαίου, σύμφωνα και με τα διεθνή πρότυπα. Με πρόσχημα λοιπόν, την «εξάλειψη της γραφειοκρατίας», την «ποιοτική αναβάθμιση», την διεπιστημονικότητα και την «ελεύθερη ακαδημαϊκή ανέλιξη», προωθείται το εν λόγω σχέδιο, ιδρύοντας τα μη κρατικά πανεπιστήμια –όπως τα ονομάζει- και μετακυλώντας ξανά το βάρος στις πλάτες της κοινωνίας.
Τι σημαίνει όμως αναθεώρηση του άρθρου 16 και πως αποτελεί κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης συνολικότερα;
Πιο συγκεκριμένα, το άρθρο 16 του συντάγματος είναι η τελευταία δικλίδα ασφαλείας, που προστατεύει το μονοπώλιο ύπαρξης δημοσίων πανεπιστημίων. Βέβαια, η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και ευρύτερα της παιδείας δεν ξεκινάει τώρα. Ήδη από το 2019, με την εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτών των ΑΕΙ, δίνεται προβάδισμα υποστήριξης της ιδιωτικής εκπαίδευσης, μειώνοντας την αξία του ενιαίου πτυχίου των δημοσίων πανεπιστημίων. Ακολουθούν οι σκληρότερες αξιολογήσεις των ιδρυμάτων, που σκοπό έχουν την ελαχιστοποίηση της χρηματοδότησης και εν τέλει την συγχώνευση ή το κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων. Σε αυτό το ευρωπαϊκό μοντέλο, δεν θα μπορούσε να λείπει η υπερίσχυση του «αυτοδιοίκητου» των πανεπιστημίων, δηλαδή ότι το κάθε ίδρυμα θα διαχειρίζεται από μόνο του, τους πόρους και τις δαπάνες του. Έτσι λοιπόν η εδραίωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (νόμος 4777) και η δυσκολία ένταξης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που αυτή επιφέρει, δυσχεραίνει τις συνθήκες συντήρησης, διατήρησης και «θετικής αξιολόγησης» των υπαρχόντων τμημάτων, καθώς ο αριθμός των εισακτέων μειώνεται συντριπτικά ανά τα χρόνια. Έπειτα, η απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από τις καθηγητικές σχολές, οι απλήρωτες πρακτικές και τα επιπλέον προγράμματα κατάρτισης και δια βίου μάθησης (ΚΕΔΙΒΙΜ), εξασφαλίζουν ένα πρόγραμμα σπουδών, που θα διασπά το ενιαίο πτυχίο και θα αποσπά βασικά επαγγελματικά δικαιώματα από αυτό, μη δίνοντας επαγγελματική προοπτική στους νέους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, στις καλλιτεχνικές σχολές υπεγράφη το ΠΔ85, σύμφωνα με το οποίο, το πτυχίο όλων των δημόσιων, ημι-δημόσιων και ιδιωτικών καλλιτεχνικών σχολών εξισώνεται με το απολυτήριο λυκείου και στερεί την δυνατότητα μετεκπαίδευσης, σκιαγραφώντας το μελλοντικό ηθοποιό ως ανειδίκευτο εργάτη. Προφανώς όμως, η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης περνάει ήδη, μέσα από τα συμβούλια ιδρυμάτων και των εξωτερικών μανατζαρέων που συμμετέχουν σε αυτά. Η βασικότερη λειτουργία τους είναι η αξιολόγηση των ιδρυμάτων με κριτήρια την ανταγωνιστικότητα, την «αριστεία», την προσέλκυση κεφαλαίων, ώστε τελικά η χρηματοδότησή τους να αποκοπεί από το δημόσιο και να στηριχτεί πλήρως στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια μικρή περιγραφή για τον τρόπο λειτουργίας των σημερινών «δημοσίων» πανεπιστημίων, αλλά και της εκπαίδευσης ευρύτερα. Το μήνυμα είναι απλό: Όσα σχολεία και πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν αντέξουν στον ανταγωνισμό της αγοράς, θα συγχωνευτούν ή θα κλείσουν. Όσα ανταπεξέλθουν, θα εξάγουν φθηνό εργατικό δυναμικό πτυχιούχων μηδαμινής επαγγελματικής αξίας, που δε θα προστατεύονται συλλογικά, καθώς δεν θα έχουν ενιαίο πτυχίο, αλλά εξειδικεύσεις μέσω «ατομικών επιλογών». Αυτή, άλλωστε, είναι η σημασία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης όσον αφορά τον επιχειρηματικό ρόλο των πανεπιστημίων και για αυτόν τον λόγο αποτελεί μια συνεχής διαδικασία, στην οποία κάθε κυβέρνηση συμβάλλει με σκοπό την αύξηση των κερδών των αφεντικών (ξένων και μη).
Έτσι, σε μια συνθήκη κρατικής επιβολής και θωράκισης του κατασταλτικού μηχανισμού εντός των πανεπιστημίων –αλλά και εκτός αυτών- (ΜΑΤ, ΟΠΠΙ, διαγραφές, πειθαρχικά), με σκοπό την αποστείρωσή τους και την τρομοκράτηση - αποπολιτικοποίηση των φοιτητών, το κράτος κινείται προς την ολική ιδιωτικοποίηση και εξαθλίωση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
Γιατί όμως αυτός ο αγώνας δεν αφορά μόνο τις φοιτήτριες, αλλά όλη την κοινωνία;
Γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις κυριαρχούν πλέον σε όλες τις κοινωνικές ανάγκες. Όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα βρεθήκαμε απέναντι σε απτά παραδείγματα της κρατικής θανατοπολιτικής. Με αυτό προφανώς δεν εννοούμε απλά τις πάρα πολλές κρατικές δολοφονίες, στα Τέμπη, την Πύλο, τις δολοφονίες από μπάτσους, αλλά συνολικά την διαρκή και εντεινόμενη υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Διαφαίνεται αυτό, από τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης του νερού, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, καταργείται η φοιτητική μέριμνα και γενικότερα βλέπουμε την υποβάθμιση και απαξίωση όλων των δημόσιων δομών, πάντα με απώτερο σκοπό το κέρδος των ιδιωτών, χωρίς καμία μέριμνα για τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης.
Είναι απαραίτητο λοιπόν να υπερασπιστούμε τις δημόσιες δομές, έτσι και τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, σε καμία περίπτωση όμως από προσκόλληση σε κάποια αντίληψη για την κρατική διαχείριση. Αντίθετα, το παράδειγμα της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας είναι ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα, στα οποία καταδείχθηκε η ανικανότητα του σάπιου κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος. Ανικανότητα, η οποία προκύπτει από τις εγγενείς αντιφάσεις του κοινωνικού σχηματισμού, του θεσμού της εξουσίας, γενικότερα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Υπερασπιζόμαστε τις δημόσιες δομές από την αντίληψή μας γύρω από τον σχηματισμό της αυριανής κοινωνίας, της κοινωνίας για την οποία παλεύουμε. Μία κοινωνία διαχείρισης του δημοσίου έξω και πέρα από το κράτος, από την ίδια την κοινωνική βάση, «Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».
Βρισκόμαστε σε μία κομβική συγκυρία τόσο για το φοιτητικό κίνημα, όσο και για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ευρύτερα. Διαχρονικά το πανεπιστήμιο αποτελούσε κέντρο πολιτικοποίησης, συσπείρωσης και εν τέλει αγώνα για την νεολαία. Σημαντικό ρόλο έπαιξε το ίδιο το άσυλο, αλλά και οι ίδιοι οι αγώνες εντός του πανεπιστημίου, πόσο μάλλον η υπεράσπιση του πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε. Αγώνες που διαρκούν δεκαετίες, με το τεράστιο φοιτητικό κίνημα του ’06-’07, ενάντια στα μέτρα που φέρνουν οι νόμοι των τελευταίων χρόνων (4777, Συμβούλια Ιδρύματος, Μη Κρατικά Πανεπιστήμια, Κατάργηση Άρθρου 16). Οι μαζικές καταλήψεις σχολών, γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και συγκρούσεις μας δείχνουν τον δρόμο για το φοιτητικό κίνημα του σήμερα.
ΟΧΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ – ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ
ΠΑΙΔΕΙΑ ΥΓΕΙΑ ΤΡΟΦΗ ΣΤΕΓΑΣΗ – ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
Όλοι/ες στην συγκέντρωση ενάντια στην Σύνοδο Πρυτάνεων Παρασκευή 15/12 στο Καβούρι Αθηνών
Αναρχική συνέλευση φοιτητών/ριών Quieta Movere
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
