Απ' τη Γάζα ως την Τεχεράνη: Ο Πόλεμος των Κρατών, η Σφαγή των Λαών
Αντιπολεμική διαδήλωση: Τρίτη 24/6 στις 19:00 Αγαλμα Βενιζελου
Η εκεχειρία του Δεκεμβρίου 2023, αν και φαινομενικά έφερε μια ανάσα στον πληθυσμό της Γάζας, αποτέλεσε απλώς μια στρατηγική παύση πριν από την επανεκκίνηση της γενοκτονικής επίθεσης του Ισραήλ. Μετά την περιορισμένη ανταλλαγή ομήρων και κρατουμένων, οι ισραηλινές δυνάμεις επέστρεψαν με μεγαλύτερη ένταση και επέκτειναν τις επιχειρήσεις στη νότια Γάζα, ειδικά προς τη Ράφα, αναγκάζοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους να μετακινηθούν πολλαπλώς εντός μιας ήδη κατεστραμμένης λωρίδας. Οι υποδομές υγείας, ήδη διαλυμένες, κατέρρευσαν ολοκληρωτικά, ενώ η πείνα και η έλλειψη καθαρού νερού οδήγησαν σε μαζικούς θανάτους από ασθένειες και υποσιτισμό. Μέχρι τον Ιούνιο του 2025, η Γάζα έχει μετατραπεί σε μια γιγαντιαία νεκρή ζώνη – με εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες, ανίατη κοινωνική και οικολογική καταστροφή, και ένα καθεστώς μόνιμης στρατιωτικής κατοχής.
Η Διεθνής Κοινότητα, αδύναμη ή απρόθυμη, συνέχισε να σιωπά ή να συναινεί. Ο ΟΗΕ περιορίστηκε σε «ανησυχίες», ενώ οι δυτικές κυβερνήσεις, με πρώτες τις ΗΠΑ, παρείχαν αδιάκοπη στρατιωτική και οικονομική στήριξη στο Ισραήλ, έμμεση (παράδειγμα η παράδοση 14.000 βομβών από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ) και εν τέλει άμεση, όπως αυτή εκδηλώθηκε με τα χτυπήματα που έπληξαν τις εγκαταστάσεις του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις εκδιώχθηκαν ή στοχοποιήθηκαν, με την UNRWA να σταματά τη λειτουργία της στη Γάζα. Στο μεταξύ, το ισραηλινό κράτος προώθησε σχέδια «τελικής εκκένωσης» της περιοχής, με στόχο τη μαζική μετακίνηση του παλαιστινιακού πληθυσμού προς την Αίγυπτο. Αυτή η πολιτική εθνοκάθαρσης συναντά αντίσταση: από μαχητές που αγωνίζονται ακόμα, επιζώντες στη Γάζα που οργανώνουν αυτοσχέδια δίκτυα επιβίωσης, μέχρι διαδηλωτές διεθνώς που αποκλείουν λιμάνια και εργοστάσια όπλων. Η ιστορία δεν τελείωσε. Κάτω από τα ερείπια γεννιούνται νέοι σπόροι εξέγερσης.
Από την άλλη η Ελλάδα, πιστή στην ευρωατλαντική της πορεία και τις στρατηγικές της συμμαχίες, υποστήριξε σταθερά το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλα τα κρίσιμα σημεία της σύγκρουσης. Η ελληνική κυβέρνηση καταδίκασε μονομερώς την ένοπλη ενέργεια των παλαιστινιακών οργανώσεων, χωρίς να εκφράσει καμία αντίστοιχη καταδίκη για τις γενοκτονικές πρακτικές του ισραηλινού στρατού. Παράλληλα, παραχώρησε κρίσιμες στρατιωτικές υποδομές, όπως η βάση της Σούδας, για την υποστήριξη αμερικανικών επιχειρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ φαίνεται ότι υπήρξε άμεση ανάμειξη και υποστήριξη και στην πιο πρόσφατη επίθεση των ΗΠΑ απευθείας στο Ιράν. Τον Νοέμβριο του 2023, ελλιμενίστηκαν πολεμικά πλοία των ΗΠΑ σε ελληνικά λιμάνια, ενώ σύμφωνα με αποκαλύψεις του διεθνούς Τύπου, ελληνικά αεροδρόμια και διαμετακομιστικά κέντρα χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα για μεταφορά στρατιωτικού υλικού προς το Ισραήλ. Ακόμη και σε επίπεδο δηλώσεων, τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο Υπουργός Εξωτερικών επιβεβαίωσαν πως η Ελλάδα «στέκεται αλληλέγγυα στο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Παρά τις μαζικές διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, η κρατική στάση υπήρξε ξεκάθαρα φιλοϊμπεριαλιστική και συντεταγμένη με το δόγμα της «ασφάλειας» και του ΝΑΤΟϊκού ελέγχου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η σύγκρουση Ιράν–Ισραήλ–ΗΠΑ: Πίσω από τη γεωπολιτική ρητορική
Η σύγκρουση μεταξύ Ιράν και Ισραήλ δεν αποτελεί ξαφνικό ξέσπασμα, αλλά κορύφωση δεκαετιών αντιπαράθεσης. Το Ισραήλ από την ίδρυση του το 1948 έχει επιδοθεί σε έναν διαρκή αγώνα επέκτασης των συνόρων του και αύξησης του πληθυσμού μέσω εποικισμών, οικειοποιούμενο γη που ανήκε σε αραβικούς πληθυσμούς, μπολιάζοντας τους πολίτες του με μίσος για τον μουσουλμανικό του περίγυρο. Το Ιράν, από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, έχει καταγγείλει την ύπαρξη του Ισραήλ ως «σιωνιστικό καρκίνωμα» και έχει χτίσει δίκτυο συμμάχων σε όλη την περιοχή (Χεζμπολάχ, Χούθι, Σιιτικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ και τη Συρία). Το Ισραήλ, από την άλλη, ορίζοντας το Ιράν ως τη βασική απειλή για την επιβίωσή του και πραγματοποιεί τακτικά δολοφονίες Ιρανών επιστημόνων, σαμποτάζ σε πυρηνικές εγκαταστάσεις και επιθέσεις στη Συρία. Οι τελευταίες συγκρούσεις, με τις εκατέρωθεν πυραυλικές επιθέσεις, αποτελούν κορύφωση αυτής της αντιπαράθεσης, αλλά και στρατηγικό εργαλείο εσωτερικής πολιτικής για τα εμπλεκόμενα κράτη.
Την 1η Απριλίου του 2024 το Ισραήλ επιτίθεται μέσω αεροπορικής επιδρομής στην πρεσβεία του Ιράν στη Δαμασκό και σκοτώνει 16 άτομα μεταξύ αυτών υψηλόβαθμους αξιωματικούς των Φρουρών της Επανάστασης, κλιμακώνοντας τη σύγκρουση και επιχειρώντας να επισπεύσει μια γενικευμένη στρατιωτική εμπλοκή. Η επίθεση του Ιράν απευθείας κατά του Ισραήλ στις 13 Απριλίου 2024 με περισσότερα από 300 drones επήλθε ως αντίποινα για αυτόν τον βομβαρδισμό. Αν και η επίθεση του Ιράν δεν προκάλεσε σημαντικές απώλειες χάρη στην ενεργή συμμετοχή ΗΠΑ, Βρετανίας και Γαλλίας στην αεράμυνα του Ισραήλ, χρησιμοποιήθηκε ως εφαλτήριο για ένα νέο στάδιο κλιμάκωσης στον μεταπολεμικό χάρτη της περιοχής. Το Ισραήλ απάντησε με πυραυλικές επιθέσεις κατά ιρανικών εγκαταστάσεων στην Ισφαχάν, ενώ οι ΗΠΑ ενίσχυσαν τη στρατιωτική τους παρουσία στον Περσικό Κόλπο και απείλησαν με κυρώσεις. Παράλληλα, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν τον σχηματισμό ναυτικής δύναμης για τον έλεγχο της Ερυθράς Θάλασσας, και ενίσχυσαν την πολιορκία της Υεμένης μετά από χτυπήματα των Χούθι.
Πέρα όμως από τους εθνικούς ύμνους, τις «κόκκινες γραμμές» και τα διπλωματικά πυροτεχνήματα, η σύγκρουση Ιράν–Ισραήλ–ΗΠΑ δεν είναι μια μάχη «καλών» εναντίον «κακών», αλλά μια σύγκρουση κρατών-μηχανισμών που επιδιώκουν γεωπολιτική κυριαρχία, στρατηγικό έλεγχο και επιβολή. Το Ιράν δεν είναι φορέας κάποιας απελευθερωτικής αντίστασης· πρόκειται για μια αυταρχική, θεοκρατική και πατριαρχική εξουσία που καταστέλλει ανελέητα τις κοινωνικές αντιστάσεις στο εσωτερικό της – από τις φοιτητικές καταλήψεις, ως τις εξεγέρσεις των γυναικών και των μειονοτήτων. Τα ίδια όπλα που χρησιμοποιούνται στον τωρινό πόλεμο έχουν χρησιμοποιηθεί πριν στους αντιστεκόμενους εντός της χώρας. Το Ισραήλ, από την άλλη, συνεχίζει την αποικιοκρατική εκστρατεία του στην Παλαιστίνη με τη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ευρωπαϊκής ελίτ, εργαλειοποιώντας τον «αντισημιτισμό» για να νομιμοποιήσει μια πολεμική μηχανή εξόντωσης, η οποία διαπράττει διαρκώς εγκλήματα πολέμου, με κορυφαίο και αξεπέραστο αυτό της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού πρωτίστως στη Γάζα. Το έγκλημα που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη παίρνει ήδη τη θέση του στο θλιβερό βάθρο τη ιστορίας όπου τοποθετούνται τα ανάδελφα γεγονότα. Η στρατηγική του Ισραήλ στη Γάζα πλέον προσομοιάζει μόνο με πολιτικές Ολοκαυτώματος, καθώς σύμφωνα με ανεξάρτητες Αρχές και επιστημονικά δεδομένα ερευνών, οι νεκροί συνολικά υπολογίζονται πλέον κοντά στις 160 με 180 χιλιάδες, με αυξητική διάθεση, αριθμός που πλέον φτάνει σχεδόν σε διψήφιο ποσοστό του συνολικού παλαιστινιακού πληθυσμού που ζούσε στη Γάζα το 2022. Αναρίθμητοι είναι βέβαια οι τραυματισμοί αλλά και οι πολύ σοβαρές ασθένειες που συνδέονται με τον αποκλεισμό από τη διατροφή, το νερό και την αδυναμία λήψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Από καμία πλευρά αυτού του νέου δίπολου σύγκρουσης δεν μπορεί να υπάρξει φως: μόνο καταπίεση, καταστροφή και ηθική παρακμή.
Ισραήλ: Από το απαρτχάιντ στη μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση και τη γενοκτονία
Το κράτος του Ισραήλ βιώνει κι αυτό πολιτική κρίση. Η κυβέρνηση Νετανιάχου, συμμαχώντας με θρησκευτικούς εξτρεμιστές και ακροδεξιούς, έχει μετατρέψει το Ισραήλ στο απαύγασμα του στρατοκρατικού καθεστώτος. Η βία κατά των Παλαιστινίων, αλλά και η αυταρχικοποίηση εντός των εβραϊκών κοινοτήτων, δείχνουν ότι το κράτος χάνει τον έλεγχο μόνο με ακόμη περισσότερο έλεγχο. Η διαρκής εμπλοκή με το Ιράν είναι για το Ισραήλ τρόπος να κρατά σε λειτουργία τον στρατιωτικό μηχανισμό, να ενισχύει την εγχώρια σύμπνοια μέσω του φόβου, να εξασφαλίζει δισεκατομμύρια δολάρια σε «αμυντική» βοήθεια από τις ΗΠΑ και να συνεχίζει ανενόχλητα τη γενοκτονία στη Γάζα, ενώ η παγκόσμια προσοχή στρέφεται αλλού.
Οι ΗΠΑ, υπό τον μανδύα της «προστασίας του Ισραήλ» και της «σταθερότητας στην περιοχή», εντείνουν τη στρατιωτική παρουσία τους στην Ανατολική Μεσόγειο και τον Περσικό Κόλπο. Όμως ο στόχος τους δεν είναι η ειρήνη. Είναι η διατήρηση του ελέγχου των πετρελαίων, των θαλάσσιων διόδων και της γεωπολιτικής ηγεμονίας. Είναι η αποτροπή της Κίνας και της Ρωσίας από το να αποκτήσουν ισχυρούς συμμάχους στην περιοχή.
Κανένα από αυτά τα στρατόπεδα – Ιράν, Ισραήλ, ΗΠΑ – δεν έχει σχέση με τη λευτεριά των λαών. Και όλα βασίζουν την ισχύ τους στη βία: στον μιλιταρισμό, στην προπαγάνδα, στο μαζικό θάνατο. Προφανώς είναι γνωστό πως ούτε το κράτος του Ισραήλ ούτε η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν υπηρετούν την ελευθερία, την ισότητα ή την κοινωνική δικαιοσύνη. Το Ισραήλ, κράτος–αποικιοκρατικό φρούριο, βασίζεται σε ένα καθεστώς απαρτχάιντ απέναντι στους Παλαιστίνιους, ενώ περνάει στην αμέσως επόμενη φάση της εθνοκάθαρσης, καλλιεργεί τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό, καταστέλλει βάναυσα τις εσωτερικές αντιστάσεις, και ενισχύει τη θρησκευτική ακροδεξιά. Το Ιράν αντίστοιχα,αποτελεί ένα θεοκρατικό καθεστώς που στηρίζεται στη δολοφονική καταστολή, τη θεσμοθετημένη πατριαρχία και την ανελευθερία. Έχει φυλακίσει χιλιάδες διαδηλωτές, καταδικάζει φεμινίστριες σε θάνατο και τσακίζει κάθε κοινωνική κίνηση που τολμά να αμφισβητήσει την κρατική και θρησκευτική εξουσία. Η μεταξύ τους σύγκρουση δεν έχει τίποτα το «απελευθερωτικό». Είναι σύγκρουση κρατών, ιμπεριαλιστικών στρατηγικών και γεωπολιτικής κυριαρχίας. Είναι πόλεμος που δεν απελευθερώνει, αλλά σκοτώνει. Δεν εκφράζει την επιθυμία των λαών για ελευθερία, αλλά τη βούληση των κρατών να κυριαρχήσουν.
Ιράν: Καταστολή στο εσωτερικό – Πόλεμος στο εξωτερικό
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν βρίσκεται σε βαθιά κοινωνική κρίση. Από τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί και το κύμα εξεγέρσεων του 2022, το καθεστώς έχει χάσει την κοινωνική του νομιμοποίηση. Μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες, φοιτητικά κινήματα και φεμινιστικοί αγώνες συγκλόνισαν τη χώρα, και αντιμετωπίστηκαν με άγρια καταστολή, βασανιστήρια και εκτελέσεις.
Ο πόλεμος λειτουργεί για το ιρανικό κράτος ως μηχανισμός εθνικής ενότητας, τρόπος φίμωσης της οποιασδήποτε αντιπολίτευσης και εργαλείο ανασυγκρότησης του ελέγχου του πάνω στην κοινωνία. Οι πραγματικοί του εχθροί δεν είναι στο Ισραήλ ή τις ΗΠΑ, αλλά μέσα στο ίδιο το Ιράν: είναι οι εργάτες των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων που απεργούν, οι γυναίκες που καίνε τις μαντίλες τους, οι φοιτητές που καταλαμβάνουν τις σχολές τους.
Το ιρανικό καθεστώς οικοδομήθηκε στη βάση της θεοκρατικής κυριαρχίας και της βίαιης καταστολής κάθε μορφής κοινωνικής αντίστασης. Μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί τον Σεπτέμβριο του 2022 από την «αστυνομία ηθών», η χώρα συγκλονίστηκε από έναν πρωτοφανή γύρο εξεγέρσεων με κεντρικό σύνθημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία». Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, φοιτητές, εργάτες και άλλα κομμάτια της νεολαίας βγήκαν στους δρόμους, αψηφώντας την κρατική τρομοκρατία. Σε δεκάδες πανεπιστήμια οργανώθηκαν συνελεύσεις και καταλήψεις, με φοιτήτριες να αφαιρούν τα μαντήλια τους και να αψηφούν δημόσια την πατριαρχική πειθαρχία. Οι δυνάμεις ασφαλείας απάντησαν με σφαίρες, βασανιστήρια, μαζικές συλλήψεις και καταδίκες σε θάνατο. Τουλάχιστον 500 διαδηλωτές δολοφονήθηκαν, ενώ δεκάδες εκτελέστηκαν για παραδειγματισμό.
Το καθεστώς εργαλειοποιεί σταθερά την εξωτερική απειλή – κυρίως το Ισραήλ και τις ΗΠΑ – για να νομιμοποιήσει εσωτερικά την καταστολή και να αποσιωπήσει τις ταξικές και πολιτικές αντιθέσεις. Την ίδια στιγμή, προβάλλεται ως «προστάτης» των Παλαιστινίων και η παλαιστινιακή υπόθεση χρησιμοποιείται ως προπαγανδιστικό όπλο. Όχι από αλληλεγγύη ή αναγνώριση της αυτοδιάθεσης των λαών, αλλά για να ενισχύσει τη γεωπολιτική του επιρροή και να κατασκευάσει ένα «αντι-σιωνιστικό» αφήγημα που εδραιώνει την ηγεμονία των μουλάδων. Μέσω των Φρουρών της Επανάστασης και παραστρατιωτικών συμμαχιών (Χεζμπολάχ, Χούθι, πολιτοφυλακές στο Ιράκ και τη Συρία), το ιρανικό κράτος επιδιώκει να ελέγχει κρίσιμες περιοχές της Μέσης Ανατολής και να απαντά στη δυτική επιρροή με την εξίσου ιεραρχική και μιλιταριστική του ισχύ.
Tο οργανωμένο αναρχικό κίνημα, δεν μπορεί παρά να απορρίψει κάθε κρατική μορφή και στρατιωτική μηχανή, ανεξαρτήτως «αντιιμπεριαλιστικής» ή «αμυντικής» ρητορικής. Το Ισραήλ είναι ένα καθεστώς εποικιστικής αποικιοκρατίας που ασκεί συστηματικό απαρτχάιντ, καταπίεση και είναι απολύτως υπεύθυνο για τη γενοκτονία που εκτυλίσσεται διαχρονικά στη Γάζα. Ταυτόχρονα αποτελεί το μακρύ (εξοπλισμένο και δολοφονικό) χέρι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Το Ιράν είναι μια θεοκρατική δικτατορία που καταστέλλει με άγρια βία κάθε φωνή ελευθερίας και αυτοδιάθεσης στο εσωτερικό του. Και οι δύο, μαζί με τις ΗΠΑ, εμπλέκονται σε έναν διακρατικό ανταγωνισμό για ισχύ, επιρροή και έλεγχο. Η σύγκρουση περιλαμβάνει δυνητικά και μια σειρά άλλων περιφερειακών δυνάμεων, ενώ επίσης το αναδυόμενο Ευρασιατικό μπλοκ κυριαρχίας προσπαθεί να συγκροτηθεί πειστικά ως αντίπαλο δέος στο ευρωατλαντικό ηγεμονικό μπλοκ διεθνούς κυριαρχίας.
Η υποστήριξη του ενός στρατοπέδου απέναντι στο άλλο, απλώς αναπαράγει την παγίδα του στρατοπεδισμού – την ίδια παγίδα που έχουν χρησιμοποιήσει οι εξουσίες επί αιώνες για να στρατεύσουν τους λαούς στους πολέμους τους. Η αλληλεγγύη μας είναι με τους από κάτω: με τους λιποτάκτες του Ιράν, με τις εξεγερμένες γυναίκες στην Τεχεράνη, με τους αντιμιλιταριστές στο Τελ Αβίβ, με τους εργάτες που μπλοκάρουν αποστολές όπλων στη Δύση, με τους Παλαιστίνιους που αντιστέκονται στην κατοχή. Όχι με στρατούς, αλλά με την ίδια τους τη ζωή.
Ο οργανωμένος αναρχισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει «ουρά» και απολογητής καμιάς κρατικής αρχής, δεσποτικής και αυταρχικής, «αντιιμπεριαλιστικής» ή όποιας άλλης ιδιότητας του προσδίδουν όσοι επιχαίρουν με την πολεμική κλιμάκωση. Υπενθυμίζουν ότι όποιος νοιώθει έτοιμος να πανηγυρίσει για έναν ξένο πόλεμο που διεξάγουν τα κράτη, σύντομα ίσως κληθούν να συμμετέχουν σε αυτόν και μάλιστα με βάση τους όρους που επιβάλει η κρατική εντολή στη χώρα που διαβιούν.
Γι’ αυτό βασικό καθήκον μας παραμένει η συγκρότηση ενός μαζικού και ισχυρού αντιπολεμικού κινήματος που θα σταθεί απέναντι στους σχεδιασμούς ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ και του ελληνικού κράτους και της αστικής τάξης του που προσδένουν τη χώρα ολοένα περισσότερο στα πολεμοκάπηλα σχέδια, ταυτίζοντας τη μοίρα του λαού με τα μεγάλα διεθνή συμφέροντα του Δυτικού μπλοκ κυριαρχίας, ενώ δεν διστάζουν να καταστήσουν τη χώρα κόμβο πολεμικής υποστήριξης και ταυτόχρονα στόχο πιθανών αντιποίνων των ανταγωνιζόμενων δυνάμεων. Η γενίκευση του πολέμου δεν μπορεί να αποτελεί με κανέναν τρόπο θετική εξέλιξη για τους λαούς σε όποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος κι αν διαβιούν. Πρέπει εδώ και τώρα να βαθύνουμε την πάλη και τη ρήξη με το μπλοκ εξουσίας που υπάγεται η Ελλάδα όχι για να ενταχθούμε σε κάποιο άλλο, αλλά αφενός για να προστατευθούμε από τα πολεμικά σενάρια που καταστρώνονται ερήμην του λαού που αύριο θα στείλουν στα πολεμικά πεδία αλλά και για να αλλάξει το κοινωνικό παράδειγμα υπέρ ενός νέου σχηματισμού βασισμένου στην αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα. Υλικά και αξίες που βρίσκονται ριζωμένα στις καρδιές του λαού σε όλες τις χειμαζόμενες κοινωνίες και ποτέ στις κάννες των όπλων των κρατών και των στρατοκρατών.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ – ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΡΟΣΔΕΣΗ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΙΣΡΑΗΛ-ΗΠΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ή ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ Η ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΟΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό- Μαύρο & Κόκκινο μέλος της Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
