Αναδημοσίευση της τοποθέτησης της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομποσπονδία Συλλογικοτήτων στο πολιτικό μνημόσυνο για τον αναρχικό σύντροφο Λορέντζο Ορσέτι, το 2019.
Ως Αναρχική Πολιτική Οργάνωση ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα των συντρόφων του «Αναρχικού Αγώνα», προκειμένου να τιμήσουμε τη μνήμη του συντρόφου Λορέντζο Ορσέτι, που έπεσε στις 18 Μάρτη του 2019 μαχόμενος στο Μπαγκούζ πολεμώντας το Ισλαμικό Κράτος, υπερασπιζόμενος τα ιδανικά της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.
Ο Λορέντζο Ορσέτι, η «Αρκούδα» στην Ιταλία, η «Τίγρης» στο Κουρδιστάν, μας κινητοποίησε και μας ενέπνευσε μέσα από τα λόγια του που άφησε ως παρακαταθήκη στο κίνημα για την παγκόσμια κοινωνική χειραφέτηση. Εργάτης, Αναρχικός, Διεθνιστής, ο Λορέντζο τίμησε κάθε του ιδιότητα με ξεχωριστό, μοναδικό τρόπο, αφιερώνοντας τον εαυτό του, τη ζωή του, στην επαναστατική υπόθεση. Ως εργάτης που αρνήθηκε τα ψευδεπίγραφα οράματα της «κοινωνική ανέλιξης» και πολέμησε την εκμετάλλευση, ως αναρχικός που συνέχισε τη μακρά παράδοση της ανιδιοτελούς προσφοράς στην ανθρωπότητα κόντρα στον ατομισμό, τα κράτη και τον καπιταλισμό, ως διεθνιστής που εγκατέλειψε τις «ανέσεις» του δυτικού κόσμου για να βρεθεί στο πλάι των αδερφών του με τους οποίους έδωσε σειρά μαχών μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Σύμφωνα και με τα λόγια των κοντινών του συντρόφων, ο Λορέντζο ξεχώριζε για το θάρρος και τη συντροφικότητά του, όντας μέρος μίας ευρύτερης προσπάθειας για την κοινωνική χειραφέτηση, υπήρξε μέλος του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας και αφοσιωμένος υποστηρικτής της ανάπτυξης του αναρχοκομμουνιστικού τάγματος “Tekosina Anarsist” (Αναρχικός Αγώνας). Μιας προσπάθειας που βασισμένη στις αρχές και τις αξίες των αναρχικών κινημάτων επιχειρεί μέσα στον πραγματικό κόσμο, με τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες που αυτός συνεπάγεται, και δημιουργεί επαναστατικές κοινωνικές και πολιτικές δομές.
Η παρουσία των συντρόφων που ήρθαν από τη Ροτζάβα είναι για μας σημαντική, προκειμένου να ακούσουμε και να διδαχθούμε για το πώς παρεμβαίνουν οργανωμένα οι αναρχικοί μαχητές της Ροτζάβα μέσα σε ένα ρευστό κοινωνικά επαναστατικό πεδίο. Για τον συνδυασμό, σύμφωνα και με τα λόγια της Tekosina Anarsist, της συμμετοχής στην κοινωνική αυτοάμυνα και στον ευρύτερο αγώνα, με την οργανωμένη διακριτή αντικρατική και ελευθεριακή θέση προκειμένου να ενισχύσουν και να εξαπλώσουν την αναρχική τάση.
Αντιλαμβανόμαστε ότι μέσα σε μία ευρεία κοινωνική επαναστατική διαδικασία, ο αγώνας ενάντια στις κατεστημένες εξουσιαστικές δομές πηγαίνει μαζί με τον αγώνα για τη δημιουργία των νέων δομών της κοινωνικής χειραφέτησης και το περιεχόμενό τους. Η παρουσία των αναρχικών στην περιοχή είναι ταυτόχρονα υποστηρικτική του αγώνα εκεί και των στοχεύσεών του, αλλά και μέρος της ευρύτερης αναρχικής παρουσίας σε κάθε γωνιά του κόσμου. Είναι κομμάτι των αγώνων που δίνονται στις γειτονιές των μητροπόλεων, στα εργασιακά κάτεργα, στις φυλακές. Είναι αναπόσπαστο και εμβληματικό κομμάτι της προσπάθειας για την απαλλαγή των ανθρώπινων κοινωνιών από τα εξουσιαστικά δεσμά και της οικοδόμησης της κοινωνίας της ισότητας και της ελευθερίας.
Αυτή την προσπάθεια φώτισε με την παραδειγματική του δράση ο Λορέντζο και τα λόγια του που ζέσταναν τις καρδιές μας είναι για μας, ως Αναρχική Πολιτική Οργάνωση, ένας φάρος στις πλεύσεις των κοινωνικών, ταξικών και ελευθεριακών κινημάτων. Των κινημάτων που έχουν σφυρηλατηθεί στο αμόνι της Παρισινής Κομμούνας, των κοινωνικών και ταξικών εξεγέρσεων ανά τον κόσμο, της Ισπανικής Επανάστασης…
«Nosotros. Εμείς. Τίποτα δεν είναι ο θάνατος. Τίποτα δεν είναι οι ατομικές μας ζωές. Γι’ αυτό και είμαστε “εμείς”. Όσο υπάρχει έστω και ένας, “εμείς” θα συνεχίζουμε…»
Juan Garcia Oliver, στην κηδεία του Buenaventura Durruti
Με τα παραπάνω λόγια αποχαιρετούσαν τον Buenaventura Durruti οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές του. Ίσως να μην υπήρχε καλύτερος τρόπος για να περιγραφεί με συντομία η πίστη, η αφοσίωση και το πείσμα για τη συνέχιση του αγώνα. Για έναν αγώνα στον οποίο αφιέρωσαν τη ζωή τους χιλιάδες αγωνιστές στο πέρασμα των χρόνων. Γιατί το «εμείς», η στράτευση, η συλλογική αφοσίωση στην υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης και απελευθέρωσης, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη αποτελούν τα υλικά με τα οποία θα παλέψουμε για να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία
Στις σημερινές συνθήκες, όπου ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός επιχειρεί να επιβάλλει την καταπίεση και την εκμετάλλευση ως τις μόνες εφικτές συνθήκες ζωής, το παράδειγμα του Λορέντζο και των συντρόφων που πολεμούν στη Ροτζάβα έχει τη διάσταση της υλικής έκφρασης της επανάστασης που οραματιζόμαστε, μέσα σε μία διαδικασία όπου Κούρδοι, Άραβες και Δυτικοί, γυναίκες και άντρες, αγωνιστές με διαφορετικές αφετηρίες, πολεμούν και χτίζουν.
Όμως η Ιστορία με κεφαλαίο, μας λένε έχει σίγουρα εξαντληθεί. Εκείνη η διαδικασία δηλαδή που κατεργάζεται μέσα στην άρνηση που αμφισβητεί τον κυρίαρχο λόγο για το παρελθόν, για το παρόν και η πράξη της οραματίζεται ένα διαφορετικό μέλλον, αυτή η Ιστορία που θα ανατρέψει ό,τι ήταν μέχρι σήμερα γνωστό και γραμμένο ως ιστορία, αυτή η πράξη που γεννιέται και αναπτύσσεται όχι στα μελλοντικά εγχειρίδια αλλά μέσα στην καθημερινή πάλη των καταπιεσμένων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, αυτή η Ιστορία επειδή έρχεται από το μέλλον και μπορεί να σαρώσει το παρελθόν, να πυρπολήσει το παρόν, αυτή θέλουν να τελειώσει – επιτέλους.
Κι η πράξη αυτή που ξεγεννά την Ιστορία μας, όσο κι αν επιχείρησαν να θάψουν με χίλιες θεωρίες για πάντα το όνομά της, αυτή ξεπροβάλλει ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Μέσα από το σκοτάδι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πάλι θα ξαναπεί: «ήμουν, είμαι, θα είμαι η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ».
Αυτή είναι ο προαιώνιος φόβος των εξουσιαστών, σ’ αυτή στόχευαν όλες οι θεωρίες τους, από τις πιο ωμές και αντιδραστικές κατασταλτικές διαταγές ως τις πιο προοδευτικές και εκλεπτυσμένες ακαδημαϊκές κενολογίες. Γιατί είναι η πιθανότητα, η στράτευση και η πίστη στην υπόθεση του να ζήσουμε σε έναν εξ ολοκλήρου διαφορετικό κόσμο που δεν θέλουν να διανοηθούν εξουσιαστές και «διανοούμενοι». Γιατί είναι η κοινωνική επανάσταση και η προοπτική της που στέλνει όλα τα θεωρήματα τους, όλη τη σαβούρα των επιχειρημάτων τους στον κάλαθο των αχρήστων. Η επανάσταση διεκδικεί τη συνολική ανατροπή, δηλαδή διεκδικεί τη νίκη, δεν σκέφτεται μόνο τοπικά αλλά οικουμενικά, παγκόσμια δηλαδή, δεν
βολεύεται με τίποτε αποσπασματικό, μερικό και ενσωματώσιμο. Διαρρηγνύει τα διαχωριστικά σύνορα, καταπατώντας ακριβώς τους εθνικούς και όποιους άλλους διαχωρισμούς. Δεν διστάζει μπροστά στη δέσμευση κάνοντας κτήμα της κάθε αγώνα των καταπιεσμένων της γης. Είναι εθελοντική και γι’ αυτό ανιδιοτελής η συμμετοχή στον παγκόσμιο αγώνα, σε ευθεία σύγκρουση με τον κόσμο της ιδιώτευσης και της ιδιοτέλειας, των τεράστιων αυτών πυλώνων που βασίζεται ολόκληρο το «όραμα» του καπιταλιστικού κόσμου.
Διεθνισμός, αλληλεγγύη, αμοιβαία βοήθεια, μορφές πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης που αντλούν από τη φιλοσοφική δεξαμενή του αναρχισμού, του αναρχικού κομμουνισμού, η οποία θεώρησαν πολλοί ότι επιτέλους μετά από 150 χρόνια στέρεψε. Γελάστηκαν. Τους διαψεύδει η εικόνα ενός ένοπλου αναρχικού που χαμογελά κάτω από το λάβαρο της πανανθρώπινης ελευθερίας, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του.
Τους διαψεύδουν οι χιλιάδες αγωνιστές που μάχονται στα βουνά του Κουρδιστάν με το όπλο στο χέρι για την Ελευθερία, τους διαψεύδουν οι εξεγερμένες Ζαπατιστικές κοινότητες που εδώ και 25 χρόνια χτίζουν την αυτονομία τους, τους διαψεύδουν οι μαχόμενοι Παλαιστίνιοι που εδώ και δεκαετίες δίνουν έναν ανένδοτο αγώνα ενάντια στο σύγχρονο Απαρτχάιντ που έχει εγκαθιδρυθεί στην περιοχή. Κι ακόμα, τους διαψεύδουν οι Τούρκοι σύντροφοι που συνεχίζουν να αντιστέκονται στο φασιστικό καθεστώς κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, οι ιθαγενείς λαοί που παλεύουν ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους και των κοινοτήτων τους. Τους διαψεύδει κάθε εξεγερμένος που βρίσκεται στο δρόμο. Καθένας και καθεμιά που αμφισβητεί τη βεβαιότητα της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που σπάει την κανονικότητα της κυριαρχίας και αντιπαλεύει το μονοπώλιο της κρατικής βίας.
Τους διαψεύδουν οι χιλιάδες άνθρωποι που καθημερινά μέσα στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τις σχολές, τα σχολεία και σε κάθε κοινωνικό χώρο συνεχίζουν να αγωνίζονται ρίχνοντας το σπόρο της αντίστασης στο εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα, τον σπόρο της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, της οργάνωσης, της εξέγερσης και της κοινωνικής επανάστασης, καλλιεργώντας παράλληλα τις αξίες της αμοιβαιότητας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της αλληλοκατανόησης και της συντροφικότητας.
Είναι αυτοί οι αγώνες που αποτελούν τη μόνη διέξοδο από το αβίωτο παρόν και μέλλον που υπόσχεται το κράτος και ο καπιταλισμός. Η διεθνιστική διάσταση και η σύνδεσή τους αποτελεί εκείνο το κρίσιμο σημείο προκειμένου οι καταπιεσμένοι να απαντήσουν στην επερχόμενη γενίκευση του εξουσιαστικού πολέμου. Και σε αυτό το κρίσιμο σημείο, η παρουσία των διεθνιστών στην περιοχή του Κουρδιστάν αποδεικνύει πως ο διεθνισμός, εκτός από επείγουσα και αναγκαία πολιτική στόχευση, είναι ήδη μία διαδικασία σε κίνηση. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοί μας από όλο τον κόσμο, που αγωνίζονται εκεί δίνουν μια μάχη σε μια μικρή γωνιά του κόσμου, που είναι όμως μια μάχη για όλο τον κόσμο. Κι αυτή τη διαδικασία της διεθνιστικής αλληλεγγύης, αλλά και της σύνδεσης των αγώνων θέλουμε να βαθύνουμε και να εξαπλώσουμε έως ότου το παγκόσμιο καθεστώς της εκμετάλλευσης και της υποταγής να βρίσκει απέναντί του, σε κάθε σημείο όπου επιτίθεται, τη Διεθνή των Αγώνων, τη Διεθνή της Αναρχίας.
Το παράδειγμα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού ριζώνει στη Ροτζάβα αμφισβητώντας έμπρακτα την κρατική οργάνωση της κοινωνίας. Αναπτύσσεται στο καθημαγμένο από την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και τους εθνικισμούς έδαφος της Μέσης Ανατολής, βασιζόμενο στην ιστορική εμπειρία της κοινωνίας και στη συλλογική της κληρονομιά, προτάσσοντας μια οργανωτική συγκρότηση όπου η κοινωνία αυτοκυβερνάται κι όπου όλες οι κοινωνικές ομάδες και όλες οι πολιτισμικές, θρησκευτικές και εθνοτικές ταυτότητες μπορούν να συμμετέχουν, να εκφραστούν και να λειτουργήσουν από κοινού μέσα από τοπικές και υπερτοπικές αμεσοδημοκρατικές συμβουλιακές δομές λήψης των αποφάσεων, επιδιώκοντας την ενότητα μέσα από την ποικιλομορφία. Σε αντιδιαστολή με τη διαδικασία συγκρότητσης του έθνους-κράτους, μέσα από μια ιστορία τεσσάρων αιώνων βίας, πολέμων, πολιτισμικής και φυσικής γενοκτονίας ολόκληρων πληθυσμών, βίαιης αφομοίωσης μειονοτήτων, πολιτισμών και γλωσσών στο όνομα της εθνικής ομοιογένειας, καθώς και του συγκεντρωτικού γραφειοκρατικού τρόπου άσκησης της εξουσίας που έχει επιβληθεί από το κράτος πάνω στις κοινωνίες.
Ο σκληρός αγώνας που διεξάγεται στις κούρδικες περιοχές της Ροτζάβα με πρόταγμα τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό δεν επιδιώκει την ίδρυση ενός ακόμα έθνους – κράτους και την αντικατάσταση των παλιών αλυσίδων με καινούργιες. Επικεντρώνοντας στο τοπικό επίπεδο, με πυλώνες την οικολογία και τον φεμινισμό, χτίζει στο σήμερα δομές κοινωνικής οργάνωσης και αυτοάμυνας απέναντι στις κρατικές, καπιταλιστικές και φασιστικές επιθέσεις και ξανακάνει την πολιτική μέρος της κοινωνικής ζωής. Εδαφικοποιείται σήμερα στη Ροτζάβα και επιχειρεί να βρεί πατήματα στις χώρες όπου κατοικούν κούρδικοι πλυθησμοί (Συρία, Ιράκ, Τουρκία, Ιράν) προσβλέποντας να εμπνεύσει και να επηρεάσει τους λαούς της Μέσης Ανατολής και πολύ ευρύτερα στο χτίσιμο δομών παγκόσμιας δημοκρατικής συνομοσπονδιακής ένωσης κοινοτήτων, παράλληλα και ανταγωνιστικά με την κρατική καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας.
Το παράδειγμα της συνομοσπονδιακής δημοκρατικής οργάνωσης των κοινοτήτων στη Ροτζάβα αποδεικνύει πως η αυτοοργάνωση των από τα κάτω και της κοινωνικής ζωής μέσω της συλλογικής αυτοδιοίκησης, δεν είναι κάποια αφηρημένη ή ξεχασμένη ιδέα, αλλά η ζώσα ιστορία. Η ζώσα ιστορία των αγώνων που εισβάλλει με ορμή στο παρόν για να αλλάξει το μέλλον, με εμπροσθοφυλακή όλες εκείνες κι εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για τον κοινό μας αγώνα. Με τον Lorenzo και όλους τους συντρόφους που λείπουν: «Μας λείπουν γιατί τόλμησαν να προτείνουν μια ζωή καλύτερη απ’ την αγελαία. Μας λείπουν γιατί είπαν πως ψωμί θα υπάρξει ή για όλους ή για κανέναν. Μας λείπουν γιατί άναψαν ένα φως μες στο σκοτάδι – έντονο ή χλωμό, δεν έχει σημασία, γιατί η λάμψη του μας οδηγεί αλλά θα ‘ναι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχουν λείψει». Μαζί τους θα έρθει η μέρα για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση, για να πάρουμε πίσω ό,τι μας ανήκει.
ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!
ΛΟΡΕΝΤΖΟ ΟΡΣΕΤΙ ΠΑΡΩΝ!
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Μάης 2019