Για τον Rolf Pohle
Στις 7 Φλεβάρη 2004 πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 62 ετών ο αγωνιστής Ρολφ Πόλε. Η εφημερίδα Μπιλντ τον είχε χαρακτηρίσει ως τον "πιο επικίνδυνο Γερμανό τρομοκράτη" (23/7/1976) κι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, στρατηγός Αντώνης Δροσογιάννης, τον είχε ονομάσει "πρύτανη της τρομοκρατίας"! (1985).
Ο Ρολφ Πόλε γεννήθηκε το 1942 στο Βερολίνο, σπούδασε νομικά και ως ασκούμενος δικηγόρος υπερασπίστηκε διωκόμενους αγωνιστές, ενώ πρωτοστατούσε στο ριζοσπαστικό αντιφασιστικό κίνημα στη δεκαετία του 1960. Το 1969 δικάστηκε για τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε και καταδικάστηκε σε 15 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή. Η αλληλεγγύη του προς τους διωκόμενους αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς τον έφερε και πάλι στη φυλακή Στράουμπινγκ το 1971, με την κατηγορία της "απόπειρας αγοράς οπλισμού". Η δίκη του (Σεπτέμβρης 1973 - Μάρτης 1974) κατέληξε σε τροποποίηση του κατηγορητηρίου και καταδικάστηκε για "συμμετοχή στη RAF" σε φυλάκιση 6 χρόνων και πέντε μηνών.
Στη δίκη του, απάγγειλε τους στίχους του τραγουδιού "Το όνομά μου είναι Άνθρωπος" του ροκ συγκροτήματος "Ton, Steine, Scherben":
"Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες
Κι έχω πολλές αδερφές κι έχω πολλούς αδερφούς Οι αδελφοί μου είναι μαύροι κι οι μητέρες μου κίτρινες
Κι οι πατέρες μου είναι κόκκινοι κι οι αδελφές μου λευκές
Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Και τ' όνομά μου είναι άνθρωπος
Και ζω απ' τον αέρα και ζω απ' το ψωμί
Και ζω απ' το φως και ζω απ' την αγάπη
Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω
Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.
Κι έχουμε έναν εχθρό, αυτός μας στερεί τη μέρα
Ζει απ' τη δική μας τη δουλειά
Και ζει απ' τη δύναμή μας
Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει
Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.
Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Κι έχει πολλά ονόματα.
Και ξέρω, θα πολεμήσουμε
Και ξέρω, θα νικήσουμε
Και ξέρω, θα ζήσουμε
Και θ' αγαπηθούμε
Κι ο πλανήτης Γη
Σ' όλους μας θ' ανήκει
Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται
Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια
Γιατί έφτασε η ώρα".
Απελευθερώθηκε το Μάρτη του 1975, μετά την απαγωγή του υποψήφιου δήμαρχου του Βερολίνου Πέτερ Λόρεντς από το "Κίνημα 2 Ιούνη" και την ανταλλαγή του απαχθέντα με 7 πολιτικούς κρατούμενους. Ο Πόλε αναχώρησε αεροπορικώς για τη Νότια Υεμένη όπου του προσφέρθηκε πολιτικό άσυλο.
Στις 22 Ιούλη 1976 συνελήφθη στην Αθήνα με πλαστό διαβατήριο και η Δυτική Γερμανία ζήτησε την έκδοσή του. Για τον Πόλε εκδηλώθηκε ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης που σημάδεψε εκείνη την περίοδο, στη δεκαετία του 1970, κι αποτέλεσε αφετηριακό σημείο για την ένταξη πολλών νέων στο αναρχικό κίνημα, αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας και την επιβολή της αστικής δημοκρατίας.
Στις 30 Ιούλη 1976 απαγορεύτηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα Προπύλαια και στη συνέχεια συνελήφθησαν πολλά άτομα που προσπάθησαν να συγκροτήσουν διαδηλώσεις σε άλλα σημεία της Αθήνας. Στις 17 Αυγούστου έγιναν συμπλοκές σε εκδήλωση συμπαράστασης στο θέατρο Ρουαγιάλ και η αστυνομία έκανε συλλήψεις.
Στις 20 Αυγούστου το Εφετείο Αθηνών απέρριψε κατά πλειοψηφία (3-2) το γερμανικό αίτημα, κρίνοντας τα αδικήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε πολιτικά. Η υπόθεση όμως παραπέμφθηκε στον Άρειο Πάγο. Την 1η Σεπτέμβρη ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κ. Φαφούτης ζήτησε την έκδοσή του με το αιτιολογικό ότι τα εγκλήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί δεν ήταν πολιτικά "επειδή δεν εστρέφοντο κατά της καθεστηκυίας τάξεως αλλά κατά του κοινωνικού συστήματος”.
Την επομένη, ενώ η έκδοση της απόφασης του Αρείου Πάγου αναβλήθηκε, έγινε πορεία συμπαράστασης με συνθήματα όπως: “Λευτεριά στον Πόλε", "Του Πόλε ο αγώνας είναι και δικός μας", "Η έκδοσή του είναι δολοφονία". Στην Πατησίων, μπροστά στο Μινιόν, οι αστυνομικοί διέλυσαν την πορεία και έκαναν συλλήψεις. Στις 21 Σεπτέμβρη ξέσπασαν και νέα επεισόδια μεταξύ αστυνομικών και συμπαραστατών έξω από τον Άρειο Πάγο. Την 1η Οκτώβρη, δύο μέρες πριν από τις γερμανικές εκλογές, ο Άρειος Πάγος αποφάσισε την έκδοσή του (με ψήφους 6-1) και ο Πόλε παραδόθηκε αυθημερόν στη Δυτική Γερμανία ως “δώρο” του Κωνσταντίνου Καραμανλή προς τον καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ. Η απόφαση για την έκδοση βγήκε το μεσημέρι, το απόγευμα ήρθαν οι Γερμανοί μπάτσοι και έφυγαν παίρνοντας μαζί τους τον Πόλε. Οι τρεις δικαστές του Εφετείου που αποφάνθηκαν ότι ο Πόλε διώκεται για πολιτικά εγκλήματα υπέστησαν πειθαρχική δίωξη...
Αμέσως μετά την απόφαση του Άρειου Πάγου ο Πόλε δημοσιοποίησε την ακόλουθη δήλωση:
"Εσείς μη φοβάστε αυτό το φοβερό καιρό! Αυτό θέλουν βέβαια να πετύχουν: Να καταθέσουμε τα όπλα πριν ακόμα απ' τη μεγάλη μάχη.
(Από το γερμανικό Εργατικό Κίνημα)
Σήμερα εμείς οδηγούμαστε μαζικά στο θάνατο από πείνα στον Τρίτο Κόσμο.
Σήμερα βομβαρδίζονται ανελέητα οι "εστίες αντίστασής" μας και εξολοθρεύονται - στο Λίβανο.
Σήμερα χτυπιόμαστε, συλλαμβανόμαστε, τουφεκιζόμαστε στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στα ανθρωποκυνηγητά - στην Αργεντινή, στη Νότια Αφρική, στην Τουρκία.
Έτσι όπως ο σύντροφος Μαρτινέζ πριν δυο μέρες στην Ισπανία.
Έτσι όπως στις 25 του Μάη στην Ελλάδα.
Σήμερα η "Νέα Δημοκρατία" στην Αθήνα δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο: Απαγόρευση του δικαιώματος των συγκεντρώσεων, Αστυνομία, Στρατός, Κατάσταση Ανάγκης.
Οι κρατούντες φοβούνται. Και με το δίκιο τους.
Γιατί: Εμείς απελευθερωνόμαστε στη σύγκρουση με τον κοινό εχθρό.
Εμείς απελευθερωνόμαστε στον αγώνα για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
Εμείς ξέρουμε ότι παντού κάθε στιγμή και σε κάθε τόπο μπορούμε ν' αγωνιστούμε, πρέπει ν' αγωνιστούμε, θα αγωνιστούμε.
Η Επανάσταση δεν Ξεψυχάει, δεν Εξολοθρεύεται, δεν Βομβαρδίζεται, δεν Τουφεκίζεται, δεν Συλλαμβάνεται, δεν Απαγορεύεται, δεν Δολοφονείται, δεν Εκδίδεται”.
Ρολφ Πόλε, 1.10.1976
Από το 1976 ως το 1978 ο Πόλε ξανακλείστηκε στο κάτεργο του Στράουμπινγκ. Ένας από τους πολλούς αγωνιστές που θάφτηκαν ζωντανοί στα “λευκά κελιά“ όπου αρκετοί από αυτούς δολοφονήθηκαν. Τον Μάρτιο του 1978 ακολούθησε νέα δίκη, με την κατηγορία της "ληστρικής εκβίασης", επειδή δέχτηκε να απελευθερωθεί το 1975. Καταδικάστηκε σε τρία χρόνια και τρεις μήνες. Φυλακίστηκε στο Κάισχαϊμ, απ' όπου αποφυλακίστηκε οριστικά το Σεπτέμβρη του 1982. Το 1984 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως καθηγητής γερμανικών, μεταφραστής και αρθρογράφος, και κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Το όνομά μου είναι άνθρωπος" (εκδόσεις Μαύρη Λίστα).
Η κηδεία του Πόλε στις 10 Φλεβάρη 204 στο νεκροταφείο Ζωγράφου όπου τον συνόδευσαν περισσότερα από 200 άτομα με λουλούδια και μαυροκόκκινες σημαίες, ανάμεσα τους φίλοι και σύντροφοι από παλιά καθώς κι αρκετοί νεώτεροι, ενώ απ'έξω παρακολουθούσε κλιμάκιο της "Αντι"Τρομοκρατικής. Αντί άλλου αποχαιρετισμού στον Πόλε ακούστηκαν αγαπημένες του μουσικές και στίχοι, και φωνάχτηκαν συνθήματα "Το κράτος είναι ο τρομοκράτης και όχι της πόλης ο αντάρτης", "Τιμή για πάντα στους επαναστάτες", “Αθάνατος!”