Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ - ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Για ακόμα μια φορά γινόμαστε μάρτυρες μιας ειδεχθούς γυναικοκτονίας που έρχεται να προστεθεί στις δεκάδες δολοφονίες γυναικών το τελευταίο διάστημα. Η 41χρονη έγκυος , εν ονόματι Γεωργία, βρέθηκε νεκρή μέσα σε ένα μπαούλο σε δασική περιοχή στην Χαλκιδική. Μετά τη δολοφονία της από τον σύζυγό της, αυτός επιδίωξε με τη βοήθεια του φίλου του να καλύψει την ενοχή του εξαφανίζοντας το κορμί της γυναίκας. Να σημειωθεί, πως για ημέρες ήταν εξαφανισμένη, με τον σύντροφό της φυσικά να παίζει άπταιστο θέατρο δηλώνοντας πως δε γνωρίζει πού βρίσκεται, γεγονός που μας θυμίζει τη δολοφονία της Κάρολαιν από τον σύζηγό της και την αντίστοιχη τακτική που είχε επιλέξει κι εκείνος για να αποποιηθεί των ευθυνών του και να κρυφτεί. Παρατηρούμε, λοιπόν, ένα επικίνδυνο μοτίβο συμπεριφοράς απο μέρους των γυναικοκτόνων κι αναρωτιόμαστε για πόσες φορές θα βρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές.
Στον κόσμο της πατριαρχίας, στον κόσμο κράτους και κεφαλαίου οι γυναικοκτονίες καθίστανται νούμερα απλώς μυριάδων γυναικών που πέφτουν στον βωμό της ανδρικής τιμής, οι βιασμοί κι οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις αποτελούν καθημερινότητα σε σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας, σπίτια, ενώ τα κυκλώματα trafficking δρουν ανενόχλητα υπό την αιγίδα του κράτους. Η λαίλαπα της πατριαρχίας στην πιο ειδεχθή της μορφή διεισδύει διαχρονικά με τρομακτικούς ρυθμούς στον κοινωνικό κορμό, κανονικοποιώντας την παρουσία της, καθότι τα περιστατικά έμφυλης βίας είναι πλέον «συνηθισμένα», αποτελούν απλώς τις «ειδήσεις των 8». Με λίγα λόγια, αντικατοπτρίζουν την πικρή καθημερινότητα , μια καθημερινότητα πλήρως κανονικοποιημένη κι επιβαλλόμενη, που ως έχει θα μείνει αν δεν αγωνιστούμε να αλλάξουμε ριζικά τη δομή του παρόντος συστήματος.
Γνωρίζουμε άριστα τι εστί πατριαρχία, τη βιώνουμε στο πετσί μας όταν κρατούμε σφικτά τα κλειδιά στο χέρι γυρνώντας στα σπίτια μας, τη βιώνουμε όταν καλούμαστε, θέλοντας και μη, να αναλογιστούμε ποια θα είναι η επόμενη, κι αν αυτή θα είναι κάποια που γνωρίζουμε, ίσως η αδελφή ή η μητέρα μας, ίσως ακόμη-ακόμη κι εμείς οι ίδιες. Στην τρομοκρατία που μας πλασάρουν, εμείς σηκώνουμε κεφάλι κι απαντούμε συλλογικά. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, ξέρουμε καλά πως η πατριαρχία αποτελεί βασικό πυλώνα στη δομή του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος. Εξουσία και πατριαρχία είναι έννοιες άμεσα συσχετιζόμενες κι αλληλένδετες, καθώς η μια αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξη της άλλης. Έτσι λοιπόν, δε θα αρκεστούμε σε θεσμικές διεκδικήσεις, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε καλά τον ρόλο που επιτελεί η αστική δικαιοσύνη, αθωώνοντας παιδεραστές όπως ο Λιγνάδης, συγκαλύπτοντας κυκλώματα trafficking κι αποδίδοντας «ποινές-χάδια» σε βιαστές και γυναικοκτόνους. Κάτω από τον μανδύα της ισότητας των φύλων και της «δικαιοσύνης» που επικαλούνται διαφόρων ειδών θεσμικοί φορείς κρύβεται το πραγματικό τέρας της πατριαρχίας, οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, ο καθησυχασμός της κοινωνίας πως θα υπάρξει δικαιοσύνη για τα θύματα της έμφυλης βίας, πως η πατριαρχία θα εξαλειφθεί μέσα από νόμους και τελεσίδικες αποφάσεις που θα εκφωνήσει ο εκάστοτε δικαστής. Η πειθώ, αναμφισβήτητα, είναι το βασικό τους εργαλείο για να μπορέσουν ανενόχλητοι να συνεχίσουν το διακαές τους έργο οπλίζοντας το χέρι του γυναικοκτόνου, του βιαστή κι ούτε καθεξής.
Η πατριαρχία, όμως, δε θα πέσει έτσι. Το σύστημα που θρέφει αυτό το τέρας, όχι μόνον δε δύνανται, αλλά δεν επιθυμεί ούτε στο ελάχιστο την εξάλειψή του, καθώς η πατριαρχία αποτελεί μορφή εξουσίας, απαραίτητο κομμάτι που στηρίζει και διαωνίζει το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα. Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» δεν έπαψε επί της ουσίας να υφίσταται, παρατηρούμε το κράτος σε μια ανεκδιήγητη στρατηγική αποπροσανατολισμού, να χωρίζει τους ανθρώπους σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Ας μη γελιόμαστε. Ο εχθρός είναι κοινός: κράτος και καπιταλισμός. Συνεπώς, ο αντιπατριαρχικός αγώνας για να είναι ουσιώδης οφείλει να είναι συνολικός, αντικρατικός, αναρχικός.Ό, τι σιχαθήκαμε περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο είναι σύσσωμο κι ως τέτοιο πρέπει να πολεμηθεί.
Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας για ζωή, αξιοπρέπεια και χειραφέτηση, αγώνας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Ως πιστοί υπερασπιστές της ζωής, θα σφίξουμε τις γροθιές μας και θα αγωνιστούμε για αυτήν. Ας σταθούμε η μία πλάι στην άλλη, ας μην αφήσουμε καμιά γυναικοκτονία αναπάντητη, ας πράξουμε αυτό που υπαγορεύει η πίστη μας σε έναν κόσμο αλλιώτικο.

Για τη χειραφέτηση, την ισότητα, την αξιοπρέπεια, για την αναρχία

Μικροφωνική - συγκέντρωση: Σάββατο 20/1, δημαρχείο Καλαμαριάς, 19.00

Ελεύθερες Γυναίκες/ Μαύρο και Κόκκινο (μέλος Α.Π.Ο./Ο.Σ.)