Τη Δευτέρα 26 Σεπτέμβρη στις 12 το μεσημέρι έλαβε χώρα η συνέντευξη Τύπου που οργάνωσε το νεοσύσταστο Παρατηρητήριο επιθέσεων κατά των ελευθεριών στο πανεπιστήμιο, το οποίο συνέθεσαν καθηγητές και νομικοί της πόλης. Στη συνέντευξη συμμετείχαν οι:
· Λουκής Χασιώτης, αναπληρωτής καθηγητής, μέλος του Παρατηρητηρίου επιθέσεων κατά των ελευθεριών στο Πανεπιστήμιο,
· Χαράλαμπος Κουρουνδής, δικηγόρος, μέλος του Παρατηρητηρίου επιθέσεων κατά των ελευθεριών στο Πανεπιστήμιο,
· Σωτήρης Σωτηρόπουλος, καθηγητής, γενικός γραμματέας του Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού του ΑΠΘ (ΕΣΔΕΠ),
· Σαμπίνα Κουρρίζι, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας,
· Δημήτρης Μυστακίδης, μουσικός, μέλος του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος,
· Δημήτρης Ζερβουδάκης, μουσικός, πρόεδρος του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος,
όπως επίσης και εκπρόσωπος της οργανωτικής ομάδας του 3ου ελευθεριακού φεστιβάλ και της συναυλίας του Θ. Παπακωνσταντίνου.
Από την πλευρά μας ως διοργάνωση ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του Παρατηρητηρίου, θέλοντας να καταθέσουμε το δικό μας πολιτικό στίγμα ως οι άνθρωποι που έκαναν εφικτή την όλη διαδικασία μέρος της οποίας ήταν και η μεγάλη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όπου και έλαβε χώρα η εγκληματική επίθεση της αστυνομίας και αυτό το γεγονός αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για τη λήψη νέων πρωτοβουλιών καταδίκης της αστυνομικής βαρβαρότητας. Η παρουσία μας στη συνέντευξη στόχευε και στην προσπάθεια να δυσχεραίνουμε το έργο όσων (εχθρών και "φίλων") δεδομένα θα επιχειρούσαν να αλλοιώσουν τα γεγονότα αλλά και τη σαφή ερμηνεία τους. Καθώς όπως αποδεικνύεται ως συνήθως ότι η τέχνη της δημοσιογραφίας δεν αποτελεί παρά μια τεχνική μέθοδο της εξουσίας κάθε χρωματισμού παραθέτουμε ολόκληρη την τοποθέτηση του συντρόφου Άρη Τσιούμα, όπως αυτή παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.
Τοποθέτηση
Καλησπέρα σας,
ονομάζομαι Άρης Τσιούμας και εκπροσωπώ τη διοργάνωση του 3ου ελευθεριακού φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων.
Αρχικά θα ήθελα να εκφράσω και από αυτό εδώ το βήμα όλους τους ανθρώπους που συνέβαλαν και συμμετείχαν σε αυτή την μεγάλη διοργάνωση, καλλιτέχνες, μουσικούς, τεχνικούς, ομιλητές αλλά και πάρα πολλούς ακόμη που ανιδιοτελώς υποστήριξαν τη διοργάνωση, η οποία για να πραγματοποιηθεί χρειάστηκε τον συντονισμό εκατοντάδων ανθρώπων.
Σκοπός του φεστιβάλ είναι να στηρίζει τους κατειλημμένους χώρους της πόλης, για αυτό τον λόγο από τις 4 μέρες δύο προγραμματίστηκαν να γίνουν στην κατάληψη Mundo Nuevo και την κατάληψη Libertatia, ενώ επίσης μέσα στους σκοπούς του είναι η παρέμβαση στις γειτονιές της πόλης και η ώσμωση με τον κόσμο, επιχειρώντας να συγκροτήσει μια αντιφασιστική αντίληψη. Φέτος με αυτό το σκεπτικό βρεθήκαμε στην πλ. Γάτσου, στη Νεάπολη σε μια υπέροχη βραδιά όπου εκατοντάδες άνθρωποι παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις υπέρ των αγώνων των εργαζομένων και κατά του πολέμου και χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς στο γλέντι που διοργανώθηκε.
Ωστόσο ο βασικός λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι τα γεγονότα που εξελίχθηκαν την τρίτη μέρα κατά τη μεγάλη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου εδώ στο χώρο που βρισκόμαστε σήμερα. Θέλουμε να πούμε ότι η απόφαση για αυτήν τη συναυλία προήλθε από μια πολύ καλά μελετημένη σκέψη από μεριάς μας. Μια συναυλία πάντα αποτελεί εξ ορισμού ένα πολιτιστικό γεγονός, ωστόσο γνωρίζαμε πολύ καλά ότι αυτή η συναυλία ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ουσιαστικά εξαιτίας της τοποθεσίας που θα λάμβανε χώρο αποτελούσε μια πράξη αντίστασης, καθώς γινόταν σε ένα κατεχόμενο έδαφος. Γιατί αυτό είναι σήμερα τα εδάφη του Α.Π.Θ. αποτελούν κατεχόμενη επικράτεια από τις αστυνομικές δυνάμεις όλων των ειδών. Η συναυλία με έναν καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Θανάση Παπακωνσταντίνου αποτέλεσε μια στιγμή εξύψωσης και ανάδειξης του αγώνα που κάνουν οι φοιτητές εδώ και δύο χρόνια για την εκδίωξη των ΜΑΤ και ΟΠΠΙ από τις σχολές και την απελευθέρωση των χώρων του πανεπιστημίου. Αγώνας που ξεκίνησε με την πολυήμερη κατάληψη της πρυτανείας και έχει χτυπηθεί βάναυσα όχι μόνο με ξύλο και χημικά αλλά και με 200 περίπου συνολικά συλλήψεις φοιτητών κυρίως στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Αθήνα.
Αυτά ήταν τα δεδομένα όταν επικοινωνήσαμε με τον Θανάση και του ζητήσαμε να έρθει να παίξει εδώ, αφού ασφαλώς πρώτα εγγυηθήκαμε ως διοργανωτές ότι μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τη συναυλία σε όλα τα λειτουργικά της κομμάτια, όπως και έγινε. Το θάρρος των μουσικών από τη μια πλευρά και το πάθος των αναρχικών συντρόφων και συντροφισσών που ανέλαβαν τη διοργάνωση δημιούργησε ένα αφόρητο αδιέξοδο στην κυβέρνηση γιατί όπως παραδέχτηκε και ο ένας από τους συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ. δυο δρόμοι απέμεναν ή να απαγορεύσει εξαρχής τη συναυλία ή να φύγει η αστυνομία. Ωστόσο καμία από αυτές τις επιλογές δεν ήταν πολιτικά χρήσιμη για την κυβέρνηση και τους δηλωμένους σκοπούς της. Από τη μια πλευρά φανταστείτε τον αντίκτυπο του να βγει ο αρχηγός της αστυνομίας και να ανακοινώσει ότι η συναυλία του κ. Παπακωνσταντίνου απαγορεύεται εκ των προτέρων! Ούτε η συναυλία των Rolling Stones το 1967 δεν απαγορεύτηκε εκ των προτέρων, θα ήταν πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο. Από την άλλη πλευρά το να φύγει η αστυνομία θα σήμαινε ότι το αναρχικό κίνημα, οι φοιτητές και οι καλλιτέχνες με κοινωνική συνείδηση μπορούν να απωθήσουν την αστυνομία χωρίς καν να χρειαστεί να την ακουμπήσουν μόνο από το τεράστιο πλήθος που συγκεντρώνει ένας σπουδαίος καλλιτέχνης ο οποίος δέχεται να έρθει και να παίξει μέσα στο ΑΠΘ με αφορμή μια ελευθεριακή διοργάνωση. Δεν στήθηκε ολόκληρη πολιτική ατζέντα από την κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ για να την αφήσουν να σκορπίσει έτσι στο πρώτο τραγούδι μιας συναυλίας.
Τι τους έμενε να πράξουν; Να περιμένουν κάποια στιγμή έντασης ώστε να διαλύσουν τη συναυλία και να φορτώσουν το φταίξιμο στον κόσμο ή στην διοργάνωση, υπολογίζοντας ότι η φωνή των αναρχικών δεν θα μπορέσει να φτάσει μακριά και όχι μόνο λόγω των δακρυγόνων αλλά λόγω της φίμωσης και του μανιπουλαρίσματος της κοινής γνώμης από τα μέσα ενημέρωσης. Πως φάνηκε ότι επιθυμούσαν την πρόκληση. Πολύ απλά, εμείς μια ομάδα περίπου 70-80 ανθρώπων ήρθαμε για τις ετοιμασίες από τις 7 το χάραμα, οπότε και μια διμοιρία ΜΑΤ υπήρχε εγκατεστημένη σε οπτική επαφή μαζί μας στα 30 μέτρα και παρέμεινε εκεί μέχρι και μετά την έναρξη της συναυλίας και ενώ πια είχε αρχίσει και περνούσε χιλιάδες κόσμου ανάμεσα τους για να φτάσει στη σκηνή. Αλλά τι συνέβη! Η ισχυρή περιφρούρηση δεν έδωσε καμία σημασία στην αστυνομία και ο κόσμος εκδήλωσε την απόρριψη του, την αποστροφή του και την αποδοκιμασία του με συνθήματα και ομιλίες κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Όλα έδειχναν λοιπόν ότι η συναυλία θα ολοκληρωθεί κανονικά και αυτό θα ήταν ένα χτύπημα στην κρατική καταστολή. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να ανεχτούν, ούτε τα ΜΑΤ, αλλά φυσικά κυριότερα οι πολιτικοί προιστάμενοι στα αστυνομικά μέγαρα και στο υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ. Και αποφάσισαν να πράξουν το αδιανόητο, να χρησιμοποιήσουν ως πρόφαση κάτι αντικείμενα που έπεσαν 400 μέτρα μακριά από μισή ντουζίνα ανθρώπους για να έλθουν μέσα στο χώρο της συναυλίας και να πετάξουν ασφυξιογόνα αέρια, δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης κ.λπ.
Όσοι μετέχουμε χρόνια σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις γνωρίζουμε ότι αυτό ήταν πολύ πέρα από τα μέχρι τώρα δεδομένα, γιατί σημαίνει πως κάποιος υπεύθυνος πολιτικός προϊστάμενος έδωσε μια εντολή η οποία το ότι δεν κατέληξε σε μαζική δολοφονία ανθρώπων, από ποδοπατήματα τύπου θύρας 7 κρίθηκε από παράγοντες έξω από την ίδια την εγκληματική φύση της εντολής αυτής. Θα σας πω και μια προσωπική μαρτυρία, όταν αντιλήφθηκα ότι κάτι συμβαίνει και έτρεξα από τη σκηνή που βρισκόμουν μπροστά στον πρώτο άνδρα των ΜΑΤ και του είπα ότι εάν πετάξετε χημικά μπορεί να σκοτωθεί κόσμος, έχει μωρά παιδιά μέσα, η απάντηση ήταν ένα σηκωμένο μεσαίο δάχτυλο και η εκτόξευση των χημικών μέσα στην αρένα που ήταν ο κόσμος.
Κι ας πούμε ότι αυτή είναι μια προσωπική μαρτυρία και κάποιος την αμφισβητεί, πως είναι δυνατόν να αμφισβητήσει όμως κάποιος τόσους χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι όλοι λένε ακριβώς το αντίθετο από το απίθανο γκεμπελικό ψέμα που ανέγραψε σε επίσημη ανακοίνωση της η αστυνομία, ότι δεν έπεσαν χημικά μέσα στη συναυλία; Αλλά δεν ήρθαμε εδώ για να αποδείξουμε το αυταπόδεικτο.
Το ζήτημα είναι ότι και σε αυτόν τον υπολογισμό της η αστυνομία και το πολιτικό προσωπικό έπεσαν έξω. Αντί ο κόσμος να τρομοκρατηθεί και αντι να περάσει μια εικόνα για κάποια δήθεν επεισόδια που η αστυνομία αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει διαλύοντας ολόκληρο πλήθος που παρακολουθούσε μια μουσική εκδήλωση, η επιλογή στράφηκε εναντίον της. Σε όλη τη χώρα όλοι συζητούν για την εγκληματική ενέργεια της αστυνομίας, όσοι ήταν αυτόπτες μάρτυρες μοιράζονται την αλήθεια της κρατικής αλητείας και άλλοι αναπαράγουν όσα ειλικρινή και ξεκάθαρα μετέφεραν οι μουσικοί και οι καλλιτέχνες. Έχουμε φωνή λοιπόν και είναι η φωνή των απλών ανθρώπων που διαφυλάσσει την αλήθεια αλλά επίσης δικαιώνει την οργή.
Μόλις την επόμενη μέρα το μπλοκ του ελευθεριακού φεστιβάλ τέθηκε επικεφαλής μιας τεράστιας πορείας πολλών χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για το γεγονός της επίθεσης. Το μήνυμα αυτό έφτασε παντού, κι ελπίζουμε να είναι περισσότεροι ακόμη οι άνθρωποι που θα το λάβουν διότι αλλιώς την επόμενη φορά θα έχουμε όντως νεκρό ή νεκρούς. Οι επόμενες δολοφονίες όπως αυτή του Αλέξη συζητιούνται στα πηγαδάκια των ΜΑΤ μπροστά από τις κλούβες αλλά ετοιμάζονται σε γραφεία υψηλά ιστάμενων. Το βράδυ της 16ης Σεπτέμβρη απαντήθηκε μια για πάντα τι γυρεύουν τα ΜΑΤ στα πανεπιστήμια. Κατέρρευσαν όλοι οι μύθοι περί ανύπαρκτων βιβλιοθηκών και άλλων τινών, φάνηκε ξεκάθαρα ότι τα ΜΑΤ είναι εκεί για να υπηρετήσουν το σχέδιο για τη διαμόρφωση κλινικά νεκρών και αποστειρωμένων πανεπιστημίων όπου δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αγωνιστική ώσμωση, καμιά ριζοσπαστική ιδέα, καμιά χαρά τελικά. Γιατί την ευτυχία του κόσμου όσο διαρκούσε η συναυλία αυτό επίσης δεν μπορέσαν κι ούτε θα μπορέσουν ποτέ να το ανεχτούν. Ούτε τα λόγια του Γ. Μάγγου που μίλησε για το παιδί του που βασανίστηκε μέσα σε αστυνομικό τμήμα και δεν μπορεί να βρει το παραμικρό δίκιο μέσα από τη δικαστική οδό.
Κλείνοντας θέλουμε να πούμε και δυο λόγια σχετικά με μερικά ζητήματα που τέθηκαν όλες αυτές τις μέρες στον δημόσιο διάλογο. Αρχικά είναι η κλασσική φοβερή ερώτηση που κάνουν συνήθως άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την κουλτούρα του λαϊκού κινήματος «που βρήκανε τα χρήματα» για τη διοργάνωση. Αυτό που δεν μπορούν συνήθως να κατανοήσουν γι αυτό ψάχνουν κάποιες απίθανες συνωμοσιολογικές απαντήσεις και κάποιους ανύπαρκτους μυστικούς χρηματοδότες είναι η έννοια της ανυστεροβουλίας και της αλληλεγγύης, πώς να εξηγήσεις σε κάποιον που ποτέ δεν έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση ότι παιδιά της διοργάνωσης δούλεψαν επί σχεδόν 24 ώρες στήνοντας και ξεστήνοντας σκηνές και μηχανήματα και το μεροκάματο τους το χάρισαν στη διοργάνωση, πως εξηγείς σε κάποιον ότι μπορεί να κανονίσουν 30 και 40 άνθρωποι με οικονομικές δυσκολίες να μην πάνε στη δουλειά τους μια μέρα για να αφιερώσουν όλη την ενέργεια τους σε κάτι που δεν θα τους αποφέρει κανέναν υλικό κέρδος. Αυτή είναι η απάντηση που γυρεύεται.
Κάτι άλλο που το ανέφερε κιόλας νομίζω ο Δημήτρης εμείς από τη διοργάνωση δεν εγκαταλείψαμε ποτέ το χώρο ακόμη κι όταν έπεφταν τα χημικά και οι άνθρωποι μας έκαναν 3 και 4 φορές εμετό. Μόνο μια συντρόφισσα μας που ήταν στον πάγκο με τα βιβλία μας φροντίσαμε να φύγει όσο πιο έγκαιρα γινόταν καθώς είναι 7 μηνών έγκυος και όλοι οι άνθρωποι πέρασαν από εκείνο το μικρό σημείο που καθότανε. Αναρωτιόντουσαν όσοι είχαν εικόνα πως ήταν δυνατόν όχι μόνο να μη φύγουμε αλλά να καθίσουμε και να μαζέψουμε και τα σκουπίδια ένα ένα μέχρι το επόμενο χάραμα. Ξέρετε τι δίνει δύναμη σε αυτούς τους ανθρώπους; Ότι όταν έπεσαν τα βιβλία μας στο έδαφος και πατήθηκαν όπως ήταν λογικό από τους ανθρώπους που προσπαθούσαν τυφλοί να ξεφύγουν από τη μανία των ένστολων παλιανθρώπων το πρώτο βιβλίο που σηκώσαμε από το πάτωμα ήταν οι ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση, τσαλαπατημένο από τον κόσμο αλλά πραγματικά κατεστραμμένο από την μπότα των πολιτικών επιγόνων της Χούντας. Παραήταν πολλοί οι συμβολισμοί για να τα παρατήσουμε τόσο εύκολα λοιπόν.
Τέλος να πούμε και το εξής. Τη συναυλία όπως και ολόκληρο το φεστιβάλ τη διοργάνωσε ένας συντονισμός του Οργανωμένου Αναρχικού Κινήματος. Είναι πιστεύουμε και για να το πούμε κομψά τουλάχιστον άσχημο να αποκρύβετε από κάποιους φορείς η ιδεολογική ταυτότητα των διοργανωτών. Και ταυτόχρονα άστοχο γιατί δείχνει κάτι τέτοιο ότι υποστηρίζει την ψευδή εικόνα ότι οι αναρχικοί είναι κάποιοι περιθωριακοί που ζουν στις σκιές κρατώντας κάποια αιώνια βόμβα στα χέρια. Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, και αυτό φαίνεται κιόλας από την επίδραση που έχουν οι ελευθεριακές ιδέες στους νέους ανθρώπους και το όλο και μεγαλύτερο άνοιγμά τους μέσα στους κοινωνικούς χώρους, στην εργασία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές.
Όπως επίσης θέλουμε να σχολιάσουμε και μια επίθεση φιλίας και στοργής που εξέπεμψαν τα μέσα που πρόσκεινται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Να τους ενημερώσουμε ότι τα κορμιά του κόσμου που καταδιώχτηκε, χτυπήθηκε και συνελήφθη δεν αποτελούν απλά αντιπολιτευτικό υλικό, και ότι η αύρα που εκτόξευε νερό κάτω στην Εγνατία στο πλήθος αγοράστηκε από την προηγούμενη αριστερή κυβέρνηση. Μπορεί το κράτος να έχει συνέχεια αλλά και τα κινήματα έχουνε μνήμη. Όσο για εμάς δεν αθροιζόμαστε ποτέ στα προσωρινά αντιδεξιά μέτωπα και άλλες στρατηγικές των κομμάτων εξουσίας, αν συνεργαστήκαμε ποτέ με κάποιο κόμμα αυτό ήταν αποκλειστικά το παντελώς άτυπο «κόμμα των ποιητών» όπως το είχε ονομάσει ο σπουδαίος λογοτέχνης Άρης Αλεξάνδρου, θέλοντας να δώσει ένα άυλο πνευματικό σπίτι σε όλους τους καλλιτέχνες, τους ενσυνείδητους και ανιδιοτελείς διανοούμενους, τους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων που δεν σιτίζονται από κρατικούς ή άλλους μαικήνες. Αυτό ήταν και η βραδιά της 16ης Σεπτέμβρη μια τέτοια συνάντηση αναρχισμού και ποίησης, που το κράτος φοβήθηκε και θέλησε να σαρώσει. Και ήταν μια ισχυρή κινηματική και ιστορική παρακαταθήκη ένα βήμα ακόμη πριν την τελική νίκη των φοιτητών και της κοινωνίας σχετικά με την αποπομπή της αστυνομίας από τα πανεπιστήμια και θέλουμε να ελπίζουμε και από τις ζωές μας εν γένει.
** Η φώτο στην αρχή του άρθρου πάρθηκε από το Infolibre (infolibre.gr)