Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ
Καθημερινά βιώνουμε τι σημαίνει καπιταλιστική κρίση. Από το 2008 και μετά -τουλάχιστον- ακούγαμε και συνηθίσαμε να ζούμε στην οικονομική κρίση, μειώσεις μισθών, απολύσεις κι ανεργία, μαύρη κι επισφαλής εργασία, φουσκωμένοι λογαριασμοί, κομμένα «ρεύματα», απλήρωτα νοίκια, αποκλεισμοί από κοινωνικές παροχές όπως παιδεία και υγεία, ακρίβεια σε βασική είδη. Η φτώχεια, η ανισότητα, η λεηλασία κι η εξαθλίωση είναι ο βασικός τρόπος για να περιγράψουμε την κρατική-καπιταλιστική πραγματικότητα. Ήδη από τις προ-κόβιντ εποχές είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για την οικονομική κρίση που έρχεται σ '΄έναν κόσμο που καταρρέει.
Δύο χρόνια μετά, με την πανδημία του κόβιντ να 'χει στοιχήσει τη ζωή σε τουλάχιστον 27.500 ανθρώπους μόνο στον ελλαδικό χώρο, αρχίζουμε και βιώνουμε ακόμα πιο έντονα την κρίση τα αποτελέσματα της υγειονομικής κρίσης. H κρίση στην εφοδιαστική αλυσίδα, λόγο του κόβιντ, η αισχροκέρδεια των βιομήχανων, των κλινικαρχών και των αλυσίδων εμπορίου, έχουν δημιουργήσει ενεργειακή φτώχεια. Τα κράτη κατηγορούν την κοινωνική βάση για υπερκατανάλωση ενέργειας που μολύνει το περιβάλλον, μετακυλώντας το κόστος της μετάβασης σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας σε εμάς. Την ίδια στιγμή οι ενεργοβόρες βιομηχανίες, εφοπλιστικές κι αεροπορικές εταιρείες ξεζουμίζουν τους φυσικούς πόρους του πλανήτη για να πλουτίζουν οι πλουσιότεροι αυτού του κόσμου. Ακόμα πιο έντονα τα κράτη σπαταλούν πόρους κι ενέργεια για να ενισχύσουν την πολεμική βιομηχανία και τις ένοπλες δυνάμεις για να αναβαθμίσουν τον γεωπολιτικό τους ρόλο σε βάρος των λαών αυτού του κόσμου.
Όσο λοιπόν η οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, περιβαλλοντική -κι οποιαδήποτε άλλη- κρίση αποτελούν απλά ένα συμπλήρωμα της κρατικής-καπιταλιστικής πραγματικότητας το βασικό ερώτημα για τα αφεντικά και την εξουσία είναι πως θα μετακυλήσουν την κρίση στις πλάτες της κοινωνικής βάσης. Πώς αλλιώς θα συνεχίσει το κράτος να αναπαράγεται και να επιβάλλεται, αν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ που το συντηρεί και το επιβάλλει; Πώς αλλιώς θα συνεχίσουν τα αφεντικά να πλουτίζουν, να συντηρούν τα προνόμια τους και το καπιταλιστικό σύστημα να αναπαράγεται και να κερδοφορεί σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας;
Από τις αρχές του φθινοπώρου του 2021 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη, ένα νέο κύμα ακρίβειας που επηρεάζει βασικά αγαθά, όπως ρεύμα, φυσικό αέριο, καύσιμα, τρόφιμα. Με αυτόν τον τρόπο συντελείτε έμμεση μείωση μισθών και αναδιανομή του πλούτου προς τα αφεντικά, αφού ο βασικός μισθός δεν φτάνει καν να καλύψει αυτές τις ανάγκες. Την ίδια στιγμή η κοινωνική βάση συμπιέζεται και αποκλείεται από όλο και περισσότερα πεδία επιβαρύνοντας την καθημερινότητα της, ενώ τα αφεντικά καρπώνονται τον πλούτο ιδιωτικοποιώντας και ενισχύοντας την κερδοφορία τους.
Το παράδειγμα της πανδημίας ανέδειξε με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο τις προθέσεις των αφεντικών. Από την αρχή της υγειονομικής κρίσης το κράτος αδιαφόρησε για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, αντί να ενισχύει το ΕΣΥ, να προσλάβει προσωπικό, να πάρει μέτρα για την πρόληψη της μετάδοσης του ιού επέλεξε να αναπαράγει το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης», να απολύσει, να σπρώξει χιλιάδες ασθενείς στον ιδιωτικό τομέα, να συγχωνεύσει κλινικές και νοσοκομεία και να βοηθήσει το ιδιωτικό κεφάλαιο να κερδοφορεί σε κοινοπραξίες κι εργολαβίες.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ "ΛΙΓΩΝ"
Αντίστοιχη διαχείριση γίνεται και στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση επιταχύνθηκε στα χρόνια της πανδημίας, κλείνοντας τον μεταπολιτευτικό κύκλο, καταργείται το άσυλο, περνάνε νόμοι για όριο φοίτησης και διαγραφές φοιτητ(ρι)ών, η αστυνομία αποκτά ειδικό «σώμα» για τα πανεπιστήμια, τα σχολεία κι οι σχολές συγχωνεύονται, λειτουργούν με κριτήρια ανταγωνισμού και στόχους εταιρείας, οι εξετάσεις είναι διαρκείς κι αυξανόμενες, «ανεβάζοντας» το κόστος φοίτησης κι αποκλείοντας δεκάδες χιλιάδες από την τριτοβάθμια. Την ίδια στιγμή προωθείται η επαγγελματική εκπαίδευση, η οποία αντανακλά με τους πιο χυδαίους όρους την καπιταλιστική πραγματικότητα, της μαύρης κι επισφαλής εργασίας που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της.
Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ
Η επιβολή διδάκτρων σε παροχές που μέχρι πριν θεωρούνταν δωρεάν, είναι απλά η επιτομή μιας αέναης διεργασίας κέρδους κι αποκλεισμών. Ήδη ορισμένες σχολές ξεκινούν προπτυχιακούς κύκλους σπουδών με αντίτιμο, ενώ τα μεταπτυχιακά και τα ενισχυτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, απαραίτητα για την αγορά εργασίας, είναι σχεδόν κανονικοποιημένα με αντίτιμο. Παρ' όμοια η άλλοτε μέριμνα για τους/ις φοιτητ(ρι)ές είναι απλά πεδίο κερδοφορίας για εργολάβους. Τα νοίκια ακριβαίνουν σε όλες τις πόλεις και η αξιοπρεπής στέγαση απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Την ίδια στιγμή οι φοιτητικές εστίες βαράνε διάλυση και οι θέσεις είναι ελάχιστες. Οι εστιακοί/ες φοιτητ(ρι)ές αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα όπως η έλλειψη ζεστού νερού, θέρμανσης, ίντερνετ και σίτισης. Με τις σχολές απομακρυσμένες, τις εστίες μακριά από τα ιδρύματα και τα αυξημένα ενοίκια ακόμα και η μετακίνηση των φοιτητ(ρι)ών αποτελεί ένα επιπρόσθετο βάρος για το κόστος φοίτησης.
Η ίδια κατεύθυνση, δηλαδή της κερδοφορίας των αφεντικών και του αποκλεισμού με ταξικά κριτήρια, υπάρχει κι όσον αφορά την σίτιση. Ήδη από το 2013 γίνονται κοινοπραξίες ή εξ ολοκλήρου αναλήψεις από εργολαβίες, φυσικά δε μιλάμε για «φιλάνθρωπες» εταιρείες αλλά για αφεντικά που επιθυμούν να κερδοφορούν. Αποτέλεσμα είναι η μείωση της ποιότητας και της ποσότητας του φαγητού, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις ο προϋπολογισμός παραμένει σταθερός. Επιπλέον ιδιαίτερα στα χρόνια της πανδημίας είδαμε προσπάθειες περιορισμού της σίτισης με κάρτες εισόδου, ελέγχους πιστοποιητικών και πάσο. Αποτελεί διαχρονική επιδίωξη των εργολάβων και των διοικήσεων η μείωση των εξυπηρετούμενων από την λέσχη παρά την ολοένα και μεγαλύτερη φτωχοποίηση. Επιπλέον μειώσεις γίνονται και στο προσωπικό με αποτέλεσμα τεράστιες ουρές, ελλιπή εξυπηρέτηση κι αποκλεισμό για όσους/ες δεν έχουν τον χρόνο να περιμένουν.
Η εργασία είναι σχεδόν υποχρεωτική, οι μόνες επιλογές είναι η μαύρη εργασία κι η επισφάλεια, οι μόνες προοπτικές. Με τις προαναφερθείσες συνθήκες τόσο στις ανατιμήσεις βασικών αγαθών αλλά και στην αύξηση του κόστους φοίτησης - κυρίως με την μείωση της μέριμνας- καθίσταται η εργασία υποχρεωτική και για τους/τις φοιτητ(ρι)ές.
Ενάντια στην ολοένα αυξανόμενη επίθεση στην τάξη μας να εντείνουμε την ταξική σύγκρουση με το κράτος και τα αφεντικά. Με όπλα μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη οργανωνόμαστε σε κάθε κοινωνικό πεδίο για να οργανώσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις, ανοιχτά πλαίσια, οργάνωση στην βάση, καταλήψεις, συγκρούσεις και διαδηλώσεις να υπερασπιστούμε το δημόσιο έξω και πέρα από το κράτος ενάντια στους αντεργατικούς νόμους και την εντεινόμενη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΧΟΛΕΣ, ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ & ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΤΡΟΦΗ - ΣΤΕΓΑΣΗ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere
