12 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ Α.ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, δολοφονείται στα Εξάρχεια, από τα χέρια των ειδικών φρουρών της αστυνομίας, Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη. Η συγκεκριμένη δολοφονία, που ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά κρατικών δολοφονιών (Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς κ.α), αποτέλεσε το εφαλτήριο για το ξέσπασμα της μεγαλειώδους κοινωνικής εξέγερσης εκείνου του Δεκέμβρη. Από το ίδιο κιόλας βράδυ της δολοφονίας, χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και πλήθος αγωνιστών, ξεχύθηκαν στους δρόμους όλων, σχεδόν, των πόλεων της χώρας. Η εξέγερση που εκτυλίχθηκε τις επόμενες ημέρες περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων και άλλων δημοσίων κτιρίων, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, συνεχόμενες διαδηλώσεις, συνελεύσεις αλλα και την ανάπτυξη πλήθους δομών αυτοοργάνωσης των από τα κάτω.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, είχε μεν ως αφορμή την δολοφονία του 15χρονου μαθητή, ωστόσο ήταν το αποτέλεσμα της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής εξαιτίας της χρόνιας καταπίεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας από το κράτος και το κεφάλαιο, της χρόνιας επίθεσης των κυρίαρχων απέναντι στις ελευθερίες και τα κεκτημένα των από τα κάτω. Βασικά στοιχεία της εξέγερσης αυτής αποτελούσαν ο αυθόρμητος, μαζικός και ακηδεμόνευτος χαρακτήρας της, καθώς δεν κατευθυνόταν από κανέναν κομματικό φορέα, αλλά αντίθετα στηριζόταν στην αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη των καταπιεσμένων. Παράλληλα, ο Δεκέμβρης του ’08 αποτέλεσε την βάση για την ενδυνάμωση του κινήματος που έλαβε χώρα τα αμέσως επόμενα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα έσπασε μια και καλή την κρατική και καπιταλιστική κανονικότητα. Έτριξε γέρα τα θεμέλια της εξουσιαστικής βαρβαρότητας, που διέλυσε τον μύθο της κοινωνικής ειρήνης και της επίπλαστης ευημερίας. Τέλος, τόσο για εμάς, όσο και για χιλιάδες άλλους ανθρώπους αποτελεί μια ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα. Μια ημέρα που ανέδειξε ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στην αντεπίθεση και να απαντήσουμε στην επίθεση που δεχόμαστε είναι ο ανειρήνευτος και συλλογικός αγώνας, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη, η διεκδίκηση, η αντίσταση, η ρήξη και η σύγκρουση.
Η φετινή 6η Δεκέμβρη, λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο σοβαρής υγειονομικής κρίσης, μια περίοδο που έχουν επιβληθεί από την εξουσία σκληρά μέτρα πειθάρχησης, ελέγχου και καταστολής, με πρόφαση την αντιμετώπισης της πανδημίας του Covid-19. Είναι φανερό ότι από την αρχή το κράτος έχει διαχειριστεί με εγκληματικό τρόπο την πανδημία, καθώς αντί να στοχεύσει στην αντιμετώπιση της και την προστασία της κοινωνίας (ενίσχυση του ΕΣΥ, πρόσληψη ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, μαζικά τεστ), δεν έχει λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε σημείο να μετράμε εκατοντάδες νεκρούς την ημέρα και να γίνεται διαλογή ασθενών στα νοσοκομεία. Βασικός υπαίτιος για όλους αυτούς τους θανάτους είναι το ίδιο το κράτος, το οποίο σαν να μην έφτανε αυτό, χρησιμοποιεί την υγειονομική κρίση προκείμενου να εδραιώσει περαιτέρω την κυριαρχία του και να επιτεθεί στους από τα κάτω με μια σειρά από αντικοινωνικά νομοσχέδια (εκπαίδευση, περιβάλλον, εργασιακά, διαδηλώσεις) και πρακτικές (όπως οι εκκενώσεις καταλήψεων και η ένταση του εγκλεισμού των προσφύγων και των μεταναστών).
Το τελευταίο διάστημα, περισσότερο από ποτέ, τα παραπάνω γίνονται ακόμα πιο εμφανή. Πιο συγκεκριμένα, την περίοδο του λοκ-νταουν, το κράτος έχει θέσει ως πρωταρχικό στόχο το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει κάθε φωνή αντίστασης, διεκδίκησης, ανυπακοής και αμφισβήτησης. Η πλειοψηφία των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων που έχουν επιχειρηθεί να λάβουν χώρα αυτό το διάστημα, έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με το κατασταλτικό όργιο από την πλευρά της αστυνομίας, με εκατοντάδες προσαγωγές, συλλήψεις και ξυλοδαρμούς. Αυτός ο κατασταλτικός και αντικοινωνικός σχεδιασμός, έγινε ακόμα πιο φανερός στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το κράτος τις διαδηλώσεις της 17ης Νοέμβρη αλλά και στις εξαγγελίες της κυβέρνησης εν όψει των διαδηλώσεων της 6ης Δεκέμβρη. Η ειδική διαχείρηση που επιλέγει το κράτος για τις δυο αυτές ημερομηνίες, αποτυπώνει την σημασία τους και τον φόβο των κυρίαρχων γι αυτές, καθώς γνωρίζουν πως οι εξεγέρσεις είναι μια διαρκής υπενθύμιση πως τίποτα δεν χαρίστηκε από καμία εξουσία, αλλά τα πάντα κερδήθηκαν με τους αγώνες.
Κεντρική θέση στην γενικότερη επίθεση των κυρίαρχων απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, κατέχει η επίθεση σε βάρος των φοιτητών και η κατάσταση που διαμορφώνεται στα πανεπιστήμια. Η πρόταση για ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, η κατάργηση του ασύλου, το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο και η καθιέρωση της τηλεκπαίδευσης εκφράζουν όλα τον απώτερο στόχο των κυρίαρχων που δεν είναι άλλος από τον αφοπλισμό, την ανοχύρωση και την οπισθοχώρηση του φοιτητικού κινήματος, έτσι ώστε να εξαπολύουν με τους καλύτερους δυνατούς όρους και συσχετισμούς τις επιθέσεις τους πάνω στα κεκτημένα και τα συμφέροντα μας. Επιδιώκουν ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο από κάθε ίχνος πολιτικής ζύμωσης, τριβής και συζήτησης μεταξύ φοιτητών για τα προβλήματά τους. Ένα πανεπιστήμιο όπου ο ταξικός-φοιτητικός συνδικαλισμός και κάθε απόπειρα οργάνωσης των συλλογικών αντιστάσεων όπως και κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης των σχεδίων κράτους και κεφαλαίου θα είναι πλήρως εποπτευόμενη και ποινικοποιημένη. Ορέγονται ένα πανεπιστήμιο πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις απαιτήσεις του κράτους και του κεφαλαίου, ένα πανεπιστήμιο μεγαλύτερων ταξικών φραγμών, όπου η φοίτηση είναι προνόμιο των λίγων, εκλεκτών και εύπορων, με τις φοιτητικές παροχές να εξανεμίζονται και τις βασικές ανάγκες για σίτιση, στέγαση και μετακίνηση να εμπορευματοποιούνται πλήρως.
Εμείς από τη μεριά μας, κόντρα στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων και το δυστοπικό μέλλον που ετοιμάζουν τόσο για μας, όσο και για τα ευρύτερα κομμάτια της εκμεταλλευόμενης τάξης έχουμε να αντιτάξουμε τη δύναμη που πηγάζει από τη συλλογικοποίηση και τον αγώνα. Μέσα στις συνθήκες της συνολικής κρίσης που βιώνουμε, κόντρα στις κρατικές απαγορεύσεις και την αστυνομική τρομοκρατία, να υπερασπιστούμε τη μνήμη, τους νεκρούς μας και τους αγώνες μας. Να δημιουργήσουμε εστίες αντίστασης και αγώνα εντός και εκτός των πανεπιστημίων. Η 6η Δεκέμβρη δεν αποτελεί για εμάς απλά μια ημέρα μνήμης, αλλα μας υπενθυμίζει τα όσα μπορούμε να πετύχουμε αν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν οργανωθούμε οριζόντια στη βάση των κοινών υλικών-ταξικών μας συμφερόντων, αναγκών και επιθυμιών. Δώδεκα χρόνια μετά το ξέσπασμα την μεγαλύτερης κοινωνικής εξέγερσης των τελευταίων δεκαετιών, να πιάσουμε ξανά το νήμα του αγώνα, της αντίστασης και της διεκδίκησης.
12 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ Α. ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΝΟΙΚΤΟΙ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ, Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ, ΣΤΙΣ 12 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ
Ελευθεριακό σχήμα Πανεπιστημίου Πατρών