Μετά το πέρας της μαζικής διαδήλωσης ενάντια στην επικείμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, η οποία πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης την Πέμπτη 4 Φλεβάρη, οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν και συνέλαβαν έναν συνάδελφο Υποψήφιο Διδάκτορα (ΥΔ) αποδίδοντάς του κατηγορίες και τραυματίζοντάς τον στο κεφάλι. Είναι χαρακτηριστικό δε το σχετικό βίντεο που κυκλοφόρησε στα social media με τον αιμόφυρτο συνάδελφο, στο οποίο φαίνονται οι ένστολοι «εκπρόσωποι του νόμου», αυτούς τους οποίους το κράτος σκοπεύει να τοποθετήσει εντός των ΑΕΙ, να περιπαίζουν τον τραυματία λέγοντάς του «δεν σε χτύπησε κανείς», παραπέμποντας στην αλήστου μνήμης ανακοίνωση για τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή την 17 Νοέμβρη του 2006 μετά την διαδήλωση, γνωστή και ως «υπόθεση ζαρντινιέρα», όπου η αστυνομία είχε δηλώσει ότι «ο 24χρονος [...] έπεσε σε ζαρντινιέρα με αποτέλεσμα να τραυματισθεί» (ανακοίνωση ΓΑΔΘ).
Η αστυνομική αυτή επίθεση ούτε εξαίρεση ούτε μεμονωμένο περιστατικό αποτελεί. Ο κατάλογος των κρατικών δολοφονιών, ξυλοδαρμών, βασανιστηρίων και επιθέσεων από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους είναι μακρύς. Η όξυνση της κρατικής καταστολής που ξεδιπλώνεται το τελευταίο διάστημα, ειδικά μέσα στη συνθήκη της πανδημίας, απέναντι σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας σε συνδυασμό με την επίταση της επιτήρησης, την αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου με στόχο την πειθάρχηση και τον έλεγχο πάνω στην κοινωνία, εδράζονται στη βάση της ολομέτωπης επίθεσης των κυρίαρχων στην κοινωνική βάση· μία επίθεση η οποία βάζει στο στόχαστρο τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις προκειμένου να εμπεδωθεί μία συνθήκη σιωπητηρίου στην κοινωνία και να προχωρήσει απρόσκοπτα η καπιταλιστική κερδοφορία. Έχει καταστεί σαφές με ποικίλα παραδείγματα σε όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας πως το κράτος και το κεφάλαιο συνολικά ανά την υφήλιο δεν ενδιαφέρονται ούτε για την υγεία, ούτε την παιδεία και την ελευθερία των καταπιεσμένων παρά μονάχα για την διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και εξουσίας. Για αυτό το λόγο σε πρώτη προτεραιότητα των κρατικών επιταγών εισέρχεται αφενός η περιστολή των δικαιωμάτων των καταπιεσμένων (πολιτικές ελευθερίες, εργασιακές κατακτήσεις πρότερων ταξικών αγώνων), με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον νέο νόμο για τις συναθροίσεις καθώς και τους τελευταίους αντεργατικούς νόμους, αφετέρου η αύξηση της χρηματοδότησης, η περαιτέρω στελέχωση και αναβάθμιση (τεχνολογική, υλικοτεχνική) των μονάδων καταστολής ως βασική προϋπόθεση επιβολής της κρατικής πολιτικής στο κοινωνικό σώμα.
Εντός αυτού του πλαισίου κινείται και το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, το οποίο μεταξύ άλλων προβλέπει εγκαθίδρυση κατασταλτικών αστυνομικών δυνάμεων εντός των ΑΕΙ, έλεγχο στις πύλες των ιδρυμάτων και απαγόρευση εισόδου στους «μη έχοντες εργασία», νέες πειθαρχικές διατάξεις που στοχοποιούν και ποινικοποιούν την πολιτική δράση με ποινές που οδηγούν μέχρι και στην αποστέρηση της φοιτητικής ιδιότητας, την δημιουργία άτυπων δικαστικών σωμάτων για την εφαρμογή των πειθαρχικών, διαγραφές φοιτητών και εμβάθυνση των ταξικών φραγμών στην παιδεία, συστήματα ελέγχου, καταγραφής και επιτήρησης με το πρόσχημα της ασφάλειας κ.α. Η κατεύθυνση πάνω στην οποία κινείται αυτό το εκτρωματικό νομοσχέδιο είναι η εμπέδωση ενός νέου προτύπου για τα πανεπιστήμια, τα οποία καμία άλλη λειτουργία δεν θα έχουν από το να είναι αποκλειστικά και μονοδιάστατα μονάδες παραγωγής αποστειρωμένης «γνώσης» προς όφελος εταιρειών και γενικότερα του καπιταλιστικού συστήματος εξανδραποδισμού του ανθρώπου, δίχως εκείνες τις πολιτικές, πολιτιστικές ή άλλες συλλογικές διαστάσεις οι οποίες θα αντιμάχονται το αφήγημα της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Προκειμένου να πετύχει αυτή τη μετάβαση στο νέο παράδειγμα, αυτή τη «νέα κανονικότητα» στο ακαδημαϊκό γίγνεσθαι, το κράτος επιστρατεύει το κατεξοχήν εργαλείο εμπέδωσης της εξουσίας, την ωμή βία δια μέσω της καταστολής. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι το μαστίγιο δεν μπορεί να εναλλάσσεται με το καρότο, σε μία πιο εκλεπτυσμένη και όχι τόσο κοινωνικά επιζήμια από άποψη πολιτικού κόστους -για το κράτος- επιλογή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της υποκρισίας η οποία διακατέχει την κυρίαρχη αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό είναι οι δακρύβρεχτες ανακοινώσεις για «brain drain» και οι μεγαλόστομες διακηρύξεις για «brain gain» τα τελευταία χρόνια, ενώ οι συνθήκες οι οποίες επικρατούν για τους/τις νέους/νέες ερευνητές/ριες είναι στυγνής εκμετάλλευσης. Το καθεστώς το οποίο υφίσταται στον χώρο του παραγόμενου ερευνητικού έργου στα ΑΕΙ συνιστά μία εργασιακή ζούγκλα, ειδικά για την κατηγορία των Υποψηφίων Διδακτόρων. Το φάσμα είναι τόσο ευρύ που εκκινεί από άμισθη και ανασφάλιστη εργασία για την πλειοψηφία, μέχρι ελαστικές, εξαρτημένες και επισφαλείς συμβάσεις πολλές φορές και παραπλεύρως του προβλεπόμενου αρχικού ερευνητικού έργου της υπό εκπόνηση διδακτορικής διατριβής, για τους «τυχερούς» που θα βρουν κάποια χρηματοδότηση για κάποιο project από τρίτες πηγές. Ουσιαστικά πρόκειται για μία κανονικοποιημένη συνθήκη μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας, αμισθί τις περισσότερες φορές, για εκείνη τη μερίδα νέων ερευνητών/ριών που συναποτελούν αν όχι το μεγαλύτερο τότε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ερευνητικής διαδικασίας στην τριτοβάθμια παιδεία στην χώρα. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν οι διάφορες προκηρύξεις που βγαίνουν ανά καιρούς κυρίως μέσω του ΕΛΙΔΕΚ οι οποίες αδυνατούν εγγενώς να ανταποκριθούν στις πραγματικές ανάγκες. Η άτακτη χρονική συχνότητα των προκηρύξεων, οι πολύ περιορισμένοι διαθέσιμοι πόροι, οι φραγμοί ως προϋποθέσεις συμμετοχής (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τελευταία προκήρυξη υποτροφιών για ΥΔ από το ΕΛΙΔΕΚ, η οποία εισήγαγε κόφτη 18μηνου ως δικαίωμα κατάθεσης αίτησης) αλλά ακόμα το καθεστώς της ίδιας της υποτροφίας (μη ανταποδοτικής για το διάστημα που έχει παρέλθει μέχρι την έναρξη της χρηματοδότησης) η οποία αφήνει ανασφάλιστο τον νέο ερευνητή/ρια, αποτελούν μερικές πτυχές αυτής της συνθήκης. Σε αυτή την κατάσταση πρέπει να συνυπολογιστούν οι επιπτώσεις από την διαχρονική υποχρηματοδότηση και υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας από το κράτος, τόσο υλικοτεχνικής (υποδομές) όσο και έμψυχης (μειωμένο διδακτικό προσωπικό). Ταυτόχρονα, το νέο νομοσχέδιο προβλέπει η χρηματοδότηση επιπλέον της αρχικής για συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου που θα αφορούν την υπό σύσταση Επιτροπή Ασφάλειας και Προστασίας του οικείου ιδρύματος, να διοχετεύεται από τον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Έρευνας (!). Από αυτή τη συνθήκη μεγάλος κερδισμένος είναι το κράτος και το κεφάλαιο που καρπώνονται το παραγόμενο ερευνητικό έργο με το ελάχιστο κόστος, καθώς δεν αναγνωρίζουν de facto την εργασιακή υπόσταση των ΥΔ παρόλο που τα αντίστοιχα ΦΕΚ ορίζουν ότι οι ΥΔ παράγουν πρωτότυπη και καινοτόμο έρευνα.
Από τη μεριά μας λοιπόν, στεκόμαστε από κοινού με τους προπτυχιακούς και τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, τους καθηγητές, τους δασκάλους, τους εργάτες, τους εργαζόμενους και κάθε κομμάτι της κοινωνικής βάσης που αγωνίζεται ενάντια στην καπιταλιστική λαίλαπα και την επίθεση που δεχόμαστε από αυτήν. Αντιμαχόμαστε έναν κόσμο που δομείται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια στην εξουσία σε κάθε της μορφή με το βλέμμα στραμμένο σε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Όπου η γνώση και η επιστήμη είναι κτήμα όλων, απελευθερωμένη από τα καταπιεστικά δεσμά των συμφερόντων, υπηρετώντας τις κοινωνικές ανάγκες και σύνολο, έξω από κάθε δεσμά που ορίζει το αδηφάγο καπιταλιστικό/κρατικό σύμπλεγμα εξουσίας.
Απαιτούμε την απόσυρση του νέου αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου και την απόσυρση όλων των κατηγοριών για τον συνάδελφο ΥΔ και όλους τους συλληφθέντες/ισσες
Πλήρης εργασιακή και ασφαλιστική κάλυψη για όλους τους νέους/εες ερευνητές/ριες ΥΔ
Στηρίζουμε τις διαδηλώσεις ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση την Τετάρτη 10/2
Έξω η αστυνομία από τα πανεπιστήμια
Στον δρόμο το δίκιο θα κριθεί ενάντια σε κράτος και καταστολή
Υποψήφιοι/ες διδάκτορες/ισσες από το ΑΠΘ