Το ΠΔ85 (το οποίο το μόνο που κατάφερε ήταν να αναδείξει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο τον βαθιά νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα των βλέψεων/μεταρρυθμίσεων του κρατικού - καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας τώρα και διαχρονικά τόσο για την τέχνη και τον πολιτισμό όσο και για την παιδεία) από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του ήρθε αντιμέτωπο όχι μόνο με μια διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια, αλλά και με ένα δυναμικό κύμα αντίστασης. Το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του καλλιτεχνικού χώρου, δηλαδή οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες των καλλιτεχνικών σχολών, βρισκόμενοι πλέον φανερά εκτεθειμένοι απέναντι στην υποβάθμιση των σπουδών τους, την περιφρόνηση του κλάδου τους και ευρύτερα την παιδαγωγική (αν)επάρκεια, την εργασιακή επισφάλεια και την εξαθλίωση των ζώων τους, απάντησαν άμεσα και συλλογικά στην κρατική επίθεση που δέχτηκαν, με το σπουδαστικό σώμα να βρίσκεται στην πρωτοπορία του αγώνα, καταλαμβάνοντας την δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου, μια από τις πιο εμβληματικές καλλιτεχνικές σχολές του ελλαδικού χώρου. Το εμφανές ταξικό πρόσημο τόσο της συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής από μεριάς του κρατικού μηχανισμού, που μετατρέπει το πτυχίο ανωτέρου εκπαιδευτικού ιδρύματος σε απολυτήριο λυκείου, την εργασία και τις εργατοώρες σε χόμπι για όσους έχουν ήδη λεφτά και χρόνο (την ίδια στιγμή μάλιστα που εξελίσσεται η ακραία φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης), όσο και της κρατικής διαχείρισης για τον πολιτισμό, σύμφωνα με την οποία η τέχνη (σε αντιστοιχία με την παιδεία) λογαριάζεται με γνώμονα το κέρδος, μετατρέπεται δηλαδή από δημόσια και κοινή για όλους σε προϊόν προς κατανάλωση για τους λίγους, συσπείρωσε σύσσωμο τον καλλιτεχνικό κόσμο σε έναν κοινό αγώνα με κοινές διεκδικήσεις που αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες του κλάδου, σε εκπαιδευτικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Έτσι, πλήθος καλλιτεχνικών υποκειμένων συστρατεύτηκε σταδιακά στον συλλογικό αγώνα με όλα τα μέσα και τις δυνάμεις που διέθεταν (καταλήψεις, διαδηλώσεις, απεργίες, καλλιτεχνικές παρεμβάσεις κ.α) ενάντια στην υποβάθμιση της τέχνης και του πολιτισμού.
Με το πέρας δύο πλέον μηνών σθεναρού και επίμονου αγώνα που δίνει το καλλιτεχνικό κίνημα, έχουμε φτάσει σε μια χρονική φάση που το αγωνιστικό υποκείμενο της πρώτης γραμμής, δηλαδή οι σπουδάστριες και σπουδαστές των καλλιτεχνών σχολών κινδυνεύουν να χάσουν τη χρονιά τους, οι κρατικές δραματικές σχολές καθώς και οι μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές της χώρας τελούν υπό κατάληψη, ενώ σύσσωμο το διδακτικό προσωπικό τους έχει παραιτηθεί. Την ίδια στιγμή το ΣΕΗ επιλέγει να λειτουργήσει όχι απλώς μετριοπαθώς αλλά καθαρά απεργοσπαστικά, εξυπηρετώντας τα ιδιωτικά συμφέροντα των μελών του στα θέατρα και στα πάνελ των τηλεοπτικών καναλιών αφενός, και αφετέρου ακολουθώντας την πολιτική γραμμή των κομμάτων και παρατάξεων της καθεστωτικής αριστεράς, η οποία καμώνεται την ριζοσπαστικότητα και επαναστατικότητα του αγώνα για να καπηλευτεί τον δίκαιο αγώνα των καλλιτεχνών και να κερδίσει πολιτική υπεραξία μέσα από αυτόν, αλλά στην πραγματικότητα συναινεί και συνεργάζεται ύπουλα με τον κρατικό μηχανισμό.
Αντιμέτωποι λοιπόν με αυτή τη συνθήκη, εμείς ως αναρχικοί/ες στεκόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη στο πλευρό όσων έχουν βρεθεί στην πρωτοπορία του αγώνα, των σπουδαστών/τριών, των καλλιτεχνών, των εκπαιδευτικών που έπειτα από πολύ κόπο αλλά και προσωπικές και συλλογικές θυσίες συνεχίζουν να αγωνίζονται και να βρίσκονται καθημερινά στο δρόμο διεκδικώντας όχι μόνο να μπει ένα φρένο στην υποβάθμιση του πολιτισμού και ευρύτερα της ανθρώπινης ζωής, αλλά πλέον, μετά από 2 μήνες ζύμωσης, και ένα συλλογικό όραμα για το τι σημαίνει τέχνη. Επίσης στεκόμαστε εκ διαμέτρου απέναντι σε όποιον προσπαθεί να καπηλευτεί από μια θέση βολής αυτόν τον αγώνα προς όφελος των ιδιωτικών του συμφερόντων ή των πολιτικών του σκοπιμοτήτων, χωρίς να συμβάλλει ουσιαστικά, αλλά εντελώς πλασματικά και οπορτουνιστικά στο κίνημα. Ο αγώνας των καλλιτεχνών έχει αποδειχθεί ουσιαστικά ριζοσπαστικός, και αυτό επειδή οι άνθρωποι που τον πλαισιώνουν παλεύουν για την ίδια τους την αξιοπρέπεια, για την ίδια τους την ύπαρξη, χωρίς να πατρονάρονται από κανέναν και δίχως περιμένουν την άδεια κανενός. Και αυτά τα χαρακτηριστικά του αγώνα, δηλαδή το γεγονός ότι είναι ανεξάρτητος, αυθόρμητος, ακηδεμόνευτος και αδιαμεσολάβητος, είναι που πρέπει να διαφυλαχθούν τώρα περισσότερο από ποτέ. Το καλλιτεχνικό κίνημα οφείλει να συνεχίσει να αγωνίζεται ανεξάρτητα από τους θεσμικούς παράγοντες που προσπαθούν έμμεσα ή άμεσα να του βάλουν φραγμό, όπως έχει αποδείξει ότι μπορεί πολύ καλά να κάνει τους τελευταίους μήνες.
Εμείς από τη μεριά μας, ως συλλογικό φοιτητικό υποκείμενο με αναρχική βάση, αναγνωρίζουμε το συγκεκριμένο διάταγμα ως μέρος της συνολικότερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης των τελευταίων χρόνων που εξισώνει τα πτυχία των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων. Αντίστοιχα, βλέπουμε τον αγώνα ενάντια στο ΠΔ85 ως έναν συνολικότερο αγώνα ενάντια στις κρατικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις τόσο στην τέχνη και τον πολιτισμό όσο και στην παιδεία, την υγεία, την εργασία, οι οποίες ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τους νόμους που επιβάλλει η αγορά. Να αντισταθούμε όλοι και όλες μαζί στην βαρβαρότητα του κρατικού - καπιταλιστικού συστήματος που το μόνο που έχει να μας προσφέρει είναι θάνατο. Η σκέψη μας στους συνανθρώπους μας που χάθηκαν στα Τέμπη από τα παρασιτικά κοράκια κράτους και κεφαλαίου. Τώρα είναι η ώρα που η απάντηση δεν θα δοθεί στην κάλπη αλλά στον δρόμο του αγώνα!
ΠΕΜΠΤΗ 18:00, ΣΥΝΤΑΓΜΑ
ΠΑΝΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
10 100 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας