Την στιγμή που περνάνε μια σειρά από αντικοινωνικά, αντεργατικά, αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια, το ζήτημα της νίκης της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα θα είναι και μια ανάσα για όλους τους άλλους αγώνες που ξεπροβάλλουν αυτό το διάστημα.

Τόσα και τόσα άλλα λουλούδια σε κάθε άκρη της πόλης παλεύουν να ξεπροβάλουν, να γεννηθούν ξανά.
Στον βρεγμένο δρόμο, στα υγρά πεζοδρόμια, στις γωνίες και τις γκριζωπές πλατείες.

“Ροζ; Είναι δυνατόν να είναι ροζ ένα τόσο περίεργο εξάρτημα, που εμποδίζει αυτό το άλογο να φάει, να πιει, να μιλήσει –διότι τα άλογα μιλάνε- και να κουνήσει το κεφάλι του όπου αυτό επιθυμεί;” ξανασκέφτηκε γεμάτη απορία.

Μήνυμα από συντρόφους/ισσες της Αναρχικής Πρωτοβουλίας Λιουμπλιάνας (APL- FAO). Παρά τους εκφοβισμούς, την άνευ προηγουμένου αστυνομική κατοχή της πόλης και την καταστολή, τις ναζιστικές προκλήσεις και τα μέτρα για τον covid-19

Αυτός ο λόφος ήταν και είναι η μοναδική διέξοδος για χιλιάδες ανθρώπους του κέντρου και πέριξ αυτού εδώ και χρόνια. Διέξοδος πέρα από την εμπορευματοποίηση. Ένας χώρος που για χρόνια αποτελεί ζωντανό σημείο για νεολαίους και κατοίκους. Ζωντανό σημείο των από τα κάτω.

Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, οι πολίτες της μεσαίας τάξης της Κέτζ Σίτι, μιας μεγαλούπολης της Ανεπτυγμένης Γαίας, τηλε-εργάζονται αποκλειστικά στα μονοπώλια παροχής υπηρεσιών.