Να γίνει το φοιτητικό κίνημα επικίνδυνο, ακηδεμόνευτο και ανατρεπτικό και όχι μέσο για την επιβολή κομματικών θελήσεων
Ύστερα από μία χρονιά κινηματικής απονεύρωσης από μεριάς του φοιτητικού κινήματος στην Αθήνα, η εμφάνιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις πύλες του ΕΚΠΑ – προστατευόμενης από κάθε λογής μπάτσων – καθώς και τα γεγονότα που ακολούθησαν στο 3ο ελευθεριακό φεστιβαλ κατειλλημένων χώρων και συλλογικοτήτων με την δολοφονική παρέμβαση της αστυνομίας, δημιούργησαν μία σείρα από κινήσεις και ένας νέος κύκλος αγώνα έχει ξεκινήσει με αιχμή την αντίσταση ενάντια στην κρατική καταστολή.
Μετά την μεγάλη ήττα των ίδιων των φοιτητικών εκλογών – και όχι της ΔΑΠ – καθώς η αποχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, το αριστερό φοιτητικό ρεύμα αυτοπροσδιορίζεται ως βασικός εκφραστής των φοιτητών. Παρόλα αυτά η συντεχνιακή αντίληψη της αριστεράς και η θεσμική ανάγνωση της πάνω στο ζήτημα του ασύλου το μόνο που προσφέρει στο φοιτητικό κίνημα είναι η οριοθέτηση του αγώνα και η επιβολή μίας πολιτικής οργάνωσης κάθετης σε πλήρη ατιπαράθεση με τον αρχικό σκοπό των γενικών συνελεύσων, αυτόν της αλληλεπίδρασης των φοιτητών στην βάση της συνδιαμόρφωσης. Η δήθεν αμεσοδημοκρατική λειτουργία των γενικών συνελεύσεων αναδεικνύει την αντίφαση της ύπαρξης του διοικητικού συμβουλίου το οποίο μπορεί να παρακάμπτει την συλλογική διαδικασία λήψης αποφάσεων, αν και αυτό θεωρητικά είναι αδύνατον να συμβεί, αποτελώντας ουσιαστικά ένα αυταρχικό όργανο που θεωρεί τους ανθρώπους που εκπροσωπεί κατώτερους του και εύκολα χειραγωγίσιμους. Ακολουθώντας αυτήν την πολιτική οι γενικές συνελεύσεις χάνουν την οριζοντιότητα τους και μετασχηματίζονται σε ένα μέσο εκπροσώπησης των κομματικών παρατάξεων. Οδηγώντας στην αποπολιτικοποίηση του απλού φοιτητή, στην απαξίωση του ίδιου του συλλόγου καθώς και στο μπλοκάρισμα να παρθούν ριζοσπαστικές αποφάσεις που θα κλιμακώσουν και θα συνεχίσουν τον αγώνα.
Το μεγάλο στοίχημα για εμάς είναι εάν η ελευθεριακή/αυτόνομη τάση θα σταματήσει να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και θα μπορέσει να μετασχηματιστεί σε πόλο. Για να γίνουμε πιο ξεκάθαροι λέγοντας πόλο εννοούμαι την δημιουργία μιας πιο συνεκτικής δομής, ανοιχτής μεν, αλλά με σαφή και ορισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα προωθούνται και θα χαρακτηρίζονται από τον λόγο και την δράση των υποκειμένων εντός αυτού. Οπότε εντός του κινήματος θα ορίζεται μια συγκεκριμένη και διακριτή πολιτική πρόταση που θα έχει την δική της αυτοτέλεια όταν θα εκφράζεται στον δρόμο. Η τάση εννοείται ως το σύνολο εκείνων των πολιτικών χαρακτηριστικών που προκύπτουν διακριτά μέσω του ενδοκινηματικού ανταγωνισμού, και όντας μειοψηφικό κομμάτι συσπειτρώνεται γύρω απο αυτά συγκρωτόντας ανοικτές και ευκαιριακές δομές, προσπαθώντας να τα υπερασπιστεί και να τα επαναπροωθήσει στο κίνημα ως προτάσεις. Η τάση εν τέλει παραμένει περιθωριοποιημένη με τα άλλα πιο συνεκτικά κομμάτια του κινήματος και μέσω συνεχών εκπτώσεων χάνει την αυτοτέλεια της και το ιδεολογικό της πρόσημο.
«Ο συνδικαλισμός είναι από τη φύση του ρεφορμιστικός. Εκείνο που μπορούμε όλο κι όλο να περιμένουμε απ’ αυτόν είναι: οι μεταρρυθμίσεις που επιδιώκει και πετυχαίνει να έιναι τέτοιες και να κατακτιούνται με τέτοιον τρόπο, ώστε να βοηθούν την εκπαίδευση και την επαναστατική προετοιμασία και να ανοίγουν το δρόμο για ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις.», Errico Malatesta
Για εμάς βασικό πολιτικό επίδικο είναι η υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα του πανεπιστημιακού ασύλου. Ακριβώς γιατί το άσυλο και το αναρχικό κίνημα είναι άμεσα συνδεδεμένα μεταξύ τους και έχουν ως κοινή αφετηρία την εξέγερση του πολυτεχνείου. Το άσυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους αγώνες για ελευθερία, ισότητα και αξιοπρέπεια από την περίοδο της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, μέχρι την Εξέγερση του 2008. Μέχρι και σήμερα που οι αγωνιζόμενοι φοιτητές μάχονται και αντιμετωπίζουν τις αύρες, τα χημικά και τις επιθέσεις των ένστολων δολοφονικών ταγμάτων εφόδου της δημοκρατίας στους δρόμους και μέσα στα πανεπιστήμια το άσυλο συνεχίζει να αποτελεί ζωντανό σημείο αναφοράς για τους εξεγερμένους, τους αγωνιστές/στριες, τους αναρχικούς, το σύνολο του κινήματος. Αποτελεί την ιδεολογική σύνδεση μεταξύ γενεών και δεν σταματά να νοηματοδοτεί τα επίδικα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Στέγασε πλήθος ριζοσπαστικών πολιτικών διεργασιών και μετουσίωσε τον πολιτικό λόγο σε πράξη.
Ως Αναρχικοί/ες απορίπτουμε χωρίς δεύτερη σκέψη την αντίληψη ότι σε κάθε διαφορετικό κοινωνικό πεδίο καθορίζεται η ταυτότητα μας και παύουμε να είμαστε η όλοτητα των ιδιοτήτων μας αλλά κομμάτι της. Δεν απεκδυόμαστε την πολιτική μας ταυτότητα ακριβώς γιατί θεωρούμε πως όλες μας οι πτυχές καθορίζουν την κοινωνικοπολιτική μας διάσταση και αρνούμαστε να κρύψουμε την πολιτικοιδεολογική μας ταυτότητα απλά για λόγους τακτικής. Είμαστε φοιτήτριες, εργαζόμενοι, αναρχικά υποκείμενα που η συνείδηση μας μας λέει ξεκάθαρα ότι ο δρόμος προς την ατομική και συλλογική χειραφέτηση θα έρθει μονάχα μέσω της κοινωνικής εξεγερσιακότητας και της ασταμάτητης επαναστατικής διαδικάσίας όπου θα μας κάνει να βιώσουμε τον κόσμο όπου ονειρευόμαστε. Δεν το παίζουμε ειδικοί στο να αγωνιζόμαστε και να παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο, στηριζόμαστε στην αρχη της αυτοοργάνωσης και θεωρούμε ότι μόναχα οι απο τα κάτω συλλογικοποιώντας τις επιθυμίες τους για το αύριο μπορούν να φέρουν την αλλαγή. Αναζητούμε να συνδέσουμε τον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με τους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες αρνούμενοι να τον περιόρισουμε στα στενά πλαίσια της επιμέρους διεκδίκησης, δεν επιθυμούμε να περάσουμε σε ρεφορμιστικές λογικές συμβιβασμού αλλά αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο κοινοοκτυμοσύνης που θα λειτουργεί στα πρώτυπα της ελευθεριακής παιδείας και θα έχουν όλοι οι άνθρωποι ισότιμη πρόσβαση σε αυτό. Εμπνεόμενοι από τους φοιτητές της Σορβόνης τον Μάη του ‘68 όποου ξεκίνησαν μια συνειδησιακή επανάσταση και προσπάθησαν να συνδέσουν το εξεγερμένο φοιτητικό υποκείμενο με το ευρύτερο ταξικό, τους αναρχικούς που ξεκίνησαν την κατάληψη του πολυτεχνείου τo ‘73, προτάσοοντας την πλήρη ρήξη με το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα και όχι απλά την μετάβαση στην αστική δημοκρατία και όλους τους αγωνιστές που δώσανε την ελευθερία τους ή και ακόμα την ζωή τους για μια επαναστατική προοπτική. Εάν το φοιτητικό κίνημα στην Αθήνα θέλει να μαζικοποιηθεί, να συγκρουστεί και να νικήσει παρά να οδηγηθεί στον ρεφορμισμό, η άμεση ρήξη με το σύστημα και τις αξίες του αποτελεί τον μοναδικό δρόμο. Η υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα, ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική διαδικασία και την αναδιάρθρωσή της δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας