Συνέλευση ενάντια στην Αστυνομοκρατία
ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΓΙΝΑΝ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ
Ξέρω πως υπάρχουνε ατέλειωτες ακρογιαλιές
και δέντρα μες στη θάλασσα
κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράγμα.
Άλλα έπρεπε πρώτα να τελειώνουμε με τα
γουρούνια.
[Κ. Γώγου, Έτσι είναι, όπως τα λες]
Την τελευταία εβδομάδα παρακολουθούμε καθημερινά αστυνομικές επιχειρήσεις στη γειτονιά μας αλλά και σε διάφορες άλλες γειτονιές του άνω κέντρου αποκλειστικά, οι οποίες ξεδιπλώνονται σε πάρκα και πλατείες έχοντας, ως φαίνεται ένα και μοναδικό στόχο, να εμποδίσουν τους κατοίκους να καθίσουν και να περάσουν την ώρα τους σε εξωτερικούς χώρους ανεξάρτητα από τις κρατικές οδηγίες που έχουν δοθεί αναφορικά με την πρόληψη για τη διασπορά του covid-19. Παράλληλα και επιχειρώντας να εκμεταλλευτούν για άλλη μία φορά την πανδημία, ώστε να εδραιώσουν τις ολοκληρωτικές πολιτικές της κρατικής εξουσίας, οι μπάτσοι με πρόσχημα το συνωστισμό και το σπάσιμο της -ούτως ή άλλως ανούσιας - νυχτερινής απαγόρευσης κυκλοφορίας, περικύκλωσαν το πανεπιστημιακό campus τρεις μέρες στη σειρά, προσπαθώντας να αποκλείσουν την είσοδο σε όποιον επιθυμούσε να μπει ανεξαρτήτως, διεξάγωντας ελέγχους και κόβοντας πρόστιμα. Η σθεναρή και άμεση αντίσταση των φοιτητών και πολλών αλληλέγγυων ωστόσο, κατάφερε να εμποδίσει τις επεμβάσεις και να κρατήσει το δρόμο ανοιχτό.
Μετράμε ήδη ένα χρόνο διαβίωσης σε συνθήκες πανδημίας και πλέον όλα τα μεταβατικά στάδια έχουν τελειώσει, όλες οι δικαιολογίες έχουν εξαντληθεί. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος υπογραμμίζεται πλέον ως οικουμενική πραγματικότητα από τη διαχείριση αλλά και τις συνέπειες της πανδημίας του covid-19. Το σάπιο εξουσιαστικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο, παρά την όξυνση της κρατικής καταστολής και την εξαθλίωση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Όσα από τα κρατικά κονδύλια δεν κατευθύνονται αναγκαστικά προς τα πληττόμενα στρώματα, ώστε να εξασφαλίσουν την οριακή πλέον επιβίωσή τους, διανέμονται αφειδώς στα ΜΜΕ αποτελώντας προφανώς μιαν επένδυση της κυβέρνησης. Αφενός για να ελέγχει όσο περισσότερο μπορεί την κοινωνική βάση μέσω της προπαγάνδας και αφετέρου για να σιωπούν μπροστά στα ολοένα και αυξανόμενα πολιτικά και κοινωνικά σκάνδαλα που ξεσπούν αλλά και μπροστά στην επικείμενη σφαγή του κοινωνικού σώματος.
Οι εγκληματικές κρατικές πολιτικές απέδειξαν -μετά και το προηγούμενο κύμα έξαρσης - ότι δεν νοιάζονται, όπως υποκριτικά διατείνονταν, για τις ζωές των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης, των εργαζόμενων, των αδύναμων. Αυτό άλλωστε είχε καταδειχθεί ήδη από την αρχή με τη διαχείριση της πανδημίας στους χώρους που είχαν τη μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας όπως στις φυλακές, τα κέντρα κράτησης προσφύγων και μεταναστών κ.α. Από τους χιλιάδες εργαζόμενους στη μαύρη εργασία και την επισφάλεια στους απολυμένους της πανδημίας μέχρι τα εξαντλητικά ωράρια των εργαζομένων στα σούπερ μάρκετ και στις υπηρεσίες ντελίβερι, φαίνεται ότι το βάρος της πανδημίας και τις συνέπειες αυτής σηκώνει η κοινωνική και ταξική βάση. Επιπλέον, οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκδικητικές μεταγωγές και η άρνηση της κυβέρνησης για αποσυμφόρηση των φυλακών και των ψυχιατρείων δείχνουν ότι δεν είναι η ζωή και η υγεία που έχουν αξία για το κράτος. Η διάλυση του ΕΣΥ και της δημόσιας υγείας δείχνουν τη σημασία που δίνει το κράτος στη ζωή των ανθρώπων. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και στην τροφοδοσία, όσοι έδωσαν και δίνουν μάχη με τον ιό είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές στην υπεράσπιση της κοινωνίας. Είναι πλέον προφανές ότι η προστασία από τον ιό δεν έχει κανένα σημείο επαφής με την κρατική διαχείριση, ωστόσο είναι το κράτος που θέλει να εμφανίζεται ως ο εκφραστής των κοινωνικών συμφερόντων, μόνο και μόνο γιατί εξαναγκάζεται κατά περιπτώσεις σε στοιχειώδη περιστολή της οικονομικής δραστηριότητας, θωρακιζόμενο ταυτόχρονα κατασταλτικά προκειμένου να αποφύγει την ίδια του την αμφισβήτηση.
Μετράμε ήδη ένα χρόνο διαβίωσης σε συνθήκες πανδημίες και είναι πλέον παραπάνω από προφανές ότι όποια κι αν είναι η ερώτηση, οι μπάτσοι και η καταστολή είναι η απάντηση. Η παρουσία των ΜΑΤ στα νησιά για τη δημιουργία των κλειστών κέντρων κράτησης το χειμώνα του 2020 και η αντίστοιχη παρουσία τους στα σύνορα για την αντιμετώπιση της «εισβολής» των κατατρεγμένων μεταναστών και προσφύγων, ο καταλυτικός ρόλος της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της καραντίνας, το σπάσιμο του πανεπιστημιακού ασύλου με την περσινή εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ και τον ένοπλο μπάτσο μέσα στον πανεπιστημιακό προαύλιο χώρο, οι χιλιάδες συλλήψεις και προσαγωγές που έγιναν μόνο κατά τη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου, οι ξυλοδαρμοί πολιτών, οι επιθέσεις των μπάτσων σε πλατείες από την Αγία Παρασκευή και την Κυψέλη πέρυσι το Μάιο, μέχρι τη Νέα Σμύρνη ένα μήνα πριν, οι πολλαπλές επιχειρήσεις εκκένωσης της κατειλημμένης πρυτανείας του Α.Π.Θ., ο ξυλοδαρμός και ο βασανισμός φοιτητών μέσα στο χώρο του campus και εν τέλει η εκκένωση της με όρους συμμορίτικης βίας, ώστε να αποδοθεί το πανεπιστήμιο στα χέρια των μπάτσων είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που αναδεικνύουν το νέο ρόλο της αστυνομίας στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η διαρκής και εντεινόμενη παρουσία της αστυνομίας σε όλα τα πεδία του δημόσιου χώρου και της κοινωνικής ζωής καταδεικνύει ότι ο μισθοφορικός στρατός κατοχής του κράτους αναβαθμίζεται σε ολοκληρωτική και πανταχού παρούσα μονάδα επιβολής της στυγνής εξουσίας του κράτους και των αφεντικών. Παράλληλα, δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι παρά την αναβάθμιση της αστυνομίας σε πολιτικό βραχίονα που παίζει κομβικό ρόλο στη διαχείριση της πανδημίας αλλά και των κοινωνικών αναταραχών, οι ίδιοι οι μπάτσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν κανονική παρακρατική συμμορία με κυρίαρχο σκοπό τους το ξύλο, το βασανισμό και τον εξευτελισμό όσων αντιστέκονται στην κρατική, εξουσιαστική βία. Τα αντίποινα στη Νέα Σμύρνη με τον ξυλοδαρμό και το βασανισμό διαδηλωτών και κατοίκων έρχονται να συναντήσουν την πολιτική νομιμοποίηση μέσα από το διάγγελμα του πρωθυπουργού που απείλησε σύσσωμη την κοινωνική βάση της χώρας με κράτος λεβιάθαν, παρέχοντας πλήρη κάλυψη στις ασυδοσίες των μπάτσων. Οι μόνες οπισθοχωρήσεις και αναδιπλώσεις από την πλευρά του κράτους, που γίνονται πλέον αντιληπτές μέσα από τη μείωση της έντασης της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας οφείλονται στη μαχητική στάση και στους αγώνες που δίνονται σε όλα τα πεδία από όσους και όσες αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι και να υποταχθούν στην ολοκληρωτική επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου.
Πρέπει να τονίσουμε ξανά ωστόσο ότι η προστασία από τον ιό είναι ανεξάρτητη από τις κρατικές επιταγές. Για να κατορθώσει το κοινωνικό κίνημα να συσπειρώσει τις απαραίτητες δυνάμεις για μια νικηφόρα μάχη απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά θα πρέπει ενόσω καθιστά σαφές ότι δεν αντιπαλεύει τις συνέπειες της πανδημίας από κοινού με το κράτος την αστυνομία και τους ιδιοκτήτες, να διαθέτει ταυτόχρονα εκείνο το επίπεδο συνείδησης ώστε να μπορεί να εφαρμόσει επιτυχημένα τα μέτρα κοινωνικής αυτοπροστασίας. Παράλληλα με την πολιτική της συμπερίληψης όλων των ανθρώπων που βρίσκονται σε ευάλωτη ή δυσμενή θέση μέσα στην πανδημία, θα πρέπει να σημειώσουμε πως για εμάς, ως αναρχικούς, οι δημόσιοι χώροι και η λεγόμενη επανοικειοποίησή τους δεν είναι λόγια του αέρα ούτε κατακτιούνται άνευ κόπων. Αντίθετα, η απάντηση στην αστυνομοκρατία και η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου εκ νέου περνάν μέσα από τις αρχές του αλληλοσεβασμού και της αυτοοργάνωσης, καθώς θεωρούμε ότι οι άνθρωποι μπορούν να ορίσουν οι ίδιοι τις ζωές τους, συμμετέχοντας και αποτελώντας κομμάτι ενός συνόλου, μιας κοινότητας όπου ο καθένας συνδράμει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και λαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Ζούμε όλοι μαζί στις γειτονιές, τα πάρκα και τις πλατείες ρυθμίζοντας τις ανάγκες μας και λύνοντας τα προβλήματά μας συλλογικά, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες. Ενάντια στην αστυνομοκρατία αλλά και τα φαινόμενα εκφυλισμού διαμορφώνουμε τη ζωή και τη γειτονιά μας με όρους αυτοοργάνωσης, αξιοπρέπειας, αλληλοβοήθειας και αλληλοσεβασμού.
Είναι για μας προφανές ότι στις πλατείες λοιπόν και στην καταστολή του κόσμου που συχνάζει εκεί, δεν κρύβεται παρά μόνο η επιδίωξη του κράτους να ελέγξει και να εκφοβίσει τα κομμάτια του κόσμου που πάντα βρισκόταν απέναντί του και η συγκέντρωση τους μπορεί δυνητικά να δημιουργήσει τριγμούς και προβλήματα. Οι κατασταλτικές δυνάμεις στους δρόμους αναδεικνύουν ότι σκοπός της κρατικής διαχείρισης είναι η διαφύλαξη της κυριαρχίας του σε χώρους στους οποίους δεν αναπτύσσονται οικονομικές δραστηριότητες και στους οποίους μπορούν να παραχθούν προϋποθέσεις συλλογικής αντίδρασης. Παράλληλα, εκμεταλλευόμενο τη συγκυρία το κράτος προσπαθεί να εδραιώσει την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων ακριβώς δίπλα στην κατάληψη, προετοιμάζοντας ένα πιθανό κατασταλτικό χτύπημα. Οι καταλήψεις αποτελούν κομμάτι του αγώνα, το έδαφος όπου προετοιμάζονται τα σχέδια της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και για αυτό πρέπει να χτυπηθούν, στο πλαίσιο της «προληπτικής αντιεξέγερσης» για να μην βρουν κοινωνικές προσβάσεις να μην έρθουν σε ώσμωση με την διογκούμενη οργή των πληβειακών μαζών, ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου τα προτάγματα του αναρχικού αγώνα είναι τα μόνα που μπορούν να δώσουν μιαν απάντηση στη βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνουμε.
Αντίσταση, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και αλληλοβοήθεια. Το αναρχικό κίνημα γεννήθηκε μέσα από σχέσεις αμοιβαίας κοινωνικής αλληλοβοήθειας, αναπτύχθηκε και ενέπνευσε με το όπλο της -δίχως προϋποθέσεις και όρους- αλληλεγγύης και αυτό παραμένει το ιδανικό και ο προσανατολισμός του για τον κόσμο που οραματίζεται. Έναν κόσμο που χωρά μέσα του πολλούς κόσμους.
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ, 18:00 ΠΑΡΚΟ ΕΚΘ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Κατάληψη Mundo Nuevo
