ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 5 ΙΟΥΝΗ 9:00 ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΓΓΟΥ
ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ
“Που να’ξεραν οι αλήτες γνωστοί και φίλοι
Οι απλοί άνθρωποι και συναδέλφοι
Τα χιλιάδες ρεμάλια που γνώρισα
Οι κατατρεγμένοι
Οι κολασμένοι
Αυτοί που απ’όλα στο κόσμο είναι κυνηγημένοι
Πως εγώ έχω μια πένα και γράφω γι’αυτούς;
Που να’ξεραν πως εγώ,
ο όμοιός τους -και πάντα λίγο διαφορετικός-
Πως γι’αυτούς θα τραγουδούσα;”
- Βασίλης Μάγγος
Στις 14 Ιουνίου 2020, ο Βασίλης Μάγγος υπέστη σφοδρό ξυλοδαρμό από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης συμπαράστασης στους συλληφθέντες που διαμαρτύρονταν για την καύση απορριμμάτων από την εταιρεία LAFARGE / ΑΓΕΤ, μπροστά από τα Δικαστήρια Βόλου. Μετά το περιστατικό, οδηγήθηκε στην Ασφάλεια, όπου η κακοποίηση συνεχίστηκε τόσο κατά τη μεταφορά όσο και κατά την κράτησή του. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του πατέρα του, Γιάννη Μάγγου, οι αστυνομικοί τον χτυπούσαν επανειλημμένα στα ήδη τραυματισμένα σημεία του σώματός του. Στους χώρους κράτησης, όπου καταγγέλλονται συχνά περιστατικά κακομεταχείρισης και βίας κατά αγωνιστών, η βίαιη συμπεριφορά και ο εξευτελισμός κορυφώθηκαν.
Αν και ο Βασίλης ζητούσε συνεχώς ιατρική βοήθεια, τα ένστολα καθάρματα αδιαφόρησαν και τον εγκατέλειψαν σε σοβαρή κατάσταση έξω από το αστυνομικό τμήμα, επιχειρώντας να διαχωρίσουν την ευθύνη των τραυμάτων του από τις συνθήκες κράτησης. Με την υποστήριξη της οικογένειας και φίλων, διακομίστηκε τελικά στο νοσοκομείο με σοβαρές κακώσεις, μεταξύ των οποίων επτά σπασμένα πλευρά, θλάσεις στο συκώτι και τη χολή, και έντονη ψυχολογική επιβάρυνση. Νοσηλεύτηκε για τέσσερις ημέρες και έναν μήνα αργότερα βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Αν και η οικογένειά του δεν απέδωσε τον θάνατό του άμεσα στα βασανιστήρια, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν έκανε καμία δήλωση για την κακοποίηση και αποποιήθηκε κάθε ευθύνη.
Στις 5 Ιουνίου 2025, ξεκινά στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Καρδίτσας η δίκη έξι αστυνομικών που κατηγορούνται για βασανιστήρια σε βάρος του Βασίλη. Ωστόσο, η οικογένεια, η οποία επίμονα και με αξιοπρέπεια διεκδικούσε δικαίωση, αποκλείστηκε από τη διαδικασία με νομικά προσχήματα. Ο νόμος απαιτεί να έχει κατατεθεί μήνυση για βασανιστήρια από το ίδιο το θύμα όσο ήταν εν ζωή — κάτι αδύνατο στην περίπτωσή του. Παρότι, έπειτα από νομικές παρεμβάσεις και κοινωνική πίεση, η υπόθεση χαρακτηρίστηκε τελικά ως κακούργημα, το κράτος συνεχίζει να επιχειρεί τη συγκάλυψη, σιωπώντας τη φωνή της οικογένειας και προσπαθώντας να θαφτεί η αλήθεια.
Είναι πασιφανής η επίθεση που εξαπολύει το κράτος απέναντι σε καθέναν και καθεμία που δεν «συμμορφώνεται» με τις επιταγές του, δε χωράει στις νόρμες του, αντιστέκεται και αντεπιτίθεται. Τα ένστολα τσιράκια του βρίσκονται πάντα εκεί για να καταστείλουν, να σπείρουν τον θάνατο και την τρομοκρατία. Οι αμέτρητοι βασανισμοί, βιασμοί και δολοφονίες που συντελούνται μέσα στους τοίχους των Α.Τ. αλλά και στα κελιά των φυλακών, η εξευτελιστική μεταχείριση των κρατουμένων, οι εν ψυχρώ δολοφονίες Ρομά και μεταναστών στα σύνορα και στο Αιγαίο, οι γυναικοκτονίες, οι συγκαλύψεις μπάτσων και μαφιόζων που εμπλέκονται σε κυκλώματα trafficking και (παιδο)βιασμών, τα κρατικά εγκλήματα που συνοδεύονται απο πληθώρα νεκρών της κοινωνικής βάσης, τα εργατικά «ατυχήματα», η ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης, οι εκκενώσεις καταλήψεων και οι απανωτές συλλήψεις φοιτητών και, εν γένει, αγωνιστών δεν αποτελούν «μεμονωμένα περιστατικά» και δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι, κατά κύριο λόγο, μένουν στην αφάνεια, δεν απασχολούν ιδιαίτερα τα συστημικά ΜΜΕ και συγκαλύπτονται με συνοπτικές διαδικασίες. Αντιθέτως, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της στρατηγικής εξουσίας και κεφαλαίου να φιμώσουν και να αφανίσουν οποιονδήποτε δεν εξυπηρετεί τα σχέδιά τους και, συνεπώς, περισσεύει.
Απέναντι, λοιπόν, σε αυτή την θανατοπολιτική, εμείς οφείλουμε να στεκόμαστε πάντοτε στο πλευρό των αδικημένων, των καταπιεσμένων και των κατατρεγμένων. Η πραγματική δικαιοσύνη δεν πρόκειται να επέλθει μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, καθώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, τόσο η αδικία και η εκμετάλλευση θα κυριαρχούν. Μέσα από τον δρόμο του αδιαμεσολάβητου, αντιιεραρχικού και αυτοοργανωμένου αγώνα οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά τις αντιστάσεις μας, να προτάξουμε τις αναρχικές αξίες και, παράλληλα, να δομήσουμε, μέσα από τις δικές μας κοινότητες – κέντρα αγώνα, τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Έναν κόσμο πραγνατικής δικαιοσύνης, ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝ
ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere