8η Μάρτη - Ημέρα αντίστασης και αγώνα
Η 8η Μάρτη είναι μέρα αγώνα, είναι ημέρα μνήμης των γυναικείων αγώνων για την χειραφέτηση ενάντια σε έναν κόσμο κρατικής, καπιταλιστικής και πατριαρχικής βαρβαρότητας. Οι ρίζες της βρίσκονται στους αγώνες των εργατριών στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, από την απεργία των εργατριών στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης το 1857 και τη μαζική κινητοποίηση των εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία το 1908. Βρίσκονται στην πυρκαγιά στο Triangle Waist Factory το 1911, όταν 146 εργάτριες, κυρίως μετανάστριες, έχασαν τη ζωή τους λόγω των ακατάλληλων συνθηκών εργασίας και της αδιαφορίας των εργοδοτών και του κράτους, με τη μαφιόζικη σύμπραξη των κρατικών και εργοδοτικών συμφερόντων, αφήνοντας τα θύματα να καούν ζωντανά επειδή οι εργοδότες είχαν κλειδώσει τις εξόδους προκειμένου να αποτρέψουν τις εργάτριες να απεργήσουν. Διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ίση αμοιβή και δικαιώματα, αυτές οι γυναίκες βρέθηκαν αντιμέτωπες με τη βίαιη καταστολή, αλλά και με τους ρόλους που τους είχαν επιβληθεί λόγω του φύλου τους.
Η 8η Μάρτη θεσπίστηκε ως παγκόσμια ημέρα αγώνα μέσα από τις εξεγέρσεις, τις απεργίες και τις διεκδικήσεις των γυναικών που έδωσαν μάχες ενάντια στην τριπλή καταπίεση του φύλου, της τάξης και της φυλετικής καταγωγής. Η 8η Μάρτη είναι η υπενθύμιση ότι ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και τον καπιταλισμό, που διαμορφώνουν ένα σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης είναι ιδιαίτερα επίκαιρος σήμερα, όπου το σύστημα εξουσίας κινείται με ολοένα και μεγαλύτερη σφοδρότητα προς τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, εξαπολύοντας μια συντονισμένη επίθεση άνευ προηγουμένου προς την κοινωνική βάση, με την στυγνή καταστολή, την επίταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, με σκοπό να επιβάλλει ένα πλέγμα σιωπής και υποταγής σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Είναι μια μέρα που μας υπενθυμίζει πως η βία κατά των γυναικών, η έμφυλη καταπίεση και η οικονομική εκμετάλλευση δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά βασικούς πυλώνες του εξουσιαστικού συστήματος που οφείλουμε να ανατρέψουμε.
Οι υποθέσεις της 12χρονης από τον Κολωνό και της Ε. από την Ηλιούπολη φέρνουν στο φως την αδιάκοπη δράση κυκλωμάτων trafficking, τα οποία δρουν με τις ευλογίες του κρατικού μηχανισμού και την κάλυψη των αρχών. Η συγκάλυψη αυτών των εγκλημάτων από την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία, η στοχοποίηση των θυμάτων και η διαρκής απαξίωση των καταγγελιών τους, αποδεικνύουν πως το κράτος δεν είναι μόνο αδιάφορο, αλλά και συνένοχο. Οι βιασμοί, οι παιδοβιασμοί και η σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και ανηλίκων αποτελούν τη σκληρή πραγματικότητα μιας κοινωνίας που ανέχεται και συντηρεί την πατριαρχική βία. Το κράτος, μέσα από την αστυνομία, τη δικαστική εξουσία και τα ΜΜΕ, όχι μόνο συγκαλύπτει αυτά τα εγκλήματα, αλλά επιπλέον στοχοποιεί τα ίδια τα θύματα, αμφισβητεί τις καταγγελίες τους και τα αφήνει εκτεθειμένα στην εκδικητική μανία των κακοποιητών τους, την ίδια στιγμή που οι δράστες απολαμβάνουν την προστασία των θεσμών, αντιμετωπίζονται με επιείκεια μέσα στις δικαστικές αίθουσες και συχνά παραμένουν ατιμώρητοι. Οι υποθέσεις αυτές δεν είναι «σκάνδαλα» που αποκαλύπτονται περιστασιακά, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά ή παρεκτροπές στην κατά τα άλλα ομαλή λειτουργία του συστήματος. Αντιθέτως, είναι η πιο ωμή έκφραση ενός συστήματος που βασίζεται στην έμφυλη καταπίεση, στην εμπορευματοποίηση των σωμάτων των γυναικών και των παιδιών, ειδικότερα όσων ανήκουν στα κατώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, καθώς αποτελούν πιο ευάλωτους και κατ’ επέκταση πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμους πληθυσμούς.
Όσο το κράτος, η δικαιοσύνη και η αστυνομία είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που συντηρούν, συγκαλύπτουν και διαιωνίζουν αυτά τα εγκλήματα, καμία δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει για τα θύματα. Όπως ακριβώς και η κρατική δολοφονία που συντελέστηκε στα Τέμπη, έτσι και στις υποθέσεις έμφυλης βίας, επιβεβαιώνεται η ίδια μαφιόζικη λογική: συμφέροντα που επιβάλλονται με την αδιαφορία ή τη συγκάλυψη του κράτους, χωρίς να λογαριάζονται οι ανθρώπινες ζωές, απόλυτη αδιαφορία για τη ζωή των εργαζομένων, των γυναικών, των ανηλίκων, των λοατκι ατόμων και όλων όσοι πλήττονται από τη βία και την εκμετάλλευση, δείχνει ξεκάθαρα ότι το κράτος είναι συνένοχο σε κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης.
Παράλληλα, τα αφεντικά αποθρασσυμένα από τις αντεργατικές και αντικοινωνικές αναδιαρθρώσεις επιτίθενται και μέσα από την όξυνση των έμφυλων διαχωρισμών στους εργασιακούς χώρους, ενώ οι καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις ή βιασμούς θάβονται από την εργοδοσία. Μέσα σε μια ευρύτερη συνθήκη απαξίωσης των εργατικών κατακτήσεων, οι γυναίκες εργαζόμενες υφίστανται ταυτόχρονα τη μισθολογική ανισότητα ή τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, τον εργοδοτικό εξαναγκασμό σε παραίτηση λόγω εγκυμοσύνης, την άρνηση χορήγησης άδειας εγκυμοσύνης ή την περιφρόνηση της ιδιαίτερης κατάστασής τους ως έγκυες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την πρόσφατη απόλυση εγκύου από τον ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη, το καθεστώς τρομοκρατίας και την έξαρση των απολύσεων των γυναικών εργαζόμενων στην MM Publications στην Αθήνα, την κλήτευση σε πειθαρχικό δασκάλας εγκύου 9 μηνών για τη συμμετοχή της στην απεργία αποχή από την αξιολόγηση.
Από την Ελλάδα έως τις ΗΠΑ και από την Ροτζάβα έως το Μεξικό, σε όλο τον κόσμο, η επίθεση του κρατικού-καπιταλιστικού πατριαρχικού συστήματος κατά των γυναικών των πληβειακών στρωμάτων εντείνεται ολοένα. Από την κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος στην άμβλωση στις ΗΠΑ, μέχρι τις ολοένα αυστηρότερες νομοθεσίες σε χώρες όπως η Πολωνία, η Βραζιλία και η Ουγγαρία, γίνεται σαφές ότι το κράτος και οι θεσμοί του επιχειρούν να ελέγξουν τα σώματα και τις ζωές των γυναικών. Η αμφισβήτηση αυτού του κεκτημένου δεν είναι απλώς μια επίθεση στην αυτοδιάθεση των γυναικών, αλλά ένα εργαλείο επιβολής και καταστολής της ελευθερίας τους. Το δικαίωμα στην έκτρωση αμφισβητείται εν μέσω μίας καθολικής προσπάθειας αναδιάρθρωσης του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος που αγκομαχά να διατηρήσει την εξουσία του προωθώντας τη συντηρητικοποίηση και την πειθάρχηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής με στόχο την επιστροφή στις βασικές αρχές του συστήματος: «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».
Οι γυναίκες της Παλαιστίνης, δεν βιώνουν μόνο τη γενοκτονία του λαού τους από το κράτος του Ισραήλ αλλά, επιπρόσθετα, πολλές από αυτές δέχονται, από τον ισραηλινό στρατό, απειλές σεξουαλικής βίας, πολλαπλές μορφές σεξουαλικής επίθεσης, ενώ δεν λείπουν και τα καταγεγραμμένα περιστατικά βιασμού σε βάρος τους αλλά και οι εκτελέσεις, σε περιοχές όπου ο ίδιος ο στρατός κατοχής τους έχει υποδείξει να κατευθυνθούν, για την ασφάλεια τους, από την νότια Γάζα ως και τη Δυτική Όχθη. Οι απάνθρωπες αυτές πρακτικές, σε βάρος των γυναικών εν καιρώ πολέμου, αποτελούν πάγια τακτική και έρχονται να λειτουργήσουν ως μέσο πίεσης, εξευτελισμού και καταστολής του πληθυσμού.
Στον αντίποδα της εξουσίας ορθώνονται οι αγώνες των γυναικών που παλεύουν για έναν κόσμο πραγματικής ισότητας, ελευθερίας, χειραφέτησης, μακριά από τις υποκριτικές θεσμικές υποσχέσεις. Από το Μεξικό και τη Ροτζάβα, μέχρι το Ιράν, οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Στο Ιράν, η δολοφονία της Μαχσά Αμινί από την αστυνομία ηθών πυροδότησε ένα κύμα εξεγέρσεων που συνεχίζεται παρά την άγρια καταστολή. Στη Ροτζάβα, οι γυναίκες εξακολουθούν να οργανώνονται, υπερασπίζοντας το επαναστατικό εγχείρημα και την αυτονομία τους απέναντι σε κράτη και φονταμενταλιστές, οι Ζαπατίστριες συνεχίζουν ακάθεκτες τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση παράλληλα με την οικοδόμηση της αυτονομίας των κοινοτήτων τους και οι γυναίκες της παλαιστινιακής αντίστασης συγκρούονται καθημερινά με τον Ισραηλινό στρατό και την αποικιοκρατία.
Οι γυναίκες που αγωνίζονται ενάντια στην πατριαρχία και την εκμετάλλευση βρίσκονται συχνά αντιμέτωπες με τη βία των κατασταλτικών μηχανισμών. Από τις επιθέσεις των ΜΑΤ στις πορείες της 8ης Μάρτη, της 25Ν, στις διαδηλώσεις ενάντια στην έμφυλη βία (όπως για την γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα και το κύκλωμα trafficking της Ηλιούπολης και του Κολωνού) και των φοιτητριών στις πανεπιστημιακές κινητοποιήσεις, μέχρι την άγρια καταστολή των γυναικείων διαδηλώσεων σε χώρες όπως η Τουρκία και το Ιράν, η αστυνομική βία αποτελεί ένα διαρκές μέσο τρομοκράτησης και φίμωσης των γυναικών που υπερασπίζονται τα κεκτημένα που κατακτήθηκαν μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Οι κρατικοί μηχανισμοί, λειτουργώντας ως εγγυητές της πατριαρχικής και καπιταλιστικής εξουσίας, στοχοποιούν τις αγωνιζόμενες γυναίκες, και ιδιαίτερα τις αναρχικές, επιδιώκοντας να κάμψουν την αντίστασή τους με προσαγωγές, συλλήψεις και βίαιες επιθέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατασταλτικής μανίας των μπάτσων αποτελεί η σύλληψη και οι συνθήκες κράτησης της αναρχικής αγωνίστριας Μαριάννας Μ. η οποία βαριά τραυματισμένη από την έκρηξη στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων στις 31/10/24, έπειτα από τη μεταφορά της στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού φρουρούμενη, τα κατασταλτικά επιτελεία, ενόσω η ίδια βρισκόταν χωρίς τις αισθήσεις της, λαμβάνουν τα αποτυπώματά της και δίνουν εντολή για λήψη δείγματος αίματος για ανάλυση DNA χωρίς τη συναίνεσή της, ενώ οι ανακριτικές αρχές προσπαθούν να της αποσπάσουν απολογία. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι χρήζει νοσηλείας, βρίσκεται προφυλακισμένη στον Κορυδαλλό, με τις αρμόδιες αρχές από την μια πλευρά να της στερούν την απαραίτητη ιατρική περίθαλψη και τις αναγκαίες διαγνωστικές εξετάσεις και από την άλλη να την έχουν έγκλειστη κάτω από άθλιες και ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης.
Δεν έχουμε καμία προσδοκία από το κράτος και τους θεσμούς του. Μόνο η αυτοοργάνωση, η συλλογική δράση, η αλληλεγγύη και ο αγώνας από τα κάτω μπορούν να φέρουν την αλλαγή. Οι αγωνιζόμενοι και αγωνιζόμενες, οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι, έχουμε χρέος να παλέψουμε μαζί, να δημιουργήσουμε κοινότητες αντίστασης και να διεκδικήσουμε τη ζωή και την ελευθερία μας. Αυτή η 8η Μάρτη, και κάθε μέρα, δεν είναι απλώς μια μέρα μνήμης για τις γυναίκες που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, είναι μια κραυγή για όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται ακόμα, για όλες όσες δε σιωπούν και στοχοποιούνται, αλλά είναι και μιαν υπόσχεση πως ο αγώνας δεν θα σταματήσει μέχρι να γκρεμίσουμε το κράτος, την πατριαρχία και τον καπιταλισμό, μέχρι να κερδίσουμε την ελευθερία μας..
Στο δυσοίωνο μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου δεν θα μείνουμε σιωπηλές. Είμαστε πολλές και ερχόμαστε από μακριά: εξεγερμένες Ζαπατίστριες κόντρα στην τρομοκρατία του μεξικανικού κράτους και των μαφιών, αντιστεκόμενες Παλαιστίνιες μπροστά στις φυλακές, τον ξεριζωμό και τις βόμβες του Ισραήλ, μαχόμενες Κούρδισσες για τη ζωή και την ελευθερία απέναντι στο κράτος της Τουρκίας και τον φονταμενταλισμό, ανυπότακτες Ιρανές, που φέρουν ακόμα τον σπόρο της εξέγερσης που τάραξε τα θεμέλια του καθεστώτος, αγωνιζόμενες στις ΗΠΑ κόντρα στον ρατσισμό, την αστυνομική βία και τις κρατικο-δικαστικές πολιτικές ελέγχου του σώματος, φυλακισμένες, μετανάστριες, εργάτριες, φτωχές, αγωνίστριες. Είμαστε πολλές και ερχόμαστε από κάθε γωνιά της γης, η μια δίπλα στην άλλη, παίρνοντας θέση μάχης απέναντι σε ένα σύστημα που παράγει και προωθεί την έμφυλη βία, που κακοποιεί, δολοφονεί, ξεπλένει (παιδο)βιαστές, γυναικοκτόνους και μαφιόζους και συνεργάζεται με κυκλώματα trafficking, εκμεταλλεύεται ο,τι εμείς παράγουμε, ελέγχει τα σώματά μας, πριμοδοτεί τον σκοταδισμό, φτωχοποιεί και εξαθλιώνει, επιτίθεται σε lgbtqi+ άτομα, μας καταδικάζει στην αμάθεια και τη σιωπή, οξύνει τις πολεμικές συγκρούσεις, φυλακίζει ξεριζωμένες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανίζει και καταστέλλει όσες και όσους στέκονται ανάχωμα στην κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική βαρβαρότητα.
Είμαστε πολλές κι ερχόμαστε από μακριά. Γεννηθήκαμε από τις εμπρήστριες της γαλλικής Κομμούνας, από τις µετανάστριες ράφτρες απεργούς του 19ου αιώνα, από τις Μujeres Libres της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία, από τους αγώνες των ιθαγενών γυναικών, από τις εξεγερμένες σε όλο τον κόσμο… και πιάνοντας το νήμα, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι…
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΜΑΡΤΗ
Αθήνα: Σταδίου - Άγαλμα Κολοκοτρώνη, 13.30 | Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 11.30
Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων