Ανεργία Μετανάστευση «Ατυχήματα» …Να μην τους χαρίσουμε το μέλλον μας
Η Δικαιοσύνη κατακτιέται στους δρόμους!
Ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου βρίσκεται σε φανερή σήψη, σήψη που υφαίνεται και τροφοδοτείται πάντα μεθοδευμένα και πάντα σε βάρος των ίδιων μας των ζωών. Οι εκάστοτε πολιτικοί εκπρόσωποι διατυμπανίζουν για «ατυχήματα» και «παρεκτροπές», κουκουλώνουν κρατικές δολοφονίες και μαζικές καταστροφές ολόκληρων περιοχών, «εκσυγχρονίζουν» βασικά αγαθά, ξεπουλώντας τα στο ιδιωτικό κεφάλαιο, εμφανίζουν δια μαγείας σακούλες, εξαφανίζουν ηχητικά και εν τέλει μπαζώνουν το «σημείο του εγκλήματος», καταστέλλοντας όσους αγωνίζονται. Σήμερα, πιο φανερά από ποτέ, οι επιθέσεις αυτές δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από κανένα πέπλο νομιμότητας και κράτος δικαίου.
Το δρομολόγιο του Intercity 62 της Hellenic Train στις 28/2/23 διαδραματίζει τον μέγιστο ρόλο στην μακρά λίστα θανάτου που υπογράφει το κράτος με τον θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων. Tο ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ το 2017 στην Ferrovie Dello Strato Italiane και η αξιοποίηση βαγονιών που θεωρούνταν προς απόσυρση από την Ελβετία, ήταν ίσως και το πρώτο λιθαράκι για την δήθεν «αναβάθμιση», την στιγμή που η υποστελέχωση αλλά και η μηδαμινή μέριμνα για συστήματα ασφαλείας προοικονομούσαν μια προδιαγεγραμμένη δολοφονία της σύγκρουσης των δύο συρμών και της επακόλουθης έκρηξης. Κράτος και θεσμοί επιχειρούν με κάθε δυνατό τρόπο να αποσιωπήσουν την κρατική δολοφονία ή να επιρρίψουν αλλού τις ευθύνες, να προκηρύξουν ψευδουποτροφίες, να αποκρύψουν την παράνομη μεταφορά εύφλεκτων ουσιών στο εμπορικό βαγόνι, να παραποιήσουν και να καταστρέψουν αποδεικτικά στοιχεία και καταθέσεις.
Όμως δύο χρόνια μετά, ενόσω στην Σερβία εκτυλίσσονται ήδη από τον Νοέμβρη τα δικά τους «Τέμπη», την Κυριακή 26/1, ο δρόμος αποτέλεσε το φυσικό πεδίο, τον χώρο που από άκρη ως άκρη της χώρας, η κοινωνία ζήτησε “ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ” απέναντι σε κάθε προσπάθεια κρατικού ξεπλύματος και ψευδομιντιακών κινήσεων στοχοποίησης των οικογενειών των θυμάτων και του αγωνιζόμενου κόσμου.
Σε όσους πιστεύουν ακόμη ότι οι αγωνιστές/ριες πολιτικοποιούμε και καπηλευόμαστε τον θάνατο, απαντάμε ξανά και ξεκάθαρα πως ΚΑΘΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.
Ο μανδύας της «ανάπτυξης» φοριέται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, με καταστροφικές συνέπειες. Από την ανώτατη μορφή κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τον πόλεμο, που στηρίζεται έμπρακτα και υποκινείται από τα δυτικά κράτη «δικαιοσύνης» και «ελευθερίας», στην λεηλασία και καταστροφή ολόκληρων περιοχών, στα εργατικά «ατυχήματα», στο ναυάγιο της Πύλου και συνολικά τις καθημερινές δολοφονίες μεταναστών σε υδάτινα και χερσαία σύνορα, στα κυκλώματα trafficking και τις συγκαλύψεις (παιδο)βιαστών. Από την ολοένα και αυξανόμενη ακρίβεια, στην ενεργειακή κρίση, τις επακόλουθες αυξήσεις των τιμών βασικών προϊόντων, στην «ανάπλαση» και τον εξευγενισμό γειτονιών και κατ’ επέκταση την αύξηση των ενοικίων, στις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς, στην ανεργία και τους μισθούς της πείνας που «θωρακίζονται» νομικά από τον νόμο Χατζηδάκη. Και παράλληλα, από την λίστα αυτή δεν γίνεται να λείπει η πλήρης ιδιωτικοποίηση βασικών δημόσιων αγαθών όπως η υγεία, όπως την βιώσαμε με τον πιο αισχρό τρόπο κατά την περίοδο της πανδημίας και την υποστελέχωση του ΕΣΥ, αλλά και όπως συνεχίζει να εντείνεται με την πλήρη αναδιαμόρφωση του υγειονομικού χάρτη. Όλα αυτά αποτελούν καθημερινή «θηλιά» της εξουσίας και του κέρδους που σφίγγουν τον λαιμό των καταπιεσμένων, επιδιώκοντας με κάθε δυνατό τρόπο να επιβάλλουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό ως νομιμοποιημένο.
Δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε την παιδεία από την ατζέντα με δείκτες κόστους-κέρδους του κράτους, μιας και ανέκαθεν αποτελούσε στρατηγικό κοινωνικό πεδίο που η εκάστοτε εξουσία θα αξιοποιήσει προκειμένου να θωρακίσει την επικυριαρχία της. Η επίθεση είναι ολομέτωπη και ξεκινά ήδη από την δευτεροβάθμια (ΕΒΕ, συγχωνεύσεις, εντατικοποίηση, “επιβλέψεις” για αντιμετώπιση της “παραβατικότητας” κλπ). Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα κράτος και αφεντικά μεθοδεύουν με έναν διττό τρόπο την επιβολή της “τάξης” και της αριστείας στα σχολεία: την κατηγοριοποίηση των σχολείων με έμπρακτο παράδειγμα τα Ωνάσεια Σχολεία, την ενσάρκωση δηλαδή της εισχώρησης ιδιωτικών κεφαλαίων και αφετέρου την ποινικοποίηση της δράσης των εκπαιδευτικών, που αντιδρούν στην ατομική αξιολόγηση και στην αξιολόγηση σχολικής μονάδας με εκδικητική επιβολή πειθαρχικών.
Στο δικό μας πεδίο, τα πανεπιστήμια, ανέκαθεν αποτελούσαν τόσο πεδίο άνθισης κινημάτων όσο και κατ’ επέκταση πεδίο μιας a priori ιδεολογικής καταστολής αυτών. Τόσο ο νόμος Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, που καθιέρωνε την ύπαρξη μπάτσων και συστημάτων ασφαλείας, διαγραφών και πειθαρχικών διώξεων, όσο και η αναθεώρηση του άρθρου 16, που άνοιξε “με την βούλα” τον δρόμο για περαιτέρω εξάρτηση της προσφερόμενης γνώσης από ιδιωτικά κεφάλαια, από κοινού πάντα με άλλες μικρότερης κλίμακας πρακτικες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό αυταρχικότητας που μας αφήνει εκτεθειμένους/ες στην βαρβαρότητα του “ελεύθερου πανεπιστημίου”. Συχνά κεκαλυμμένα κάτω από ψευδοπροσχήματα αναβάθμισης των υποδομών και της παρεχόμενης γνώσης, πίσω από βιβλιοθήκες, κυλικεία και συμφωνίες με τον στρατό, είδαμε να πέφτουν σοβάδες και ασανσέρ, να ασφυκτιούν αίθουσες. Και όσες φορές η ιδεολογική αυτή καταστολή μας βρήκε απέναντι με κινήματα, πορείες και καταλήψεις, τότε το κράτος επιδίωξε να αποσπάσει την συναίνεση με την άμεση καταστολή, τις μεθοδευμένες επιθέσεις σε πολιτισμικές και πολιτικές δράσεις, τις εκκενώσεις στεκιών και την εισβολή των μπάτσων σε κινητοποιήσεις (βλ Βραδιά Ερευνητή, Κινητοποίηση ΣΟΦΕΘ), τις αμέτρητες συλλήψεις αγωνιστών/ριών, αλλά και την “μεταφορά” της εξόντωσης εντός των δικαστικών αιθουσών, όπως είδαμε με την εκδικητική καταδίκη των συλληφθέντων/εισών της δεύτερης εκκένωσης της Πρυτανείας το 2021.
Όμως όλα αυτά ήταν ανέκαθεν λίγο πολύ γνωστά και σαφώς δεν έχουμε κάποια αυταπάτη, πως απέναντι στον ασφυκτικό κλοιό της εξουσίας, θα καταφέρουμε να απαντήσουμε με τον δρόμο του ατομικισμού ή με λογικές ανάθεσης. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αμέτρητα κινήματα να ενσωματώνονται μεθοδευμένα στις κάλπες, διοχετεύοντας τις ελπίδες τους για έναν καλύτερο κόσμο σε τρίτους. Έχουμε δει την μοιρολατρία να προελαύνει στα «έδρανα» των αγώνων μας, λες και κάποιος «από μηχανής θεός» θα μας σώσει. Πλέον, βλέπουμε και τους φασίστες να προσπαθούν ματαίως να αρθρώσουν λόγο για τέτοια ζητήματα, λες και δεν αποτελούν όψη του ίδιου νομίσματος κράτους – παρακράτους. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι όταν ο κρατικός μηχανισμός δυσκολεύεται να ελέγξει τις μάζες, καλεί τα καλύτερα τσιράκια του, τα τάγματα εφόδου.
Παρά ταύτα, έχουμε δει και το παράδειγμα των φοιτητών και της κοινωνίας της Σερβίας, οι οποίοι σε πείσμα των καιρών, μέσω των ανυποχώρητων αυτοοργανωμένων κινητοποιήσεων και καταλήψεων κατάφεραν να ρίξουν την κυβέρνηση, χωρίς όμως να σταματούν εκεί.
Στο σήμερα, περισσότερο επιτακτικά από ποτέ αναδεικνύεται η αναγκαιότητα κινητοποίησης μας, η σύνθεση πολυδιάστατων αγώνων, η δημιουργία των όρων, όπου ενάντια στην εξαθλίωση, θα μπορέσουμε να σπείρουμε και να καλλιεργήσουμε την ισότητα, την αλληλεγγύη και την χειραφέτηση. Να καταλάβουμε τις σχολές μας, προτάσσοντας ελευθεριακά χαρακτηριστικά κόντρα στις συντεχνιακές και γραφειοκρατικές λογικές. Να βγούμε στους δρόμους μαχητικά και ριζοσπαστικά, σπάζοντας την τρομοκρατία που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Μέχρι να μην θεωρούνται οι ζωές μας αμελητέες μπροστά στο κέρδος, μέχρι να σπάσουμε τις εξουσιαστικές αλυσίδες του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, μέχρι να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.
Γιατί δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη. Γιατί κανένας θεσμός δε θα αποδώσει δικαιοσύνη, καθώς αυτή είναι η ουσία του κράτους: να φυλά τα συμφέροντα των λίγων.
Για αυτό η δικαιοσύνη κατακτιέται μόνο στους δρόμους του αγώνα. Για αυτό στο σήμερα, δικαιοσύνη μπορεί να σημαίνει μόνο εξέγερση!
ΥΓΕΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΙΤΙΣΗ ΣΤΕΓΑΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ – ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ – ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ
28 ΦΛΕΒΑΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere