Σας προσκαλούμε μπροστά από την Πρυτανεία της Σχολής Καλών Τεχνών (στο Κάτω Πολυτεχνείο) για να συζητήσουμε για τον αγώνα που έχουμε δώσει και την προοπτική συνέχειας του!
Γιατί αφιερώνουμε τόσο χρόνο και ενέργεια στις σπουδές μας; Γιατί τόσο επίμονα αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας; Γιατί το να είσαι ελεύθερος σημαίνει ότι μπορείς να ονειρεύεσαι. Άρα ο δρόμος προς τη χειραφέτηση είναι ένας αγώνας απέναντι στο καταπιεστικό σύστημα εξουσίας που θέλει να επιβάλει έναν προδιαγεγραμμένο βίο για τους "από τα κάτω" αυτού του κόσμου. Η εντατικοποίηση των σπουδών μας και συνάμα των ζώων μας αποτελεί το μέσο χειραγώγησης και καταπίεσης των ανθρώπων που ως φυσικό επόμενο φέρνει τη λογική της ανάθεσης στις αντιλήψεις τους, αποπολιτικοποιώντας τους, κάνοντάς τους απλούς θεατές στο έργο που ονομάζουμε ζωή. Είναι τα εξαντλητικά δωδεκάωρα στις σχολές μας, οι ασταμάτητες εξετάσεις, ο φόβος της διαγραφής μέσω των χρονικών ορίων ολοκλήρωσης της σπουδής μας, η επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια που διαμορφώνουν, τη σχετική εκ φύσεως έννοια του χρόνου, σε εργαλείο φίμωσης και καταστολής.
Το ΠΔ85 ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους σπουδαστές και τις σπουδάστριες που έχουν αφιερωθεί στον σκοπό της δημιουργίας. Εκτός από ένα χτύπημαα στα εργασιακά τους δικαιώματα είναι και ένα χτύπημα στο κύρος και την αξία του ίδιου του πολιτισμού και της τέχνης, πόσο μάλλον στον τόπο όπου γεννήθηκε το θέατρο και η τραγωδία. Όσον αφορά τους φοιτητικούς αγώνες, η επίθεση του κράτους στα πανεπιστήμια τα τελευταία 4 χρόνια έχει αναβαθμιστεί σε κάθε πεδίο και όσα κατάφερε να υπερασπιστεί το φοιτητικό κίνημα τα τελευταία 20 χρόνια η ακροδεξιά - νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διέλυσε σε μία τετραετία. Η κατάργηση του ασύλου ως κομμάτι της αντι-εξερτικης πολιτικής του κράτους, ο νόμος 4777 που φέρνει την καταστολή και τους ταξικούς φραγμούς στα πανεπιστήμια, ο νέος νόμος πλαίσιο και το ΠΔ85 που ιδιωτικοποιούν το δημόσιο αγαθό της παιδείας συνάντησαν τις αντιστάσεις του φοιτητικού υποκειμένου με την καταστολή να χτυπά βάναυσα την ηθική και σωματική μας υπόσταση. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν κοιτάει συντεχνιακους διαχωρισμούς και με το ΠΔ85 έρχεται να επικυρώσει ένα ζήτημα που υπάρχει από το 2003 στον χώρο των ηθοποιών.
Έτσι το αναδυόμενο αγωνιστικό υποκείμενο των σπουδαστών και σπουδαστριών των δραματικών σχολών πιάνει το νήμα των αγώνων των τελευταίων πέντε δεκαετιών και ξεκινάει ένα κύμα καταλήψεων σε σχολές και κεντρικές σκηνές. Δημιουργείται ένα πολύμορφο κίνημα που μεταφέρει τα χαρακτηριστικά του στο δρόμο και θέτει το κύριο πολιτικό επίδικο της εποχής μας. Να αγωνιστούμε ενάντια στην υποβάθμιση των ζώων μας.
Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο ως κίνηση Φοιτητών/τριών & Σπουδαστριών/τών για την ελευθεριακή οργάνωση στην βάση προβήκαμε στην κατάληψη της πρυτανείας του ΕΚΠΑ, στο κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης, για να συνδέσουμε τους αγώνες μας, να ενώσουμε τις φωνές μας και να χαράξουμε μία κοινή πορεία για τον αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζώων μας, δηλαδή τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Είμαστε όλοι και όλες εμείς που βρεθήκαμε και αγωνιστήκαμε δίπλα δίπλα στις καταλήψεις και κινητοποιήσεις των δραματικών σχολών, που πορευτήκαμε στον δρόμο ενάντια στο ΠΔ85 και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που διαδήλωσαν μαζί με χιλιάδες ανθρώπους ενάντια στις κρατικές και καπιταλιστικές δολοφονίες στις ράγες των τρένων, στα νοσοκομεία και στα σύνορα. Διεκδικούμε το δίκιο και τη ζωή που μας αξίζει.
Ο πλούτος και η δυναμική του κινήματος κρύβεται μέσα στις συνειδήσεις των ίδιων της των ανθρώπων. Ακριβώς γιατί καθόλη την διάρκεια της μάχης αυτής, οι πορείες, οι δράσεις, οι καταλήψεις ως κέντρα αγώνα, γεννήσαν ένα βίωμα για την κάθε ατομικότητα ξεχωριστά που έσπασε την κανονικότητα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, δημιούργησε σχέσεις συντροφικότητας μεταξύ των αγωνιζομένων, συλλογικοποίησε την οργή ενάντια στο κράτος και του οράματος ενός κόσμου ισότητας και αλληλεγγύης. Οι καταλήψεις εδαφικοποίησαν την αντίσταση του υποκειμένου και οδήγησαν στην επανακοινοποιηση του κοινωνικού του χώρου. Σπάσανε το δόγμα της ιδιοκτησίας και προέβαλαν τις αξίες της κοινοκτημοσύνης και τις αντι-ιεραρχικότητας. Αυτά λοιπόν τα βιώματα και ακόμα περισσότερα που χρειάζονται χιλιάδες σελίδες για να περιγράφουν είναι η μαγιά της σύνθεσης μιας συλλογικής συνείδησης που έχει δημιουργηθεί και ακόμα και τώρα με το κλείσιμο δύο καταλήψεων μπορεί να διατηρηθεί και να μεταδοθεί με την πρωτοβουλία και την επιμονή αυτού του αγωνιζόμενου υποκειμένου.
Κόντρα λοιπόν σε ένα κλίμα ατομοκρατισμού και ηττοπάθειας το μήνυμα οφείλει να είναι ότι ο αγώνας συνεχίζεται με επιμονή και οργάνωση. Με όρους αντι-ιεραρχικούς, χωρίς ειδικούς και μη, αυτοοργανομένα, να δημιουργήσουμε τις δομές που χρειάζεται το κίνημα για να σπάσει την ηγεμονία της γραφειοκρατικής ελίτ στα συλλογικά μας όργανα, να οριζοντικοποιήσουμε τις διαδικασίες μας, οι αξίες και οι θέσεις μας να διαχυθούν στην κοινωνική βάση και οι πλασματικοί διαχωρισμοί που δημιουργούν τάξεις εντός της τάξης να καταρεύσουν πάνω στα κεφάλια των καταπιεστών μας.
Ο αγώνας ενάντια στην υποβάθμιση των ζώων μας, ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ζωή οφείλει να είναι πολύμορφος, συνεχής και ακηδεμόνευτος. Το δυστύχημα στα Τέμπη άνοιξε ένα παράθυρο μέσα στον κυκλώνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που επανέφερε στιγμές δημιουργικού χάους, μαζικότητας και κοινωνικής απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Και τώρα που οι κυβερνώντες και οι "ανταγωνιστές" τους θέλουν να επαναφέρουν το προεκλογικό κλίμα και την κανονικότητα είναι η στιγμή που εμείς με τις εμπειρίες των προηγούμενων αγώνων μπορούμε να διεκδικήσουμε τον δρόμο, να διατηρήσουμε την φλόγα της εξέγερσης αναμμένη και να δηλώσουμε στους από τα πάνω ότι δεν οπισθοχωρήσαμε αλλά ετοιμαζόμαστε, με όποιον κι αν είναι ο επόμενος διαχειριστής της πολιτικής εξουσίας, να πάρουμε πίσω όλα αυτά που μας έκλεψαν.
Κίνησης Φοιτητών/τριών, Σπουδαστριών/τών για την ελευθεριακή οργάνωση στην βάση.