Όχι στη συγκάλυψη της ταξικής συνεργασίας
και στην εκμετάλλευση των αγώνων από τα κάτω!
Στους καιρούς που οι κεντρικές θεατρικές σκηνές της χώρας τελούν υπό κατάληψη, που οι δραματικές σχολές του Εθνικού, του ΚΘΒΕ και του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας τελούν επίσης υπό κατάληψη και το διδακτικό προσωπικό έχει παραιτηθεί σύσσωμο, που πολλές ιδιωτικές Δραματικές Σχολές βρίσκονται σε καθεστώς αποχής από τα μαθήματα, που τη σκυτάλη των καταλήψεων παίρνουν φοιτητές καλλιτεχνικών σπουδών στα δημόσια πανεπιστήμια, και η αντίσταση στην επιβολή της υποβάθμισης των σπουδών, των εργασιακών δικαιωμάτων και της ζωής των καλλιτεχνών ολοένα εξαπλώνεται, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε το έλλειμμα αγωνιστικότητας που επιδεικνύουν οι θεσμικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων του κλάδου των ηθοποιών, στον οποίο ανήκουν οι σπουδαστές που βρέθηκαν στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα και σήμερα άλλοι βρίσκονται μπροστά στον οριστικό κίνδυνο να χάσουν το έτος τους, ενώ άλλοι υφίστανται μεγάλες πιέσεις προκειμένου να εγκαταλείψουν τον δρόμο του αγώνα και να γυρίσουν πίσω στις αίθουσες διδασκαλίας,
Παρά το γεγονός ότι η έκκληση της διοίκησης για μαζική συσπείρωση του κλάδου και η μαζική συμμετοχή στη γενική συνέλευση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών τη Δευτέρα 13/2 παρουσιάστηκαν ως κάτι αγωνιστικό και ελπιδοφόρο μόνο αυτό δεν ήταν. Το αποτέλεσμα της διαδικασίας, που περιλάμβανε υπό όρους 24ωρη απεργία την Παρασκευή 17/2 (η οποία τελικά μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό και την εξαγγελία για έκτακτη νομοθετική ρύθμιση ανακοινώθηκε πως θα γίνει) ήταν μία ξεκάθαρη και μεθοδευμένη απόκρουση του πλαισίου δύο παρατάξεων που περιλάμβανε πενθήμερη απεργία σε έμπρακτη στήριξη του αγώνα διαρκείας των σπουδαστών, των συναδέλφων καθηγητών των Δραματικών Σχολών που παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους, του κύματος καταλήψεων σκηνών και σχολών, από εργαζόμενους, φοιτητές και σπουδαστές.
Στους καιρούς που το ζήτημα του πολιτισμού και άρα οι συλλογικές διεκδικήσεις του σωματείου βρίσκονται στην κορυφή κεντρικής πολιτικής ατζέντας χάρις στον επίμονο, διαρκή και ευρηματικό αγώνα των σπουδαστών η μαζική συμμετοχή στη Γ.Σ. απηχούσε δυστυχώς την προστασία των ιδιωτικών συμφερόντων στις θεατρικές σκηνές και τα σετ των σήριαλ. Αρκεί μία ματιά στους αριθμούς: Στη συνέλευση που είχε προηγηθεί την 1η Φλεβάρη η πρόταση για απεργία διαρκείας, που προέκυψε μέσα από την έκκληση σπουδαστών που ζήτησαν την επείγουσα έμπρακτη συστράτευση στον αγώνα τους, είχε λάβει 113 ψήφους έναντι 132 που υποστήριξαν τον δρόμο της 24ωρης. Στη ΓΣ της 13ης Φλεβάρη η υπό όρους 24ωρη απεργία υπερψηφίστηκε 345 ψήφους (!) έναντι των 169 που υποστήριξαν τον δρόμο της πενθήμερης.
Είναι προφανές ότι ένας αγώνας διαρκείας έχει κόστος. Το κόστος αυτό το έχουμε αναλάβει όλοι όσοι συμμετέχουμε σε αυτόν, αναζητώντας συλλογικά απαντήσεις στα εμπόδια που συναντάμε. Δεν μιλάμε λοιπόν “εκ του ασφαλούς” και από τα σπίτια μας, αλλά από τους δρόμους.
Από τη θέση μας, δεν μπορούμε να συμμεριστούμε και να συγκαλύψουμε το γεγονός ότι θεσμικοί εκπρόσωποι εργαζομένων σε θέσεις κλειδιά στον χώρο του πολιτισμού, όπως είναι οι θεατρικές σκηνές και η τηλεόραση, αναφέρονται στους αγώνες σπουδαστών και καλλιτεχνών, γιατί δεν θέλουν αλλά και δε μπορούν να αγνοήσουν την κοινωνική τους απήχηση, ωστόσο δεν αναλαμβάνουν την ιστορική ευθύνη που τους αναλογεί.
Απέναντι στον δρόμο της ιδιώτευσης διαλέγουμε τον δρόμο του αγώνα!
Πρωτοβουλία καλλιτεχνών, σπουδαστών/τριών, φοιτητών/τριών