Το παρόν κείμενο, αποσπάσματα από το προσωπικό μου ημερολόγιο σ΄εκείνο το ταξίδι μου στο Μεξικό, γράφτηκε σε μια εποχή που ήταν πολύ νωπή ακόμα η έκρηξη της ένοπλη εξέγερσης των ζαπατίστας το 1994 και στον απόηχο του εξεγερσιακών γεγονότων του Πολυτεχνείου το 1995.

Υπήρχε μια αίσθηση –πώς να το πω;– δύναμης, όχι με την έννοια της κυριαρχίας, αλλά με την έννοια ότι, αν υποθέσουμε ότι κάποιος κρατούσε τα πράγματα στα χέρια του, αυτοί ήμασταν εμείς οι ίδιοι. Μια αίσθηση εφικτού, ότι όλοι μαζί μπορούσαμε να κάνουμε κάτι

Κοινή ανακοίνωση των ΑΠΟ (Ελλάδα) • DAF (Τουρκία) • FAI/CRInt (Ιταλία) για τα 85 χρόνια από την ισπανική επανάσταση

Για αυτό το Εθνικό Εκλογικό Ινστιτούτο, το οποίο επίσης θεωρεί εμάς τους αυτόχθονες «ανεπίκαιρους» και «εκτός εποχής», και αρνείται να μας δώσει τα έγγραφά μας, κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να αποτύχει η διαβούλευση, επειδή γνωρίζει ότι έχει και το ίδιο ένα μέρος της ευθύνης αυτού του εγκλήματος

Η εγκληματική μεταχείριση του Γ. Δημητράκη από τις αρχές αντανακλά την εφαρμογή του ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης που επιβάλλεται στους αναρχικούς αγωνιστές που πέφτουν στα χέρια των κρατικών μηχανισμών (όπως συνέβη και στις πρόσφατες περιπτώσεις του αναρχικού Β. Σταθόπουλου και του Μάριου Σεισίδη)

Εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς