Η δημοσίευση που ακολουθεί περιλαμβάνει τη μετάφραση της μπροσούρας Roadmap. Anarchist proposals to dispute present and future της Αναρχικής Συνέλευσης του Βαλπαραΐσο (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.) που εκδόθηκε από την αναρχική συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς - μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης, τον Ιούλιο του 2024, και μια συνέντευξη με δύο μέλη της Συνέλευσης, κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Αντιεξουσιαστικής Συνάντησης στο Σεντ Ιμιέ της Ελβετίας, τον Ιούλιο του 2023.
Οδικός Χάρτης
Αναρχικές προτάσεις στη διαμάχη
για το παρόν και το μέλλον
Πρόλογος
«(...) γιατί όχι; ο άνθρωπος, ο άνδρας, η γυναίκα, το παιδί, κανένας ανώτερος και κανένας κατώτερος, πάντοτε ίσοι (...) πώς θα το καταφέρουμε, πώς θα φτάσουμε ως εκεί; μόνο ένας τρόπος υπάρχει: η επανάσταση, ναι, η Επανάσταση, η γενική απεργία, η κατάργηση της ιδιοκτησίας, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ο ελεύθερος έρωτας, η ελεύθερη συμφωνία, όλα φαίνονταν σαν όνειρο, ίσως ήταν, ή μάλλον σίγουρα ήταν ένα όνειρο, ποιος ξέρει όμως αν πάντα ένα όνειρο ήταν όλα και όμως έγιναν ή θα γίνουν πραγματικότητα... ποιος ονειρεύτηκε τον τροχό, ποιος ονειρεύτηκε τον ηλεκτρισμό, ποιος ονειρεύτηκε το τηλέφωνο; Όλα ήταν μπερδεμένα, αλλά κάποτε ήταν ακόμα πιο μπερδεμένα και δεν είχε νόημα να σταματήσουμε για να σκεφτούμε αν ήταν ή δεν ήταν, το βασικό ήταν να δουλέψουμε για να τα κάνουμε πραγματικότητα σύντομα, και όσο πιο σύντομα τόσα καλύτερα...»
Μανουέλ Ρόχας, Sombras contra el muro
Έχουν περάσει πάνω από δύο χρόνια από τη στιγμή που απευθύναμε το κάλεσμα και συναντηθήκαμε για να δημιουργήσουμε την Αναρχική Συνέλευση του Βαλπαραΐσο, ένα έδαφος που λειτουργεί ως σημείο συνάντησης και δράσης για κατοίκους διαφορετικών περιοχών της Αkunkawa*. Εκείνη την περίοδο, αναζητούσαμε έναν χώρο διαλόγου, ζύμωσης και πολιτικής φαντασίας μεταξύ αναρχικών συντρόφων, εν μέσω εκείνης της συναισθηματικής, πολιτικής και κοινωνικής δίνης των πρώτων μηνών της Εξέγερσης που ξέσπασε τον Οκτώβριο του 2019. Από τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, ανοίξαμε αυτή τη διαδικασία της συλλογικοποίησης σκέψεων και συμπερασμάτων, συναισθημάτων, αυτοκριτικής και διαφορετικών προτάσεων μεταξύ ανθρώπων που ήδη συνδέονταν με τις αναρχικές ιδέες ή που έρχονταν τότε σε επαφή μαζί τους.
Σε αυτή τη διαδικασία, ένα από τα θεμελιώδη σημεία αυτοκριτικής αφορούσε την πολιτική απομόνωση και την εσωστρέφεια που χαρακτήριζε τις δράσεις και τους χώρους των αναρχικών τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να καθίσταται δύσκολη η ανάπτυξη ενός αναγκαίου και ζωτικού διαλόγου, τόσο στο εσωτερικό μας όσο και με άλλες πολιτικές και εδαφικές κοινότητες, ο οποίος είναι απαραίτητος αν θέλουμε εμβαθύνουμε και να διευκρινίσουμε τους στόχους και τις προτάσεις μας.
Η σύνθεσή μας, ως συνέλευση, έχει αλλάξει μέσα σε αυτό το διάστημα και μαζί με αυτήν έχουν αλλάξει και οι ορίζοντές μας, οι εκτιμήσεις και οι πρακτικές μας, μεταφρασμένες σε διαφορετικές δυνατότητες δράσης στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Σήμερα, περισσότερο από δύο χρόνια μετά την πρώτη μας συνάντηση, και έχοντας την πεποίθηση και τη βεβαιότητα πως αποτελούμε μέρος μιας ευρύτερης και πιο σύνθετης διαδικασίας που μας φέρνει κοντά ως κοινότητες αγώνα, αναγνωρίζουμε την αδήριτη ανάγκη και την επιτακτική ευθύνη να φανταστούμε, να σχεδιάσουμε και να δώσουμε σάρκα και οστά σε στόχους, τακτικές και στρατηγικές που να συνεισφέρουν στις κοινωνικές διεργασίες χειραφέτησης.
Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, και πεπεισμένοι ότι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε σε αυτόν τον δρόμο είναι η συστηματική άσκηση της συλλογικής σκέψης και φαντασίας, θεωρήσαμε αναγκαία τη σύνταξη αυτού του κειμένου, ως μέσου για να οργανώσουμε τις ιδέες μας στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων συζητήσεων και προβληματισμών, σε μια πρώτη ταπεινή απόπειρα για τη δημιουργία ενός οδικού χάρτη.
*Akunkawa, στη γλώσσα των Μαπούτσε, ονομάζεται η κοιλάδα και ο ομώνυμος ποταμός που διασχίζει την περιοχή του Βαλπαραΐσο από την οροσειρά ως τη θάλασσα.
Σημείο εκκίνησης
«Ο δεσμός που μας ενώνει δεν είναι ζήτημα επιλογής. Είμαστε αδελφοί. Είμαστε αδέρφια σε ό,τι μοιραζόμαστε. Στον πόνο, που ο καθένας μας πρέπει να υποφέρει μόνος, στην πείνα, στη φτώχεια, στην ελπίδα, γνωρίζουμε την αδελφοσύνη μας. Τη γνωρίζουμε, γιατί αναγκαστήκαμε να τη μάθουμε. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει άλλη βοήθεια για μας πέρα απ’ την αλληλοβοήθεια, ότι κανένα χέρι δεν θα μας σώσει αν δεν απλώσουμε τα χέρια μας».
Ούρσουλα Λεγκέν, Ο Αναρχικός των δύο κόσμων
Προκειμένου να παράγουμε αυτή τη συλλογική ανάλυση, θεωρούμε βασικά στοιχεία την παρατήρηση, τη γνώση και την εμπειρία του ιστορικού, πολιτικού, κοινωνικού και υλικού πλαισίου μας. Νιώθουμε μέρος της μεγάλης πλειοψηφίας που είναι υποχρεωμένη, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, να πουλά την εργατική της δύναμη για να επιβιώνει. Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στον μόχθο και τις χαρές της τάξης μας, στις δυστυχίες και τις ομορφιές της. Θεωρούμε τις αντιφάσεις εγγενείς στις κοινότητές μας, αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας ως γέννημα αναρίθμητων βίαιων και τραυματικών διαδικασιών, συνυφασμένων με την αποικιοκρατία.
Είμαστε κοπρίτες, ορφανά, μπάσταρδα, μιγάδες. Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στην ιστορία των μεταναστών που διέδωσαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη την Ιδέα της αναρχίας μαζί με την προσδοκία της Κοινωνικής Επανάστασης, όπως και στις εμπειρίες αγώνα της Ένωσης Ενοικιαστών Βαλπαραΐσο (Liga de Arrendatarios de Valparaíso), των κοινοτήτων αντίστασης και των αναρχικών αθήναιων, που στην αυγή του 20ού αιώνα, μέσα από τις λαϊκές κατοικίες, τα εργαστήρια και τα κοινωνικά κέντρα πάλεψαν για μια αξιοπρεπή ζωή. Στους αγώνες των κατοίκων στις παρυφές των πόλεων, που έχτισαν εκεί τα όνειρά τους, δίνοντας μορφή και ζωή στο κοινωνικό τοπίο. Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στις εμπειρίες από τις βιομηχανικές ζώνες, τις λαϊκές κουζίνες, τον προαιώνιο αγώνα των γυναικών και των απόκληρων για την υπεράσπιση της ζωής, στην αντίσταση απέναντι στη δικτατορία και τα τριάντα χρόνια λήθης που ακολούθησαν.
Νιώθουμε μέρος της μακράς ιστορίας αγώνα των καταπιεσμένων τάξεων, με τα λάθη τους και τις νίκες τους. Από εκεί και πέρα, και για να συστηματοποιήσουμε την ανάλυσή μας, εντοπίζουμε τρεις άξονες κυριαρχίας που θεωρούμε ότι αποτελούν τη διαρθρωτική βάση στην ιστορική, πολιτισμική και γεωγραφική εμπειρία μας: την Πατριαρχία, τον Καπιταλισμό και την Αποικιοκρατία. Οι τρεις αυτοί άξονες λειτουργούν ως μοντέλο παραγωγής και αναπαραγωγής της οικοκοινωνικής ζωής, επιβαλλόμενοι διαρκώς πάνω στα καταπιεσμένα σώματα της κοινωνίας και στη γη. Σύμφωνα με την ανάλυσή μας, δεν έχει νόημα να ιεραρχήσει κανείς αυτούς τους άξονες, καθώς τους αντιλαμβανόμαστε ως αλληλένδετες κατασκευές, οι οποίες, σε μια στενή και άρρηκτη μεταξύ τους δυναμική, αναπαράγουν την εκμετάλλευση και την κυριαρχία.
Κάποιοι από τους βασικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής αυτών των αξόνων είναι: η ιδιοποίηση του οικοκοινωνικού πλούτου μέσω της ατομικής ιδιοκτησίας, ο έμφυλος καταμερισμός εργασίας και η αορατότητα της φροντίδας, η επιβολή του οικογενειακού και ετεροφυλοφιλικού συστήματος μέσω βιολογικοφανών και δυαδικών αντιλήψεων πάνω στα σώματα, τις ταυτότητες και τις σχέσεις, η άνιση ανάπτυξη στα παγκόσμια κέντρα και τις περιφέρειες, η εμπορευματική και σπισιστική ιδιοποίηση του μη-ανθρώπινου κόσμου, η επισφάλεια της ζωής συνολικότερα.
Επίσης αντιλαμβανόμαστε πως στο σήμερα, η πολιτικο-στρατιωτική δομή που συντηρεί αυτούς τους άξονες κυριαρχίας είναι τα Έθνη-Κράτη, τα οποία αναπαράγονται στην καθημερινή ζωή μέσω της κυρίαρχης κουλτούρας, του μονοπωλίου της οργανωμένης βίας και των ηγεμονικών εκπαιδευτικών διαδικασιών που διαμορφώνουν τις οικοκοινωνικές μας σχέσεις.
Εργαλεία (σχετικά με τη θεωρία και τις αρχές)
«Το να παραμένουμε απομονωμένοι, με κάθε άτομο να ενεργεί ή να θέλει να ενεργήσει από μόνο του, χωρίς συνεννόηση με άλλους, χωρίς προετοιμασία, χωρίς να συσπειρώνονται οι ισχνές δυνάμεις των μεμονωμένων ατόμων, ισοδυναμεί με το να καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην ανικανότητα, να σπαταλάμε την ενέργειά μας σε ασήμαντες, αναποτελεσματικές πράξεις και, πολύ γρήγορα, να χάνουμε την πίστη στον σκοπό και να πέφτουμε στην απόλυτη αδράνεια».
Ερίκο Μαλατέστα
Το πρώτο από τα εργαλεία μας είναι η ανάπτυξη της υλικής και συλλογικής ανάλυσης της ιστορικής μας πραγματικότητας. Αναγνωρίζουμε την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων και του δομικού ανταγωνισμού μεταξύ τους, και επομένως παίρνουμε θέση στην ταξική πάλη ως ενεργό μέρος της ευρύτερης τάξης των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.
Από την άλλη πλευρά, υιοθετούμε τα ιστορικά εργαλεία του αναρχισμού, εννοώντας την πρακτική της αλληλοβοήθειας, της άμεσης δράσης, της οριζοντιότητας και της αυτοδιαχείρισης, ως απαραίτητες αρχές σε αυτή τη διαδρομή, τα οποία όμως είναι απαραίτητο να εμπλουτιστούν και να ενισχυθούν με εργαλεία που έχουμε ιστορικά αποκομίσει από άλλα κομμάτια και κοινότητες αγώνα.
Οι τρανς, ταξικοί και διαθεματικοί φεμινισμοί μάς έχουν προσφέρει αμέτρητα στοιχεία κοινωνικής ανάλυσης και πολιτικής δράσης. Για παράδειγμα, έχουν καταφέρει να αναδείξουν τις πολύπλοκες και συχνά αντιφατικές δυναμικές στο εσωτερικό των καταπιεσμένων τάξεων. Επίσης, έχουν καταστήσει ορατή την κρίση της φροντίδας και τον κεντρικό της ρόλο στην παραγωγή και την αναπαραγωγή της κοινωνικής ζωής. Από την άλλη μεριά, η κοινωνική οικολογία, με την οικοσυστημική της οπτική πάνω στις κοινωνικές συγκρούσεις, μας επέτρεψε να διευρύνουμε και να αντιληφθούμε ως πιο σύνθετους τους ορίζοντες του αγώνα μας ενάντια στην καταστροφή και τον εξορυκτισμό που πλήττει τα εδάφη μας, διευρύνοντας και την τόσο επιτακτική αντίσταση για την υπεράσπιση της ζωής σε όλη της την ποικιλομορφία. Επιπλέον, θεωρούμε χρήσιμα ορισμένα διαφωτιστικά σημεία του αντιεξουσιαστικού κομμουνισμού, και συγκεκριμένα την προσήλωσή του στον κεντρικό καταπιεστικό χαρακτήρα που κατέχει το χρήμα, η οικονομική αξία και το εμπόρευμα στο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Χρήσιμα στοιχεία βρίσκουμε στον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό, όπως εφαρμόζεται και εξαπλώνεται στο Κουρδιστάν και, φυσικά, στα οργανωτικά, κοινοτικά και προγονικά εργαλεία που ενυπάρχουν στην παράδοση του αντι-αποικιακού αγώνα και της εδαφικής αυτονομίας σε όλη την έκταση της Άμπια Γιάλα* .
Όλα αυτά τα θεωρητικά και εμπειρικά εργαλεία μάς είναι χρήσιμα ως σημεία αναφοράς για να αναπτύξουμε την πολιτική μας φαντασία και να υπερβούμε τα όρια της ιδεολογικής καθαρότητας και της στείρας πικρίας. Επίσης, μας δείχνουν πως η φαντασία, απαλλαγμένη από την αφέλεια και τον τυχοδιωκτισμό, είναι μια ουσιαστική αφετηρία στη διαμάχη για το παρόν και το μέλλον.
*Abya Yala: η αμερικανική ήπειρος, όπως την ονομάζουν οι ιθαγενείς λαοί της.
Προς τα που; (σχετικά με τον σκοπό και τις στρατηγικές)
«Τα ριζοσπαστικά κινήματα δεν έχουν πια την πολυτέλεια να ρίχνονται απερίσκεπτα στη δράση απλώς για τη δράση. (...) Η υπομονή, η σκληρή δουλειά που συνεπάγεται η υπεύθυνη δέσμευση στο καθημερινό έργο της οικοδόμησης ενός κινήματος, πρέπει να υπερτερούν των θεατρινισμών των «πριμαντόνων» που είναι πάντα πρόθυμοι να «πεθάνουν» στα οδοφράγματα μιας μακρινής «επανάστασης», αλλά πολύ υπερόπτες για να συμμετέχουν στα ανιαρά καθήκοντα της διάδοσης ιδεών και της συγκρότησης μιας οργάνωσης».
Μάρεϊ Μπούκτσιν, Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία
Θεωρούμε ότι η αποδόμηση του συστήματος κυριαρχίας και του μοντέλου αναπαραγωγής της οικοκοινωνικής ζωής που πρεσβεύει δεν είναι μόνο εφικτή αλλά και επιτακτική, και αυτό δεν αποτελεί κάποιο ιδεολογικό καπρίτσιο, αλλά ζωτική αναγκαιότητα. Πιστεύουμε ότι, μολονότι δεν θα είναι μια γρήγορη διαδικασία, εμείς ωστόσο δεν την αντιλαμβανόμαστε σαν ένα άπιαστο ουτοπικό μέλλον. Το στοίχημα για εμάς είναι να αποτελέσει μια πραγματική και συγκεκριμένη διαδικασία που θα περιλαμβάνει τη διαμάχη για το παρόν και το μέλλον.
Αυτή η διαμάχη προσανατολίζεται στον αγώνα για την οικοδόμηση ενός μοντέλου παραγωγής, αναπαραγωγής και οργάνωσης της οικοκοινωνικής ζωής που να θέτει στο επίκεντρο τις ζωτικές ανάγκες, την αξιοπρέπεια και τη χαρά του λάου. Προκειμένου να δημιουργηθεί αυτό το άλλο μοντέλο, είναι απαραίτητη μια διαδικασία επαναστατικών ρήξεων που θα σημάνουν το τέλος των αξόνων κυριαρχίας πάνω στους οποίους είναι χτισμένο το σημερινό κοινωνικό καθεστώς.
Από στρατηγική άποψη, και σε σχέση με τον βασικό στόχο που ήδη αναφέραμε, εντοπίζουμε τρεις άξονες προταγμάτων, σχεδιασμού και δράσης. Ο επαναστατικός μετασχηματισμός του μοντέλου παραγωγής και αναπαραγωγής της οικοκοινωνικής ζωής που προτείνουμε είναι εφικτός μόνο με την αποφασιστική συμμετοχή των οργανωμένων και μαζικών δυνάμεων των καταπιεζόμενων τάξεων.
Η ανάπτυξη και η διεύρυνση της δυναμικής μετασχηματισμού από την τάξη των καταπιεσμένων, που θα ονομάσουμε λαϊκή εξουσία*, είναι αναμφίβολα ο κύριος και πρώτος στρατηγικός άξονας που οραματιζόμαστε συλλογικά. Πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη αυτής της εξουσίας, η οποία νοείται ως ικανότητα δράσης, είναι μια συλλογική διαδικασία μάθησης που πρέπει να τροφοδοτείται από την ανάπτυξη των δυνατοτήτων των ίδιων των καταπιεσμένων στρωμάτων, σε διαμάχη και σε σύγκρουση με το Κράτος, επιδιώκοντας, μέσω της δημιουργίας ενός αντι-ηγεμονικού λαϊκού μπλοκ, μια σειρά επαναστατικών ρήξεων που θα αφήνουν πίσω τους αυτό το σύστημα θανάτου.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει να συνεργαστούν οι αναρχικοί μαζί με άλλους ανθρώπους, ως μέρος των καταπιεζόμενων τάξεων. Από αυτή τη διαπίστωση πηγάζει ο δεύτερος στρατηγικός άξονας που προτείνεται εδώ: η προώθηση και η ευρεία και πλήρης ανάπτυξη των αναρχικών οργανώσεων. Η ανάγκη εμβάθυνσης και τόνωσης της πολιτικής, θεωρητικής και ιδεολογικής ανάπτυξης του αναρχικού πεδίου μάς καλούν να ξεπεράσουμε τον αυθορμητισμό, τον αφορμαλισμό και την καθαρότητα της «συγγένειας», επιδιώκοντας την αναζήτηση μόνιμων και σταθερών μέσα στο χρόνο οργανωτικών χώρων, οι οποίοι, μέσω της μακροχρόνιας δουλειάς, θα στοχεύουν να ριζώσουν στο λαϊκό πεδίο τον αναρχισμό, ως αληθινό εργαλείο που επιτρέπει να φανταστούμε και να κάνουμε πραγματικότητα συλλογικούς χειραφετητικούς ορίζοντες.
Ένα τρίτο στρατηγικό σημείο είναι η λεγόμενη προεικονιστική πολιτική. Με αυτόν τον όρο εννοούμε την ανάγκη να οικοδομήσουμε εδώ και τώρα τα θεμέλια του διαφορετικού μοντέλου παραγωγής και αναπαραγωγής της οικοκοινωνικής ζωής. Δηλαδή, συμμετέχοντας στους αγώνες του σήμερα, να πειραματιζόμαστε συλλογικά και υλικά πάνω στις δυνατότητες ενός άλλου κόσμου που φανταζόμαστε.
Είναι κρίσιμο, κατά τη γνώμη μας, να δοκιμάσουμε να απεμπλακούμε από περιοριστικά, διχοτομικά σχήματα μεταξύ του παρόντος και του μέλλοντος, μεταξύ σκοπών και μέσων, αφού στην πραγματικότητα εμπεριέχονται το ένα στο άλλο, διαμορφώνοντας τα πεδία ανάλυσης και δράσης μέσα στα οποία αναπτύσσονται η καθημερινή μας ζωή, οι δυνατότητες και οι προτάσεις μας.
*Για τον όρο «popular power/poder popular» και την αδόκιμη μετάφρασή του ως «λαϊκή εξουσία», βλ. τη σχετική συζήτηση στη συνέντευξη με τους συντρόφους.
Πώς; (σχετικά με την τακτική και τις μεθόδους)
«Χωρίς πειθαρχία, χωρίς οργάνωση, χωρίς ταπεινότητα μπροστά στο μεγαλείο του σκοπού, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να διασκεδάσουμε τους εχθρούς μας και να μη νικήσουμε ποτέ».
Μιχαήλ Μπακούνιν
Αντιλαμβανόμαστε τις στρατηγικές ως μονοπάτια που μας επιτρέπουν να κινηθούμε προς την επίτευξη των βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων μας. Οι τακτικές είναι τα βήματα που χρειάζονται για να ακολουθήσουμε αυτά τα μονοπάτια. Συγκεκριμένα, είναι οι κινήσεις που αναπτύσσουμε σε διάφορες περιπτώσεις και λειτουργούν ως γέφυρες μεταξύ της οργανωμένης θεωρίας και της σχεδιασμένης δράσης σε μια συγκεκριμένη περιοχή, κατανοώντας τις ιδιαιτερότητες και τις ιστορικές, πολιτικές, δημογραφικές και πολιτισμικές της συνθήκες. Σε αυτή τη κατεύθυνση, θεωρούμε επιτακτική ανάγκη το να αποτελούμε ενεργό μέρος των χώρων και των πρωτοβουλιών κοινωνικοποίησης, αγώνα και πλατιάς λαϊκής οργάνωσης που συνδέονται με βασικές υλικές ανάγκες, όπως η στέγαση, η υγεία, η παιδεία, η υπεράσπιση των εδαφών και του νερού, η διατροφική αυτοτέλεια κ.λπ. Σε αυτά τα κοινωνικά πεδία, είτε τα έχουμε δημιουργήσει εμείς είτε προϋπήρχαν, ο ρόλος μας πρέπει να στοχεύει στην ενίσχυσή τους, συμβάλλοντας με τη συνέπεια, τα εργαλεία και τις ιδέες μας, σε αντιπαράθεση με τα ρεφορμιστικά ή/και εξουσιαστικά εργαλεία και ιδέες, και ενδυναμώνοντας τις διαδικασίες ταξικής αυτοοργάνωσης. Υπό αυτή την έννοια, και στο επίπεδο της τακτικής, οι αγώνες με συγκεκριμένα αιτήματα στο σήμερα, που επιφέρουν απτές βελτιώσεις στη ζωή των ανθρώπων και των κοινοτήτων, είναι γόνιμα πεδία για τη συσσώρευση εμπειριών, εμπιστοσύνης και συλλογικής γνώσης -- στοιχείων δηλαδή που είναι απαραίτητα για τη διαμόρφωση μιας λαϊκής πρωτοβουλίας με πραγματική μετασχηματιστική δύναμη και χειραφετητική προοπτική. Ως αναρχική οργάνωση, πρέπει να προωθήσουμε την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή και την πρωταγωνιστική κοινωνική παρουσία σε όλα τα πεδία πάλης, συμμετέχοντας στους αγώνες για την υπεράσπιση των κοινών, και ταυτόχρονα ωθώντας στην κατεύθυνση να πάρει ο λαός και οι κοινότητες στα χέρια τους τον έλεγχο, τον σχεδιασμό, τη διαχείριση και τη λήψη αποφάσεων για όλα τα οικοκοινωνικά ζητήματα.
Την ίδια στιγμή, είναι σημαντικό να δημιουργούμε και να διατηρούμε δεσμούς με άλλες οργανωμένες αναρχικές και μη αναρχικές πολιτικές ομάδες, με ειλικρινή πρόθεση το σπάσιμο των αλυσίδων του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και της αποικιοκρατίας. Στόχος είναι η αμοιβαία ενίσχυση των πεδίων πολιτικής συμμετοχής και πράξης, θεωρώντας χωρίς αφέλεια ότι οι διαφορές μεταξύ των ομάδων επιλύονται μέσα στον αγώνα για την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας και όχι μέσα από το άγονο έδαφος των καθαρών ιδεολογικών χαρακωμάτων.
Ένα δεύτερο τακτικό σημείο είναι η ύπαρξη ανοιχτών και δημόσιων αναρχικών οργανώσεων· οργανώσεων που καθιστούν ορατό τον κοινωνικό αναρχισμό ως έγκυρο και εφικτό ιστορικό πρόταγμα, μέσα από συνεχή, συνεπή και συγκροτημένη δουλειά, νοηματοδοτώντας ή αμφισβητώντας έννοιες που εμφανίζονται στον δημόσιο κοινωνικό διάλογο. Οι οργανωμένες αναρχικές φωνές, η τοποθέτησή τους απέναντι στη συγκυρία και η ικανότητά τους να αναμετρώνται με το απρόβλεπτο, είναι ένα βήμα προς αυτή τη διεκδίκηση και προς την οικοδόμηση ενός άλλου κόσμου. Το να βγάλουμε τον αναρχισμό από την αφάνεια και να τον κοινωνικοποιήσουμε είναι επιτακτική ανάγκη στην εποχή μας.
Η τρίτη τακτική πρόταση μας αφορά την πρακτική της προεικονιστικής πολιτικής. Η πρακτική αυτή εμπεριέχει και βασίζεται σε πλατιές, σταθερές και καθημερινές διαπαιδαγωγικές διαδικασίες που στοχεύουν στην ανάπτυξη νέων θεσμίσεων, υποδομών και οικοκοινωνικών σχέσεων, εφαρμόζοντας μεθοδολογίες αποπατριαρχοποίησης και αποαποικιοποίησης σε όλες τις συλλογικές διεργασίες, τις οποίες αντιλαμβανόμαστε ως πειραματισμούς για τη ζωή, τις σχέσεις και τις κοινότητες που θέλουμε να χτίσουμε.
Οι προεικονιστικοί πειραματισμοί άλλων μορφών κοινωνικής ζωής θα πρέπει να αποτελούν επιχειρήματα για την ενδυνάμωση, την απόκτηση γνώσεων και την εδραίωση των λαϊκών οργανωτικών ικανοτήτων. Δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως αποκήρυξη των αγώνων που διεκδικούν δικαιώματα ή υπηρεσίες, ούτε να λειτουργούν ως νησίδες αποκομμένες από την καθημερινή ζωή της υπόλοιπης κοινωνίας.
Ο δρόμος για την εφαρμογή των τακτικών μας περνάει μέσα από την πολιτικοποίηση της στοργής και της συλλογικής φροντίδας. Είναι αναγκαίο να καλλιεργήσουμε, να εμβαθύνουμε, να δημιουργήσουμε και να εφαρμόσουμε διαφορετικές μεθοδολογίες και απλές προτάσεις που θα συμβάλλουν στη συθέμελη καταστροφή αυτού του συστήματος του θανάτου, και παράλληλα, βήμα προς βήμα, θα συμβάλλουν στον μετασχηματισμό και την οικοδόμηση κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων στις οποίες η στοργή, η φροντίδα και η χαρούμενη συνενοχή θα αποτελούν ουσιαστικό κομμάτι της κοινότητας και του εδαφικοποιημένου πολιτικού πλαισίου. Η πραγματική δυνατότητα μετασχηματισμού των πάντων πρέπει να αναζητηθεί στη σφαίρα του καθημερινού και του διαρκούς, και όχι στη σφαίρα του ανεκδοτικού και του θεαματικού. Οι τακτικές αυτές έχουν σχεδιαστεί για τη συγκεκριμένη περιοχή.
Επίλογος (προς το παρόν)
Αυτό το κείμενο αποτελεί μια άσκηση, ένα πείραμα που προϋπέθετε να μοιραστούμε και να αντιπαραβάλουμε εμπειρίες, γνώσεις και διαφορετικούς προβληματισμούς σε σχέση με τη διαμάχη για το παρόν και το μέλλον και σε σχέση με τη δυνατότητα να κατευθυνθούμε προς χειραφετητικούς ορίζοντες, τους οποίους αναγνωρίζουμε και επιθυμούμε συλλογικά. Ταυτόχρονα, μας φάνηκε ένας καλός και ειλικρινής τρόπος για να ανοίξουμε έναν διάλογο με άλλες συλλογικότητες και ανθρώπους που μπορεί να δείχνουν ενδιαφέρον, περιέργεια, ή ακόμη και δυσφορία απέναντι σε ό,τι εμείς ως οργάνωση έχουμε συζητήσει και προτείνουμε σε επίπεδο ανάλυσης και δράσης, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα όσον αφορά τις κοινότητες και τα εδάφη μας.
Αντιλαμβανόμαστε τον οδικό χάρτη ως πυξίδα για τον προσανατολισμό μας. Αναπόφευκτα ανταποκρίνεται στην ανάλυση του σημερινού πλαισίου και των τωρινών εμπειριών μας· επομένως, η πορεία μας είναι μεταβλητή και η δυνατότητα αλλαγής, εμβάθυνσης και εξειδίκευσης πιο σύνθετων προτάσεων μένει πάντοτε ένα ημιτελές έργο, το οποίο απαιτεί τη διαρκή προσοχή και υπευθυνότητά μας.
H πρόταση διεκδίκησης του παρόντος και του μέλλοντος μέσω της οργάνωσης και της συσπείρωσης των εκμεταλλευόμενων ίσως φαντάζει αφελής ή εξεζητημένη στις σημερινές συνθήκες. Είμαστε, όμως, ειλικρινά πεπεισμένοι ότι το μόνο ουσιαστικό πράγμα που υπάρχει είναι να δουλέψουμε για να το καταφέρουμε σύντομα. Και όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο.
(2023)
